John Lescroart: Wyścig z czasem

Obejrzałem się za siebie na róg i zobaczyłem Juhle’a i Manninga, wyglądających zupełnie jak dwaj faceci na spacerze. Pomachaliśmy do siebie, pozostając jeszcze przez kilka minut na pozycjach, obserwując, jak Mayhew odkręcił nasadę śruby. Gdy prawie skończył, wstałem z kamerą w ręku i ruszyłem w jego stronę, wciąż nagrywając, podchodząc na niemal dziesięć stóp dokładnie w momencie, gdy zdjął oponę z koła i stał trzymając ją w ramionach.

Skupiłem kamerę na nim. Myślę, że się uśmiechałem. Odwrócił się bokiem, trzymając oponę, idąc w stronę bagażnika. Widząc mnie, zatrzymał się nagle w szoku.

– Ej, Wilson – powiedziałem. – Jak tam kręgosłup?

Jego oczy rozszerzyły się z przerażenia, gdy opuściłem kamerę i oddałem do niego strzał z palca:

– Mam cię! – powiedziałem.

To dostarczyło mi bonusa. Mayhew okręcił się wokół własnej osi, upuścił oponę i sięgnął po żelazną korbę, której użył do podniesienia lewarka. Ze zwierzęcym rykiem rzucił się na mnie, podczas gdy ja odsuwałem się, chwytając cenne momenty na kliszy Kodaka, gdy Mayhew nadal szedł w moją stronę, wymachując korbą. Jeśli kręgosłup go bolał, to nie dał tego po sobie poznać. Ale był już teraz całkiem blisko, tak że musiałem pochylić się i wykonać pełen obrót, by uniknąć kolejnego zamachnięcia.

A wtedy rozległ się za mną jakże pożądany głos Juhle’a:

– Stać! Policja! Rzuć broń!

Kawaleria ruszyła biegiem i nabierała prędkości. Miał już niemal pianę na ustach i wyrywał się, gdy Juhle i Manning złapali go za ramiona, usiłując go opanować. Nie przestawał się opierać. Żelazna korba upadła z brzękiem na ulicę.

Wszystko miałem na taśmie. Schody, kije golfowe, kręcenie korbą, podnoszenie opony, zamachiwanie się na mnie żelazną korbą oraz – moje ulubione – stawianie oporu przy aresztowaniu. Ostatnie gwarantowało, iż fałszywy wniosek dotrze aż do prokuratury okręgowej. Bez zarzutu stawiania oporu, prokurator mógłby poczuć się skuszony, zmuszony lub po prostu przekupiony, by zapomnieć o oszustwie. Jednak atak na inspektorów wydziału zabójstw na służbie zobowiązywał go do postawienia wszystkich zarzutów. Nawet znajomości Mayhewa nie pomogłyby mu w zatuszowaniu sprawy, jeśli na jaw wyszłoby, iż zaatakował dwóch policjantów, którzy akurat przechodzili obok i widząc atak śmiercionośną bronią, wkroczyli, aby przywrócić porządek.

– Dismas Hardy – powiedziała Amy. – To Wyatt Hunt.

Podaliśmy sobie dłonie. Hardy był po pięćdziesiątce. Zdecydowanie wyglądał na partnera zarządzającego w jednej z najlepszych firm prawniczych w mieście. Miał na sobie szary garnitur w najcieńsze rdzawoczerwone prążki, rdzawoczerwony krawat, jedwabną koszulę z monogramem. Wyższe sfery na całego, ale wydawał się jednym z tych porządnych facetów. Plus miał nosa, zatrudniając Amy.

– Panna Wu powiedziała mi, iż zaoszczędził pan dziś rano naszej firmie trochę pieniędzy. Doceniamy to.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Właściwie to nie pamiętam, kiedy się tak dobrze bawiłem.

– Jak już ci wspomniałam za pierwszym razem, Diz – odezwała się Amy – Wyatt miał trochę niewyrównanych rachunków z panem Meyhewem. Pomyślałam, że będzie zmotywowany.

– Niemniej jednak – powiedział Hardy – jeden dzień, to imponujące. Nikt nie robi tego w jeden dzień – pokiwał głową z uznaniem. – Cieszę się, że Amy o panu pomyślała.

– Ja też.

Hardy oparł się o narożnik swego wielkiego biurka z wiśni.

– No więc teraz pozostaje kwestia, Wyatt – powiedział – co możemy dla pana zrobić?

Naturalnie brałem pod uwagę zapłatę, ale nie zajmowała mnie za bardzo. No i powiedziałem:

– Może tym razem uznamy to za jeden z tych przypadków, gdy praca sama w sobie jest nagrodą.

Hardy wyszczerzył do Amy zęby w uśmiechu.

– Nie, nie mogę z tym facetem – powiedział. Po czym zwracając się do mnie: – Pan jest prawdziwy?

Wzruszyłem ramionami.

– Czasami nie chodzi o pieniądze.

– W moim doświadczeniu nie tak często, jak mogłoby się wydawać. Mogę zadać osobiste pytanie? Jak długo nie ma pan już pracy?

Zerknąłem na Amy. Najwyraźniej miała dość konkretną rozmowę z Hardym, nim zaprosiła mnie do współpracy nad sprawą Mayhewa.

– Kilka miesięcy, ale oszczędzałem i pieniądze nie są dla mnie obecnie ważną kwestią. Staram się wymyślić, co robić dalej.

– No cóż, jeśli zrobiłbym to, co pan zrobił rano, uznałbym to za pewnego rodzaju znak. Rozważał pan kiedyś pracę prywatnego detektywa?

Zaśmiałem się.

– Ani razu.

– Okay, ale jeśli utrzyma pan poziom, to w ciągu sześciu miesięcy nie będzie pan w stanie podołać pracy, z samej naszej firmy. Gwarantuję.

Kiwałem głową, wciąż uznając pomysł za wielce zabawny.

– Nawet nie mam pojęcia, jak miałbym się za to zabrać.

– A jakie pojęcie chce pan mieć? Dostaje pan licencję, wiesza szyld, otwiera drzwi dla klientów – pstryknął. – Ot, tak.

Sędzia federalny George Palmer poznał Staci Rosalier, gdy pewnego dnia przyjęła od niego zamówienie na drinka w MoMo, restauracji w San Francisco, po drugiej stronie ulicy, niedaleko stadionu SBC Park, gdzie Giganci grają w baseball. Było to ciepłe, październikowe popołudnie, a sędzia Palmer, znany z widzenia połowie klienteli oraz większości stałych pracowników, siedział sam na zewnątrz, czekając na realizację zamówienia.

Staci pracowała tu pierwszy tydzień jako kelnerka. Gdy przyjęła zamówienie wielkiego mężczyzny – gin Hendrick z lodem – wymienili zwyczajne, beztroskie, lekko kokieteryjne żarciki. Pomimo różnicy wieku, żadne z nich tego nie uznało za niestosowne. Staci była doświadczoną i wyrafinowaną kelnerką, przywykłą do obsługiwania nadzianych i odnoszących sukcesy.

A jak na mężczyznę w jego wieku, figura Palmera była godna pozazdroszczenia, jego twarz urzekająca, uśmiech szczery. Był również ujmujący, dowcipny, pewny siebie, dobrze ubrany. Roztaczał aurę władzy wynikającej z jego pozycji. Praca, jakiej pragnie Bóg, jak mawiają, to praca sędziego federalnego USA.

Gdy lokal zaczął się zapełniać, Staci wpadła w regularny rytm pracy i Palmer opuścił jej myśli. Mimo wszystko zajmowała się przecież połową z szesnastu stolików po jednej stronie zewnętrznego patio, obsługując między innymi jednego sędziego sądu najwyższego, głównego doradcę burmistrza, stado ważnych adwokatów, czwórkę zawodników 49, administratora miejskiego.

MoMo był popularnym lokalem o wysokim, jak go zwą, wskaźniku yoo-hoo.

Przez kolejny miesiąc sędzia Palmer przychodził niemal w każdy dzień roboczy, zawsze wybierając stolik w sekcji Staci, pojawiając się wystarczająco wcześnie, wystarczająco często, aby mieli czas na rozszerzenie rozmów. Jego napiwki zaczęły się od szczodrych dwudziestu procent i rosły, odzwierciedlając przyjemność, jaką sprawiało mu jej towarzystwo. Dowiedział się, że jest samotna, bez stałego chłopaka, że mieszka w wynajętym studio na północ od Market Street nad Castro. Uczęszczała do college’u miejskiego i miała nadzieję ukończyć dwuletnią uczelnię wyższą i pójść na Berkeley za kilka lat, ale obecnie zależało jej jedynie na zarobieniu na życie, co nie było tak proste na napiwkach, pomimo hojności sędziego – nie każdy miał taki gest jak on. Zwierzyła mu się, iż rozważa podjęcie drugiej pracy jako kelnerka, w dni, w które nie pracuje w MoMo. Ale wtedy pewnie musiałaby rzucić szkołę, a tego nie chciała. Nie ma przyszłości bez odpowiedniego wykształcenia.