Catherine Coulter: Zatoka cykuty

– Tak sądzisz, moja droga? – zaśmiał się starzec. – Chodź, coś ci pokażę.

Po przejściu trzech korytarzy Lily i Simon znaleźli się, w dużej sali, wyposażonej w czujniki temperatury i wilgotności. Na ścianach wisiało chyba sto pięćdziesiąt obrazów Sarah Elliott.

– Nie mógł pan kupić legalnie aż tylu obrazów – zauważył Simon.

– Pewnie obrabowywał pan również muzea.

– Jeśli to było konieczne. W większości przypadków wcale nie było trudne. Wymagało tylko trochę cierpliwości, a ja jestem bardzo cierpliwy. No i mam wspaniałe rezultaty.

– To wymagało również pieniędzy – powiedział Simon.

– Oczywiście – przyznał Ian Jorgenson.

– Przecież pan nie może już widzieć tych obrazów. – Lily zwróciła się do Olafa Jorgensona. – Mając obsesję na punkcie mojej babci, ukradł pan obrazy, których nie jest pan w stanie zobaczyć.

– Jeszcze pięć lat temu miałem bardzo dobry wzrok. Nawet teraz widzę wytworne pociągnięcia pędzla, cienie i barwy. Znam każdy z tych obrazów tak dobrze, jakbym sam je namalował. Znam ich fakturę. Dotykam dłonią nieba i czuję ciepło słońca i powiew wiatru. To moi starzy przyjaciele; jestem ich częścią, a one są częścią mnie. Zbieram te obrazy od trzydziestu lat. Zwróciłem się do ciebie, Lily, bo chcę mieć je wszystkie, zanim umrę. Gdybym wiedział, jak bardzo przypominasz moją Sarah, nie pozwoliłbym tym idiotom próbować cię zabić. Ale ty im się nie dałaś.

Lily przypatrywała się staruszkowi na wózku inwalidzkim. Piękny, ręcznie robiony niebieski koc przykrywał mu nogi. W niebieskim kaszmirowym swetrze, białej jedwabnej koszuli i ciemnoniebieskim krawacie wyglądał na bezbronnego, uroczego starca. Nie odzywała się. Cóż miała powiedzieć? To wszystko było szalone, poza tym ten człowiek był zdolny do morderstwa.

Rozejrzała się po ścianach – obrazy jej babci zgrupowane były według lat, w których powstawały. Jeszcze nigdy w życiu nie widziała tyle piękna zebranego w jednej sali.

Simon podchodził kolejno do każdego z nich, wreszcie zatrzymał się przed ulubionym obrazem Lily Łabędzi śpiew.

– To był pierwszy z twoich obrazów, który skopiowałem, moja droga – powiedział Olaf Jorgenson. – To był zawsze mój ulubiony obraz. Wiedziałem, że jest w Instytucie Sztuki w Chicago, ale nie mogłem go stamtąd wydobyć. Bardzo stresująca sytuacja.

– Więc to było pierwsze płótno ukradzione przez pana z muzeum w Eureka – stwierdził Simon.

– Nie było w tym nic szokującego – wtrącił Ian Jorgenson, kładąc dłonie na ramionach ojca. – Pan Monk, kurator, chętnie się zgodził na skopiowanie obrazów. Zatrudnił w tym celu naszego malarza, wieszając jakąś marną kopię, którą zamienił później na dzieło naszego artysty. Nikt niczego nie zauważył. Początkowo liczyłem również na pana, panie Russo. Pan też ma obraz Sarah Elliott. Miałem nadzieję odkupić go od pana za godziwą cenę i zaoferować panu partnerstwo, bardzo korzystne z punktu widzenia finansowego, w niektórych moich interesach.

Ian patrzył na Simona zwężonymi oczami, ale jego głos miał nadal miłe brzmienie.

– Mój ojciec, po wysłuchaniu Alpa i Nikkiego, zdał już sobie sprawę, że nie zechce pan z nami współpracować. Zabraliśmy pana do Szwecji tylko dlatego, że ojciec chciał pana wypróbować pod kątem przydatności dla naszej organizacji.

– Niech mnie pan przetestuje – zaproponował Simon. – Zobaczymy, co z tego wyniknie.

– Miałem zamiar zaproponować panu wymianę: w zamian za Ostatnie namaszczenie Sarah Elliott ofiarowałbym panu życie i dałbym możliwość wykazania swojej przydatności dla mnie.

– Przyjmę tę ofertę, jeśli zwróci pan wolność Lily i mnie.

– Tego się właśnie obawiałem – westchnął Olaf i skinął głową.

– Z przyjemnością zabiję pana, panie Russo – powiedział Ian. – Wiedziałem, że nie uda się przeciągnąć pana na naszą stronę. A do tego popsuł nam pan interesy.

– Panie Jorgenson – Simon zwrócił się do Olafa – miał pan szansę na pozyskanie Ostatniego namaszczenia w zamian za wolność dla Lily i dla mnie, ale ją pan odrzucił. Mogę panu obiecać, że nigdy nie dostanie pan tego obrazu. Po mojej śmierci znajdzie się on w Metropolitan Museum of Art.

– Nie cierpię mylić się co do ludzi. Trudno, panie Russo – powiedział Olaf.

– Czy to prawda, że na pana jachcie wisi Straż nocna Rembrandta? – Lily zwróciła się do lana.

Ian Jorgenson uniósł brwi.

– Proszę, proszę, pan Russo ma wielu dobrych informatorów. Tak, moja droga, ten obraz niepostrzeżenie opuścił Rijks – museum jakieś dziesięć lat temu. Nie było to proste. Podarowałem go mojej żonie, która wkrótce potem zmarła. Ale ten podarunek sprawił jej ogromną radość.

– Jak mówił ojciec, Instytut Sztuki w Chicago – ciągnął Ian – to jest miejsce, z którym nie chciałbym już mieć więcej do czynienia. W ostatnich latach dodali tyle nowych środków bezpieczeństwa, że wyjęcie obrazu jest prawie niemożliwe. A co gorsza, mój jedyny kontakt, człowiek, który był tam kuratorem, stracił pracę pięć lat temu. Zupełnie nie wiedziałem, co robić, dopóki nie przeniosła się pani do tego śmiesznego miasteczka w Kalifornii, do Hemlock Bay.

– Spędziliśmy wiele godzin z łanem, opracowując ten plan – dodał Olaf Jorgenson. – Ian pojechał do Kalifornii, do Hemlock Bay. Co za oryginalna nazwa -. Małe miasteczko, przyjazne dla turystów, ocean, plaża i wspaniałe lasy sekwoi. Kto by przypuszczał, że tak łatwo znajdziemy tam ludzi chętnych do współpracy? Chciwych i ambitnych Frasierów, którzy mieli syna, doskonale nadającego się na twojego męża.

– Czy oni zamordowali moją córkę?

– Sądzisz, że Frasierowie zabili twoją córkę? – Ian Jorgenson wzruszył ramionami. – Nic o tym nie wiem. Lily czuła, jak wzbiera w niej nienawiść do tego mężczyzny.

– Wiem, że bardzo przeżyłaś śmierć dziecka – powiedział Olaf Jorgenson. – Ale jakie to ma teraz znaczenie, kto ponosi za to odpowiedzialność?

– Ten, kto ją przejechał, zasługuje na śmierć.

– To ci nie zwróci córeczki. – Ian Jorgenson spojrzał na nią z dezaprobatą. – My tu, w Szwecji, jak zresztą prawie w całej Europie, nie uznajemy kary śmierci. To barbarzyństwo.

Zabrzmiała tu jakaś fałszywa nuta, pomyślał Simon, obserwując uważnie młodszego Jorgensona.

– Tak – - przyznała Lily – to mi nie przywróci Beth, ale to by ją pomściło. Ten, kto morduje z zimną krwią nie ma prawa oddychać tym samym powietrzem, którym ja oddycham.

– Jesteś bezwzględna – zauważył Olaf Jorgenson.

– A pan nie jest bezwzględny, sir? Pan, który każe mordować innych?

Olaf Jorgenson roześmiał się chrapliwie.

– Nie, ja robię tylko to, co jest konieczne, i nic więcej. Zemsta jest dobra dla amatorów. Nie musisz się już dłużej zastanawiać nad tym, czy Frasierowie zabili twoją córkę. Nie zrobili tego. Powiedzieli mi tylko, że zaniepokoił ich fakt, że ona zobaczyła kilka e – maili na komputerze pana Frasiera, których nie powinna była widzieć. Oczywiście, powiedzieli jej, że to nic ważnego i że nie powinna o tym myśleć.

A więc dlatego Beth tak się dziwnie zachowywała w ostatnim tygodniu życia. Dlaczego nie zwierzyła się matce? Nie zrobiła tego i przez to zginęła.

– Domyślam się, że to był wypadek – ciągnął Olaf Jorgenson – spowodowany przez jakiegoś pijanego amerykańskiego kierowcę, który bał się zatrzymać, żeby zobaczyć, co zrobił.