John Lescroart: Wyścig z czasem

– W takim razie przykro mi, ale nie możemy pani nigdzie wcisnąć.

– Nie przyjmujecie ludzi o dwuliterowych nazwiskach?

– Bardzo rzadko – ale tutaj zabawa przestawała być już śmieszna. Spytałem Wu, czy szuka kompana na drinka.

– Obawiam się, że nie. Pracuję.

– Wciąż? – spojrzałem na zegarek. – O wpół do jedenastej?

– Płatny czas pracy na nikogo nie czeka, Wyatt. Jak mam takowy, to się od razu za niego zabieram – przerwała na sekundę.

– Zgadnij czyje nazwisko wylądowało właśnie na moim biurku?

– Winston Churchill.

– Niezły strzał, ale nie. Wilson Mayhew. Pamiętasz?

– Jak przez mgłę.

– Słyszałeś coś o nim ostatnio?

Nie byłem w stanie całkowicie ukryć zastrzyku podniecenia.

– Co wiesz, Wu? Powiedz mi, że masz złe wieści. Nie został zabity, prawda? To byłoby zbyt sprawiedliwe.

– Nie, nie został zabity. Ale najwyraźniej poszkodowany. Lub przynajmniej tak twierdzi.

– W jaki sposób poszkodowany?

– Straszliwy, całkowicie osłabiający, spowodowany przez pracę, związany ze stresem ból pleców.

– Ho, ho. Sporo przymiotników.

– Ano sporo.

– No i co oznaczają? Że w jakiś sposób nie jest fizyczny?

– Nie. Ból jest prawdziwy, o ile on go naprawdę czuje. Ale dokładna diagnoza fizyczna może być trudna.

– A skąd ty o tym wiesz? Jest twoim klientem?

– Nie. Ale jednym z naszych największych klientów jest Kalifornijska Agencja Ubezpieczeń Zdrowotnych, która wypłaca zasiłki rekompensacyjne dla pracowników stanowych. Mamy również sekcję, która zajmuje się ogólnie ujawnianiem defraudacji medycznych.

– Okay.

– Okay. Dobra. Słyszałeś kiedyś o Chorobie Szefa?

– Nie. Mayhew to ma? Pytanie wybiło ją z rytmu.

– Właściwie, można by to sprawdzić. Wiesz w ogóle, co to jest?

Nigdy o czymś takim nie słyszałem, więc Amy mnie wprowadziła. Najwyraźniej każdy z sześciu dotychczasowych dyrektorów kalifornijskiej policji drogowej złożył wniosek o rekompensatę pracowniczą w czasie końcowych miesięcy swojej kadencji, a teraz każdy wyciągał ponad sto tysięcy dolarów rocznie w rentach inwalidzkich, mając w dodatku normalne emerytury. Jeden z tych eksszefów, mówiła dalej Amy, którego niezdolność do dalszej pracy w policji drogowej została spowodowana zdiagnozowanym nadciśnieniem wywołanym stresem, przyjął stanowisko dyrektora ochrony Międzynarodowego Portu Lotniczego San Francisco, które przynosiło ponad sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów rocznie. Pomiędzy jego pełną emeryturą z drogówki, inwalidztwem oraz nową pracą, ten ciężko pracujący oficer ochrony porządku publicznego, zarabiał rocznie niemal czterysta tysięcy dolarów, większość wolna od podatku, a wszystko z kieszeni podatnika.

– Dobra robota! – powiedziałem.

– Wspaniała robota – odparła. – A nas zatrudniono, żebyśmy dopilnowali, by ją stracił, lub przynajmniej tę inwalidzką część.

– A jak to zrobicie?

– Głównie od strony prawnej. Wzywamy na świadków ludzi, którzy z nim pracują lub pracowali, załatwiamy pozwolenie wglądu w historię medyczną, żądamy ponownego badania przy udziale naszych lekarzy, sprawdzamy jego leki, tego typu rzeczy. Ale zatrudniamy również prywatnych detektywów, aby śledzili tych ludzi, sprawdzili, czy na przykład nie zapomnieli założyć gorsetu na kark, gdy pojechali na narty wodne i myślą, że nikt ich nie widzi. Albo, jak w przypadku naszego dyrektora ochrony lotniska, czy wciąż oddają się wraz z synem uprawianiu sportu o niskim wskaźniku stresu, jakim jest skakanie na bungee.

– Żartujesz.

– Nie złapaliśmy go na gorącym uczynku, ale mamy kogoś, kto o tym słyszał. Tak czy inaczej, dowiemy się tego. Ale – i po to do ciebie zadzwoniłam – nie chodzi o Pana Ochrona Lotniska. Chodzi o Wilsona Mayhewa.

– Sprawdzasz jego wniosek?

– Nic ci nie umknie – odparła. – Dostaliśmy dziś po południu najnowszą partię papierów z Agencji i kiedy sprawdzałam pro forma wnioski zaznaczone jako potencjalne przekręty, rozpoznałam nazwisko Mayhew z naszych tak wielu fascynujących dyskusji.

– No po takiej ilości powinnaś, Amy. No więc co się stało? Zaznaczyli wniosek Wilsona?

– A i owszem. Ale nie miej zbyt dużych nadziei, Wyatt. Jest to normalna procedura w przypadku wniosków o stałą, pełną rentę inwalidzką. Poza tym, dzieje się tak z rentami powyżej stu tysięcy rocznie. Mayhew powołuje się również na spowodowaną stresem, nieokreśloną kontuzję – ból kręgosłupa to klasyka – gdzie nie ma bezpośredniej i wyraźnej przyczyny fizycznej. Nie wpadł, na przykład, do szybu windy i nie złamał kręgosłupa. Nie ma wypadającego dysku albo czegokolwiek innego, co można by zobaczyć na prześwietleniu rentgenowskim albo wychwycić w czasie rezonansu magnetycznego. Najwyraźniej pomagał jednemu z pracowników podnieść coś w pracy, poczuł silne szarpnięcie i poległ. Następnego ranka nie był w stanie podnieść się z łóżka, choć ponoć obecnie jest pacjentem dochodzącym – wzięła wdech. – No więc został zaznaczony do weryfikacji ze wszystkich wymienionych powodów.

– Kłamie.

– Możliwe. Choć widziałam już, że tego typu wnioski okazywały się uzasadnione.

– Znam tego faceta – powiedziałem – i nie ma mowy, że pomógł komuś podnieść cokolwiek cięższego niż spinacz biurowy.

– Chcesz spróbować to udowodnić? – spytała.

– Co masz na myśli?

– Mam na myśli, pomóż nam ustalić, czy wniosek jest uzasadniony.

– Jak miałbym to zrobić?

– W każdy dostępny sposób.

W rozmowie nastąpiła przerwa. W końcu odzyskałem głos.

– Zatrudniacie przecież gromadę detektywów do tego typu roboty?

– Nie gromadę, kilku.

– No to nie rozumiem. Dlaczego ja?

– Cóż, licencjonowani, uzbrojeni, prywatni detektywi są drodzy, jeśli się do czegoś nadają. Zazwyczaj firma sama przeprowadza wstępne śledztwo, zanim zdecydujemy się zaangażować jednego z naszych detektywów. Normalnie lubimy mieć podstawę, by podejrzewać możliwość oszustwa, nim wyślemy kogoś, aby się upewnić. Inaczej musielibyśmy badać wszystkie przychodzące wnioski, a wtedy moglibyśmy się przebranżowić na agencję detektywistyczną na pełen etat, a na to nie jesteśmy przygotowani. Jesteśmy kancelarią prawną.

Przez chwilę się zastanawiałem.

– Odpowiada to na ogólne pytanie „dlaczego”, Amy. Ale nie na „dlaczego ja”?

– Cóż, szczerze mówiąc, nie gniewaj się, jeśli zabrzmi to bezczelnie, ale sam wspomniałeś, że rozważasz powrót i szukanie pracy. Pomyślałam, że do tego zadania miałbyś dużą motywację, a poza tym, dobrze by ci to zrobiło. Tak czy inaczej, w normalnym toku sprawy, firma wydawałaby kupę forsy przez kilka najbliższych tygodni, badając tło przypadłości Mayhewa. W efekcie moglibyśmy zdecydować się na śledzenie go, co kosztowałoby firmę jeszcze więcej, niezależnie od wyniku. Ale równie dobrze moglibyśmy tego nie zrobić. Zależy to od ustaleń wstępnych.

– Chcesz, żebym go sprawdził. Zrobiła pauzę.

– Podkreślam, że nie mówię oficjalnie w imieniu firmy, Wyatt. Nie zatrudniam cię, ani nie oferuję nawet możliwości zatrudnienia. Mówię tylko, że byłabym skłonna zrobić rzeczy nieco od tyłu w tym przypadku, mając na względzie oszczędzenie firmie sporych funduszy i czasu. Jeśli powiesz, że mógłbyś spróbować znaleźć dowody defraudacji we wniosku pana Mayhewa, mogłabym dać się przekonać, by zatrzymać na jakiś czas wstępne kroki prawne.

– A jeśli znajdę coś rozstrzygającego?