Catherine Coulter - Cel

– Co to jest Carnegie Hall?

– To takie miejsce, gdzie występują wybitni artyści z całego świata. Byłam w Carnegie Hall, kiedy Liam McCallum grał tam na skrzypcach. Nigdy tego nie zapomnę. Ty też mogłabyś tam zagrać, Emmo.

– Tak – powiedziała Molly. – Chyba ma pani rację.

– Mój tata nigdy nie zagrał w Carnegie Hall – szepnęła Emma, nie podnosząc oczu znad klawiatury. – Ale był wielkim artystą. Mama tak mówi.

Molly wyglądała tak, jakby miała się rozpłakać. Ramsey nachylił się ku Emmie.

– Mam płytę twojego taty, Emmo. Nie zagrał w Carnegie Hall, ale wszyscy na świecie mogą go słuchać. Jego muzyka nadal żyje.

– Mama też tak mówi.

– A czy twoja mama kiedykolwiek się omyliła? – zapytał Ramsey. – Pamiętasz taki przypadek?

Delikatnie pogłaskał jej włosy, które tego ranka sam zaplótł we francuski warkocz. Fryzura była zupełnie udana, a splot gładki i prosty.

Emma podniosła głowę. Chwilę zastanawiała się intensywnie.

– Kiedyś się pomyliła, ale to było dawno – rzekła w końcu. – Dwa miesiące temu.

Ramsey się roześmiał.

– No dobrze – odezwała się doktor Loo. – Powinnyśmy chyba porozmawiać o twoim wyjeździe do Irlandii z mamą i Ramseyem.

– Nie wiem, co to jest ta Irlandia.

– Irlandia to piękny, zielony kraj po drugiej stronie oceanu. Cudowne miejsce, Emmo, gdzie można popatrzeć na różne sprawy z innej perspektywy. Myślę, że tam przestaniesz się bać, będziesz dużo grać na pianinie, biegać rano z Ramseyem, grać w piłkę z mamą i jeździć z nimi na pikniki. Irlandia jest wspaniała. Możesz siedzieć tam na skałach i moczyć nogi w wodzie, tak zimnej, że w pierwszej chwili robi ci się gęsia skórka. Będziesz z dwojgiem ludzi, których kochasz, którzy chcą, żebyś była bezpieczna i szczęśliwa. Co o tym myślisz?

Emma oparła się o kolana Ramseya.

– Czy ten zły człowiek też tam będzie?

Ramsey lekko potarł dłońmi jej szczuplutkie ramionka.

– Nie, Emmo. Nigdy więcej nie pozwolimy, żeby się do ciebie zbliżył, obiecuję ci to.

Emma odwróciła się twarzą do niego.

– Ale on jest blisko, Ramsey. Teraz jest naprawdę blisko. Zabił mojego tatę i chce złapać mnie…

– Nie, kochanie. Jest bardzo przestraszony i ukrywa się, bo wie, że policja go ściga. Chciałbym, żeby go złapali, bo wtedy zamkną go w więzieniu, do końca życia. Wszyscy stają na głowie, żeby go schwytać. Wierzysz mi, Emmo?

Długo wpatrywała się w niego bez słowa. Molly wstrzymała oddech. Wreszcie Emma westchnęła cicho. Dopiero wtedy Molly zerknęła na doktor Loo, która uśmiechnęła się lekko i powoli pokręciła głową. Po chwili lekarka wstała i wzięła Molly na stronę.

– To musi potrwać – szepnęła. – Nie ponaglajcie jej. Widzę, że obydwoje doskonale sobie ze wszystkim radzicie, a wyjazd do Irlandii to naprawdę świetny pomysł. Wydaje mi się jednak, że powinnam zobaczyć się z Emmą jeszcze jutro. Na kiedy zaplanowaliście wyjazd?

– To nie ma znaczenia – odparła Molly, nie spuszczając wzroku z Emmy. – Liczy się tylko dobro Emmy. Wyjedziemy, kiedy pani uzna, że Emma jest gotowa, ani godziny wcześniej…

– Stan Emmy jest bardzo dobry, pani Santera. Nie da się jednak zaprzeczyć, że te przeżycia pozostaną z nią na zawsze. Musicie przyjąć to do wiadomości i nauczyć się z tym żyć. W miarę dorastania emocje Emmy, związane z tą tragedią, będą ulegać zmianie. Wspomnienia się zatrą, co jest pozytywne, ale nigdy nie znikną całkowicie. Na razie Emma jest jednak małą dziewczynką i nie ma pojęcia, co to takiego gwałt. Wie tylko, że zły człowiek zrobił jej krzywdę i że było to okropne, lecz nie ma żadnych dorosłych skojarzeń na ten temat. W tej chwili mamy do czynienia z lękiem i zapamiętanym poczuciem bezradności. Za jakiś czas Emma zrozumie, że nic i nikt nie zmieni tego, co się stało, że zdarzyło się to naprawdę, a ona musi się postarać, by nie zniszczyło to całego jej życia. Nie będzie wam łatwo. Proszę przywyknąć do myśli, że ledwo ugasi pani jeden pożar, a już wybuchnie następny. Emma ma szczęście, że ma taką matkę. Wiem, że sędzia Hunt zna ją od niedawna, ale ufają sobie nawzajem i uczucie, które ich łączy, jest naprawdę głębokie.

– Będzie nam ciężko, kiedy sędzia Hunt wróci do domu. – Molly westchnęła.

Doktor Loo milczała chwilę.

– Cóż, takie sprawy same się zwykle rozwiązują – powiedziała spokojnym, naturalnym tonem. – Jutro porozmawiam z Emmą w cztery oczy. Postaram się uświadomić jej, że ten człowiek nie był normalny, że nie było w tym ani cienia jej winy, że nie spotkało ją to dlatego, iż była niedobra.

– Naprawdę mogłaby tak pomyśleć?

– O tak. Dzieci najczęściej obarczają siebie winą za całe zło tego świata, proszę pani. Poza tym nie mamy pojęcia, co powiedział jej porywacz, w jaki sposób nią manipulował, jak i czym ją terroryzował i jak ją zranił. Tylko dorośli potrafią wyrządzić innym tyle złego. Teraz muszę popracować nad tym, co dzieje się w głowie Emmy. Nie powinniście się martwić, ani pani, ani sędzia Hunt, ale oczywiście nie zdołam was o tym przekonać.

– I chce pani porozmawiać tylko z Emmą, tak?

– Myślę, że tak będzie najlepiej. Tylko Emma i ja.

– Skoro tak pani uważa… Zadzwoni pani do mnie, prawda?

– Oczywiście. – Doktor Loo z uśmiechem odwróciła się do Emmy i poklepała ją po ramieniu. – Zobaczymy się jutro, Emmo. A dzisiaj postaraj się dużo odpoczywać i uśmiechaj się do mamy co najmniej trzy razy dziennie.

– A do mnie? – zaniepokoił się Ramsey.

– Do Ramseya co najmniej sześć razy dziennie. Odkryłam, że chłopcy potrzebują więcej uśmiechów niż dziewczynki. Pamiętaj o tym, Emmo.

Ramsey uśmiechnął się do Emmy. Było wczesne popołudnie, dwie godziny temu zakończyło się nabożeństwo za Loueya Santerę. Ramsey zabrał dziewczynkę na górę, żeby trochę się zdrzemnęła i właśnie otulił ją kocem.

– Bardzo podobały mi się te jazzowe wariacje – powiedział. – Wiesz, że pan Savich gra na gitarze i śpiewa? Tak, głównie piosenki country i westernowe. Czasami występuje w klubie. Nie jest to Carnegie Hall, ale całkiem przyjemne miejsce. I ma przyjaciela, który gra na saksofonie. Savich i Sherlock bardzo chcą, żebyśmy ich odwiedzili.

– Szkoda, że wyjechali – mruknęła Emma. – Sherlock powiedziała mi, że ma nadzieję, iż będzie miała małą dziewczynkę, taką jak ja. Pan Savich też chciałby mieć dziewczynkę. Sherlock uważa, że jestem naprawdę miła, ale powiedziałam jej, że lepiej by było, by ich dziewczynka była zupełnie inna. Ja nie jestem już miła i fajna…

Ramsey nie mógł oderwać oczu od twarzy dziecka, za które chętnie oddałby życie. Przed sekundą pocałował ją w czoło, pochwalił grę na pianinie, a teraz nagle coś takiego… Łagodnie odgarnął włosy z jej policzka.

– Kiedy to powiedziałam, Sherlock zrobiła się bardzo czerwona – ciągnęła Emma, nie czekając na jego odpowiedź. – Wytłumaczyła mi, że to ze złości, ale wcale nie na mnie.

– Ty miałabyś nie być miła i dobra? – przemówił w końcu Ramsey. – Ty, moja cudowna Emma? Skąd przyszedł ci do głowy taki dziwaczny pomysł?

Emma odwróciła wzrok. Zapatrzyła się w przeszłość, która nadal miała nad nią władzę, w przeszłość, która wciąż tak boleśnie uwierała.

– Tamten człowiek powiedział, że mogłabym go uratować. Nie wiedziałam, o co mu chodzi.

Ramsey poczuł nagle niepohamowaną żądzę mordu. Wziął głęboki oddech, policzył do dziesięciu i spróbował się opanować. Oto problem dla doktor Loo, pomyślał, ale doktor Loo nie było pod ręką, Emma rozmawiała z nim i jego wściekłość na pewno nie mogła jej pomóc.