Catherine Coulter: Górska tajemnica

– Już wcześniej go obserwowałem – powiedział Jean Dawid. – Jest naprawdę szybki i sprytny. Patrzcie, jaką rybę złowił. On nigdy nie chybia.

– Twoi rodzice są zrozpaczeni – rzekł Savich. – Jak mówił agent Crowne, nie powiedzieliśmy im, że żyjesz.

– Tak, zrobiłem, co mogłem, prawda? Ojciec zamierzał mnie gdzieś ukryć, Bóg jeden wie gdzie. Cały czas mnie usprawiedliwiał, mówił, że to nie była moja wina, tylko tej złej kobiety. I jakie to miało znaczenie, skoro ucierpiała tylko odrobina amerykańskiej inteligencji. Ja jestem Francuzem, kogo to obchodzi?

Ale znam moich rodziców, zwłaszcza matkę. Wiem, że ten wstyd byłby dla niej nie do zniesienia. Do diabła, ja też nie mógłbym z tym żyć – wzruszył ramionami.

– Twierdzisz, że próbowałeś zabić doktora MacLeana, żeby nie powiedział prawdy o Annie? – zapytał Jack. Jean David roześmiał się.

– Niczego nie rozumiecie. Te dwa tajemnicze zamachy na jego życie i bomba w samolocie – ja tego nie zrobiłem. Nie znam się na tym. To robota współpracowników Anny. Tak, jak powiedziałem, Anna nie wyjechała z kraju. Ona i jej przyjaciele dobrze sobie tutaj radzili. Sądzili, że mogą zapobiec wyciekowi informacji, więc zaczęli od zabicia tego przyjaciela doktora MacLeana. Dowiedzieli się o nim, ponieważ śledzili doktora MacLeana.

– Anna ci to powiedziała? – zapytał Savich.

– Wszystko mi powiedziała. Potem ją aresztowaliście, i więcej jej nie widziałem. Myślałem, że oszaleję. Oni mieli trzy szanse, żeby zlikwidować MacLeana, i nawalili. Ja nie zamierzałem nawalić. Ale mnie też się nie udało. Nie mogłem uwierzyć, że ta pielęgniarka mnie postrzeliła.

Ale do tego czasu zdążyłem zorganizować swoje samobójstwo, które oczywiście uprościło życie CIA, moim rodzicom i mnie. Wszyscy byli zadowoleni. Jedynym słabym punktem planu było użycie motorówki Caldicotta, ale nie miałem wyjścia. Musiałem mieć nadzieję, że władze uwierzą w samobójstwo i nie będą niczego podejrzewać. I nie podejrzewali. Ale wy tak.

– Powiedzenie twojemu ojcu, że zamierzasz popełnić samobójstwo, to był doskonały ruch. Ty zniknąłeś, twoi rodzice byli bezpieczni.

Na twarzy Jeana Davida pojawiło się zdziwienie.

– Skłonił pan mojego ojca do wyznania, że popełniłem samobójstwo? Myślałem, że zabierze tę tajemnicę do grobu. Savich pokiwał głową.

– Był załamany, nic go już nie obchodziło, bo jego jedyny syn nie żył. Nie widział powodu, żeby mi o tym nie powiedzieć. Twoja matka nie chciała, żeby to robił.

Jean David wzruszył ramionami.

– Łatwiej im było znieść moją śmierć niż występowanie w procesie jako zdrajca. Naprawdę. A dla mnie życie skończyło się, odkąd schwytaliście Annę. To jedyna kobieta, jaką w życiu kochałem. Na pewno zamknęliście ją w więzieniu i przesłuchujecie, traktując jak jakąś terrorystkę.

– Ona jest terrorystką – zaakcentował Jack. – Tym lepiej, bo wraz z nią złapaliśmy całą grupę.

– Tak, kochałem ją. Chciałem tylko zabić faceta, który za to odpowiadał, ale nawet to mi się nie udało. Uratowałem siebie, ale nie zdołałem uratować jej. – Jean Dawid zamilkł i patrzył, jak za kormoranem przyleciały dwa pelikany. W końcu powiedział: – Rozumiem, że gdyby nie pan, agencie Crowne, MacLean już by nie żył, roztrzaskałby się na tysiąc kawałków gdzieś w Appalachach.

– Obaj byśmy nie żyli – przypomniał mu Jack. Jean Dawid odwrócił głowę, by na nich spojrzeć.

– Do cholery, przecież moi rodzice byli jego przyjaciółmi. Zdradził nas wszystkich. – Zaśmiał się gorzko i rzucił kamieniem w stronę klifu. – To ja powinienem był go wyeliminować, ale tego nie zrobiłem, powiedziałem nawet Annie, że chciałem go zabić, ale uznała, że nie jestem przeszkolony i nie dam rady. Jakby szkolenie robiło jakąś różnicę, kiedy jej przyjaciele próbowali go zabić.

Ale miała rację. I popatrzcie tylko, co się stało – ten zdemoralizowany sukinsyn sam się zabił. Zastanawiam się, czy dostrzegł w tym jakąś ironię. W końcu był przekonany, że ja popełniłem samobójstwo. Jean David splunął na kamień tuż obok swojej stopy.

– Znał mnie prawie przez całe moje życie. Niech go szlag, a ja tak go lubiłem. Wiecie, że nawet odwiedził mnie, kiedy byłem na pierwszym roku studiów? Tylko po to, żeby zobaczyć, jak sobie radzę. – Zacisnął dłoń w pięść. – On zasłużył na śmierć, zasłużył na nią. Ta moja wyprawa do szpitala, żeby go zabić – wiedziałem, że to było szaleństwo. Wiedziałem to nawet, kiedy to robiłem, chciałem zawrócić, kiedy wchodziłem po schodach na jego piętro. Ale w pamięci miałem twarz Anny i wiedziałem, że i tak to zrobię. – Kopnął kamień. – Okazało się, że zemsta nie wyglądała tak, jak się zapowiadała.

– Wiesz, dlaczego doktor MacLean się zabił? – zapytał Savich.

Jean David podniósł z ziemi kamień i przerzucał go z ręki do ręki. Zleciało się więcej kormoranów w poszukiwaniu ryb.

– One lubią większe ryby, ale wargaczami też nie pogardzą. Podejrzewam, że doktor MacLean zabił się dlatego, że w końcu zrozumiał, że to on był winny całemu temu nieszczęściu i zrozumiał, że nie zasługuje na to, by dalej żyć. Był całkiem blisko prawdy, pomyślał Jack. Po co marnować czas na opowiadanie mu o chorobie, która tak odmieniła i zniszczyła doktora MacLeana? Jean David niewątpliwie już o tym wiedział i albo w to nie wierzył, albo go to nie obchodziło.

Savich wyciągnął rękę i złapał go za ramię. Gdy ten się skrzywił, Savich cofnął rękę.

– Wdała się infekcja, ale teraz jest już lepiej. Byłeś u doktora Rodrigo w Montego Bay. Powiedział, że przyszedłeś do niego w ostatniej chwili.

– Tak, teraz jest już lepiej, ale kogo to obchodzi?

– A wiesz, że doktor MacLean był też wieloletnim przyjacielem mojej rodziny? – spytał Jack.

– Ale nie przypuszczam, że chciał zniszczyć również pana i pańską rodzinę?

– Cóż, ja nie zdradziłem swojego kraju i nie odmawiałem wzięcia odpowiedzialności za swoje czyny. Jean David odwrócił się gwałtownie i spojrzał na niego.

– Proszę posłuchać, wiem, że myślicie, że jestem samolubnym dupkiem. Nie jest mi przykro z powodu doktora MacLeana, ale uwierzcie mi, żałuję, że wyjawiłem Annie poufne informacje i tego, jak je wykorzystała, żałuję tego. Ale to się już stało, więc cokolwiek powiem, zabrzmi jak żałosna wymówka, wyrachowana, i bezsensowna.

– Wygląda na to, że byłeś gotowy ryzykować życie dużej ilości ludzi – powiedział beznamiętnie Jack. – Zastanawiam się, ilu pracowników CIA zginęło, i ilu jeszcze zginie z powodu informacji, jakie przekazałeś swojej dziewczynie. Ta kobieta, którą twierdzisz, że kochasz, jest terrorystką. Zabija ludzi. Nie ma na imię Anna, lecz Halimah. Jest syryjską fundamentalistką Została przeszkolona do uwodzenia młodych mężczyzn i wykorzystywania ich. Wykorzystała cię, doskonale się przy tym bawiąc. To, co ci dała, to urojenie, a ty w to uwierzyłeś. Miłość? Nigdy nie chodziło o miłość i teraz już powinieneś o tym wiedzieć.

– Jesteś nie tylko dupkiem, Jean David, ale też głupcem. Opowiadać o tym, jak dałeś się kobiecie wodzić za nos? Nie wstyd ci?

Po chwili głuchej ciszy Savich dodał:

– Jednak twoi rodzice nadal uważają cię za sprytnego i rozsądnego, Jean David – ich ukochany synek, który został podstępnie uwiedziony, bo dokonał kilku złych wyborów. Wydaje mi się, że nigdy nie dopuszczą do siebie myśli, że ich syn jest odpowiedzialny za śmierć niezliczonej liczby niewinnych ludzi.