Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

‘Steekmieren,’ zei ik. ‘Rita, wil je me alsjeblieft even helpen?’

‘Ken je die vent?’ vroeg de smeris aan Rita.

‘Mijn man,’ zei ze en ze liet enigszins schoorvoetend de handen van de kinderen los en begon op mijn rug te slaan.

‘Nou,’ zei Lear, ‘hoe dan ook, die vent heeft weten te ontkomen. Hij rende regelrecht naar de US1 en daarna richting winkelcentrum. Ik heb het gerapporteerd en ze zullen wel naar hem uitkijken, maar…’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik moet zeggen dat hij behoorlijk snel is voor iemand met een potlood in zijn been.’

‘Mijn potlood,’ zei Cody, met zijn vreemde en heel zeldzame glimlachje.

‘En ik heb hem heel hard in z’n kruis gestompt,’ zei Astor.

Ik keek door mijn rood waas van steekmierenpijn naar die twee omlaag. Ze leken zo zelfvoldaan en blij met zichzelf; en eerlijk gezegd, was ik ook heel blij met ze. Weiss had het ergste gedaan wat hij kon doen, en zij waren net even erger geweest. Mijn kleine roofdieren. Daardoor deden de mierenbeten bijna niet meer zoveel pijn. Een beetje maar, vooral omdat Rita op de mieren én de beten sloeg, waardoor het extra pijn deed.

‘U hebt hier een mooi stelletje padvinders,’ zei agent Lear terwijl hij met een licht bezorgde en goedkeurende uitdrukking op zijn gezicht naar Cody en Astor keek.

‘Alleen Cody,’ zei Astor. ‘En hij is nog maar naar één bijeenkomst geweest.’

Agent Lear opende zijn mond, realiseerde zich dat hij niets te zeggen had en deed hem weer dicht. In plaats daarvan draaide hij zich naar mij om en zei: ‘De takelwagen is hier over een paar minuten. En de ambulancebroeders willen nog even kijken, gewoon om te zien of iedereen in orde is.’

‘Wij zijn heus wel oké, hoor,’ zei Astor.

‘Dus,’ vervolgde Lear, ‘als u bij uw gezin wilt blijven, kan ik misschien het verkeer weer op gang brengen?’

‘Prima,’ zei ik. Lear keek naar Rita, trok een wenkbrauw op en ze knikte.

‘Ja,’ zei ze. ‘Uiteraard.’

‘Oké,’ zei hij. ‘De FBI wil waarschijnlijk met u praten. Over de poging tot ontvoering, bedoel ik.’

‘O, mijn god,’ zei Rita, alsof alles daarmee pas echt werd.

‘Volgens mij was die vent gewoon een idioot,’ zei ik hoopvol. Tenslotte had ik zonder de FBI al genoeg problemen met mijn gezinsleven.

Lear was niet onder de indruk. Hij keek me heel streng aan. ‘Het gaat om kídnapping,’ zei hij. ‘Van uw kínderen.’ Hij staarde me even aan om er zeker van te zijn of ik dat woord wel kende, draaide zich toen om en wiebelde met zijn vinger naar Rita. ‘Zorg dat jullie straks allemaal medisch onderzocht worden.’ Hij keek uitdrukkingsloos weer naar mij. ‘En misschien kunt u zich beter weer aankleden, oké?’ Daarop wendde hij zich af, liep de straat op en begon naar de auto’s te gebaren in een poging het verkeer weer op gang te krijgen.

‘Ik geloof dat ik ze allemaal heb,’ zei Rita met een laatste klap op mijn rug. ‘Geef me je shirt.’ Ze pakte het aan, schudde het driftig uit en gaf het weer aan me terug. ‘Hier, trek die maar weer aan,’ zei ze, en hoewel ik me niet kon voorstellen waarom heel Miami plotseling zo’n obsessief punt maakte van halfnaakt zijn, trok ik mijn shirt weer aan, nadat ik het wantrouwig op achtergebleven mieren had geïnspecteerd.

Toen ik met mijn hoofd uit het shirt en weer in het daglicht piepte, had Rita Cody en Astor al bij de hand gepakt. ‘Dexter,’ zei ze. ‘Je zei… hoe kon je, ik bedoel… Waarom ben je hier?’

Ik wist niet precies hoe weinig ik haar kon vertellen en toch een bevredigend antwoord kon geven, maar ik wist wel dat ik nu niet nogmaals kreunend mijn hoofd vast kon grijpen. En om te zeggen dat de Zwarte Ruiter en ik het erover eens waren dat Weiss hierheen zou komen om de kinderen te stelen omdat wij dat in zijn plaats vermoedelijk ook hadden gedaan, zou waarschijnlijk ook niet goed vallen. Dus besloot ik het met een nogal afgeslankte versie van de waarheid te proberen. ‘Het, ah… Die kerel heeft gisteren dat huis opgeblazen,’ zei ik. ‘Ik had het gevoel dat hij het weer zou gaan proberen.’ Rita keek me alleen maar aan. ‘Ik bedoel, om de kinderen te ontvoeren, om mij te raken.’

‘Maar je bent niet eens een echte politieman,’ zei Rita met ietwat overslaande stem, alsof iemand een grondregel had overtreden. ‘Waarom zou hij jou willen raken?’

Daar had ze een goed punt, vooral omdat in haar wereld — en over het algemeen gesproken ook in die van mij — bloedspatexperts niet in bloedvetes verwikkeld raken. ‘Volgens mij gaat het om Deborah,’ zei ik. Tenslotte was zij wél een echte smeris en daarin kon ze me niet tegenspreken. ‘Ze zat achter die man aan toen ze werd neergestoken, en ik was erbij.’

‘En nu probeert hij mijn kinderen kwaad te doen?’ zei ze. ‘Omdat Deborah hem wilde arresteren?’

‘Zo werkt de criminele geest,’ zei ik. ‘Die werkt anders dan die van jou.’ Natuurlijk werkte die wél zoals die van mij, en op dit moment was de misdadige geest bezig te bedenken wat Weiss misschien in zijn auto had laten liggen. Hij had niet verwacht dat hij te voet moest wegvluchten, het was heel goed mogelijk dat er in zijn auto een of andere aanwijzing lag over waar hij naartoe zou gaan en wat zijn volgende zet zou zijn. En meer nog, er zou een afschuwelijke hint in kunnen liggen die met een van bloed druipende vinger naar mij wees. Toen ik dat bedacht, realiseerde ik me dat ik zijn auto moest doorzoeken terwijl Lear nog druk bezig was en voordat andere smerissen ter plaatse zouden zijn.

Ik zag dat Rita me nog altijd verwachtingsvol aankeek en zei: ‘Hij is gek. Misschien begrijpen we nooit echt wat hij denkt.’ Ze keek me bijna overtuigd aan, dus in de veronderstelling dat een snelle aftocht vaak het overtuigendste argument was, knikte ik naar Weiss’ auto. ‘Ik ga even kijken of hij iets belangrijks heeft laten liggen. Voordat de takelwagens hier zijn.’ En ik stapte om de motorkap van Rita’s auto heen naar de voordeur van die van Weiss, die openhing.

De voorbank lag bezaaid met de normale verzameling afval. Snoeppapiertjes op de grond, een waterfles op de bank, een asbak vol kwartjes voor de tolwegen. Geen slagersmessen, beenzagen of bommen. Helemaal niets interessants. Ik wilde net in de auto glippen om het handschoenenkastje te openen, toen ik een grote blocnote op de achterbank zag liggen. Het was een schetsboek, waaruit een paar losse bladzijden staken, en het geheel werd door een elastiekje bijeengehouden, en zodra ik het zag, riep de stem achter in Dexters Donkere Kamer: bingo!

Ik stapte uit de auto en probeerde de achterdeur te openen. Die zat vastgeklemd, was ingedeukt door de botsing met Rita’s auto. Dus knielde ik op de voorbank en boog naar voren, greep de blocnote vast en pakte hem op. Vlakbij gilde een sirene. Ik stapte bij Weiss’ auto vandaan en ging naast Rita staan, terwijl ik de blocnote tegen mijn borst klemde.

‘Wat is dat?’ zei ze.

‘Dat weet ik niet,’ zei ik. ‘Laten we eens kijken.’

En met alleen maar onschuldige gedachten in mijn hoofd verwijderde ik het elastiek. Een losse pagina dwarrelde op de grond en Astor stortte zich erop. ‘Dexter,’ zei ze. ‘Die lijkt op jou.’

‘Onmogelijk,’ zei ik, en ik pakte de bladzijde uit haar hand.

Maar het was wel mogelijk. Het was een mooie tekening, heel goed gedaan, van een man die vanaf het middel was getekend, in een soort spottend-heldhaftige Ramboëske houding, hij hield een groot mes vast waar bloed van afdroop, en er was geen twijfel over mogelijk.

Dat was ik.

Ik kon de voortreffelijke gelijkenis met mezelf slechts een paar seconden bewonderen. En toen, snel opeenvolgend, zei Cody: ‘Cool’, Rita zei: ‘Laat mij eens kijken’, en toen — god zij geloofd — arriveerde de ambulance. In de verwarring die daarop volgde, wist ik het portret weer in de blocnote terug te stoppen en mijn gezinnetje naar het medisch personeel te dirigeren voor een snelle, maar grondige controle. Ze gaven het slechts met grote tegenzin toe: geen afgehakte benen, ontbrekende schedels of gescheurde inwendige organen, dus uiteindelijk moesten ze Rita en de kinderen wel laten gaan, met de onheilspellende waarschuwing dat ze moesten oppassen, voor het geval dat.