Jacek Dąbała - Prawo Śmierci

– Za stare sprawy – odparł z przebiegłym uśmiechem Glass.

– Zwidy – ocenił krótko Idalgo. – Mój pazur na łbie mi to smędzi…

– Zło jest jak parch – podsumował refleksyjnie ślepiec. – Najpierw pokazuje się mały ślad. Potem zasypuje wszystko. Zżera człowieka w całości, jednego po drugim…

– Chcesz nam coś pokazać? – zapytał bez przekonania Human.

– Po co? – odparł wzruszając ramionami Glass. – Samo przylezie. Powiedziałem wam tylko, że jest tutaj… Piekielnie nie napasione…

Bathy przywiązała konia do belki i weszła do karczmy. Za dużo miała wrażeń i tajemnic wokoło. Oddała się Humanowi i zaczynała tego żałować. Nie tak wyobrażała sobie miłość. Wierzyła, że będzie piękna, burzliwa i ciekawa. Okazała się pospieszna, niepewna i przytłumiona strachem przed wrogiem. Olbrzym nie zwracał na nią uwagi, nie starał się o najmniejszą chociażby rozmowę, unikał spojrzeń. Nie rozumiała tego i zaczynała marzyć o chwili, gdy znajdzie się sama. Romantyczne spotkanie i ucieczka nie bawiły jej. Nadeszła tęsknota i pierwsze objawy obojętności. Idalgo wydawał się obcy i zimny, Glass całkowicie obojętny. Dziewczynie zaczynało brakować kogoś bliskiego, kogoś, z kim mogłaby szczerze porozmawiać. Dlatego przestała zwracać uwagę na swoich towarzyszy i sama weszła w rozwalone drzwi karczmy.

– Tych dwóch chyba poznaję – usłyszała nagle gruby głos z kąta, dokąd nie dochodziło światło.

Nie krzyknęła, nie drgnęła ani nie zemdlała. Po prostu obojętnie odwróciła głowę w stronę głosu. Przy stole siedział człowiek, o którym z wyglądu nic dobrego nie mogłaby powiedzieć. Jego ubranie, zarost i pijany wzrok świadczyły za siebie. Jeszcze jeden włóczęga, oceniła w duchu. W tym momencie do izby weszli Human i Idalgo. Natychmiast dostrzegli obcego, bo ich dłonie znalazły się na rękojeściach broni.

– Spocznijcie, panowie – uspokoił ich obcy. – Jestem Raptus… Nie poznajecie mnie? Pazur żeście mi w zajeździe pokazywali… Na granicy z księstwem… Sporo szczurów ubiliście. Gotowało się tam jak w kotle… Było tego ścierwa z pół izby. Sam parę zadźgałem… Pamiętacie mnie, panie łapacz?

– Wieści jakieś masz? – przerwał mu Idalgo.

– A jakże by nie! – zawołał przemytnik. – Krepor w uderzeniu. Mutanty rozbite, a księstwo zalatuje od tyłu… Książę Syrius ubity…

– Co? – Human poszarzał na twarzy. – Gadaj, co wiesz…

– Plotą ludzie, że toporem rozłupany – odrzekł z głupawym uśmiechem Raptus. – Handlarz niewolników im zbiegł i tak się pożegnał…

– Kto? – Human odwrócił się do rozbitego okna i zżuł w ustach przekleństwo.

– Kto? – Przemytnik najwyraźniej bawił się zdenerwowaniem olbrzyma. – Handlarz, panie… Zarośnięty jak małpa. Znane na pograniczu bydlę…

– Kto? – Tym razem głos Humana zdradzał brak cierpliwości.

– Waldo – wyszeptał z drżeniem przemytnik. – Ten pies, Waldo…

– Książę na pewno ubity? – zapytał z boku Glass.

– Nie inaczej, panie – potwierdził Raptus. – Topór przepołowił mu mózg, że i zbierać nie było co… Waldo wprawny, nie chybił…

– Zawrzyj pysk – syknął Human. – Dość nagadałeś.

Human odwrócił się i wyszedł z karczmy. Idalgo ruszył za nim. Tylko Glass i Bathy zostali z Raptusem. Ślepiec usiadł pod ścianą i skrzyżował nogi. Za plecami położył kostur. Kiedy zamknął oczy, wydawało się, że umarł. Przemytnik obserwował go spod oka, sięgając do kieszeni i machinalnie gryząc orzechy. Dziewczyna ze smutkiem w oczach obserwowała przez okno olbrzyma. Nie obchodził jej w tej chwili ani dziwnie zachowujący się Glass, ani napotkany przypadkiem przemytnik.

Ciszę przerwał jęk ślepca. Bathy wystarczyło tylko jedno spojrzenie, by domyślić się, co zaszło. Raptus trzymał w rękach kuszę, a w piersi ślepca tkwiła długa strzała. Siła trafienia była tak ogromna, że grot przebił plecy i utkwił w ścianie. Dziewczyna rzuciła się do drzwi.

– Zdrajca! – krzyknęła, wybiegając na zewnątrz karczmy.

Idalgo skoczył do środka z mieczem gotowym do uderzenia. Przemytnik jednak już na nich nie czekał. Wybiegł przez otwór w ścianie i dosiadł przygotowanego do ucieczki konia. Usłyszeli tętent błyskawicznie wpadającego w cwał wierzchowca.

– Zabił go… – wyszeptała Bathy. – Zabił Glassa…

Human jednym skokiem wspiął się na siodło i ruszył w pościg. Nie miał jednak szans, ponieważ zwierzę było zmęczone i głodne. Po krótkim biegu olbrzym zrezygnował i zawrócił. Przed karczmą zastał Idalga i Bathy, mocujących w siodle dającego oznaki życia Glassa. Ślepiec opadł na kark konia, ale jego oczy były przytomne. Łapacz kończył przywiązywanie sznurów, oplatających krwawiące ciało. Bathy po raz ostatni sprawdzała, czy płótno z jej bluzki ściśle przylega do rany.

– Czaił się, to pewne – powiedział ze źle ukrytą wściekłością Human. – Ktoś go nasłał…

– Wytrzymasz? – Idalgo nachylił się do twarzy Glassa.

– Co chcesz zrobić? – odpowiedział z wysiłkiem ślepiec.

– Dojechać do zamku księcia – odparł łapacz. – Tam jest dziecko… Sam widziałem, jak okiełznało śmierć… Wystarczy, że cię dotknie…

– Wytrzymam… – szepnął Glass. – Wytrzymam nawet, gdybym miał umrzeć… A ta zaraza… Ten parch nie napasiony… jest tutaj… Nie zakończył roboty…

Bathy spojrzała ze zdziwieniem na Idalga. Specjalnie omijała wzrokiem Humana. Postanowiła go ignorować i więcej nie dopuścić do poufałości. Wyczuwała, że w olbrzymie ścierały się dwie natury. Jedna prosta i łagodna, a druga zimna i obca.

– Albo zdążymy, albo on umrze… – stwierdził Idalgo, wspinając się na siodło. Jedną ręką trzymał przedłużone wodze konia ślepca. – Po drodze trza dobrze patrzeć… Jakby co, to po gardłach i konie bierzemy…

Human skinął głową i ruszyli. Olbrzym gnał pierwszy. Za nim galopował łapacz, wiodąc za sobą konia z Glassem. Na końcu jechała Bathy. Tym razem nie zwracali uwagi na ewentualnych maruderów z wojsk mutantów, na pellegrisów czy przydrożnych bandytów. Idalgo jechał tak pewnie, jakby zamierzał wjechać do księstwa bez spotkania wroga. Wybierał najprostszą i najczęściej używaną drogę.

W miarę zbliżania się do granicy pojawiali się ludzie z wozami, tobołami i wszystkim, na czym można było zarobić. Spalone domy, bieda i głód wyganiały całe rodziny w poszukiwaniu szansy przeżycia. Human nie zwalniał, z daleka gwizdał i pokazywał szablą, że mają mu zrobić przejście. Ludziom wystarczyło spojrzenie, aby zrezygnować z wszelkiego oporu i szybko zjechać na bok. Brudni, zarośnięci i pokrwawieni jeźdźcy nie wzbudzali zaufania.

Kiedy konie zaczęły robić bokami i upuszczać z pysków płaty piany, natknęli się na królewskich strażników. Było ich około trzydziestu i osłaniali najdalej wysunięte posterunki króla Kreporu. Human zatrzymał konia tuż przed nimi.

– Koni nam trzeba! – krzyknął w stronę dowódcy strażników. – Nasze na wymianę! Rannego wieziemy…

– Szaleju się obżarłeś, kpie jeden, że rozkazy nam rzucasz? – zawołał ze złością jeden ze strażników.

– Nie pora gadać – odparł Idalgo. – Swoi żeśmy, a z niego życie uchodzi… Dźgnięty znienacka… Oko miejcie na przemytnika Raptusa. Albo szalony, albo zdrajca…

– Może łżesz? – skrzywił się dowódca.

– To łapacz, panie – zawołał nieśmiało z tyłu jeden z jego strażników. – Widziałem go kiedyś w Ghatcie… Przywiódł ze trzy szczury na stracenie…