James Grippando - Prawo Łaski

– I, jak rozumiem, sama postanowiłaś podjąć decyzję? – rzekł z nutą irytacji. – Decyzja miała być twoja, a ja miałem się dostosować.

– No nie. Miałam zamiar porozmawiać z tobą, tylko, widzisz, to wcale nie takie łatwe. Sprawa jest dość złożona.

– Co to znaczy: „złożona"?

– Bo widzisz – powiedziała niepewnie, opuszczając oczy – nie będę sama. Jadę z Chetem.

Jack otworzył usta, ale nie mógł dobyć słowa. – Z Chetem? – wykrztusił wreszcie. Ten gość był kiedyś szefem Cindy w firmie Image Maker Studio, jej pierwszym pracodawcą zaraz po studiach, a co ważniejsze – mężczyzną jej życia przed Jackiem. Poczuł ucisk w sercu.

– To nie jest tak, jak myślisz – próbowała wyjaśnić Cindy. – To sprawa zawodowa.

– Dlaczego, dlaczego w ten sposób? – zapytał, jakby nie słyszał wyjaśnień. – Wydaje ci się, że się zabiję, jeśli powiesz mi po prostu prawdę, że odchodzisz? Spokojna głowa, nic takiego się nie stanie. Jestem silniejszy, niż ci się wydaje. Od miesiąca, gdy tylko włączę telewizor albo wezmę gazetę, wszędzie bębnią to samo, o Gossie – mordercy, który przyznał się do winy, i jego adwokacie – Jacku Swytecku. Dwa nazwiska jednym tchem i w tym samym kontekście. Ludzie na ulicy przechodzą na mój widok na drugą stronę. Obcy plują na mnie, a ostatnio dzieje się jeszcze gorzej – miał na myśli incydent sprzed dwóch dni, kiedy to omalże nie przejechano go na ulicy przed Instytutem. – Ale coś ci powiem. Wyjdę z tego, dam sobie radę. Od ciebie tylko zależy, czy z tobą, czy bez ciebie. Ale ode mnie też coś zależy. Nie potrzebuję twojej litości.

– Nie o to chodzi. Nie lituję się i jeszcze nie odchodzę. Czy nie możesz po prostu przyjąć tego, co szczerze mówię, czy nie stać cię na taką samą szczerość?

– Ja nigdy cię nie okłamywałem.

– Ale też nie wszystko mówiłeś i to mnie boli. Czasami wydawało mi się, że to moja wina, że nie potrafię dotrzeć do ciebie, do środka, ale Gina… Gina uważa, że wszystko przez ciebie tak się dzieje, bo ty z ojcem…

– A co, do cholery, ona może wiedzieć o moim ojcu?

Cindy straciła grunt pod nogami. Zdała sobie sprawę, że popełniła błąd. Jack ze złością pokiwał głową i zacisnął dłonie.

– Powtarzałaś jej wszystko, co ci mówiłem?

– Gina to moja najlepsza przyjaciółka. Rozmawiamy ze sobą. Opowiadamy sobie o ważnych życiowych sprawach.

– Do diabła, Cindy – Jack zerwał się z łóżka. – Jak mogłaś powtarzać jej to, co mówiłem ci o ojcu?! – krzyknął. – Jak możesz być taka… nieczuła? Upadłaś na głowę, czy co?

– Nie mów tak do mnie. – Ręce zaczęły jej drżeć ze zdenerwowania. Wbiła palce w materac. – Albo zmienisz ton, albo w tej chwili odchodzę.

– Tak czy siak masz zamiar się wynieść. Myślisz, że ja nie widzę, co się dzieje? Jedziesz do Włoch z facetem, z którym chodziłaś do łóżka. Łazisz z Gina po nocnych klubach do drugiej w nocy…

– Nie byłyśmy w żadnym klubie.

– Gówno prawda! – Jack tak się zapędził, że zapomniał o własnej eskapadzie minionej nocy. – A ta twoja psiapsiółka to też dobry numer. Jedno ci powiem, że ja pewnie więcej słów zamieniam z bileterem w kinie niż ona z facetami, z którymi idzie do łóżka.

– Ja nie jestem Gina, to po pierwsze, a poza tym ona wcale nie jest taka, więc lepiej nie gadaj.

– Niby o czym – znów się uniósł i zaczął krzyczeć jeszcze głośniej. – Mam nie mówić, o co tu naprawdę chodzi? Mam zmilczeć nocne przygody panny Giny i panny Cindy? Co ty sobie wyobrażasz?

Siedziała bez ruchu na łóżku. Zbyt ją to wszystko dotknęło, żeby jeszcze coś mówić, Jack skoczył do drzwi sypialni.

– Chcesz się wynosić, to proszę bardzo, wolna droga – szarpnął drzwi, otwierając je na oścież.

Podniosła wzrok, łzy potoczyły się jej po policzkach.

– No, ruszaj – powtórzył. – Wynoś się.

Cindy ani drgnęła.

Jack kręcił głową, szukając gwałtownie czegoś, na czym mógłby wyładować narastającą od miesięcy, a może od lat, złość. To nie Cindy była jej przyczyną, ale nieszczęście chciało, że stała się jej adresatem. Rzucił się do toaletki i zza ramy lustra wyrwał kilka fotografii, pamiątek ze wspólnych wypraw.

– Jack!

– Masz! – krzyczał, rwąc zdjęcie na strzępy.

– Nie rób tego!

– Już cię tu nie ma! – wrzasnął, rozprawiając się ze zdjęciem zrobionym we Freeport.

Wyskoczyła z łóżka, pobiegła do garderoby. Zastawił jej drogę.

– Muszę się ubrać!

– Wcale nie musisz! – krzyknął, podsuwając jej pod nos jeszcze jedno zdjęcie. – Wynoś się w tej chwili, wracaj do tej swojej przyjaciółki.

– Dość tego!

Podarł cały plik zdjęć.

– Jack! – Cindy chwyciła kluczyki od auta i w samym tylko podkoszulku ruszyła do drzwi. Zatrzymała się w progu.

– Nie myślałam, że to tak się skończy – rzuciła przez łzy.

– Mówisz tak jak te męty, których bronię w sądzie.

Spurpurowiała, jakby za chwilę miała wybuchnąć albo zalać się łzami.

– To ty jesteś mętem, wielki panie adwokacie – zapiszczała i wybiegła z domu.

W sobotę, o ósmej trzydzieści wieczorem, Harry Swyteck zaparkował wynajętego buicka pod pięćdziesięciostopową palmą na bulwarze Biscayne. Setki takich dorodnych drzew rosło wzdłuż alei biegnącej przez całe Miami z północy na południe. Gubernator przyjechał oczywiście sam, tak jak obiecał szantażyście. Słońce zaszło przed paroma minutami i zaczynano właśnie zapalać uliczne lampy. W zapadającym mroku Harry poczuł się jeszcze mniej pewnie. Nie dość, że miał mnóstwo problemów, to jeszcze narażał się, bo chodzić po ciemnych ulicach Miami z dziesięcioma tysiącami dolarów w gotówce to więcej niż szaleństwo. Sprawdził zamki w teczce i nie zwlekając dłużej wysiadł z auta. Spiesznie przeszedł przez sześciopasmową jezdnię na drugą stronę alei, gdzie zaczynał się park.

Park Bayfront oddziela pasem zieleni tłoczne ulice centrum Miami od zatoki pełnej jachtów i motorówek. Z jednej strony otacza go granitowo-marmurowo-szklana, przetykana światłami ściana śródmiejskich drapaczy, a z drugiej rozpościera się widok na zatokę, aż po South Miami Beach, gdzie jak sznury pereł migoczą girlandy lamp na statkach wycieczkowych pływających na Karaiby. Od zatoki wiała chłodna bryza, niosąc ze sobą szum fal oblewających plaże. Północny skraj parku zamyka Bayside Marketplace – wielki kompleks sklepów, restauracji i barów, spod którego wyruszają na spacery po parkowych alejkach konne powozy wynajmowane przez turystów.

I z takiej właśnie atrakcji dla wczasowiczów miał dziś skorzystać sam gubernator Harold Swyteck. Miał nadzieję, że nikt go nie rozpozna. Specjalnie ubrał się w płócienne, żeglarskie spodnie, kolorową koszulę i, jak wszyscy urlopowicze, założył baseballową czapkę z emblematem klubu wędkarskiego. Tylko skórzana aktówka kłóciła się z całością. Kupił więc w kiosku pluszowego misia, dzięki czemu stał się właścicielem sporawej papierowej torby na zakupy. Wsunął do niej teczkę, dopełniając w ten sposób kamuflażu. W niczym już nie przypominał gubernatora, a o to przecież chodziło, choć na wszelki wypadek obmyślił sobie, co powiedzieć, gdyby ktoś go zaczepił. „No cóż – kampania wyborcza – idę między ludzi", tak właśnie powie, co zapewne nie wzbudzi zdziwienia. Cztery lata temu, kiedy ubiegał się o głosy, stosował podobne tricki. Przez cały dzień na przykład sprzedawał hamburgery u McDonalda, innym razem wystąpił w roli nauczyciela w zerówce. Wcielał się także w inne role, wszystko po to, aby zaprezentować się wyborcom jako zwykły, szary obywatel.