Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

Chutsky schudde zijn hoofd. ‘Dat niet precies,’ zei hij. ‘Eerder psychologische schade.’

‘Wat bedoel je?’

Hij trok een gezicht. ‘’k Weenie,’ zei hij. ‘Misschien is het gewoon het trauma. Maar ze lijkt… heel huilerig. Angstig. Niet, je weet wel. Zichzelf.’

Ik was nooit neergestoken en had ook nooit het grootste deel van mijn bloed verloren, en hoe dan ook kon ik me niet herinneren ooit een uitleg gelezen te hebben over wat je onder deze omstandigheden moest voelen. Maar mij scheen het nogal logisch toe dat je huilerig en angstig was wanneer dit soort dingen met je gebeurde. Voordat ik iets kon verzinnen om dat op een tactvolle manier te zeggen, gleden de liftdeuren open en stoof Chutsky naar binnen. Ik ging achter hem aan.

Toen de deuren dichtgingen, vervolgde hij: ‘Eerst herkende ze me niet echt,’ zei hij. ‘Niet meteen nadat ze haar ogen opengedaan had.’

‘Dat is vast heel normaal,’ zei ik, hoewel ik daar helemaal niet zeker van was. ‘Ik bedoel maar, ze heeft in coma gelegen.’

‘Ze keek me recht aan,’ zei hij, alsof ik helemaal niets had gezegd, ‘en het leek wel of, ’k weenie. Ze bang voor me was. Dat ze niet wist wie ik was en wat ik daar deed.’

Om volstrekt eerlijk te zijn, had ik me dat in het afgelopen jaar ook al afgevraagd, maar het leek me niet gepast dat te zeggen. In plaats daarvan zei ik: ‘Ik weet zeker dat het tijd kost…’

‘Wie ik ben,’ zei hij, terwijl hij kennelijk weer niet had gemerkt dat ik iets had gezegd. ‘Ik heb daar de hele tijd gezeten, ben nooit langer dan vijf minuten van haar zijde geweken.’ Hij staarde naar het bedieningspaneeltje van de lift toen het belletje klonk dat we er waren. ‘En ze weet niet wie ik ben.’

De deuren gleden open, maar aanvankelijk merkte Chutsky dat niet.

‘Nou,’ zei ik, in de hoop dat ik zijn verstarring kon doorbreken.

Hij keek me aan. ‘Laten we een kop koffie gaan drinken,’ zei hij en hij liep de lift uit, drong zich langs drie mensen in lichtgroene operatiekleding en ik hobbelde achter hem aan.

Chutsky bracht me naar een klein restaurant op de begane grond van de parkeergarage, waar hij op de een of andere manier vrij snel twee koppen koffie wist te bemachtigen, zonder dat hij iemand wegduwde of hem met zijn ellebogen bewerkte. Daardoor voelde ik me ietwat superieur: hij was duidelijk niet in Miami geboren. Maar toch, het resultaat was er niet minder om en ik pakte de koffie aan en wurmde me aan een tafeltje in de hoek.

Chutsky keek niet naar me, en ook nergens anders naar, trouwens. Hij knipperde niet met zijn ogen en de uitdrukking op zijn gezicht bleef onveranderd. Ik wist niets nuttigs te zeggen, dus zaten we een paar minuten gezellig onhandig bij elkaar, tot hij ten slotte uitbarstte: ‘Stel dat ze niet meer van me houdt?’

Ik heb altijd geprobeerd er een bescheiden opvatting op na te houden, vooral als het op mijn eigen talenten aankomt, en ik weet heel goed dat ik slechts in een paar dingen echt goed ben, en raad geven bij liefdesverdriet hoort daar zeer zeker niet bij. En aangezien ik liefde eigenlijk niet begrijp, leek het me ietwat oneerlijk om commentaar te geven op zijn mogelijk verlies.

Toch was het heel duidelijk dat hier een opmerking op zijn plaats was, dus weerstond ik de verleiding om te zeggen: ‘Ik weet eigenlijk niet waarom ze sowieso van je hield.’ Ik rommelde door mijn tas met clichés en kwam met: ‘Natuurlijk houdt ze nog van je. Ze heeft alleen iets verschrikkelijks meegemaakt, het kost tijd om er weer bovenop te komen.’

Chutsky keek me een paar seconden aan om te zien of er nog meer kwam, maar dat was niet zo. Hij wendde zich af en nam een slokje koffie. ‘Misschien heb je wel gelijk,’ zei hij.

‘Natuurlijk heb ik dat,’ zei ik. ‘Geef haar de tijd om beter te worden. Dan komt alles in orde.’ Toen ik dat zei werd ik niet door de bliksem getroffen, dus het zou kunnen dat ik het echt bij het rechte eind had.

We dronken in betrekkelijke stilte onze koffie, terwijl Chutsky broedde op het feit dat hij mogelijk niet meer werd bemind en Dexter op hete kolen op de klok keek terwijl de wijzers naar het middaguur kropen, het tijdstip waarop ik moest vertrekken om Weiss in een hinderlaag te lokken. Het werd dus iets minder gezellig toen ik ten slotte mijn koffie achteroversloeg en opstond om te gaan. ‘Ik kom later terug,’ zei ik, maar Chutsky knikte alleen maar en nam nog een troosteloze slok koffie.

‘Oké, maatje,’ zei hij. ‘Zie je.’

Het Golden Lakes-gebied druiste vierkant in tegen alle tradities van naamgeving van onroerend goed in Miami: ook al zat het woord ‘meer’ in de naam, er was ook feitelijk sprake van een aantal meren in de streek en een ervan grensde aan de verste kant van het speelterrein om de school. Eerlijk gezegd vond ik het er niet zo goudkleurig uitzien, eerder melkachtig groen, maar je kon met geen mogelijkheid ontkennen dat het echt een meer was, of ten minste een grote plas. Maar ik begreep wel dat het niet eenvoudig was om een streek te verkopen die ‘Melkachtig Groene Plas’ heette, dus misschien hadden de ontwikkelaars toch wel geweten wat ze deden, wat weer een schending van de zoveelste traditie was.

Ik was ver voordat de school uitging bij Golden Lakes en ik reed een paar keer om het terrein heen, terwijl ik uitkeek naar een mogelijke plek waar Weiss naartoe zou kunnen gaan. Die was er niet. Aan de oostkant eindigde de weg bij het meer dat bijna tot aan het hek kwam. De afrastering bestond uit grote draadgazen hekken die helemaal om de school heen liepen, zonder onderbreking, zelfs niet langs het meer, vast voor het geval een vijandige kikker het terrein op probeerde te komen. Bijna op de plek waar de zijweg bij het meer eindigde, aan de overkant van het speelterrein, was een doorgang in het hek, maar die zat stevig dicht met een ketting en een groot hangslot.

Verder was de enige weg naar de school die door het hek aan de voorkant van de school, en die werd geblokkeerd door een wachthuisje, waarnaast een politiewagen geparkeerd stond. Wilde je onder schooltijd naar binnen, dan werd je door de bewaker of politieagent tegengehouden. Wilde je erdoorheen tijdens het wegbrengen of ophalen, dan moest je tussen honderden leraren, moeders en bewakers door die de zaken te lastig en veel te riskant zouden maken.

Dus lag het voor de hand dat Weiss zijn positie al vroeg had ingenomen. En ik moest uitzoeken waar. Ik zette mijn Donkere Gedachte-muts op en reed langzaam nogmaals om het gebouw heen. Als ik iemand bij de school te pakken wilde krijgen, hoe zou ik dan te werk gaan? Om te beginnen zou ik de haal- en brengmomenten moeten afwachten, want het was te moeilijk om tijdens de lessen door de schoolbeveiliging heen te komen. En dat betekende de poort aan de voorkant, reden waarom, uiteraard, alle beveiliging daarop geconcentreerd was, alles van de dienstdoende smeris tot aan de heel gemene handenarbeiddocent aan toe.

Als je eerder binnen het hek wist te komen, en zou toeslaan terwijl de hele beveiliging op het hek aan de voorkant was gefocust, dan zouden de zaken uiteraard een stuk gemakkelijker zijn. Maar om dat te doen moest je over het hek heen, en een plek opzoeken waar je niet gemakkelijk zou worden opgemerkt, of een plek vanwaar je zo snel de school in kon komen dat het niet uitmaakte of iemand je zag.

Maar voor zover ik kon zien, was die plek er niet. Ik reed nog een keer om het gebouw heen, niets. Het hek stond aan alle kanten een eind van het pand af, behalve aan de voorkant. De enige duidelijk zwakke plek was het meer. Daar stonden tussen het hek en het meer een groepje naaldbomen en wat struikgewas, maar dat was te ver van de schoolgebouwen af. Je kon nooit over het hek komen en het veld oversteken zonder oorverdovend in de gaten te lopen.

Het zou verdacht lijken als ik er nogmaals omheen zou rijden. Ik reed de auto naar een straat aan de zuidkant van de school, parkeerde en dacht erover na. Door mijn o zo slimme redenering was ik ervan overtuigd geraakt dat Weiss de kinderen hier te pakken wilde nemen, deze middag, en die ijzige, onberispelijke logica werd bijgevallen door een verhitte en onbetwistbare vlaag zekerheid van de Ruiter. Maar hoe dan? Vanaf de plek waar ik zat, keek ik naar de school en ik had een heel sterk gevoel dat Weiss ergens in de buurt precies hetzelfde aan het doen was. Maar hij zou niet eenvoudigweg het hek door stormen en maar hopen dat hij geluk had. Hij had de boel in de gaten gehouden, details in zich opgenomen en zou een plan hebben. En ik had ongeveer een half uur om erachter te komen wat dat plan was en iets te verzinnen om dat een halt toe te roepen.