Tess Gerritsen: Młodość dla wybranych

– Skąd wie, że to ja dzwoniłam? Ktoś mógł podać się za mnie, na przykład Jane. Na pewno by się nie zorientował.

– Toby, wszystko spokojnie wyjaśnimy, obiecuję. Ale teraz najlepiej będzie, jeśli zgłosisz się na posterunek. Dobrowolnie i niezwłocznie.

– No i co? Zamkną mnie tam na noc?

– Jeśli nie przyjedziesz, mogą cię zamknąć na wiele miesięcy.

– Nie zrobiłam matce żadnej krzywdy.

– W takim razie przyjedź i osobiście powiedz to Alprenowi. Im dłużej będziesz zwlekała, tym większe ściągniesz na siebie podejrzenia. Będę przy tobie. Proszę cię, Toby, przyjedź.

Była zbyt zdruzgotana, żeby móc cokolwiek powiedzieć. Zbyt zmęczona, żeby myśleć o tym, co powinna teraz zrobić. Zadzwonić do adwokata. Zawiadomić Vickie. Zlecić spłatę rachunków, załatwić opiekę nad domem, prosić kogoś o odebranie samochodu. No i pieniądze. Będzie musiała przelać pieniądze z konta emerytalnego. Adwokaci kosztują…

– Toby, rozumiesz, co do ciebie mówię?

– Tak – szepnęła.

– Już wychodzę z biura. Gdzie chcesz się ze mną spotkać?

– Na posterunku. Powiedz Alprenowi, że się zgłoszę. Powiedz mu, żeby nie wysyłał nikogo do mnie do domu.

– Czego tylko sobie życzysz. Będę na ciebie czekał.

Przerwała połączenie. Palce zdrętwiały jej od ściskania słuchawki. No i tak – myślała. Dopiero teraz rozpęta się prawdziwa burza. Siedziała, wyobrażając sobie koszmar, jaki wkrótce się zacznie. Odciski palców. Zdjęcia do kartoteki. Reporterzy. Gdyby tylko mogła gdzieś się ukryć, żeby zebrać siły. Choć na trochę, choć na krótką chwilę. Nie było na to czasu. Już na nią czekali.

Ścisnęła palcami kluczyk w stacyjce, gdy zauważyła nagły błysk reflektorów. Spojrzała w bok i dostrzegła wyjeżdżający zza budynku granatowy saab Jane Nolan.

Nim zdołała zawrócić, saab już zniknął za rogiem ulicy. Nie chcąc go zgubić, rozgorączkowana szybko skręciła za nim i dostrzegła w mroku jego tylne światła. Natychmiast zwolniła, zwiększyła odległość o tyle, by pozostając w zasięgu wzroku, wóz nie zniknął jej z oczu. Na skrzyżowaniu saab skręcił w lewo.

Kilka sekund później skręciła tam również Toby.

Saab jechał na zachód, zagłębiając się w labirynt krętych ulic bardziej eleganckiej części Wellesley. Ale to nie Jane go prowadziła. Ilekroć z naprzeciwka nadjeżdżał samochód, w blasku reflektorów Toby widziała zarys głowy jakiegoś mężczyzny. Była całkowicie skupiona na tylnych światłach wozu, okolicę obserwowała jedynie kątem oka, wychwytując migające za oknem samochodu żelazne bramy, wysokie żywopłoty i światła w oknach dużych domów. Saab przyśpieszył, zaczął znikać w mroku nocy. Z przecznicy wyjechała ciężarówka i wepchnęła się przed nią.

Rozsierdzona Toby grzmotnęła pięścią w klakson.

Ciężarówka zwolniła i zjechała w prawo. Toby śmignęła obok.

Jezdnia przed nią była pusta.

Spojrzała w lewo, w prawo, wbiła wzrok w ciemność i raptem dostrzegła oddalające się światła saaba: skręcił w prywatną drogę i przejeżdżał między gęsto rosnącymi drzewami.

Wdepnęła pedał hamulca i błyskawicznie skręciła za saabem. Z głucho tłukącym się sercem zatrzymała wóz, by wyciszyć nerwy i tętno. Czerwone światełka zniknęły za drzewami, ale już się tym nie przejmowała: wszystko wskazywało, że z posiadłości wyjeżdża się tą samą drogą.

Przy wjeździe stała skrzynka pocztowa z uniesioną chorągiewką. Toby wysiadła i zajrzała do środka. Leżały tam dwie koperty, opłata za wywóz śmieci. Rzuciła okiem na adres nadawcy: Trammell.

Usiadła za kierownicą i wzięła głęboki oddech. Zgasiła reflektory i na światłach pozycyjnych ruszyła powoli przed siebie. Droga wiła się między drzewami, prowadziła w dół łagodnym zboczem. Toby nie zdejmowała stopy z hamulca, tak że samochód pełznął na ostrych, ledwo widocznych zakrętach. Trakt meandrował bez końca między drzewami i kępami krzewów. Nie widziała, gdzie i czym się kończy, od czasu do czasu dostrzegała tylko mignięcie świateł między gałęziami. Wprost do wilczego gniazda – pomyślała – wprost do jaskini lwa. Mimo to nie zawróciła. Popychały ją naprzód ból i wściekłość, które wzbierały w niej od kilku tygodni. Śmierć Robbiego. Śmierć Ellen, bo nie ulegało wątpliwości, że matka wkrótce umrze. „Niech pani nie będzie głupia” – szydził Wallenberg.

Nie jestem głupia. To moje życie. To, co z niego zostało.

Droga przechodziła w szeroki podjazd. Toby skręciła na zasłane igliwiem pobocze i wyłączyła silnik.

W ciemnościach majaczył zarys wielkiego domu. W oknach na górze paliło się światło. W jednym z nich dostrzegła sylwetkę kobiety, która chodziła nerwowo tam i z powrotem. Rozpoznała jej profil.

Jane. Czyżby tu mieszkała?

Powiodła wzrokiem po linii masywnego dachu, przesłaniającego połowę gwiazd na niebie. Doliczyła się czterech kominów, dostrzegła odblask światła w szybach okien na drugim piętrze. Jane… Była tu gościem? Czy tylko pracownicą?

W oknie na górze stanął jasnowłosy mężczyzna, kierowca, za którym tu przyjechała. Zamienił z Jane kilka słów, spojrzał na zegarek i wzruszył ramionami. Wyglądało na to, że Jane się tym zdenerwowała, może nawet wpadła w złość. Przeszła przez pokój i ujęła słuchawkę telefonu.

Toby otworzyła torbę lekarską, wzięła z niej latarkę i wysiadła z samochodu.

Saab stał przed werandą. Chciała sprawdzić, do kogo należy, dla kogo Jane pracuje. Podeszła bliżej i zaświeciła latarką w okno samochodu. W środku było pusto, nie dostrzegła nawet skrawka papieru. Poruszyła klamką drzwi od strony pasażera – były otwarte. W skrytce na mapy leżał dowód rejestracyjny, wystawiony na nazwisko Richarda Trammella. Pociągnęła dźwignię otwierającą bagażnik, obeszła samochód, pochyliła się i znów zaświeciła latarkę.

Z tyłu dobiegł ją trzask łamanej gałązki, cichy szelest, jakby ktoś przedzierał się przez krzaki. I groźny, zduszony warkot.

Odwróciła się na pięcie i ujrzała błysk białych kłów. Doberman skoczył.

Ciśnięta siłą uderzenia upadła na ziemię, odruchowo zasłaniając rękami gardło. Kły psa zacisnęły się na jej przedramieniu i momentalnie przebiły ciało aż do kości. Przeraźliwie krzyknęła, uderzyła go pięścią, ale doberman nie rozwarł szczęk. Zaczął szarpać łbem to w lewo, to w prawo, rozrywając jej skórę i mięśnie. Oślepła z bólu, wolną ręką chwyciła psa za gardło, chcąc go poddusić, lecz wszystko wskazywało, że kły bestii utkwiły w ramieniu na dobre. Dopiero gdy dźgnęła dobermana w ślepia, głośno zaskowyczał i odskoczył.

Toby przetoczyła się, wstała i ociekając krwią, puściła się pędem do drzwi samochodu. Pies zaatakował ponownie.

Spadł jej na plecy niczym kafar i rzucił ją na kolana. Na szczęście tym razem chwycił tylko bluzkę i w jednej chwili rozpruł ją kłami. Kopnęła go, usłyszała, jak zwierzę wpada na samochód. Ale za wcześnie na radość: doberman błyskawicznie wstał i już prężył się do trzeciego skoku.

Wtedy usłyszała okrzyk:

– Leżeć!

Z trudem wstała, lecz do drzwi dotrzeć, nie dotarła. Chwyciły ją czyjeś ręce, czyjeś ręce pchnęły ją na maskę samochodu.

Doberman wściekle ujadał, chcąc dobić swą zdobycz.

Toby szarpnęła się, próbowała się uwolnić. Ostatnią rzeczą, jaką widziała, był świetlisty krąg latarki zataczający w mroku szeroki łuk. Cios trafił ją w skroń i rzucił na bok. Poczuła, że spada, że koziołkuje w ciemność.