Catherine Coulter: Zatoka cykuty

Przycichły rozmowy, a po chwili wszyscy wpatrywali się w milczeniu w stojącego w rozkroku mężczyznę, który trzymał broń w wyciągniętej ręce, przesuwając nią z wolna po całej sali, jakby chciał kogoś zabić. Jakaś kobieta zaczęła krzyczeć.

– Co tu się dzieje?

Zza kuchennej lady wyłonił się potężnie zbudowany mężczyzna. Miał na sobie biały fartuch poplamiony sosem ze spaghetti i trzymał w ręku wielki, zakrzywiony nóż.

– Czy to napad?

Savich opuścił broń. Nie mógł jeszcze uwierzyć, że za tym ponurym magazynem mogła być restauracja, a w niej było pełno śmiertelnie teraz wystraszonych ludzi. Schował SIG Sauera do kabury. Wyjął odznakę FBI, podszedł do mężczyzny z nożem i zatrzymał się niecały metr przed nim.

– Przykro mi, że wszystkich wystraszyłem – powiedział donośnym głosem. – Szukam kobiety, która ma dwadzieścia kilka lat, nie jest zbyt wysoka, ma czarne włosy i jest bardzo blada. Ma tylko jedną rękę. Czy tu nie wchodziła? Przez drzwi magazynu, tak samo jak ja przed chwilą?

Nie było odzewu. Savich zajrzał do toalet i doszedł do wniosku, że Tammy już dawno zdążyła uciec. Przeprosił właściciela restauracji i wyszedł na ulicę.

Stanął na chodniku i nagle usłyszał śmiech – głęboki, zjadliwy śmiech, od którego dostał gęsiej skórki. Oczywiście, w pobliżu nikogo nie było. Był już tak zdezorientowany i oszołomiony, że jej głos dźwięczał mu w głowie.

Poszedł wolnym krokiem w stronę Hamlet's Pies. Gdy dotarł do sklepu, stanął na chodniku, nie wierząc własnym oczom. Kiedy stamtąd wybiegał, w sklepie właśnie wybuchł pożar. Teraz nie było tam wozów strażackich ani policyjnych samochodów. Sklep wyglądał normalnie.

Wszedł do środka. Zobaczył trzech agentów, którzy cicho ze sobą rozmawiali.

Agentka Possner nie była poparzona. Wewnątrz nie było żadnych śladów po pożarze. Agenci Briggs, Lowell i Possner wpatrywali się w niego w milczeniu.

Savich wyszedł. Usiadł na drewnianej ławce naprzeciwko sklepu i ukrył twarz w dłoniach.

Po raz pierwszy przyszło mu do głowy, że FBI powinno wyznaczyć innego agenta do tej akcji. On się nie sprawdził. Zawiódł, i to już po raz drugi.

Poczuł, że ktoś mu kładzie rękę na ramieniu. Uniósł głowę i zobaczył Teddiego Tylera.

– Przykro mi, chłopie. Ona musi być niesamowita. Żeby się wyślizgnąć wam…

– To prawda – przyznał Savich i poczuł się troszkę lepiej. – Ona jest niesamowita. Złapiemy ją, Teddi, tylko jeszcze nie wiem jak.

Ona była gdzieś w Bar Harbor, razem z Marilyn, na pewno jeszcze tu była. Podniósł się z ławki. Musi zorganizować ogromną obławę.

Nagle przyszło mu do głowy, że nawet jeśli im nie uda się jej znaleźć, to przecież ona chce go dopaść. Ona będzie go ścigać. A jego znaleźć było o wiele łatwiej.

Goteborg, Szwecja

Był o przeraźliwie zimno. Lily nie odzyskała jeszcze całkowitej przytomności, nie wiedziała, gdzie jest i co się z nią dzieje, czuła tylko, że trzęsie się z zimna.

Nagle znalazł się przy niej Simon. Wiedziała, że to on, czuła jego zapach. Wziął ją w ramiona i mocno przytulił. Czuła jego oddech na karku i słyszała, jak przeklina. Były to bardzo dosadne przekleństwa, jakich z jego ust nigdy nie słyszała. Przylgnęła do niego; dreszcze powoli ustępowały, a jej umysł zaczynał już funkcjonować.

– Simon, gdzie jesteśmy? Dlaczego jest tak zimno? Czy oni porzucili nas koło fiordu?

Energicznym ruchem dłoni masował jej plecy, a po chwili przykrył ją własnym ciałem.

– Myślę, że jesteśmy w Szwecji. W tym pokoju jest tak zimno, że na pewno nie jesteśmy na Riwierze. Obudziłem się przed chwilą. Podali nam narkotyk. Pamiętasz?

– Tak, Nikki zmusił mnie, żebym coś połknęła. Kiedy to było?

– Parę godzin temu. Jesteśmy w pokoju, gdzie nie ma nawet ogrzewania. Drzwi są zamknięte na klucz, a na łóżku nie ma pościeli. Dopiero teraz zorientowałem się, że trzęsiesz się z zimna. Teraz lepiej?

– Tak – szepnęła. – O wiele lepiej.

Milczał przez chwilę, wsłuchując się w jej oddech. Czuł, że robi jej się cieplej, że się powoli rozluźnia.

– Lily – odezwał się nagłe. – Wiem, że to nie pora na taką rozmowę, ale muszę ci coś powiedzieć. Jak widać, wybierasz sobie coraz gorszych mężów. Przed podjęciem takiej decyzji po raz trzeci powinnaś zasięgnąć czyjejś rady, jak dokonać właściwego wyboru.

– Możliwe. – Lily uniosła głowę. – Ale nadal jestem żoną Tennysona.

– To już długo nie potrwa. Wkrótce zamkniesz ten fatalny rozdział w historii swoich małżeństw i będziesz mogła rozejrzeć się za odpowiednim doradcą matrymonialnym.

– Tennyson to najgorszy rozdział w historii moich małżeństw, wcale nie takiej znowu długiej. Ożenił się ze mną tylko po to, żeby mieć dostęp do moich obrazów. Dawał mi leki, które wywołują depresję. To pewnie on chciał mnie zabić, przecinając linki hamulcowe w explorerze. Jack Crane i Tennyson Frasier, dwa fatalne wybory.

– Rozwiedziesz się z Tennysonem, tak samo jak rozwiodłaś się z Jackiem Crane'em. Potem zastanowimy się wspólnie, jakie powinnaś zastosować kryteria przy wyborze nowego męża.

– Chcesz być moim doradcą matrymonialnym?

– Czemu nie?

– Nie wiem, czy masz w tej dziedzinie jakieś doświadczenie.

– Porozmawiamy o tym później. Opowiedz mi o swoim pierwszym mężu.

– No dobrze. Nazywał się Jack Crane. Pod pewnymi względami był nawet gorszy od Tennysona. Zaciął mnie poszturchiwać, kiedy byłam w ciąży z Beth, i wreszcie mnie uderzył. Po raz pierwszy i ostatni. Zadzwoniłam zaraz do Dillona. Natychmiast przyjechał i zbił Jacka do nieprzytomności. Obluzował jego trzy nieskazitelnie białe zęby, podbił mu oczy i zwichnął szczękę. Nauczył mnie wtedy, jak mam się bronić, żebym sama mogła dać mu radę, gdyby jeszcze kiedyś pokazał mi się na oczy.

– Czy po rozwodzie zjawił się kiedyś, żebyś mogła mu przywalić?

– Nie, cholera, nigdy. Nie sądzę, żeby bał się mnie. Bał się, że Dillon zmobilizuje wszystkich agentów z Chicago i już będzie po nim. Wiesz co, Simon, nie wydaje mi się, żeby doradca matrymonialny mógł mi w czymkolwiek pomóc. Bardzo długo zastanawiałam się nad Tennysonem, pamiętając, że Jack rzucał się do bicia.

– Niezbyt dokładnie się nad tym zastanawiałaś. Lily, ty masz problem ze stosowaniem odpowiednich kryteriów i dlatego potrzebny ci jest doradca matrymonialny.

– Nie, to nie o to chodzi. Po prostu nie potrafię wybrać sobie faceta. Twoje konsultacje mi w tym nie pomogą. Postanowiłam, że już nigdy nie wyjdę za mąż, więc nie muszę się z nikim konsultować.

– Jest mnóstwo mężczyzn zupełnie niepodobnych do twojego pierwszego i drugiego męża. Popatrz na Savicha. Czy Sherlock może na niego narzekać?

– Dillon jest wyjątkiem. – Lily wzruszyła ramionami. – Jest wspaniały, po prostu taki się urodził. Sherlock jest najszczęśliwszą kobietą na świecie i dobrze o tym wie. Sama mi to powiedziała.

Zamilkła, była prawie całkowicie odprężana i nie było jej już zimno. Simon nie wiedział, dlaczego rozpoczął tę dziwną rozmowę.

– Zaczynam podejrzewać – odezwała się nagle – że każdy mężczyzna, który się ze mną żeni, przemienia się w demonicznego pana Hyde'a, i że ten proces postępuje bardzo szybko. Pewnie mi powiesz, że to ja stosuję niewłaściwe kryteria.

– Chcesz powiedzieć, że wszyscy faceci zamienią się w pana Hyde'a?

– To bardzo możliwe, z wyjątkiem Dillona. Zrozum mnie, Simon, wierzyłam, że Jack i Tennyson naprawdę mnie kochają. Ja też ich kochałam. Obaj zachwycali się moim talentem i twierdzili, że są niesłychanie ze mnie dumni. Po ślubie byłam szczęśliwa z każdym z nich może przez miesiąc, a może dwa. Jack dał mi Beth, więc nigdy nie będę żałować, że za niego wyszłam.