Tess Gerritsen - Młodość dla wybranych

Zimno. Było jej bardzo zimno.

Wracała do świadomości, wypływając z lodowatych głębin. Początkowo nie czuła ani rąk, ani nóg. Nie wiedziała, gdzie są, czy jeszcze w ogóle je ma.

Głucho huknęły drzwi i zewsząd dobiegło ją dziwne, metalicznie brzmiące echo. Zadźwięczało jej w głowie niczym dzwon. Jęknęła i przetoczyła się na bok. Podłoga też była lodowata. Zwinęła się w kłębek i leżała tak, drżąc i próbując poruszyć kończynami. Bolała ją ręka, ból powoli zabijał odrętwienie. Otworzyła oczy i drgnęła, porażona jaskrawym światłem.

Bluzkę miała we krwi. Ten szokujący widok natychmiast ją otrzeźwił. Skupiła wzrok na poszarpanym, przesiąkniętym krwią rękawie.

Doberman.

Przed oczyma znowu mignęły jej białe kły, znów powrócił ból, ból tak intensywny, że omal nie straciła przytomności. Wytężyła siły, by zachować trzeźwość umysłu. Kołysząc się na plecach, potrąciła nogę stołu. Coś się stamtąd osunęło i zakołysało nad jej głową. Podniosła wzrok i zobaczyła nagą rękę, palce, które prawie dotykały jej twarzy.

Dławiąc okrzyk przerażenia, przetoczyła się w drugą stronę i uklękła. Zawrót głowy trwał ledwie kilka sekund – minął, gdy ujrzała to, co znajdowało się na stole.

Leżał tam trup przykryty plastikową płachtą. Widać było tylko rękę, bladosiną w świetle jarzeniówek.

Toby wstała i, ciągle oszołomiona, musiała przytrzymać się krawędzi blatu. Znowu skupiła spojrzenie na zwłokach, lecz kątem oka dostrzegła, że w pomieszczeniu stoi jeszcze drugi stół, że i na nim leży coś pod plastikową narzutą. Zahuczało i z otworu wentylacyjnego buchnął strumień zimnego powietrza. Toby rozejrzała się, zobaczyła ślepe ściany, ciężkie stalowe drzwi i powoli zrozumiała, dokąd trafiła. Powinna była domyślić się tego po wszechobecnym tutaj odorze.

Była w chłodni do przechowywania zwłok.

Wbiła wzrok w zwisające ze stołu ramię, podeszła bliżej i odchyliła plastik.

Leżał tam starszy mężczyzna o ciemnobrązowych włosach ze srebrzystobiałymi odrostami. Niedokładnie ufarbowany. Powieki miał rozchylone, oczy niebieskie i szkliste. Toby ściągnęła przykrycie. Nagie ciało nie nosiło żadnych widocznych obrażeń. Jedynie na ramieniu zauważyła siniaki po kroplówkach. Między kostkami jego nóg tkwiła duża, żółta koperta z nazwiskiem James R. Bigelow. Toby otworzyła ją i w środku znalazła kartę choroby z dokumentacją medyczną ostatniego tygodnia życia tego człowieka.

Pierwszy wpis pochodził z 1 listopada.

Pacjent niezborny podczas śniadania: wlał mleko do talerza zamiast do filiżanki. Spytany, czy potrzebuje pomocy, był wyraźnie skonsternowany. Przewieziony do kliniki na dalszą obserwację.

W trakcie badania stwierdzono lekkie drżenie ciała. Dodatnie objawy móżdżkowe. Brak innych symptomów, wskazujących na umiejscowienie choroby.

Zapoczątkowano procedurę transferu permanentnego.

Notatka była nie podpisana.

Próbowała zrozumieć, co czyta, ale tak bardzo bolała ją głowa, że każdy wyraz stanowił znojne wyzwanie. Co oznaczała ostatnia wzmianka? Procedura transferu permanentnego?

Przerzuciła kilka kartek. 3 listopada:

Pacjent nie może samodzielnie chodzić. Wyniki EEG nieswoiste. Silniejsze drżenie ciała, objawy móżdżkowe wyraźniejsze. Badanie tomograficzne wykazuje powiększoną przysadkę, ale bez ostrych zmian.

4 listopada:

Pacjent coraz bardziej splątany. Napady drgawek mioklonicznych po bodźcu. Pogłębiająca się dysfunkcja móżdżku. Wyniki badań laboratoryjnych w normie.

I wpis ostatni, z 7 listopada:

Pacjent unieruchomiony. Nietrzymanie moczu ani kału. Środki uspokajające i płyny dożylnie przez całą dobę. Faza ago\ Zlecić autopsję.

Położyła kartę na nagich udach pacjenta. Chwilę patrzyła na zwłoki z dziwną, kliniczną powściągliwością: srebrzyste włosy na piersi, zmarszczki na podbrzuszu, skurczony penis w swoim włochatym gnieździe. James R. Bigelow… Wiedział, czym ryzykuje? Czy przypuszczał, że nieśmiertelność może tak dużo kosztować?

Starzy żerujący na młodych.

Zachwiała się, ból głowy był tak silny, że widziała wszystko jak przez mgłę. Dopiero po chwili odzyskała zdolność normalnego widzenia, a wówczas skupiła wzrok na drugim ciele.

Zrobiła kilka kroków w tamtą stronę i przystanęła. Ściągnęła narzutę. I chociaż przedtem wzięła się w garść, takich potworności się nie spodziewała.

Zwłoki były rozłupane. Klatkę piersiową i jamę brzuszną rozcięto na pół i szeroko rozwarto, odsłaniając kłębowisko organów wewnętrznych. Prowadzący autopsję musiał je najpierw wyjąć, po czym włożył na powrót, nie troszcząc się o prawidła anatomii.

Toby cofnęła się, z trudem dławiąc mdłości. Bijący ze zwłok odór świadczył, że leżą tu dłużej niż tamte.

Zmusiła się do zrobienia kroku w stronę stołu i spojrzała na plastikową opaskę identyfikacyjną na nadgarstku. Czarnym mazakiem wypisano na niej nazwisko zmarłego: Philip Dorr. Przy zwłokach nie było karty choroby ani żadnych innych dokumentów, które wskazywałyby na przyczynę zgonu.

Z lękiem przeniosła wzrok wyżej, na twarz zmarłego. On też był staruszkiem, miał siwawe brwi i dziwnie zapadniętą twarz, która przypominała gumową maskę. Dopiero wtedy zauważyła, że nacięto mu skórę za uchem. Zwisający jej płat odsłaniał perłową krągłość czaszki. Toby pociągnęła za włosy, ostrożnie unosząc skalp.

Czerep odpadł i zagrzechotał na podłodze.

Toby krzyknęła i odskoczyła w tył.

Czaszka otworzyła się jak pusta waza. W środku nie było nic: mózg usunięto.

– Przyjedzie – powiedział Dvorak, obserwując Alprena, który postukiwał ołówkiem w blat biurka. – Cierpliwości. Detektyw Alpren spojrzał na zegarek.

– Czekamy od dwóch godzin. Zawalił pan sprawę, doktorze, nie powinien był pan jej mówić.

– A pan nie powinien wyciągać pochopnych wniosków. Nakaz wystawiono przedwcześnie. Jeszcze nie zakończyliście śledztwa.

– Tak, tak, pewnie powinienem tracić czas na uganianie się za prawdziwą Jane Nolan, co? Wolę już aresztować prawdziwą doktor Harper. O ile ją teraz znajdziemy.

– Sama przyjdzie, niech pan da jej szansę. Może czeka na adwokata. Może pojechała do domu, by pozałatwiać sprawy.

– Do domu nie pojechała. Pół godziny temu wysłałem tam radiowóz. Moim zdaniem nasza doktor Harper wcisnęła gaz do dechy i dała nogę z miasta. Jest ze dwieście kilometrów stąd i lada chwila pozbędzie się samochodu.

Dvorak patrzył na ścienny zegar. Nie mógł sobie wyobrazić Toby jako zbiega; wyglądała na kobietę, która miast uciekać, odważnie stawia czoło przeciwnikowi. Teraz musiał zrewidować podszepty instynktu, musiał przemyśleć wszystko to, co o niej wiedział, to, co myślał, że o niej wie.

Było oczywiste, że Alpren czerpie z tego zjadliwą satysfakcję. Anatomopatolog stanowy spieprzył sprawę, tym razem gliniarz okazał się lepszym psychologiem. Dvorak siedział w milczeniu, czując, że narasta w nim złość – złość na Alprena za jego pyszałkowatość, złość na Toby za to, że zawiodła jego zaufanie.

Zadzwonił telefon. Alpren odebrał, słuchał chwilę i z błyskiem samozadowolenia w oczach odłożył słuchawkę.

– Znaleźli jej mercedesa.

– Gdzie?

– Na Logan Airport. Zostawiła go przed halą odlotów. Pewnie spieszyła się na samolot. – Wstał. – Nie ma sensu dłużej czekać. Ona się nie zgłosi.