Catherine Coulter - Grota śmierci

Ale Tommy powiedział swojej dziewczynie, że tę robotę zleciła im kobieta. – Przerwał i uśmiechnął się szeroko. – A dokładnie powiedział, że będzie robił dla tej szurniętej suki ze szkoły muzycznej w Maestro.

Maestro

Niedziela wieczór

Dix zaparkował na podjeździe przed domem Gordona o szóstej. Odpiął pas i obrócił się w stronę Ruth.

– Masz broń?

– Tak.

B.B. wysiadł ze swojego samochodu i wszyscy troje stanęli na trawniku.

– Szeryfie, agentko Warnecki. Ktoś został z chłopcami?

– Poszli do Claussonów na kolację i football.

– Masz zamiar go aresztować, szeryfie?

– Zobaczymy, B.B. – Odwrócił się, żeby popatrzeć na dom, i wymamrotał do Ruth:

– Po zniknięciu Christie wszyscy na posterunku zaczęli matkować chłopcom. – Odwrócił się z powrotem do B.B. – Gdzie był dzisiaj po południu?

– Około drugiej pojechał do Tary, potem wrócił tutaj, jakąś godzinę temu. Wygląda na to, że zapalił w domu wszystkie światła.

Rzeczywiście, pomyślał Dix..

– Chciałbym, żebyś został w samochodzie, B.B. Zadzwoń do mnie, jeśli z jakiegoś powodu doktor Holcombe wyjdzie z domu przed nami.

– Zwłaszcza jeśli wybiegnie z dymiącym pistoletem w dłoni – dodała Ruth.

Dix ujął Ruth pod rękę i ruszyli wyłożoną kamieniami ścieżką do frontowych drzwi. Otworzył im Gordon, który w szarym, kaszmirowym golfie i czarnych spodniach wyglądał jak arystokrata. Elegancki i światowy, ale wyczerpany, oczy miał podkrążone i tępe spojrzenie.

On wie, że przyszliśmy po niego, uznał Dix, on wie. Gordon stanął w drzwiach i przyjrzał się im uważnie.

– Witam. Jest niedziela. Czemu zawdzięczam tę przyjemność?

– Chcielibyśmy z tobą porozmawiać, Gordonie. Gordon spojrzał ponad ramieniem Dixa.

– Widziałem na zewnątrz twojego funkcjonariusza. Mam nadzieję, że jego nie będę musiał gościć. – Nie, mój człowiek ubezpiecza tyły. Gordon zaprosił ich gestem do środka.

– Jest parę rzeczy, o których musimy z tobą pomówić, Gordonie, na przykład o tym, kto wynajął Tommy'ego Dempseya i Jackie Slatera.

– Kogo? Och, tych ludzi, których zabiłeś w pościgu samochodowym. No dobrze, w takim razie wejdźcie, przecież nie mogę was powstrzymać. – Gordon wskazał ręką w stronę salonu.

Podszedł do barku, wziął butelkę brandy i odwrócił się do nich, unosząc brew.

– Ktoś ma ochotę na drinka?

– Nie, dziękujemy – odpowiedział Dix.

Ruth rozejrzała się po ogromnym salonie, wyłożonym dębową boazerią, z wielkimi oknami i fortepianem stojącym w najdalszym kącie. Na ścianach wisiały pięknie oprawione nuty – Ruth była pewna, że to oryginały podpisane ręką kompozytorów. Mimo rozmiarów salon wydawał się przytulny i elegancki, wypełniony wielkimi skórzanymi meblami w kolorach ziemi. Na kominku płonął jasny ogień.

Gordon nalał sobie solidną porcję brandy, rozlewając trochę na tacę, jakby już wypił za dużo.

– Ma pan pięknego Steinwaya, doktorze Holcombe. Zauważyłam go już, jak byliśmy tu wcześniej.

– Tak, widzieliście wszystko, jak przeszukiwaliście mój dom, prawda? – Podszedł do wielkiego czarnego fortepianu i położył lekko dłoń na klawiszach. – Wiecie, że ten Steinway walczył w bitwie pod Waterloo?

Potrząsnęli głowami, a Gordon westchnął, popijając brandy. – Kogo to obchodzi?

– Chyba jeszcze ci nie mówiliśmy, Gordonie – powiedział Dix bez wstępów – że wiemy, kto wynajął Dempseya i Slatera. A może już wiesz?

– A skąd miałbym wiedzieć? Powiedz mi, Dix.

– Helen Rafferty.

Ręka mu drgnęła i ze szklanki wylało się jeszcze trochę brandy.

– Helen wynajęła tych dwóch bandytów? Wielkie nieba, ale po co? Żeby zabić agentkę Warnecki? W zeszłą sobotę Helen nawet jej nie znała! To nie ma sensu, Dix.

– Nie, Helen, nie wynajęła ich żeby zabili Ruth. Wynajęła ich, żeby zamordowali Erin.

– Co ty powiedziałeś? Żeby zamordowali Erin? To jakiś obłęd. Dlaczego Helen miałaby robić coś tak szalonego? Nie, myślałem, że to ten kochaś Marian, Sam Moraga. Słyszałem, że pragnął Erin, a ona go nie chciała. – Nagle zamilkł i wbił wzrok w twarz szeryfa. – Poczekaj chwilę, Dix. To znaczy, że już nie podejrzewacie mnie o zabicie Erin? Myślicie, że jestem niewinny?

– Wiemy, że ich nie wynająłeś, Gordonie. Przepraszamy cię, że myśleliśmy inaczej.

– Ale wiemy też, że Sam Moraga nie miał nic wspólnego ze śmiercią Erin – dodała Ruth.

– A zatem winicie Helen? Nic z tego nie rozumiem, Dix. – Oparł się ciężko o fortepian.

– Jesteśmy policjantami – powiedział Dix. – Nasza praca polega na zadawaniu pytań tak długo, aż wszystkie części układanki będą do siebie pasować. I przez chwilę te części układały się w twój wizerunek, ale w końcu okazało się, że nie mogłeś zabić ani Erin, ani Walta. Tak naprawdę, Gordonie, uważamy, że bardzo kochałeś Erin.

– Tak, oczywiście, że kochałem, Dix. Była pełna światła i miłości. – Przez chwilę obawiali się, że Gordon wybuchnie łzami, ale wziął się w garść i zrobił pogardliwą minę. – A zatem ruszacie w dół listy. Bardzo dobrze. Powiedzcie mi, co, waszym zdaniem, Helen miała z tym wspólnego.

– Ruth i ja przez całe popołudnie przeglądaliśmy wyciągi bankowe Helen. Okazało się, że w ostatnich trzech tygodniach dokonała trzech dużych wypłat gotówki. Przejrzeliśmy też bilingi telefoniczne. Dwa razy dzwoniła do Richmond, na numer Tommy'ego Dempseya, a w zeszły czwartek on telefonował do niej. Helen może była dobrą sekretarką, ale kiepską przestępczynią. Zostawiła mnóstwo śladów.

– Wynajęła tych ludzi, żeby zamordowali moją Erin? Ale to nie może być prawda, Dix. Ona zawsze mnie wspierała, pomagała mi. Myślę, że mnie kochała. Dlaczego miałaby robić coś takiego?

– Nie tak trudno odpowiedzieć na to pytanie, prawda, Gordonie? – odezwała się Ruth. – Helen zobaczyła, że Erin Bushnell nie była taka jak inne studentki, z którymi romansowałeś. Zdała sobie sprawę, że Erin jest pierwszą kobietą, którą naprawdę pokochałeś, która będzie mogła zostać z tobą dłużej, a nie tylko do zrobienia dyplomu. Helen pogodziła się z faktem, że zostawiłeś ją przez swoją – jak to nazywała – słabostkę, potrzebowałeś stymulacji, a nawet inspiracji, którą czerpałeś od tych młodych utalentowanych kobiet. Helen mogła je zaakceptować, bo pojawiały się w twoim życiu tylko na chwilę, jedynie ona była na stałe.

– Ale wtedy spotkałeś Erin i wszystko się zmieniło. Gordon wychylił jednym łykiem resztę brandy, zakaszlał i otarł załzawione oczy.

– Zrobiłbym dla Erin wszystko. Wszystko.

– Wiemy i Helen też o tym wiedziała. Nie mogła z tym żyć.

Coś w niej pękło.

– Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Jak ktoś taki jak Helen mógł znaleźć dwóch przestępców?

– Dzwoniliśmy do brata Helen, Dave'a Rafferty – powiedziała Ruth. – Pytaliśmy, czy Helen kiedykolwiek wspominała o którymś z tych mężczyzn. On uczy w liceum, przypomniał sobie, że miał w klasie młodszego brata Dempseya. Był trudnym dzieckiem, a jego starszy brat prawie nie wychodził z więzienia. Dave pomyślał, że pewnie opowiadał o nim Helen, więc znalazła starszego Dempseya bez trudu.

– Uważamy – ciągnął Dix – że to Helen wskazała im Jaskinię Winkela jako dobre miejsce na ukrycie ciała Erin, inaczej nie mogli się o niej dowiedzieć. Czy ty albo Chappy zabieraliście tam kiedyś Helen?

– Nie pamiętam. Może Chappy ją tam zabrał, ja nigdy nie lubiłem tej jaskini, nawet jak byliśmy mali, to było miejsce Chappy'ego, nie moje.