Tess Gerritsen - Młodość dla wybranych

Zamknęła szafę i usiadła na łóżku. Przed kilkoma dniami zmieniła bieliznę pościelową w nadziei, że matka jednak wróci. Teraz tego żałowała, bo zmieniając pościel, prawie całkiem zabiła jej zapach i łóżko pachniało teraz pralnianym mydłem. Położyła się, rozmyślając o tych wszystkich nocach, jakie Ellen w nim spędziła. Zastanawiając się, czy w powietrzu nie przetrwał cień jej obecności.

Zamknęła oczy, głęboko odetchnęła. I usnęła.

O ósmej rano zbudził ją telefon od Vickie. Zanim zwlokła się z łóżka, zanim dotarła do swego pokoju i podniosła słuchawkę, zdążyła naliczyć osiem sygnałów. Nieprzytomna z rozespania, nie potrafiła zrozumieć, o co siostrze chodzi.

– Trzeba podjąć decyzję, ale sama tego nie zrobię. To za dużo jak na mnie.

– Jaką decyzję?

– Chodzi o respirator mamy. – Vickie odchrząknęła. – Chcą go wyłączyć.

Toby momentalnie oprzytomniała.

– Nie. Nie…

– Znowu zrobili jej EEG i mówią, że…

– Już tam jadę. Niech niczego nie dotykają. Słyszysz, Vickie? Nie pozwól im niczego dotknąć!

Czterdzieści minut później była już na OIOM-ie. W boksie Ellen stała Vickie i doktor Steinglass. Toby ruszyła prosto do łóżka, nachyliła się i szepnęła:

– Już jestem, mamo. Już jestem przy tobie.

– Rano zrobiliśmy EEG – powiedział Steinglass. – Brak aktywności mózgu. Ten nowy krwotok miał katastrofalne skutki. Twoja matka nie jest w stanie sama oddychać, nie jest w stanie…

– Nie powinniśmy o tym rozmawiać przy jej łóżku – przerwała mu Toby.

– Wiem, że trudno się z tym pogodzić, ale zapewniam cię, Toby, że ona nas nie rozumie.

– Nie chcę o tym rozmawiać. Nie tutaj. – Wyszła z boksu. Usiedli przy stole w małej sali konferencyjnej, Toby posępna i milcząca, Vickie bliska łez. Doktor Steinglass, którego Toby uważała za fachowca kompetentnego, lecz powściągliwego, czuł się nieswojo w roli specjalisty od rodzinnych kryzysów.

– Przykro mi, że poruszam ten temat – zagaił – ale musimy o tym porozmawiać. Minęły cztery dni. Od czterech dni nie ma żadnej poprawy. Badania EEG wykazują całkowity brak aktywności mózgu. Krwotok był bardzo rozległy, mózg przestał pracować. Respirator tylko to… przedłuża. – Urwał. – Moim zdaniem to najlepsze, co możemy zrobić.

Vickie popatrzyła na siostrę i znów przeniosła wzrok na Steinglassa.

– Skoro uważa pan, że nie ma żadnej nadziei…

– Doktor Steinglass tego nie wie – powiedziała Toby. – Nikt tego nie wie.

– Ale ona cierpi – szepnęła Vickie. – Ta rurka w jej gardle, te wszystkie igły…

– Nie chcę, żeby ją odłączyli. Jeszcze nie.

– Myślę tylko o tym, czego pragnęłaby mama.

– To nie ty decydujesz. To nie ty się nią opiekowałaś. Vickie z urazą w oczach skuliła się na krześle.

Toby ukryła twarz w dłoniach.

– O Boże, przepraszam. Nie chciałam tego powiedzieć.

– Myślę, że chciałaś. – Vickie wstała. – Dobrze. Skoro uważasz, że tylko ty jedna ją kochasz, zdecyduj sama. – I wyszła z sali.

Chwilę później wyszedł też Steinglass.

Toby siedziała z pochyloną głową, dygocząc ze złości i odrazy do samej siebie. Była wściekła. Na siebie. Na kobietę, która podszyła się pod Jane Nolan. Gdybym tylko mogła cię dopaść – myślała. – Gdybym tylko mogła zostać z tobą sam na sam, chociaż przez chwilę…

Ale tego popołudnia wypaliła się w niej cała złość, zużył się cały zapas adrenaliny. Nie miała siły, żeby zadzwonić do Dvoraka, nie miała ochoty z nikim rozmawiać. Odchyliła się na krześle przy łóżku Ellen i zamknęła oczy, mimo to nie zdołała odsunąć od siebie obrazu leżącej przed nią matki. Z każdym sapnięciem miechów respiratora wyobrażała sobie, jak unosi się jej klatka piersiowa. Jak płuca wypełniają się powietrzem. Krew wzbogacona tlenem płynie z pęcherzyków płucnych do serca, a potem do mózgu, gdzie krąży bezużyteczna już i niepotrzebna.

Ktoś wszedł do boksu. Otworzyła oczy. Przy łóżku stał doktor Steinglass.

– Toby – szepnął. – Wiem, że ci ciężko, ale musimy podjąć decyzję.

– Nie jestem gotowa.

– Mamy trudną sytuację. Wszystkie łóżka są zajęte. Jeśli trafi się jakiś zawałowiec, będziemy potrzebowali miejsca. – Umilkł. – Nie odłączymy jej, dopóki nie zdecydujesz. Ale wczuj się w nasze położenie.

Toby się nie odezwała. Patrzyła na Ellen, myśląc:

– Jaka ona jest krucha. Z każdym dniem kurczy się i maleje.

– Toby?

Drgnęła.

– Daj mi trochę więcej czasu. Muszę mieć pewność.

– Przyślę tu neurologa, porozmawiaj z nim.

– Nie mam ochoty wysłuchiwać kolejnej diagnozy.

– Może jednak powinnaś. Może…

– Proszę, daj mi wreszcie święty spokój!

Zaskoczony złością w jej głosie, Steinglass cofnął się o krok. Zza drzwi boksu przyglądały się im pielęgniarki.

– Przepraszam – szepnęła. – Daj mi trochę czasu. Muszę mieć trochę czasu. Tylko jeden dzień. Wzięła torebkę i wyszła, zdając sobie sprawę, że pielęgniarki nie spuszczają jej z oka.

Dokąd teraz? – pomyślała, wchodząc do windy. Jak tu walczyć, gdy atakują mnie ze wszystkich stron?

Przeciwnikowi wyrosło zbyt wiele macek. Alpren. Jane Nolan. Jej stara nemezys: Doug Carey.

I Wallenberg. Najpierw postawiła go w niezręcznej sytuacji, domagając się autopsji. Potem nastręczyła mu kłopotów, wypytując o tych dwóch pacjentów z CJD. Przysporzyła sobie kolejnego wroga, to oczywiste, o ile jednak wiedziała, nie doznał przez nią poważniejszej krzywdy.

Dlaczego w takim razie ci z Brant Hill tak bardzo chcą mnie zdyskredytować? Co próbują ukryć?

Winda zatrzymała się na pierwszym piętrze – wsiadło dwóch pracowników z administracji, którzy właśnie szli do domu. Toby spojrzała na zegarek. Minęła piąta, zaczął się weekend. Popatrzyła w głąb holu, gdzie mieściły się jednostki administracyjne Springer Hospital, i nagle zaświtała jej w głowie pewna myśl.

Szybko przecisnęła się przez drzwi windy i poszła do szpitalnej biblioteki medycznej. Była jeszcze otwarta, choć zdążyła już opustoszeć. Toby włączyła komputer.

Na ekranie ukazało się menu programów naukowo-informacyjnych.

W rubryce „Nazwisko autora” wystukała „Wallenberg, Carl”.

Komputer wyświetlił listę pięciu artykułów, poczynając od najnowszego. Ukazał się on przed trzema laty w „Celi Transplant” i był opatrzony tytułem: Tworzenie się naczyń krwionośnych po przeszczepie komórek nerwowych u szczurów. Współautorami opracowania byli lekarz medycyny Gideon Yarborough i doktor medycyny Monika Trammell.

Już miała przejść do następnego artykułu, gdy zatrzymawszy wzrok na nazwisku Gideona Yarborougha, przypomniała sobie wysokiego łysielca z pogrzebu Robbiego, elegancko ubranego mężczyznę, który próbował interweniować, gdy pokłóciła się z Wallenbergiem. Wallenberg zwracał się do niego po imieniu: Gideon.

Podeszła do katalogu i zdjęła z półki Spis lekarzy specjalistów. Jego nazwisko figurowało w dziale chirurgów.

Yarborough, Gideon. Neurochirurg.

Biologia w Dartmouth. Medycyna na Uniwersytecie Yale.

Rezydentura: Hartford Hospital, chirurgia. Peter Bent Brigham, neurochirurgia. Egzamin specjalizacyjny w 1988 r.

Studia podyplomowe: Geriatryczny Instytut Naukowy Rosslyn w Greenwich, Connecticut.

Aktualne miejsce pracy: zrzeszenie chirurgów „Howarth i Spółka” w Wellesley, Massachusetts.

Geriatryczny Instytut Naukowy Rosslyn: Rosslyn Institute. Ten sam, w którym kiedyś pracował Wallenberg. Według słów Robbiego Brace’a odszedł stamtąd z kolegą po awanturze o kobietę. Romantyczny trójkąt.