Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

Ik keek schuinweg naar het groepje bomen bij het meer. Het was de enige plek waar nog enige beschutting was. Maar wat maakte dat uit, als die beschutting bij het hek ophield? Toen werd mijn oog naar iets links van me getrokken en ik draaide me om om te kijken.

Een witte bestelbus reed naar het hek met het hangslot en parkeerde ernaast. Een gestalte in een limoengroen shirt met bijpassende pet stapte uit en had een gereedschapskist bij zich, wat zelfs van veraf heel goed te zien was. De gestalte liep naar het hek, zette de gereedschapskist neer en knielde bij de ketting.

Natuurlijk. De beste manier om onzichtbaar te zijn is om volslagen en overduidelijk in beeld te gaan staan. Ik ben decor; ik hoor hier. Ik kom hier alleen maar het hek repareren. Let maar niet op mij, ha, ha.

Ik startte de auto. Ik bewoog langzaam om het gebouw heen, terwijl ik mijn ogen op die felgroene vlek gericht hield. Ik voelde dat de koude vleugels zich in me ontvouwden. Ik had hem… precies waar hij hoorde te zijn. Maar ik kon natuurlijk niet gewoon parkeren en naar buiten springen. Ik moest hem voorzichtig benaderen, en aangenomen dat hij wist hoe mijn auto eruitzag, moest ik voetstoots aannemen dat hij zijn beide ogen wijd open had en naar Dexter uitkeek.

Dus kalm aan, denk na; reken er niet domweg op dat de duistere vleugels je over alle obstakels heen dragen. Kijk goed uit je doppen en merk dingen op; bijvoorbeeld dat Weiss met zijn rug naar de bestelbus zat, en de bestelbus was aan de zijkant geparkeerd, met de neus naar het hek, zodat het uitzicht over de plas werd geblokkeerd. Want het was duidelijk dat niemand van die kant naar hem toe kon komen.

Wat uiteraard betekende dat Dexter dat wel zou doen.

Heel langzaam rijdend en er zorgvuldig voor zorgend dat ik geen aandacht trok, keerde ik de auto en reed weer naar de zuidkant van het speelterrein om de school. Ik volgde het hek tot aan het einde, waar de weg ophield en de plas begon. Ik parkeerde helemaal aan het einde van de weg voor de metalen barrière, onzichtbaar voor Weiss en het hek met hangslot, en stapte uit. Ik liep snel over het smalle pad tussen het meer en het hek, en haastte me verder.

In de verte hoorde ik in het schoolgebouw de bel gaan. De schooldag was voorbij en Weiss zou nu in beweging moeten komen. Ik kon hem zien, hij zat nog altijd bij het hangslot geknield. Ik zag geen handvatten van een stevige kniptang uitsteken en hij zou er zeker een paar minuten over doen om het slot te forceren of door te knippen. Maar wanneer hij eenmaal binnen was, kon hij vrijelijk langs het hek lopen en doen alsof hij de draadgazen hekken controleerde. Ik kwam bij de rand van het groepje bomen en haastte me erdoorheen. Ik stapte voorzichtig over bergjes vuilnis — bierblikjes, plastic frisdrankflesjes, kippenbotjes en andere, minder aangename voorwerpen — kwam aan het uiteinde, en wachtte bij de laatste boom slechts een ogenblik om me ervan te verzekeren dat Weiss nog steeds aan het slot zat te morrelen. De bestelbus stond in de weg en ik kon hem niet zien, maar voor zover ik wist was het hek nog steeds dicht. Ik haalde diep adem, trok me in de duisternis terug, liet die door me heen vloeien en stapte toen de felle zon in.

Ik bewoog me naar rechts, bijna op een holletje, om hem van achteren te benaderen, om de achterkant van de bestelbus heen. Stilletjes, voorzichtig, terwijl ik de zwarte vleugels overal om me heen voelde, stak ik de ruimte naar de bestelbus over, liep eromheen en bleef staan toen ik de geknielde figuur bij het hek zag.

Hij keek over zijn schouder achterom en zag me. ‘Wat gebeurt ’r,’ zei de man. Hij was ongeveer vijftig, zwart en heel duidelijk niet Weiss.

‘O,’ zei ik, als altijd ad rem. ‘Hallo.’

‘Verdomde kinderen hebben superlijm in het slot gestopt,’ zei hij terwijl hij zich weer naar het slot toekeerde.

‘Wat dachten ze wel niet?’ zei ik beleefd. Maar ik kwam er nooit achter wat ze dachten, want in de verte, aan de overkant van het speelterrein, in de straat voor het hoofdhek, hoorde ik het geluid van claxons, gevolgd door knarsend metaal. En veel dichterbij, om precies te zijn in mijn hoofd, hoorde ik een stem sissen: ‘Sukkel!’ En zonder af te wachten waarom ik wist dat het een ongeluk was waarbij Weiss Rita ramde, sprong ik tegen het hek omhoog, wist mezelf naar de andere kant te werken en zette het over het speelterrein op een lopen.

‘Hé!’ riep de man van het slot, maar deze keer liet ik mijn manieren voor wat ze waren en wachtte niet af wat hij te zeggen had.

Natuurlijk zou Weiss het slot niet hoeven forceren, dat was helemaal niet nodig. Natuurlijk hoefde hij de school niet in om honderden behoedzame leraren en wilde kinderen te slim af te zijn. Het enige wat hij hoefde te doen was buiten in het verkeer te wachten, als een haai, die talmend op de rand van een rif wachtte tot Nemo naar buiten zwom. Natuurlijk.

Ik rende de benen uit m’n lijf. Het veld leek een beetje oneffen, maar het bestond uit kort en goed onderhouden gras, en ik kon een aardige vaart maken. Ik feliciteerde mezelf dat ik in zo’n goede conditie was en op topsnelheid kon blijven, en sloeg mijn ogen even op om te kijken wat er gaande was. Dat was geen goed idee; ik struikelde onmiddellijk ergens over en viel werkelijk razendsnel voorover op mijn gezicht. Ik rolde mezelf op tot een bal en maakte anderhalve koprol voordat ik plat op mijn rug op iets hobbeligs terechtkwam. Ik sprong op en zette het, licht hinkend door een verstuikte enkel, weer op een lopen, en er doemde een vaag beeld op van een berg steekmieren die door mijn menselijke kanonskogel geplet was.

Ik was nu dichterbij, stemmen schreeuwden gealarmeerd en er was paniek op straat… en toen een kreet van pijn. Ik kon niets anders zien dan een kluwen auto’s en een groep mensen die halsreikend keek naar wat er midden op de straat lag. Ik liep door de kleine opening in het hek naar de stoep, en naar de voorkant van de school. Ik moest vaart minderen om me een weg te banen door de menigte kinderen, docenten en ouders, die bij de voordeur bij elkaar stonden, maar ik drong me er zo snel mogelijk doorheen naar de straat. De laatste vijftig meter of zo rende ik weer, naar waar het verkeer om twee tegen elkaar aan gebotste auto’s tot stilstand was gekomen. Een ervan was Weiss’ bronskleurige Honda. De andere auto was van Rita.

Er was geen spoor van Weiss. Maar Rita leunde met een verdoofd geschokte uitdrukking op haar gezicht tegen de voorbumper van haar auto, terwijl ze met de ene hand Cody en met de andere Astor vasthield. Toen ik ze allemaal bij elkaar zag staan, veilig en wel, liep ik de laatste paar passen langzamer. Haar gezichtsuitdrukking veranderde niet toen ze me aankeek. ‘Dexter,’ zei ze. ‘Wat doe jij hier?’

‘Ik was in de buurt,’ zei ik. ‘Oef.’ En dat oef was niet alleen maar omdat ik zo slim was: overal op mijn rug werd ik door tientallen mieren gebeten die ik kennelijk onderweg tijdens mijn val had opgepikt, alsof ze een soort telepathisch signaal hadden gekregen. ‘Is iedereen in orde?’ vroeg ik terwijl ik als een uitzinnige mijn shirt probeerde uit te trekken.

Ik trok het shirt over mijn hoofd en zag dat ze met z’n drieën met een enigszins geërgerde en bezorgde blik naar me staarden. ‘Ben jíj wel in orde?’ zei Astor. ‘Want je hebt net midden op straat je shirt uitgetrokken.’

‘Steekmieren,’ zei ik. ‘Mijn rug zit er vol mee.’ Ik sloeg met het shirt, wat totaal niets uithaalde.

‘Een man ramde met zijn auto die van ons,’ zei Rita. ‘En hij probeerde de kinderen vast te grijpen.’

‘Ja, dat weet ik,’ zei ik, terwijl ik mezelf in zulke bochten wrong dat een krakeling er jaloers op zou worden, terwijl ik bij de mieren probeerde te komen.

‘Wat bedoel je, dat weet je?’ zei Rita.

‘Hij wist weg te komen,’ zei een stem achter ons. ‘Bij nader inzien was hij behoorlijk snel.’ Ik draaide me midden in een slag naar de mieren om en zag een agent in uniform, die kennelijk achter Weiss aangegaan was. Hij was een jonge vent, zag er behoorlijk fit uit en volgens zijn badge heette hij Lear. Hij was blijven staan en staarde me aan. ‘Dit is geen plek waar je je kunt uitkleden, man,’ zei hij.