Catherine Coulter: Górska tajemnica

Laurel odchyliła się do tyłu, i kosmyk włosów opadł jej na policzek. Odgarnęła go, potrząsając głową.

– Pech, po prostu pech.

– I pech, że dwóch z zabójców, których za mną wysłaliście, nie żyje, a dwóch innych, kiedy tylko wyjdą ze szpitala, trafi prosto do więzienia. Chyba nie chciałabym dla ciebie pracować, Laurel, nawet z dobrą polisą na życie. Laurel uderzyła Rachael w twarz. Poczuła, że ma rozcięte usta i krew spłynęła jej po brodzie.

– Zamknij się! – wrzasnęła Laurel. – Popatrz na mnie, ty żałosny bachorze! Niech cię szlag, patrzysz dokładnie tak, jak mój brat. Jak mu się podobał ten kretyński warkocz, który nosisz. Wyglądasz z nim jak nastoletnia dziwka. – Popchnęła Rachael na plecy i wstała.

Stafanos wziął ją za ramię.

– Nie pozwól jej się sprowokować, Laurel – powiedział ściszonym głosem. – Nie musimy się nią już przejmować. Jej szczęście w końcu się wyczerpało.

Komórka Sherlock zaczęła wibrować w kieszeni jej kurtki. Zesztywniała, ale nie poruszyła się. Gdyby mogła jakoś otworzyć komórkę, ale nie mogła. Jeszcze nie. Czy to był Dillon? Czy dzwonił wcześniej, kiedy była nieprzytomna? Jeżeli tak, musiał się martwić.

– Możesz zabrać je do salonu, Stef. Przygotuj się. Quincy, upewnij się, że okna są zamknięte, a zasłony zasłonięte.

– Powiedz mi, Stefanos, kiedy ostatnio korzystałeś ze swojego tajnego burdelu? – zapytał Quincy.

– Jakiś tydzień temu, Quincy – odparł Stefanos, wyraźnie rozbawiony. – Podobał ci się wystrój, nie wstydź się tego. Wleczenie przez jakieś dziesięć metrów po podłodze do salonu bolało, ale nie to było najgorsze. Rachael bolał brzuch od kopnięcia Quincy'ego.

Spojrzała na Sherlock, która leżała na plecach, miała zamknięte oczy i Rachael miała wrażenie, że ledwie oddychała.

Potem Sherlock otworzyła oczy i zaczęła mrugać od jasnego światła. Nie były ani w biurze Cullifera, ani w jego domu. Były w bungalowie, który przypominał burdel, zupełnie, jak powiedział Quincy – czy to była kryjówka Stefanosa Kostasa i jego licznych kochanek?

Ściany w salonie były pokryte grubą aksamitną czerwoną tapetą, nad oknami udekorowaną złotymi draperiami.

Leżały na perskim dywanie obok czterech szezlongów i wielkich głębokich krzeseł.

Rachael pomyślała, że wystrój jest tandetny.

– Chce mi się pić. Mogę dostać szklankę wody? – zawołała. Nikt nie zareagował.

– To wy otruliście Grega Nicholsa? Przestaliście mu ufać? – zapytała Sherlock. Stefanos odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się.

– Przez cały czas byłaś przytomna, prawda? Nichols zaplanował, jak zabić swojego szefa. To on zagadnął nas o senatorze. Bardzo chciał się wkupić, bo nie chciał iść do więzienia razem z senatorem i zrujnować sobie życia. Nichols już wiedział, co musiał zrobić, żeby to wyglądało na wypadek. Potem ten głupiec przestraszył się, kiedy agent Crowne i ty, Rachael, pojawiliście się u niego. Musieliście napędzić mu niezłego stracha. Biadolił, jak wszystko się wali i że jest przekonany, że wszyscy wylądujemy w więzieniu. Chciał wyjechać z miasta. Chciał od nas pieniędzy, uwierzysz? No cóż, w końcu można powiedzieć, że opuścił miasto, prawda? Laurel podeszła do swojego męża, objęła go ramionami i pocałowała w policzek.

– Świetna robota, Stef.

Stef? Laurel zwracała się do swojego uganiającego się za spódniczkami męża Stef? On też ją objął.

– Wszystko będzie dobrze, matia mou - powiedział Stefanos, całując jej włosy. – Zawsze wyrywam chwasty.

– Dlaczego nie? – zapytała Laurel, patrząc na nich niecierpliwie. – Czy wszyscy się zgadzają? Nie możemy dopuścić do zniknięcia agentki FBI. Savich nigdy by nam tego nie darował, nigdy. Zniknięcie Rachael też może być kłopotliwe. Jedyne rozwiązanie to wypadek samochodowy, pasuje idealnie, zwłaszcza do Rachael.

Quincy pokiwał głową.

Stafanos wypuścił z objęć żonę i z kieszeni kurtki wyciągnął małą trzydziestkę ósemkę o opływowych kształtach.

– Szanowne panie, a teraz rozwiążemy wam nogi, a wy wstaniecie i grzecznie przejdziecie do samochodu agentki Sherlock. Nie musicie martwić się o nic więcej. – Zwrócił się do żony: – Myślę, że pojedziemy do tych klifów, gdzie zginął ojciec Rachael. Nie ma tam wielkiego ruchu, nawet o tej porze dnia.

– Tak zrobimy. Pozwólmy działać Brady'emu – powiedziała Laurel.

Dillon zamknął MAX – a i wstał.

– Proszę wybaczyć, ale agent Crowne i ja musimy iść. Jest problem – powiedział.

On i Jack byli w połowie drogi do drzwi sali konferencyjnej, kiedy pan Maitland zawołał:

– Savich, dokąd idziecie? Co się stało?

– Sherlock jest w niebezpieczeństwie – rzucił przez ramię Savich, nie zwalniając kroku. – MAX pomógł mi namierzyć współrzędne jej telefonu.

– Ale skąd wiesz, że jest w niebezpieczeństwie?

Jednak nie usłyszał odpowiedzi na to pytanie, bo Savich i Jack wybiegli. Savich wyjechał z rykiem z garażu budynku Hoovera i natrafił na popołudniowy korek na Pennsylvania Avenue. Ale Savich potrafił meandrować pomiędzy innymi samochodami, wciskać się tam, gdzie pojawiła się jakaś szansa przejazdu. Zbyt duży ruch, pomyślał i skręcił w Seventh Street i przyspieszył, gdy minęli National Mail. Jeszcze raz wjechał na Pennsylvania Avenue, kierując się w stronę Potomaku i w żółwim tempie wjechał na most, ale wkrótce pędził drogą 295, na Baltimore – Washington Parkway wciąż było niewielu dojeżdżających.

– Zobacz, jak szybko dotarliśmy do Hailstone – powiedział Savich. – Osiemnaście minut, w korku, stojąc na światłach i z patrolem drogówki przy drodze.

– Nie mogę uwierzyć, że ona i Rachael są w posiadłości Stefanosa. Dlaczego? Jak dostały się z domu Rachael do Halistone w Maryland?

– Dowiemy się tego. Jack, niech jeden z naszych ludzi sprawdzi dom Rachael. Dowiemy się, czy jej charger i volvo Sherlock tam są. Zapiąłeś pasy? – Chwilowo nie było korka i Savich pozwolił porsche mknąć sto sześćdziesiąt kilometrów na godzinę.

Jack pokiwał głową.

Droga przed nimi była czysta. Savich mocniej przycisnął pedał gazu. Porsche gnało sto osiemdziesiąt na godzinę, mijając pędzącego cadillaca. Savichowi mignęły tylko blade twarze pasażerów.

Czarne ferrari ścigało się z nimi przez kilometr czy dwa, po czym odpuściło, a Savich sprawnie je wyprzedził.

Zaskoczony kierowca posłał Savichowi zdziwione spojrzenie i gest uznania.

Ruch uliczny zwiększył się i z powrotem zwolnił do dziewięćdziesiątki.

– Mają je obie, Rachael i Sherlock, Savich, wiesz o tym. Ale jak to się stało? Sherlock jest ostrożniejsza niż James Bond. - Co oni im zrobią? Ale nie powiedział tego głośno. – Dlaczego teraz? W środku dnia? To ogromne ryzyko. Co ich do tego skłoniło?

Porsche przemierzało kolejne kilometry.

– Jack, nigdy bym nie pomyślał, że ktoś pokroju Laurel Kostas zawahałby się popełnić morderstwo pod wpływem silnych emocji – powiedział Savich. – To wszystko stało się tak szybko, nawet nie zdążyliśmy się nad tym zastanowić. Nie kupuję tej wersji, że zamordowali senatora dlatego, że zamierzał wyznać swój czyn, jeszcze trudniej uwierzyć w to, że próbowali zamordować Rachael, bo zamierzała wyznać, co zrobił jej ojciec. Za słaby motyw. Choćby dlatego, że ona jest z nami, a więc oni wiedzą, że my na pewno wszystko wiemy i wciąż próbują dobrać się do niej. To nie ma sensu.

– No tak, ale jeśli facet, który włamał się do jej domu, nie zamierzał jej zabić, po co tam przyszedł? – zapytał powoli Jack.