James Patterson - Trzy Oblicza Zemsty

– Jeśli nie, to zaraz się dowiedzą – mruknął Molinari. – Kapitanie – dał znak głową Szerbiakowi – proszę do nich zatelefonować.

W domu pod numerem 722 przy Seventh Street panowało straszliwe zamieszanie, jakby wszyscy nagle oszaleli.

Robert chwycił automatyczny karabin i skulił się pod jednym z frontowych okien, badając wzrokiem otoczenie.

– Tam jest cała armia! Gdzie nie spojrzeć, gliny!

Julia wrzeszczała i zachowywała się jak wariatka.

– Mówiłam wam, żebyście się wynosili z mojego domu! I co teraz zrobimy?! Co teraz zrobimy?!

Tylko Mai wydawał się spokojny. Podszedł do okna i wyjrzał przez zasłony. Potem wyszedł do drugiego pokoju i wrócił, ciągnąc ze sobą czarną walizę na kółkach.

– Prawdopodobnie umrzemy – mruknął.

Michelle miała wrażenie, że jej serce uderza tysiąc razy na sekundę. Spodziewała się, że lada moment do domu wpadną uzbrojeni mężczyźni w mundurach. Drżała ze strachu i jednocześnie czuła wstyd. Miała świadomość, że zdradziła swoich przyjaciół. Zburzyła wszystko, o co walczyli. Ale skoro musiała mordować kobiety i dzieci, miała prawo z tym skończyć.

Nagle odezwał się telefon. Na moment wszyscy znieruchomieli z oczami utkwionymi w aparat. Dźwięk dzwonka brzmiał, jakby włączył się alarm.

– Odbierz – syknął Robert, patrząc na Mała. – Chciałeś być dowódcą, to teraz odbierz.

Malcolm podszedł do telefonu. Po piątym sygnale podniósł słuchawkę.

Przez sekundę słuchał. Nie widać było po nim strachu ani zaskoczenia. Nawet się przedstawił.

– Stephen Hardaway – powiedział z dumą.

Przez dłuższy czas słuchał w milczeniu.

– Zrozumiałem – odparł w końcu, po czym odłożył słuchawkę. Przełknął ślinę i potoczył wzrokiem po obecnych. – Powiedzieli, że mamy tylko jedną szansę. Kto chce stąd wyjść, musi to zrobić teraz.

W pokoju zaległa grobowa cisza. Robert stał przy oknie, Julia opierała się o ścianę. Mai po raz pierwszy wyglądał na wstrząśniętego i bezradnego. Michelle chciało się płakać.

– Mnie w każdym razie nie dostaną – oświadczył Robert.

Wziął swój automatyczny karabin i stanął tyłem do kuchennych drzwi, patrząc na stojącą na podjeździe opancerzoną furgonetkę. Mrugnął do pozostałych – było to coś w rodzaju niemego pożegnania. Szarpnął drzwi i wybiegł z domu.

Parę metrów od furgonetki podniósł karabin i puścił długą serię w stronę policjantów. Potem usłyszeli dwa głośne trzaski. Tylko dwa. Robert przestał biec. Okręcił się, na twarzy miał wyraz zdumienia. Na jego piersi pojawiły się dwie purpurowe, rozszerzające się plamy.

– Robert! – krzyknęła Julia. Rozbiła szybę lufą pistoletu i zaczęła strzelać na oślep. Po chwili odrzuciło ją do tyłu i już się nie poruszyła.

Przez frontowe okno wpadł do wnętrza czarny pojemnik, za nim drugi. Z obu zaczął wydobywać się gaz. Gorzka, piekąca chmura wypełniła cały pokój, paraliżując płuca Michelle.

– Och, Mai… – Spojrzała na niego i rozpłakała się.

Stał, trzymając w ręku telefon komórkowy. Na jego twarzy nie było już strachu.

– Nie wyjdę stąd – powiedział.

– Ja też – odparła, potrząsając głową.

– Jesteś dzielną dziewczynką. – Uśmiechnął się do niej.

Patrzyła, jak wystukuje czterocyfrowy numer. Sekundę później usłyszała sygnał, dobiegający z walizki.

Drugi sygnał. Trzeci…

– Pamiętasz? – Mai nabrał powietrza w płuca – Bez prądu nie ma wybuchu.

W momencie wybuchu znajdowaliśmy się zaledwie trzydzieści metrów od domu, skuleni za osłoną wozu policyjnego.

Z okien trysnęły pomarańczowe języki płomieni. Ognista chmura rozdarła dach, a dom wyglądał, jakby się uniósł w powietrze.

– Padnij! – krzyknął Molinari. – Wszyscy na ziemię!

Wybuch odrzucił nas do tyłu. Ściągnęłam na ziemię Cindy, która stała obok mnie, osłaniając ją przed podmuchem i deszczem gruzu.

Leżeliśmy, dopóki nie minęła nas fala rozpalonego powietrza. Słychać było krzyki: „Cholera jasna!”. „Nic ci nie jest?”.

Powoli dźwignęliśmy się na nogi.

– Boże miłosierny… – wyszeptała Cindy.

W miejscu, gdzie przed chwilą stał dom, ział krater, pełen dymu i ognia.

– Michelle! – zawołała Cindy. – Gdzie jesteś?!

Patrzyliśmy na coraz wyższe płomienie, bo wiatr podsycał ogień. Nikt nie wyszedł z domu. Nikt nie przeżyłby takiego wybuchu.

Zaczęły wyć syreny. W eterze krzyżowały się gorączkowe rozmowy. Słyszałam, jak policjanci krzyczą do swoich walkie – talkie:

– Potężny wybuch na Seventh Street siedemset dwadzieścia dwa!

– Może jej tam nie było… – Cindy nie odrywała wzroku od zburzonego domu.

Objęłam ją ramieniem.

– Oni zabili Jill, Cindy.

Kiedy strażacy ugasili ogień, a ekipy pogotowia krążyły wśród dymiących resztek, również poszłam obejrzeć je z bliska.

Czy to już koniec? Czy zagrożenie minęło? Ilu ich tam mogło być? Trudno było to ocenić. Czworo, może pięcioro. Hardaway prawdopodobnie nie żył. Czy Charles Danko też tam był? August Spies?

Na Seventh Street przybyła również Claire. Klęczała teraz nad ciałami, ale były tak popalone, że nie dało się ich zidentyfikować.

– Szukam białego mężczyzny – powiedziałam jej. – Mógł mieć około pięćdziesięciu lat.

– Jedno mogę tylko stwierdzić: że było ich czrworo – odparła. – Czarny mężczyzna, zastrzelony na podjeździe, i trzy osoby, które zginęły wewnątrz. Dwie z nich to kobiety.

Podszedł do nas Molinari. Przed chwilą skończył rozmawiać z Waszyngtonem, meldując o wyniku akcji.

– Nic ci się nie stało, Lindsay? – spytał.

Pokręciłam głową, po czym wskazałam poprzykrywane wzgórki, opatrzone karteczkami.

– To jeszcze nie wszyscy – stwierdziłam.

– Danko? – Molinari wzruszył ramionami. – Musimy poczekać na odpowiedź z laboratorium. W każdym razie jego grupa jest rozbita. Nie ma już ludzi ani sprzętu. Co może więcej zrobić?

Rozglądając się wokół, zauważyłam wśród gruzów jakiś mały przedmiot – była to klamerka do włosów. Wyglądała w tej scenerii niemal śmiesznie. Schyliłam się i podniosłam ją.

– ”Niech cały świat usłyszy głos ludu” – powiedziałam, pokazując Molinariemu swoje znalezisko.

Na klamerce był gołąbek, symbol pokoju.

Charles Danko krążył bez celu po ulicach San Francisco, myśląc o przyjaciołach, którzy umarli za sprawę w Berkeley. Umarli jak męczennicy, podobnie jak wiele lat temu William.

Mógłbym w tej chwili zabić wielu ludzi, pomyślał. Tu, na miejscu.

Wiedział, że mógłby posłać na śmierć wszystkich dokoła i nie schwytano by go przez wiele godzin, może nawet nigdy. Gdyby tylko wszystko dobrze obmyślił – gdyby był mordercą pedantem.

Zabiję cię, biznesmenie w drogim garniturze!

Ciebie też, elegancka paniusiu!

I ciebie, i ciebie, i ciebie, i ciebie, rozgadane dupki.

Jak łatwo rozładować wściekłość.

Policja, FBI… jacyż oni wszyscy byli żałośni. Wszystko pojmowali na opak. Nie rozumieli, że chodziło o sprawiedliwość i rewanż. Oba powody nie wykluczały się wzajemnie, wręcz przeciwnie. Kiedy postanowił pójść w ślady Williama, zamierzał zrealizować marzenia zabitego brata i jednocześnie pomścić jego śmierć. Dwa powody były lepsze niż jeden. Podwójna motywacja potęgowała złość.