John Lescroart: Wyścig z czasem

Dom sędziego Palmera był w tym samym stylu. Trzypiętrowy, wiktoriański, nieskazitelnie utrzymany. Niski, jasnobrązowy stiukowany murek o siatce z kutego żelaza biegł wzdłuż chodnika. Za murkiem, okrągły podjazd rozciągał się aż do schodów ganku. W półkolistym ogródku, ogrodzonym ceglanym podjazdem, trójpoziomowa kamienna fontanna spływała do małego stawu z liliami, otoczonego krzewami, z których każdy, najwyraźniej jakoś to zaaranżował, by akurat mieć porę kwitnienia.

Dwaj inspektorowie dotarli na miejsce zbrodni tak szybko, że sierżant z najbliższego posterunku, który miał kierować tego typu sprawami, nie dojechał jeszcze. Niemniej oficer Sanchez, prowadzący szkolenie w terenie, czekał na nich w drzwiach wejściowych i poinformował, iż pani Palmer, najwyraźniej w szoku, znajdowała się w towarzystwie jego partnera żółtodzioba w salonie, po prawej stronie. Gabinet, w którym były ciała, był po lewo.

– Nikt niczego nie dotykał – powiedział. – Żona twierdzi, że ona też nie, za wyjątkiem telefonu na biurku, z którego wezwała dziewięćset jedenaście.

Juhle i Shiu, partnerzy od dwóch miesięcy, wiedzieli, że w ciągu kilku minut dołączy do nich asystent koronera oraz grupa badająca miejsce zbrodni, która zmierzy i uwieczni na taśmie wideo i kliszy fotograficznej, zbada, pobierze odciski palców oraz/lub spisze wszystko w pomieszczeniu. W zależności od tego, jak szybko rozchodziły się wieści, mogli spodziewać się również agentów FBI, jako że zabójstwo sędziego federalnego mogło stanowić przestępstwo federalne. Departament Bezpieczeństwa Narodowego mógłby nawet próbować zbadać, czy nie jest to jakiś akt terrorystyczny, a Juhle musiał przyznać, iż, faktycznie, nie jest to wykluczone.

W międzyczasie Juhle miał szansę rozejrzeć się bez bycia niepokojonym i bynajmniej nie miał zamiaru przegapić takiej okazji.

Jak powiedziano, ciała leżały na podłodze, w większości zasłonięte przez biurko. Sędzia miał na sobie jasnobrązowe spodnie, białą koszulę i sweter w ciemniejszym odcieniu brązu. Duży, wyglądający na wygodny, skórzany fotel obrotowy leżał na boku obok ciała. W prawym policzku sędziego widniał mały otwór, a pod jego głową, na plastiku chroniącym dywanik przed kółkami fotela, kałuża zaschniętej, czarnej krwi. Nad głowami zapalone było światło, podobnie jak lampka na biurku, która wyglądała na nietkniętą.

Kobieta była dużo młodsza od sędziego – maksymalnie trochę ponad dwadzieścia lat. Ubrana była w sprane jeansy, jakąś podkoszulkę i czarny sweter, który odsłaniał jej brzuch. W pępku widać było diamentowy kolczyk. Leżała płasko na plecach, z głową lekko przekrzywioną wskutek uderzenia o ścianę, która była za nią. Nie było widocznej rany wejściowej, ani krwi pod jej zwłokami, choć z ust wypływała cienka, czarna strużka i kończyła się w ciemnej kałuży na podłodze pod nią. Na jej swetrze błyszczał duży, diamentowy wisiorek.

– Cóż, nie był to napad rabunkowy – stwierdził Juhle.

– Nie, i stało się to szybko – powiedział Shiu. – Stała obok niego, strzelec wpada, pif-paf!, i po wszystkim.

– Może – Juhle podszedł do biurka, skąd mógł widzieć oba ciała. Ale nie patrzył na nie. Patrzył na regały za biurkiem. – Ale może pif-paf-pif! Trzy strzały.

Przeszedł nad ciałem kobiety, pochylił się i wskazał na ślad na półce na wysokości mniej więcej pasa, który wyglądał najwyraźniej na przerwę między dwiema książkami.

– Jedna książka została wepchnięta głębiej. Zgaduję, że mamy kulę – przyjrzał się dokładniej. – Mamy tu też sporej wielkości rozbryzg, mniej więcej na tej samej wysokości.

– Gdzie ty to widzisz?

Juhle zignorował pytanie. Nie zamierzał nikogo uczyć.

– Ale tylko u jednego z nich – cofnął się, przyglądając regałowi nad ciałem kobiety. – Mały kaliber. Bez rany wyjściowej – przeszedł na prawo, gdzie w poduszkę fotela na wpół wciśnięta była torebka-kopertówka. Założył gumowe rękawiczki. – To powinno nam powiedzieć, kim ona jest.

Nie powiedziało jednak. Torebka zawierała jakieś kosmetyki, paczkę chusteczek, osiemdziesiąt pięć dolarów i trochę drobnych, opakowanie na diafragmę oraz paczkę gumy do żucia Trident, ale prawa jazdy nie. Żadnego dokumentu tożsamości.

Shiu rzucił okiem na drzwi gabinetu.

– Gdzie oni są?

Juhle wzruszył ramionami. Grupa badająca miejsce zbrodni będzie, kiedy przyjedzie.

– Ciekawe, czy ktoś coś słyszał.

Juhle zastanawiał się, czy jego partner wygłasza te bezmyślne komentarze, żeby wypełnić ciszę, jak Dandy Don Meredith w czasie kiepskiego meczu futbolowego, czy też uważa to za pomocne? Na samą myśl, przeszły go ciarki. Osobiście nie miał pojęcia, czy ktokolwiek z sąsiadów coś słyszał i nie bardzo się nad tym zastanawiał. Wiedział, że odwiedzenie mieszkańców okolicy należało do jego i jego partnera najbliższej przyszłości. Dowiedzą się, czy ktoś coś widział lub słyszał, zwyczajnego lub nie. Sprawdzą również ponownie archiwum 911, by dowiedzieć się, czy nie było powiązanych wezwań. Ale powiedział:

– Jeśli nie było nikogo tuż na zewnątrz, to nikt nic nie słyszał. Właściwie przy tak małej kuli, to trochę dziwne, że siła rażenia była wystarczająca, aby przewrócić go razem z krzesłem.

– Może wstawał. Po pierwszym strzale do niej.

Więcej bezsensu. Może, mogło, możliwe – wszystko to strata energii, aż nie będą mieli jakiegoś dowodu. Co gorsza, osądy przyjęte bez dowodów, zakłócały zdolność trzeźwej oceny, co faktycznie jest dowodem, a co nie. Ważną częścią ich pracy było opieranie sprawy na faktach, a nie na wyobraźni.

Juhle nadal się rozglądał, sprawdzając podłogę za zasłonami, na wszelki wypadek. Pochylił się za skórzanym fotelem i podnosząc się, popełnił błąd, opierając się na lewej dłoni, i zaklął, gdy ból połamanych kości przeszył jego ramię.

– Nadal boli?

– Nieprzerwanie. Próbowałem znaleźć jakąś grę, w której mógłbym zranić Malinoffa w rewanżu. Jedynym problemem jest to, że jest on ode mnie silniejszy i szybszy we wszystkim. I to wtedy, gdy nie jestem ranny i cierpiący. Będę musiał oszukiwać. Może powinienem zatrudnić kogoś, by zrobił mu krzywdę.

– Nie możesz, Dev. Jesteś gliniarzem – powiedział Shiu. – Dzieci się na tobie wzorują.

– A, tak, dawanie przykładu. Zapomniałem na chwilę. Ale i tak bym nie oszukiwał, Shiu. To sprzeczne z moją religią.

– Ty nie wyznajesz żadnej religii.

– A i owszem. Tyle, że nie jest taka oficjalna jak twoja. I jedną z głównych zasad jest: nie oszukuj.

Z tego, co Juhle wiedział, Shiu był prawdopodobnie jedynym Azjatą Mormonem w stanie Kalifornia. I nawet teraz nie mógł przepuścić okazji wykonywania swej pracy misyjnej.

– To też główna zasada Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych Dnia Ostatniego, Dev. Jesteś w połowie drogi, by stać się jednym z nas. Z odrobiną szkolenia i modlitwy mógłbyś…

– Shiu – Juhle chciał podnieść rękę, ale ból mu nie pozwolił i ponownie się skrzywił. – Czy nie przerabialiśmy już tego? Jesteśmy w mieście tolerancji, zgadza się? Cholera, my celebrujemy nasze różnice. Ja toleruję twoją religię. Ty tolerujesz, że nie wyznaję religii.

– Ale nie podoba mi się to, Dev. W naszej pracy, wiesz, można zostać zabitym każdego dnia, bez żadnego ostrzeżenia. Nie chcę patrzyć, jak umierasz i zostajesz wtrącony w wieczną ciemność.

– Wiem. I doceniam to. Naprawdę. I w połowie się zgadzam

– jeśli chodzi o umieranie. Ale w międzyczasie staram się tylko zrozumieć, co tu się stało i znaleźć sposób, w jaki mógłbym zadać ból Malinoffowi, tak bardzo jak się da, nie narażając się na aresztowanie. To wszystko. Tylko te dwie rzeczy.