Jeffery Deaver - Kolekcjoner Kości

Starszy detektyw zdjął przepoconą koszulę, kuląc się.

– Cholernie tutaj zimno, Linc. Jezu. Pomyśl chwilę o sprawie. Co szkodzi…

– Nie mogę wam pomóc.

– Jest list – ciągnął Sellitto. – Carole napisała go i wysłała pocztą wewnętrzną do sekretarza generalnego. Oskarża w nim rząd ponadnarodowy o zabieranie Amerykanom wolności. I temu podobne pierdoły. Przyznała, że zamach bombowy w Londynie na UNESCO był ich dziełem, zapowiedziała też następne. Musimy ich złapać, Linc…

Czując, że teraz znowu jego kolej, Banks zaczął z grubej rury.

– Sekretarz generalny i burmistrz chcą, żeby pan zaangażował się w sprawę. Tak samo szef wydziału specjalnego FBI Perkins. Będzie też telefon z Białego Domu, jeżeli zajdzie taka konieczność. Mamy nadzieję, że nie zajdzie, detektywie.

Rhyme nic nie powiedział na temat słowa detektyw.

– Zespół badania śladów FBI jest gotowy do pracy. Sprawę prowadzi Dellray i prosi – uprzejmie, tak, użył tego słowa – uprzejmie prosi, żeby pan kierował badaniami. Miejsce przestępstwa jest nietknięte, zabrano z niego tylko zabitych i rannych.

– Czyli nie jest nietknięte – burknął Rhyme. – Jest w najwyższym stopniu zanieczyszczone.

– Tym bardziej potrzebujemy kogoś ekstra! – rzucił Banks. Rhyme’a obrzucił go wymownym spojrzeniem, więc ten szybko dodał: – To znaczy pana…

Rhyme głęboko westchnął, popatrzył na szklankę i słomkę. Spokój był tak blisko. I ból też. Nieskończona suma obu wrażeń.

Zamknął oczy. W pokoju zapadła cisza.

– Gdyby chodziło o samą kobietę, nie byłby to wielki problem – odezwał się Sellitto. – Ale ma ze sobą córkę, Lincoln. Ukrywać się z małą dziewczynką? Wiesz, jak będzie wyglądało życie dziecka?

Co on sobie myśli!

Rhyme wcisnął głowę w wygodną poduszkę. W końcu gwałtownie otworzył oczy.

– Ale są pewne warunki.

– Mów, Linc.

– Po pierwsze nie pracuję sam.

Rhyme spojrzał na Amelię Sachs.

Zawahała się przez moment, uśmiechnęła i wstała z krzesła. Wzięła szklankę z zatrutym koniakiem i wyciągnęła słomkę. Otworzyła szeroko okno. Brązowa ciecz rozprysła się w gorącym powietrzu ulicy. Sokół uniósł siwą głowę, groźnie spojrzał na rękę Sachs, ale po chwili znów zaczął karmić głodne pisklę.