Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

‘Uh-huh,’ zei ze en hoewel ik zag dat ze daarover nadacht, zei ze er verder niets meer over. In plaats daarvan liep ze naar de bank, waar Rita Cody en Astor nog altijd stevig in haar greep hield. ‘Mevrouw Morgan?’ zei ze terwijl ze haar badge weer omhoogstak. ‘Special agent Recht, FBI. Mag ik u een paar vragen stellen over wat er vanmiddag is gebeurd?’

‘FBI?’ zei Rita, zo schuldbewust alsof ze boven op gestolen aandelen aan toonder zat. ‘Maar dat is… waarom zou… Ja, natuurlijk.’

‘Hebt u een pistool?’ vroeg Astor.

Recht keek haar enigszins behoedzaam verrukt aan. ‘Ja, inderdaad,’ zei ze.

‘Schiet u daarmee op mensen?’

‘Alleen als het moet,’ zei Recht. Ze keek om zich heen en vond een gemakkelijke stoel in de buurt. ‘Mag ik gaan zitten en een paar vragen stellen?’

‘O,’ zei Rita. ‘O, sorry. Ik was alleen… ja, ga alstublieft zitten.’

Recht ging op het puntje van de stoel zitten en keek naar mij alvorens zich tot Rita te wenden. ‘Vertel me eens wat er is gebeurd,’ zei ze, en toen Rita aarzelde, vervolgde ze: ‘U had de kinderen in de auto, u wilde naar de US1 wegrijden…’

‘Hij kwam gewoon uit de lucht vallen,’ zei Rita.

‘ Boem ,’ voegde Cody er zachtjes aan toe, en ik keek hem verbaasd aan. Hij glimlachte een beetje, wat even angstaanjagend was. Rita keek ontzet naar hem en ging verder.

‘Hij botste tegen ons aan,’ zei ze. ‘En terwijl ik nog… voordat ik kon… hij was daar gewoon, bij de deur, en greep de kinderen vast.’

‘Ik heb hem in z’n kruis gestompt,’ zei Astor. ‘En Cody heeft hem met een potlood gestoken.’

Cody fronste zijn wenkbrauwen naar haar. ‘Ik stak éérst,’ zei hij.

‘Barst ook,’ zei Astor.

Recht keek met lichte verbazing naar die twee. ‘Goed gedaan, allebei,’ zei ze.

‘Toen kwam de politieman eraan en rende hij weg,’ zei Astor, en Rita knikte.

‘En hoe raakte u daar verzeild, meneer Morgan?’ vroeg ze terwijl ze zonder waarschuwing haar hoofd naar me toe draaide.

Ik had natuurlijk geweten dat die vraag zou komen, maar ik had nog steeds geen echt goed antwoord kunnen verzinnen. Ik had tegen Coulter beweerd dat ik Rita wilde verrassen, maar dat was heel, heel slecht gevallen, en special agent Recht leek heel wat kiener, en terwijl de seconden wegtikten, keek ze me verwachtingsvol aan, wachtend op een samenhangend en logisch antwoord dat ik niet had. Ik moest iets zeggen, en snel ook. Maar wat?

‘Eh,’ mompelde ik, ‘hebt u gehoord dat ik een hersenschudding heb gehad…?’

Ik blonk bepaald niet uit in het gesprek met special agent Brenda Recht van de FBI en daar was ik niet blij mee. Ze leek niet te geloven dat ik vroeg naar huis was gegaan omdat ik me niet lekker voelde, en dat ik langs school was gegaan omdat die op dat moment toch uitging; en ik kon het haar bepaald niet kwalijk nemen. Het klonk ongelooflijk dunnetjes, maar aangezien ik niets anders kon bedenken, moest ik dat wel volhouden.

Kennelijk had ze ook moeite met mijn verklaring dat Rita en haar kinderen door een willekeurige maniak waren aangevallen, als resultaat van de woede in het verkeer en te veel Cubaanse koffie. Maar ze accepteerde uiteindelijk wel dat ze geen ander antwoord kreeg. Ten slotte stond ze op en keek me uitdagend aan, wat nog het beste als bedachtzaam betiteld kon worden. ‘Goed dan, meneer Morgan,’ zei ze. ‘Er klopt hier iets niet, maar ik vermoed dat u me niet gaat vertellen wat dat dan is.’

‘Er is werkelijk niets te vertellen,’ zei ik, misschien wat te bescheiden. ‘Dit soort dingen gebeurt in Miami aan de lopende band.’

‘Uh-huh,’ zei ze. ‘Het probleem is dat het wel vaak gebeurt wanneer u in de buurt bent.’

Op de een of andere manier wist ik mezelf ervan te weerhouden te zeggen: ‘Als u eens wist…’ en ik werkte haar naar de voordeur.

‘De komende paar dagen zetten we hier een agent neer, voor de veiligheid,’ zei ze, wat niet echt welkom nieuws was, en ook nog ongelukkig getimed, omdat ze het zei toen ik de deur openzwaaide en brigadier Doakes tevoorschijn kwam, die nog in bijna precies dezelfde houding stond als we hem hadden achtergelaten, en boosaardig naar de deur stond te staren. Ik nam zo hartelijk mogelijk afscheid van ze en toen ik de deur dichtdeed, was het laatste wat ik zag Doakes’ starende blik, terwijl hij sprekend op de tweelingbroer van de Cheshirekat leek.

Rita voelde zich echter niet veel beter door de belangstelling van de FBI. Ze hield de kinderen nog altijd stevig vast en bleef maar halve zinnen uitkramen. Dus ik stelde haar zo goed mogelijk gerust en we zaten een poosje met z’n allen op de bank, tot Cody en Astor ten slotte gingen wriggelen, zodat het niet meer vol te houden was. Rita gaf het op, zette een dvd voor ze op en liep naar de keuken, waar ze aan haar alternatieve zielenrusttherapie begon door met potten en pannen te rammelen. Ik liep door de gang naar de kleine extra kamer, die ze ‘Dexters Kantoor’ noemde, om nogmaals naar Weiss’ schetsboek te kijken en er duistere gedachten op na te houden.

De lijst met vijandige mensen groeide aanzienlijk: Doakes, Coulter, Salguero en nu de FBI.

En uiteraard Weiss. Hij liep buiten rond en wilde nog steeds wraak op me nemen. Zou hij nogmaals achter de kinderen aankomen, uit de schaduwen hinken en ze te grazen nemen, deze keer wellicht in kevlarbroek met liesbescherming? Als dat zo was, moest ik bij de kinderen blijven tot dit achter de rug was, wat niet de beste manier was om hem te pakken te krijgen, en zeker niet als hij iets anders zou proberen. En als hij mij wilde vermoorden, zou het voor Cody en Astor juist gevaarlijk zijn als ik bij ze bleef. Aan zijn ontploffingstruc met dat huis te zien maakte hij zich duidelijk geen zorgen over bijkomende schade.

Maar ik wel, dat moest wel. Ik maakte me zorgen om de kinderen, en het was topprioriteit om ze te beschermen. Het was een merkwaardig verhelderend inzicht toen ik me realiseerde dat ik net zo bezorgd was om hun veiligheid als om de bescherming van mijn geheime identiteit. Dat paste niet in hoe ik over mezelf dacht, in hoe ik mijn zorgvuldige zelfbeeld had opgebouwd. Natuurlijk had ik er altijd extra van genoten achter roofdieren aan te gaan die het op kinderen hadden voorzien, maar ik had er eigenlijk niet goed over nagedacht waarom dat was. En ik was zonder meer van plan die beschermende rol voor Cody en Astor op me te nemen, zowel als hun stiefvader en, veel belangrijker nog, als hun gids op het Pad van Harry. Maar te merken dat ik als een moederkloek cirkeltjes om ze heen wilde draaien bij het idee dat iemand ze kwaad kon doen, was nieuw en enigszins verontrustend.

Dus was het op een gloednieuwe manier belangrijk om Weiss tegen te houden. Nu was ik Daddy Dexter en ik moest dit zowel voor de kinderen als voor mezelf doen. Ik ervoer iets wat gevaarlijk dicht bij emotie kwam als ik eraan dacht dat iemand zou proberen ze kwaad te berokkenen.

Goed dan, het was zonneklaar dat ik erachter moest zien te komen wat Weiss’ volgende zet was, en hem tegenhouden voordat hij die kon doen. Ik pakte zijn blocnote en bladerde nogmaals door zijn tekeningen, misschien onbewust hopend dat ik eerder iets over het hoofd had gezien, misschien een adres waar ik Weiss kon vinden, of zelfs een zelfmoordbriefje. Maar de bladzijden waren nog hetzelfde, en eerlijk gezegd was de nieuwigheid eraf, zodat ik niet echt meer genoot van mijn eigen beeltenissen. Ik heb nooit zo nodig naar mezelf hoeven kijken, en het feit dat het om een serie tekeningen ging die aan de hele wereld mijn echte ik wilde tonen, haalde het laatste beetje vreugde er wel af.

En wat had dit allemaal voor zin? Om me te verraden? Om een schitterend kunstwerk te scheppen? Ik bestudeerde een aantal van de gedetailleerde tekeningen die de andere elementen van de show weergaven. Het klinkt misschien egocentrisch als ik het zeg, ze wedijverden tenslotte om een plekje met tekeningen van mij, maar ze waren niet erg interessant. Waarschijnlijk kon je ze knap noemen, maar dat was het dan ook. Ze waren niet echt origineel en nogal levenloos, zelfs voor lijken.