John Lescroart - Wyścig z czasem

Nie świrowała. Miała zamiar jechać do pracy. Poza tym, jeśli zrobiłaby sobie wolne dla zdrowia psychicznego, to pojawienie się jej zdjęcia w TV na pewno ją sprowadzi. Jeśli się nie pojawi ani ona, ani jakieś żądanie okupu w ciągu kolejnych kilku godzin, to nie sądzę, żeby… – pozwolił, by zdanie zawisło niedokończone.

– No więc, co robimy? – spytała Wu. – Będziemy tak siedzieć i czekać?

– Nie wiem, co innego moglibyśmy robić – odparł Farrell.

– Albo się pojawi, albo nie.

– Cóż, może i niezupełnie – Hunt podniósł się z kredensu, mgliste pojęcie, po co w ogóle tu wrócił, zaczynało przybierać bardziej konkretną formę. – Jeśli nie żyje, to nic, co byśmy zrobili, nie sprawi żadnej różnicy. Ale jeśli nie… jeśli jest ranna albo uwięziona, albo miała wypadek i spadła z jezdni, albo przytrafiło jej się cokolwiek poza śmiercią, to nadal jest szansa, że coś możemy zdziałać.

– Dobra, może – powiedział Farrell. – Jeśliby udało się przekonać policję…

– Tylko pomyśl, Wes – przerwał mu Hunt, kiwając głową.

– Policja już w tym siedzi. Juhle chce ją znaleźć. Dołoży wszelkich starań, by mu się udało – objął ich oboje ramionami.

– Mówię o nas.

– Nas? Znaczy ty i ja, i Amy. Hunt skinął.

– I Jason. I moi ludzie: Tamara, Craig i Mickey. Wes uśmiechnął się słabo.

– I co mielibyśmy robić?

– Ja w to wchodzę – wtrąciła Wu. – Nieważne, co trzeba będzie robić.

– Oto, jak to widzę – opowiedział Hunt. – Wes, posłuchaj tylko. Mamy trzy możliwości. Pierwsza, Andrea już nie żyje. Druga, z jakiegoś powodu wyjechała sama. I albo wróci z własnej woli do domu, albo zamierza nigdy nie wracać, a w takim przypadku opuściła już kraj i nie zobaczymy jej nigdy więcej.

– Nie sądzę, że tak jest.

– Ja też nie – zgodził się Hunt. – Ale mogła mieć również wypadek w drodze tam, dokądkolwiek się wybierała, a wtedy gliny pewnie znajdą ją albo jej samochód. Więc pomijamy opcję pierwszą i drugą. Te są już poza zasięgiem naszych działań.

– Okay – powiedział Farrell. – A jaka jest trzecia?

– Ktoś ją uprowadził – Hunt podniósł ręce, uprzedzając odpowiedź, jaką widział w ich twarzach. – Nie mówię, że tak się stało, ale to jedyna możliwość, w przypadku której możemy działać i prawdopodobnie wpłynąć, bardziej niż siedzieć i czekać. Jeśli ktoś ją uprowadził, to zrobił to z jakiegoś powodu – coś zrobiła, kogoś znała, w coś była zaangażowana. Tylko to nam zostało.

– No więc, co robimy? – spytał Farrell.

– Może tak: porozmawiasz z Fairchildem i Tombo. Możliwe, że obaj wiedzą więcej niż my, choć nie zdają sobie z tego sprawy.

– A ja? – spytała Wu.

– Razem z Jasonem moglibyście pogadać z Carla Shapiro. Dowiedzieć się, z kim Andrea się trzymała w pracy, kim byli jej klienci, jej życie osobiste, poza TV Proces. W międzyczasie każę Tamarze i moim ludziom dzwonić i spróbować podjąć jakikolwiek trop.

– Gdzie? – spytała Wu.

– Nie wiem dokładnie. Zacznę grzebać. Może, jak powiedziałeś, Wes, pogadam trochę z Devinem.

– To dobry facet, Wyatt, ale jest gliną prowadzącym dużą sprawę. Nie będzie raczej skłonny do dzielenia się. – Farrell pochylił się, trzymając łokcie na kolanach, dłonie złożone. – Nie zrozum mnie źle, jestem po tej samej stronie. Ale ten pomysł to cholernie trudne zadanie.

– Zdaję sobie z tego sprawę – powiedział Hunt. – Ale jakie mamy alternatywy?

Hunt miał szczęście – Mickey Dade był w okolicy.

Poza okazjonalną pracą, jaką wykonywał dla Hunta, dwudziestotrzyletni brat Tamary jeździł wieczorami taksówką, uczęszczając również sporadycznie, gdy mógł zapłacić za zajęcia, do szkoły kucharskiej Kalifornijskiej Akademii Kulinarnej. Hunt uważał, że zainteresowanie Mickeya jedzeniem, mogło mieć jakiś związek z momentem w jego życiu, gdy została mu ostatnia łyżka masła orzechowego, choć nigdy o tym nie rozmawiali.

Gdy Hunt zadzwonił tego wieczoru na jego komórkę, Mickey krążył w okolicy Union Square, niecałe cztery przecznice od kancelarii Farrella. Podjeżdżając po niego, wyłączył taksometr. Hunt siedząc obok kierowcy, nie tracił czasu.

– Jak zapatrujesz się na pracę przez najbliższy dzień lub dwa, Mick?

– Spoko. Mógłbym znaleźć kilka godzin. O co chodzi?

– Jeszcze nie wiem. Słyszałeś o Andrei Parisi?

– O kim?

– No to raczej nie. Występuje niemal codziennie w TV, w związku ze sprawą Donolana.

– Nie oglądam telewizji, strata czasu.

– Wiem. To jedna z rzeczy, którą w tobie zawsze najbardziej lubiłem.

– Za wyjątkiem „Żelaznego kucharza”. Uwielbiam ten program.

– Mick.

– Ta.

– Andrea Parisi.

– OK.

– Zaginęła. Spróbujemy ją znaleźć.

– Jacy my?

– Ty, ja, Tamara, Craig, kilku moich znajomych.

– A gdzie zniknęła?

– To było mądre czy głupie pytanie? Mickey zrozumiał.

– Głupie. Łapię. Ale skoro zaginęła, to czy automatycznie gliny jej nie szukają?

Hunt wyjaśnił mechanizm działań wydziału osób zaginionych oraz dotychczasową generalną sytuację z Parisi, podczas gdy Mickey, w drodze do Brannan, przejechał trzy razy na czerwonym świetle, przyspieszając między skrzyżowaniami do pięćdziesięciu mil na godzinę. Dowiózł Hunta do domu w mniej niż dziesięć minut, lecz zanim odjechał w chmurze żużlu, by odebrać przesyłkę kurierską z lokalu o nazwie Lulu, obiecał Huntowi, że nie wyłączy komórki i będzie czekał na instrukcje.

– Masz przy sobie aparat? – spytał Hunt. – Na wszelki wypadek.

– Zawsze, stary, zawsze – odparł Mickey, poklepując małą, skórzaną torbę na siedzeniu obok.

W domu Hunt zmienił biurowy garnitur na jeansy, pionierki i starą koszulę z flaneli Pendelton. Przebrany siadł przy komputerze i wpisał w Google’u „Ward i Carol Manion”. Andrea Parisi nie dojechała na ostatnie spotkanie z Carol Manion, fakt, ale jeśli obie kobiety rozmawiały po tym, jak Hunt wyszedł od Parisi, to pani Manion mogła być ostatnią osobą, z którą kontaktowała się Andrea przed zniknięciem. Może powiedziała coś, zostawiła jakąś wizytówkę.

Niemal pół godziny przeglądał wyniki wyszukiwania – było ich około siedmiu tysięcy, więc cokolwiek dokładniejszego aniżeli pobieżne spojrzenie było niemożliwe, nawet gdy wybrał wyszukiwanie przy najbardziej zawężonych parametrach. Nazwisko Manion nie znajdowało się jeszcze na samym szczycie panteonu San Francisco, zamieszkanego przez Swigsów, Gettych i Ellisonów, niemniej zdawali się być na dobrej drodze. Hunt wiedział już o ich stanowej – a wedle pogłosek mającej stać się wkrótce narodową – sieci ekskluzywnych sklepów spożywczych. Podobnie w ciągu kilku minionych lat, rozreklamowali skutecznie markę nowo powstałych Piwnic Manionów, poprzez produkcję bardzo tanich, niezwykle dobrych jakościowo kalifornijskich cabernetów i merlotów. Hunt sam miał kilka butelek ich win, wraz z resztą minimalistycznej kolekcji na podłodze obok lodówki. Rodzina ta była pomiędzy największymi licytantami w czasie aukcji doliny Napa przez kilka ostatnich lat, a ostatniej wiosny zapłacili ponad sto tysięcy dolarów za butelkę Screaming Eagle z ‘96 – roku urodzenia ich najmłodszego syna, Todda. W sporcie, poza zaangażowaniem w 49ers i NFL, byli właścicielami drużyny baseballowej z niższej ligi w hrabstwie Solano oraz namiętnymi sponsorami amerykańskiej drużyny olimpijskiej w narciarstwie alpejskim. Tragedia, którą Hunt pamiętał jak przez mgłę, dotyczyła ich starszego syna, Camerona, który zginął w wypadku w czasie treningu narciarstwa wodnego w zeszłym roku. Dwudziestoczteroletni złoty chłopak był wyczynowym narciarzem, trenował na jeziorze Berryessa do Emerald Bay Classic na jeziorze Tahoe, kiedy przy prędkości siedemdziesięciu mil na godzinę, zderzył się z zanurzonym pniem.