Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

Als ik meedogenloos eerlijk was, hadden de tekeningen van mij net zo goed door een getalenteerde jongen van de middelbare school kunnen zijn gemaakt. Ze mochten dan wellicht op grote schaal geprojecteerd worden op de gevel van The Breakers, maar ze waren niet van dezelfde klasse als wat ik pasgeleden nog in Parijs had gezien, zelfs niet de stukken in de kleine galeries. Uiteraard was dat laatste stuk er geweest, Jennifers Been . Daar was ook gebruikgemaakt van amateurbeelden, maar daar ging het om de reactie van het publiek en niet…

Even was het volslagen stil in Dexters brein, een stilte zo dik dat die al het andere verduisterde. En toen rolde ze weg om een wauwelende gedachtekwajongen te onthullen.

Reactie van het publiek.

Wanneer je met name in de reactie geïnteresseerd was, was de kwaliteit van het werk niet zo belangrijk, zolang het maar een schok teweegbracht. En je regelde het zo dat je de reactie vastlegde, bijvoorbeeld op videoband. En misschien kon je van de diensten van een videoprofessional gebruikmaken, iemand zoals Kenneth Wimble, wiens huis door Weiss was opgeblazen. Het was logischer te bedenken dat Wimble erbij hoorde en geen willekeurig slachtoffer was.

Toen Weiss de sprong had gemaakt en aan het moorden was geslagen, in plaats van lijken te stelen en daarmee te spelen, was Wimble waarschijnlijk teergevoelig geworden, en had Weiss hem in zijn eigen huis opgeblazen terwijl hij tegelijk de onvervangbare ik te grazen probeerde te nemen.

Maar Weiss was nog steeds aan het filmen, zelfs zonder zijn expert. Want daar ging het hem juist om. Hij wilde beelden van mensen die zagen wat hij had gedaan. Hij wilde ook steeds liever moorden. Dat hadden we gezien met de welpenleider, Wimble en de aanslag op mij. Maar het ging hem uiteindelijk om de videobeelden. En hij zou met alle liefde moorden om die te krijgen.

Geen wonder dat de Zwarte Ruiter zich had verkneukeld. Onze kunst was vooral praktijkgericht, en de uitkomsten waren extreem persoonlijk. Weiss zat anders in elkaar. Hij mocht dan wraak op me willen nemen, maar deed dat met alle liefde op een indirecte manier, waar de Ruiter en ik nooit aan zouden denken. Voor Weiss deed de kunst er nog steeds toe. Hij had zijn plaatjes nodig.

Ik keek naar de laatste, full colour weergave van de op hotel The Breakers geprojecteerde MIJ. De afbeelding was duidelijk getekend en je kon de basisarchitectuur van het pand goed zien. De voorgevel was in een U-vorm, met de hoofdingang in het midden en aan weerskanten een zijvleugel. Naar de ingang leidde een lange promenade met rijen koningspalmen, een perfecte plek waar een menigte zich kon verzamelen en in afgrijzen staren. Weiss zou met zijn camera ergens in de mensenmassa de gezichten op film vastleggen. Maar terwijl ik naar de tekening keek, realiseerde ik me dat hij eerst in een kamer in een van de vleugels zou willen zitten, die uitzicht bood op de voorkant, waar de uitstalling werd geprojecteerd. Daar zou hij een camera neerzetten, zoals een van die op afstand bedienbare camera’s die hij al eerder had gebruikt, maar deze keer met een kwaliteitslens, om de gezichten van de kijkende mensen te kunnen vastleggen.

Het was dus de truc om hem tegen te houden voordat hij dat kon organiseren, hem tegenhouden wanneer hij bij het hotel aankwam. En wilde ik dat doen, dan hoefde ik alleen maar uit te vissen wanneer hij incheckte. Dat zou heel simpel zijn als ik in de hotelgegevens kon kijken, maar dat kon ik niet. Het zou ook eenvoudig zijn als ik een manier wist om er met geweld toegang toe te krijgen, en die wist ik niet. Terwijl ik daarover nadacht, realiseerde ik me iets.

Ik kende iemand die dat wel kon.

Kyle Chutsky zat tegenover me aan hetzelfde hoektafeltje in de snackbar op de begane grond van de koffieshop in het ziekenhuis, waar we eerder gezeten hadden. Volgens mij had hij het pand in de afgelopen paar dagen niet verlaten, maar hij was frisgeschoren en droeg zo te zien een schoon overhemd. Hij keek me over de tafel aan met een geamuseerde blik waarbij zijn mondhoeken omhoogkrulden en de huid om zijn ogen rimpelde, maar dat plezier sprak niet uit zijn ogen zelf, die koud en waakzaam bleven.

‘Dat is ook grappig,’ zei hij. ‘Je wilt dat ik je help om de hotelregistratie van The Breakers te hacken? Ha.’ Hij stiet een lachje uit, dat niet erg overtuigend klonk. ‘Waarom denk je dat ik je daarbij kan helpen?’

Helaas was dat een goeie vraag. Feitelijk wíst ik niet of hij me kon helpen, niet op grond van wat hij had gezegd of gedaan. Maar het weinige wat ik van Chutsky wist, wees erop dat hij een gerespecteerd lid was van de schaduwregering, die doelbewust opzichzelfstaande, niet-gecontroleerde groep mensen die voor verschillende abc-afdelingen werkten en min of meer een verlengstuk zijn van de federale overheid, en soms zelfs onderling met elkaar verbonden zijn. Daarom was ik er vrij zeker van dat hij talloze manieren kende om erachter te komen of Weiss bij een hotel ingeschreven stond.

Maar we moesten het protocolprobleempje nog door, formeel wist ik het niet en hij mocht het eigenlijk niet toegeven. Om dat uit de weg te ruimen, moest ik hem met zoiets indringends imponeren dat hij zijn instinctieve aarzeling zou overwinnen. Ik kan bijna niets belangrijkers bedenken dan het ophanden zijnde verscheiden van Drieste Dexter, maar op de een of andere manier geloofde ik niet dat Chutsky mij net zo hoog inschatte als ikzelf. Waarschijnlijk vond hij dwaze trivialiteiten, als de nationale veiligheid, wereldvrede en zijn eigen relatief waardeloze lijf en leden, heel wat meer waard.

Maar het kwam me voor dat hij mijn zuster ook heel wat waard vond en dat bood ten minste een mogelijke opening. Dus viel ik met mijn beste, kunstmatige, mannelijke openhartigheid in huis en zei: ‘Kyle, het gaat om die vent die Deborah heeft neergestoken.’

In elke scène van elke macho-tv-show die ik ooit had gezien zou dat meer dan genoeg zijn geweest, maar kennelijk keek Chutsky niet vaak tv. Hij trok slechts een wenkbrauw op en zei: ‘Nou en?’

‘Nou,’ zei ik, ietwat ontsteld, en ik probeerde me meer details uit die tv-scènes te herinneren, ‘hij zit daar en, eh, komt ermee weg. Eh… en misschien doet hij het weer.’

Deze keer trok hij twee wenkbrauwen op. ‘Denk je dat hij Deborah weer gaat neersteken?’

Dit ging helemaal niet goed, totaal niet zoals ik had gepland. Ik had verondersteld dat er een soort Man-springt-in-Actie-Code bestond en dat ik het onderwerp alleen maar hoefde te noemen om te laten zien dat ik popelde om erachteraan te gaan, en dan zou Chutsky ook popelend opspringen, en samen zouden we Pork Chop Hill bestormen. Maar in plaats daarvan keek Chutsky me aan alsof ik had voorgesteld hem een klysma te geven.

‘Waarom wil je die vent niet te pakken krijgen?’ zei ik en ik liet mijn stem een beetje onbeholpen wanhopig klinken.

‘Dat is mijn werk niet,’ zei hij. ‘En het is jouw werk ook niet, Dexter. Als je denkt dat die kerel in dat hotel gaat zitten, moet je de smerissen bellen. Ze hebben meer dan genoeg kerels die ze daar kunnen neerzetten om hem in de kraag te vatten. Jij bent maar in je eentje, maat, en vat het niet verkeerd op, maar het kon er wel eens ruwer aan toegaan dan je gewend bent.’

‘De smerissen willen weten hoe ik dat weet,’ zei ik, en daar had ik onmiddellijk spijt van.

Chutsky pikte het razendsnel op. ‘Oké. Hóé weet je het dan?’ zei hij.

Er komt een tijd wanneer zelfs Dubbelhartige Dexter ten minste één of twee kaarten op tafel moet leggen en er duidelijkheid moet worden geschapen. En dus gooide ik mijn aangeboren terughoudendheid overboord en zei: ‘Hij stalkt me.’

Chutsky knipperde met zijn ogen. ‘Wat betekent dat?’ zei hij.

‘Het betekent dat hij me dood wil hebben,’ zei ik. ‘Hij heeft al twee pogingen gedaan.’