Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

Een trio speelde een liedje over ojos verdes terwijl we om een houten afzetting heen liepen naar waar de muzikanten stonden, drie mannen in witte broek en guayabera . Tegen de muur achter hen was een bar en aan de andere twee kanten lag alleen nog de stad Havana in het oranje licht van de ondergaande zon aan onze voeten.

Chutsky ging me voor naar een lage tafel met een aantal gemakkelijke stoelen eromheen en toen we gingen zitten, legde hij zijn aktetas onder de tafel. ‘Mooi uitzicht, hè?’ zei hij.

‘Heel mooi,’ zei ik. ‘Zijn we daarom hierheen gegaan?’

‘Nee, ik heb je toch al gezegd dat we een vriend gaan ontmoeten,’ zei hij.

En of hij nou een geintje maakte of niet, dat was kennelijk alles wat hij erover kwijt wilde. Hoe dan ook, op dat moment dook de ober bij onze tafel op. ‘Twee mojito’s,’ zei Chutsky.

‘Eigenlijk houd ik het liever bij een biertje,’ zei ik, met mijn mojito-slaapje nog vers in het geheugen.

Chutsky haalde zijn schouders op. ‘Moet je zelf weten,’ zei hij. ‘Neem een Crystal, dat gaat nog wel.’

Ik knikte naar de ober; als ik Chutsky ergens mee vertrouwde, dan was het wel met bier. De ober knikte terug en liep naar de bar om onze drankjes te halen en het trio lanceerde een ‘Guantanamera’.

We hadden nog maar een paar slokjes van ons drankje genomen toen ik een man naar onze tafel toe zag komen. Hij was klein van stuk en gekleed in een bruine, gemakkelijk zittende broek en een limoengroene guayabera, en hij droeg een aktetas die heel erg op die van Chutsky leek.

Chutsky sprong op en stak zijn hand uit. ‘Ie-bang!’ riep hij uit en het duurde even voordat ik besefte dat Chutsky geen plotselinge aanval kreeg van het gilles-de-la-tourettesyndroom, maar dat hij de naam van de nieuw aangekomene op z’n Cubaanse uitsprak, Iván. Ie-bang stak ook zijn hand uit en omhelsde Chutsky terwijl ze elkaar de hand schudden.

‘Cam-bèyl!’ zei Ie-bang, en opnieuw duurde het even… Deze keer omdat ik werkelijk was vergeten dat Chutsky de eerwaarde Campbell Freeney was. Tegen de tijd dat alle radertjes op hun plek vielen, had Iván zich met een opgetrokken wenkbrauw naar mij omgedraaid. ‘O, hé,’ zei Chutsky, ‘dit is David Marcey. David, Iván Echeverria.’

‘ Mucho gusto ,’ zei Iván terwijl hij me de hand schudde.

‘Aangenaam kennis te maken,’ zei ik tegen hem in het Engels, want ik wist niet zeker of ‘David’ wel Spaans sprak.

‘Nou, ga zitten,’ zei Chutsky en hij gebaarde naar de ober terwijl Iván ging zitten. De ober snelde naar ons tafeltje toe en nam Iváns bestelling van een mojito op, en toen die arriveerde, nipten Chutsky en Iván ervan en praatten opgewekt in heel rap Cubaans Spaans. Als ik er echt mijn best voor had gedaan had ik het waarschijnlijk wel kunnen volgen, maar het leek me al te veel moeite voor iets wat op een persoonlijk gesprek leek dat voornamelijk bestond uit het ophalen van gelukkige herinneringen, en eerlijk gezegd, zelfs als ze iets veel interessanters te bepraten hadden gehad dan Wat Er Toen Was Gebeurd, zou ik toch zijn afgehaakt. Want het was nu helemaal donker en boven de rand van het dak rees een reusachtige, roodachtig gele maan, een opgeblazen, zelfvoldane, bloeddorstige maan en bij de eerste aanblik ervan veranderde elke centimeter van mijn huid in rillend kippenvel, alle haren in mijn nek en op mijn armen gingen rechtovereind staan en jankten, en door elke gang van Slot Dexter haastte zich een kleine en donkere lakei die orders uitdeelde aan iedere Nachtelijke Ridder om het Nu te Gaan Doen.

Maar zo mocht het natuurlijk niet zijn. Dit was geen Nacht van Laten Gaan; het was een heel onfortuinlijke Nacht van Je Inhouden. Het was een nacht om te nippen van je snel warm wordende bier, te doen alsof je het muziektrio hoorde en ervan genoot; een nacht om beleefd naar Ie-bang te glimlachen terwijl je wilde dat het allemaal voorbij was en weer in alle rust en vrede naar je gelukkige moorddadige ik kon terugkeren. Ik moest deze nacht uitzitten en hopen dat ik binnenkort een mes in de ene en Weiss in de andere hand had.

Tot die tijd kon ik alleen maar mijn adem inhouden, een slokje van mijn bier nemen en doen alsof ik van het prachtige uitzicht en de schitterende muziek genoot. Oefen die overwinnaarsglimlach, Dexter. Hoeveel tanden kunnen we laten zien? Heel goed, nu zonder tanden, alleen de lippen. Hoe ver kun je je mondhoeken laten gaan voordat het eruitziet alsof je verschrikkelijke inwendige pijn lijdt?

‘Hé, gaat het wel, maatje?’ riep Chutsky zo’n twintig minuten later. Kennelijk had ik mijn gezicht voorbij de Gelukkige Glimlach tot een Grimas vertrokken.

‘Prima,’ zei ik tegen hem. ‘Ja hoor, echt.’

‘Uh-huh,’ zei hij, hoewel hij niet overtuigd leek. ‘Nou, misschien kunnen we je beter naar het hotel terugbrengen.’ Hij leegde zijn glas en stond op, evenals Iván. Ze schudden elkaar de hand, Iván ging weer zitten, Chutsky greep zijn aktetas en we liepen naar de lift. Ik keek achterom en zag dat Iván nog een drankje bestelde, en ik trok een wenkbrauw naar Chutsky op.

‘O,’ zei hij. ‘We willen niet samen vertrekken. Je weet wel, niet tegelijk.’

Nou, ik veronderstel dat dat net zo logisch was als iets anders, aangezien we nu kennelijk in een spionnenfilm beland waren, dus ik sloeg iedereen zorgvuldig gade, zeker in de lift naar beneden, om er zeker van te zijn dat ze geen agenten van een of ander duivels kartel waren. Klaarblijkelijk waren ze dat niet, want we kwamen veilig beneden en op straat terecht. Maar toen we de straat overstaken om een taxi op te zoeken, liepen we langs een paard-en-wagen die daar stond te wachten, iets wat ik echt had moeten zien en omzeilen, want dieren mogen me niet en dit paard steigerde, ook al was hij oud en moe en had hij kalm op iets in zijn haverzak staan kauwen. Het was geen heel indrukwekkende manoeuvre, amper een John Wayne-moment, maar hij haalde zijn beide voorbenen van de grond en maakte een uitermate onaangenaam geluid naar me, waardoor zijn voerman net zo schrok als ik. Maar ik haastte me erlangs en we wisten in een taxi te komen zonder dat ik door een zwerm vleermuizen werd aangevallen.

We reden in stilte terug naar het hotel. Chutsky zat met zijn aktetas op zijn schoot uit het raam te kijken en ik probeerde niet te luisteren naar die vette, overweldigende maan. Maar dat lukte niet erg; hij was aanwezig in elk ansichtkaartuitzicht van Havana waar we doorheen reden, altijd fel en wellustig terwijl hij prachtige ideeën riep, en waarom ik nou niet buiten kwam spelen? Maar dat kon niet. Ik kon alleen maar teruglachen en zeggen: binnenkort. Ik kom binnenkort.

Zodra ik Weiss heb gevonden.

We kwamen zonder incidenten op onze hotelkamer terug, terwijl we niet meer dan een stuk of tien woorden hadden gewisseld. Het feit dat Chutsky zo zwijgzaam was, bleek een echt charmante persoonlijke traktatie, want hoe minder hij praatte, hoe minder belangstelling ik hoefde te tonen, en hoe minder mijn gezichtsspieren van slijtage te lijden hadden. Sterker nog, de paar woorden die hij zei, waren zo aangenaam en aantrekkelijk dat ik bijna bereid was hem aardig te vinden. ‘Ik leg dit in de kamer,’ zei hij terwijl hij de aktetas optilde. ‘Daarna gaan we een hapje eten.’ Wijze en welkome woorden, aangezien ik toch niet in dat prachtige, donkere maanlicht buiten kon spelen, was een maaltijd een heel acceptabele plaatsvervanger.

We gingen met de lift naar boven en liepen door de gang naar onze kamer. Toen we binnen waren, legde Chutsky de tas voorzichtig op bed en ging ernaast zitten. Ik bedacht dat hij hem zonder duidelijke reden naar de bar op het dak had meegenomen, en nu deed hij er behoorlijk voorzichtig mee. Aangezien nieuwsgierigheid een van mijn weinige tekortkomingen is, besloot ik eraan toe te geven en uit te zoeken waarom dat was.