Catherine Coulter: Grota śmierci

– Jeśli to satelitarne połączenie z centrum komunikacyjnym się sprawdzi, to sami wymierzymy mu sprawiedliwość – powiedział Savich.

– Mam nadzieję, DiIlon, inaczej nigdy się nie wyśpimy.

– Mamy jeszcze trochę czasu do północy. – Savich pociągnął żonę na kolana, pocałował ją za uchem i pogłaskał po włosach. – Odpocznij chwilę. Nie minęły nawet dwa dni, odkąd zostałaś ranna.

Popatrzył na zegarek z Myszką Miki.

– Ostatnim razem Moses zadzwonił dokładnie o północy.

Nie będziemy czekać dłużej. Dane i Ben powinni już tu być.

Punktualnie o dwunastej zadzwoniła komórka Savicha. Dillon wyjechał z podjazdu i zaparkował przy krawężniku. Uniósł kciuk do góry i odebrał telefon.

– Hej, Moses, jak leci? Kaszlesz krwią? Jesteś już jedną nogą w grobie, co, staruszku?

Savich go zaskoczył. Zapadła długa cisza.

– No, synku, wiesz, że moja Claudia nie pozwoliłaby na to. Jestem w wystarczająco dobrej formie, żeby się tobą zająć.

Zanim Moses skończył zdanie, na mapie Waszyngtonu pojawił się pulsujący, żółty punkt lokalizujący dzwoniącego. Byli w ruchu. Sherlock powiększyła mapę, skinęła Savichowi głową i wskazała wprost przed siebie. Volvo ruszyło gładko z miejsca.

– Nadal myślisz, że uda ci się mnie zabić? Nie ma szans, staruszku – powiedział Savich.

– Zobaczymy, w końcu teraz wiem, gdzie mieszkasz. – Zarechotał, a Savich usłyszał bulgotanie śliny w ustach starca.

– Chcesz wiedzieć, skąd mam twój adres? Znalazłem u panny Lilly, zanim odpaliłem naszą małą bombę. Claudia uznała, że skoro twoja żonka nam umknęła, to pora zabrać się do roboty i jak najszybciej spróbować jeszcze raz, więc chciałem cię uprzedzić, że nie ukryjecie się już przed nami. Całkiem nieźle mi poszło w piątek wieczór, co?

Sherlock wskazała w lewo na Clement Street i Sherlock gładko skręcił. Dane Carver i Ben Raven siedzieli z tyłu i słuchali przez komórki wiadomości z centrum komunikacji z Budynku Hoovera, po czym przekazywali wszystkim agentom współrzędne lokalizacji Mosesa.

– Zrobiłeś furorę, Moses. Pozdrów ode mnie Claudię, dobrze? To Claudia Smollett z Cleveland w Ohio, prawda? Wygląda ślicznie na fotografii. Jesteś pewien, że chcesz, żebym się z nią spotkał?

Usłyszeli stłumiony, pełen wściekłości głos Mosesa:

– Cholera, Claudia, namierzyli cię. Co ja mam z tobą zrobić, skoro ty mnie w ogóle nie słuchasz?

Migający żółty punkt zniknął z mapy. Moses musiał wjechać w martwą strefę, gdzie GPS nie działał. Na szczęście ku powszechnej uldze wszystkich pasażerów volvo, po chwili kropka pokazała się znowu, tak samo jasna i wyraźna jak przedtem.

– Nie złość się na nią, Moses. Nie tylko ona była taka beztroska. Tak naprawdę nie nazywasz się Moses Grace, prawda? Twój tata miał na imię Moses, a mama Grace. Myślisz, że byliby zadowoleni, gdyby wiedzieli, że zabijasz ludzi, posługując się ich imionami? Wydaje mi się, że byli bardzo miłymi ludźmi.

Moses zaczerpnął gwałtownie powietrza i zaczął kaszleć, aż w końcu udało mu się wykrztusić:

– Proszę, proszę. Zgadywałeś czy nasz harcerzyk odrobił pracę domową?

Sherlock uniosła kciuk i powiedziała bezgłośnie:

– Dwie minuty.

– A może ja będę mówił, kiedy ty krztusisz się własną krwią, Moses? – zaproponował Savich. – Nazywasz się Malcom Gilliam, urodziłeś się w Youngstown w Ohio. Wyrzucili cię ze studiów inżynierskich, potem spędziłeś trochę czasu w Kanadzie. A tak przy okazji, powinieneś popracować nad tą rolą niedouczonego prostaka.

– Powiesz mi, skąd się tego wszystkiego dowiedziałeś? Savich tylko się roześmiał.

– Nieźle sobie poradziłeś, wsadzili cię do tego szpitala w Kanadzie tylko na dziewięć lat. Jak ci się to udało?

Usłyszał, jak krew i flegma bulgocze w gardle Mosesa.

Starzec przełknął, ale bulgotanie nie ustało.

– No wiesz, chłopcze, zacząłem brać Zenadrin, żeby trochę schudnąć i, niech mnie diabli porwą, jeśli kłamię, zacząłem słyszeć głosy. Okropna sprawa, powiedzieli adwokaci, coś strasznego. Ale wyobraź sobie, że ci świętoszkowaci kretyni i tak trzymali mnie na oddziale psychiatrycznym przez dziewięć lat! Dziewięć lat musiałem odgrywać tę rolę i robić wszystko, co mi kazali! Mówię ci, nawet nie wiesz, ile mnie to kosztowało, żeby grać dokładnie tak, jak tego chcieli, i udzielać właściwych odpowiedzi na tych ich idiotycznych testach, ale teraz mam to już za sobą i oto jestem, synku, ja, twój najgorszy koszmar.

– Jedzie na południe – wyszeptała Sherlock. – W tej chwili przeciął Delancy Street i kieruje się do dzielnicy willowej. Jest nie dalej niż sześć przecznic od nas. Dane, Ben, macie go?

– Kto tam z tobą jest, chłopcze? I tak pora już kończyć naszą pogawędkę. Wiem, jak bardzo lubisz namierzać mnie po telefonie, mimo że za każdym razem jestem szybszy.

Savich musiał utrzymać go na linii jeszcze chwilę dłużej.

– To Sherlock, Moses, nie musisz się bać. Przecież jesteśmy starymi przyjaciółmi, skoro jesteś dziadkiem Tammy.

Zaskoczenie Mosesa było niemal namacalne w ciszy, która zapadła. Gdy się odezwał, Savich usłyszał w jego głosie nutkę strachu.

– Skąd, do diabła, o tym wiesz?

– Wiem o tobie wszystko, Malcolm. Ostatnim razem, gdy widziałeś Tammy i Tommy'ego, dałeś im plik banknotów i wyjechałeś do Kanady.

Po długiej chwili ciszy Moses wyszeptał:

– Zamordowałeś mojego biednego Tommy'ego i odstrzeliłeś Tammy rękę. Wie o tym tylko jedna osoba, córka Marvy. Jak ona ma na imię? Marilyn. A ja myślałem, że ona już nie żyje. Nigdy jej nie lubiłem, mała zaryczana suka, ale Tommy lubił mieć ją pod ręką. No cóż, znajdę ją, dam na chwilę Claudii, a potem wytnę jej serce. – Ostatnie słowa zagłuszył atak gwałtownego kaszlu.

Savich popatrzył na Sherlock, która wyszeptała:

– Jest tylko parę przecznic przed nami, jedzie wolno.

– Claudia jest obok ciebie? Słucha naszej rozmowy?

– Moje słoneczko jest tuż obok mnie.

– Pewnie trzyma na kolanach pudełko chusteczek i łapie nimi krew, którą plujesz. Szkoda, że masz gruźlicę, Moses.

– Wysadzę twój dom w powietrze, słyszysz, synku? Wyślę ciebie i twoją żonkę prosto do piekła.

I Moses się rozłączył.

Savich dostrzegł granatową furgonetkę w tym samym momencie, w którym zauważyli ją Dane i Ben. Moses jechał wzdłuż parku Jacksona, niewielkiego skweru obsadzonego klonami, opustoszałego w tę zimową noc. W domach otaczających skwer świeciły się tylko nieliczne światła.

– Jest dokładnie przed nami – wyszeptał Dane do słuchawki.

– Wszyscy mają być cicho. Czekajcie na mój sygnał.

Nagle furgonetka przyspieszyła. Zdali sobie sprawę, że zostali namierzeni, ale było już za późno. O wiele za późno.

– Mam cię, staruszku. – Savich nacisnął na gaz i ruszył prosto na samochód przed nimi. Ben i Dane wychylili się przez okna i zaczęli strzelać w tylne koła furgonetki.

Obie opony wybuchły.

Claudia wychyliła się przez okno pasażera i strzeliła. Furgonetka zjechała z drogi i odbiła się od zaparkowanej toyoty. Moses przeciął chodnik i wjechał do parku, prześlizgując się między dwoma cienkimi klonami. Drzwi się otworzyły i z obu stron wyskoczyli Moses i Claudia, niosąc w rękach coś, co wyglądało jak strzelby AR – IS. Pobiegli w przeciwległych kierunkach i ukryli za drzewami.

Wokół parku zaroiło się od samochodów FBI, które hamowały z piskiem opon, zalewając skwer światłem reflektorów.