Catherine Coulter - Cel

– Dziękuję, skarbie. Dobrze, że tu jesteś.

Bolało bardzo, ale Ramsey zacisnął zęby i jakoś wytrzymał. Zdawało mu się, że zanim doktor Otterly zdjął z jego pleców kawałki materiału i oczyścił skórę, minął co najmniej rok.

– Nie jest tak źle – mruknął Otterly. – Uratowała pana kurtka, nie ma dwóch zdań. Widzę tu kilka drobnych oparzeń i jedno drugiego stopnia, na szczęście niewielkie. Będzie z tego duży bąbel i sporo bólu. Ma pan też kilka siniaków. Posmaruję wszystko maścią z antybiotykiem i założę opatrunek. Proszę nie zdejmować go przez dwa dni. Oparzenia powinny szybko się zagoić, panie sędzio. Jeżeli któreś z was dwojga zauważy jakieś niepokojące objawy, proszę do mnie natychmiast zadzwonić. Zostawiam tabletki przeciwbólowe dla państwa. Będziecie zażywać je przez trzy dni, dobrze? – Doktor Otterly uśmiechnął się do Emmy. – A teraz ty, młoda damo… Mam dla ciebie coś przepysznego.

Emma nie dała się na to nabrać. Cofnęła się o krok, nie spuszczając wzroku z twarzy lekarza. Otterly się roześmiał.

– Nie, nie, nie mam wobec ciebie żadnych niecnych zamiarów. Chcę tylko, żebyś wypiła trochę soku pomarańczowego. – Skinął głową i Miles podał mu wypełnioną do połowy szklankę. – Zrób to dla mnie, Emmo, bardzo cię proszę.

Dziewczynka wyraźnie nie miała ochoty spełnić jego prośby.

– Jeżeli sama nie będziesz w świetnej formie, nie zdołasz dopilnować, byśmy oboje z mamą szybko wrócili do zdrowia – odezwał się Ramsey.

To wystarczyło. Emma bez słowa wypiła sok. Doktor Otterly pogłaskał ją po głowie i znacząco spojrzał na Molly.

– Zaprowadzisz mnie na górę, Em? – zapytała Molly. – Czuję się trochę niepewnie. Nie, nic mi nie jest, ale ramię jednak mnie boli. Chyba powinnam się położyć. Pójdziesz ze mną?

– Czy mojej córce na pewno nic nie będzie? – przemówił Mason Lord, kiedy Molly i Emma opuściły kuchnię.

– Powiedziałem jej prawdę. Metal nie wbił się zbyt głęboko, więc mięsień nie jest uszkodzony. Zrobiłem jej zastrzyk przeciwtężcowy i podałem antybiotyk. Obrażenia sędziego Hunta nie są tak dotkliwe, jak się obawiałem, ale rana pańskiej córki jest mimo wszystko dość poważna. Szczerze mówiąc, oboje mieli sporo szczęścia. Kiedy pomyślę o tych latających w powietrzu kawałkach płonącego metalu…

– A córka Molly? Co dodał pan do tego soku pomarańczowego? Doktor Otterly powoli skinął głową.

– Och, pyta pan o wnuczkę… Z Emmą wszystko w porządku. Dostała odrobinę syropu uspokajającego i za jakieś pół godziny zrobi się senna.

Lekarz odwrócił się do Ramseya.

– I pan, i pani Santera musicie teraz odpocząć, na pewno dobrze wam to zrobi. W najbliższych dniach powinniście się oszczędzać. – Zerknął na plecy Ramseya i umocował opatrunek jeszcze jednym kawałkiem plastra. – Teraz będzie się trzymał. Mam nadzieję, że znacie dobrego psychologa, który pomoże dziecku?

– Tak. Wybieraliśmy się właśnie z Emmą na wizytę, kiedy to wszystko się wydarzyło. Chciałbym prosić pana o poradę w jeszcze jednej sprawie, doktorze. Dwa tygodnie temu dostałem postrzał w lewe udo. Mógłby pan obejrzeć tę ranę?

– A ja myślałem, że życie sędziego jest spokojne… Proszę zdjąć spodnie i pokazać mi postrzał, sędzio Hunt.

Doktor Otterly przez parę minut uważnie badał ranę w udzie Ramseya.

– Wszystko w porządku – oznajmił wreszcie. – Nie wiem, jak pan to opatrzył, ale z pewnością zrobił pan to prawidłowo. Świetnie się goi, nie będzie nawet dużej blizny. Czy noga jest już w pełni sprawna?

– Niezupełnie.

– Jeszcze z tydzień i będzie pan biegał jak jeleń. Życzę powodzenia, sędzio Hunt. Proszę dzwonić, gdyby wynikły jakieś komplikacje.

Lekarz uśmiechnął się i skinął głową Masonowi. Ramsey jeszcze raz mu podziękował i poczekał, aż Miles pomoże mu włożyć czystą koszulę. Na szczęście plecy przestały go boleć. Dzięki Bogu, że Emmie nic się nie stało, pomyślał. Chociaż nie, przecież to oczywista nieprawda. To dla dziecka kolejny szok, zniosła kolejny cios…

Ramsey powoli przeszedł z Masonem Lordem do salonu, gdzie Eve odpowiadała na pytania policji. Czuł ulgę, że Mason nie stawiał zbyt wielkiego oporu i w końcu nawet zgodził się porozmawiać z detektywami. Cóż, Mason doskonale zdawał sobie sprawę, że tej sprawy nie załatwi przez swoich prawników. Chodziło przecież o zabójstwo.

Ani Ramsey, ani Molly nie rozmawiali jeszcze z policją. Ramsey nie był zaskoczony, że Molly tak szybko poszła na górę. Było oczywiste, że chciała oszczędzić dziecku dodatkowego stresu. Żałował, że i on nie może schronić się w swoim pokoju.

W salonie czekało na niego trzech oficerów w cywilu. Siedzieli na samym brzegu krzeseł i najwyraźniej czuli się bardzo nieswojo. Zupełnie jakby mieli hemoroidy, pomyślał Ramsey. Towarzystwa dotrzymywała policjantom piękna młoda żona Masona Lorda. Kiedy Ramsey i Mason weszli do salonu, wszyscy trzej zerwali się z miejsc.

Mason przedstawił się, chłodno skinął głową i usiadł obok żony. Wbił wzrok w swoje paznokcie i zaczął rytmicznie kołysać nogą. Jeden z detektywów zwrócił się w stronę Ramseya.

– Sędzia Hunt? Nazywam się Riley O’Connor. Jestem zaszczycony, że mogę z panem rozmawiać. – Detektyw O’Connor był co najmniej piętnaście lat starszy od Ramseya, chudy jak wieszak i całkowicie łysy. Ciemne oczy lśniły inteligencją i poczuciem humoru. – Wszyscy bardzo się cieszymy, że wyszedł pan z tego cało – dodał, ściskając dłoń Ramseya.

Potem O’Connor przedstawił Ramseyowi pozostałych dwóch policjantów, sierżanta Burnside’a i detektywa Martineza. Mason Lord odchrząknął dyskretnie.

– Macie już wszystkie potrzebne informacje, panowie? Detektyw O’Connor uniósł bardzo ciemne brwi.

– Nie, proszę pana, właściwie dopiero zaczęliśmy je gromadzić. Mamy do czynienia z zabójstwem, i to szczególnie brutalnym. Pani Lord nie miała zbyt wiele czasu, aby zapoznać nas z okolicznościami wydarzeń, a panowie zjawili się zaledwie przed chwilą. Chciałbym najpierw porozmawiać z sędzią Huntem, a potem z panem, jeżeli zgodzi się pan poświęcić nam parę chwil.

Mason Lord krótko i wyniośle skinął głową, i ruszył w stronę baru, aby nalać sobie drinka.

– No dobrze – rzucił Ramsey. – Chodźmy do gabinetu pana Lorda, naturalnie jeśli on nie ma nic przeciwko temu…

Mason nie wyglądał na zadowolonego, ale nie miał wyboru. Jeszcze raz kiwnął przyzwalająco głową i odwrócił się bez słowa. Pozostali dwaj oficerowie wyszli na zewnątrz, aby dokładnie obejrzeć wypalony wrak samochodu, przy którym już pracował zespół pobierających odciski palców.

– Podobno z Santery została tylko garstka popiołu – usłyszał Ramsey uwagę jednego z policjantów.

– Sędzia Hunt, pani Santera i jej córeczka mieli ogromne szczęście – powiedział Martinez do sierżanta Burnside’a. – Ta sprawa wygląda mi dziwnie, Tommy, naprawdę dziwnie. Ten facet, jak mu tam, Gunther, jest wyjątkowo mało rozmowny. Mam wrażenie, że nie dowiemy się zbyt wiele od ludzi, którzy tutaj pracują.

– Ja też tak myślę. Zastanawiam się też, co sędzia Hunt robi w domu kogoś takiego jak Mason Lord. Może wcale nie jest taki bezkompromisowy…

Ramsey nie zdołał usłyszeć nic więcej. A więc zyskał sobie opinię bezkompromisowego sędziego, tak? Bardzo mu się to podobało. Riley O’Connor roześmiał się cicho.

– Ta sprawa to dla nas naprawdę twardy orzech do zgryzienia, sędzio Hunt. Przykro mi, ale teraz wszystko wyjdzie na jaw – porwanie dziecka, wasza ucieczka i jeszcze ten finał. Tak, wszystkie fakty i przypuszczenia ujrzą światło dzienne. Ale dla pana to nie nowina, prawda? Któż może lepiej wiedzieć, co potrafią zrobić dziennikarze… Można zostać szatanem lub świętym, a zależy to wyłącznie od sympatii albo antypatii reporterów. Jeśli zaś chodzi o fotoreporterów, to niewątpliwie nie raz miał pan ochotę udusić co najmniej kilku z nich.