Tess Gerritsen: Chirurg

– To znaczy?

– Chinki albo Japonki. Może Hinduski. Ewentualnie Indianki.

– Czy to można potwierdzić? Macie korzeń włosa, żeby przeprowadzić testy DNA?

– Niestety, nie. Wygląda na to, że nie wypadł, tylko został obcięty. Nie ma mieszka. Ale jestem przekonana, że nie należał do Europejki ani Afrykanki.

A więc to była Azjatka, pomyślała Rizzoli, wracając do wydziału zabójstw. Co ona ma wspólnego z tą sprawą? Przystanęła na chwilę w korytarzu ze szkła, prowadzącym do północnego skrzydła, i mrużąc zmęczone oczy od słońca, przyglądała się dzielnicy Roxbury. Czyżby była kolejna ofiara, której jeszcze nie znaleźli? Czy Hoyt uciął jej włosy na pamiątkę, tak jak w przypadku Catherine Cordell?

Odwróciwszy się, zauważyła ze zdziwieniem Moore’a, który przechodził obok, zmierzając do południowego skrzydła. Gdyby go nie zawołała, może w ogóle by jej nie zauważył.

Przystanął i spojrzał na nią niechętnie.

– Ten długi czarny włos z podłogi w łazience Hoyta należał podobno do jakiejś Azjatki – oznajmiła. – Być może to ofiara, o której jeszcze nie wiemy.

– Rozważaliśmy taką możliwość.

– Kiedy?

– Dziś rano, na zebraniu.

– Do cholery, Moore! Nie odsuwajcie mnie od śledztwa!

Jego głuche milczenie sprawiło, że słowa te rozbrzmiały ze wzmożoną siłą.

– Ja też chcę go dopaść – oświadczyła, patrząc mu z bliska prosto w oczy. – Nie mniej niż wy. Pozwólcie mi wrócić.

– To nie moja decyzja, tylko Marquette’a – powiedział, zamierzając odejść.

– Moore?

Zatrzymał się niechętnie.

– Mam już dość tej wojny między nami – stwierdziła.

– Nie pora teraz o tym rozmawiać.

– Posłuchaj, jest mi naprawdę przykro. Byłam na ciebie wściekła z powodu Pacheco. Wiem, że to żadne usprawiedliwienie. Nie powinnam mówić Marquette’owi o tobie i Cordell.

Odwrócił się do niej.

– Dlaczego to zrobiłaś?

– Już ci powiedziałam. Byłam wkurzona.

– Nie, nie chodziło o Pacheco, tylko o Catherine, prawda? Od początku jej nie lubiłaś. Nie mogłaś pogodzić się z tym, że…

– Że się w niej zakochałeś?

Zaległo długie milczenie.

Gdy Rizzoli ponownie się odezwała, nie potrafiła ukryć sarkazmu.

– Widzisz, Moore, mimo twoich wzniosłych deklaracji, że doceniasz u kobiet zdolności i inteligencję, pociąga cię na prawdę to samo co wszystkich mężczyzn. Cycki i tyłek.

Moore pobladł ze złości.

– Nienawidzisz jej za wygląd? Jesteś wściekła, że zrobiła na mnie wrażenie? Wiesz co, Rizzoli? Jaki mężczyzna zwróci na ciebie uwagę, skoro sama siebie nie lubisz?

Patrzyła z goryczą, jak odchodzi. Jeszcze kilka tygodni temu Moore byłby ostatnią osobą, od której spodziewałaby się usłyszeć tak okrutne słowa. Zabolały ją bardziej, niż gdyby wypowiedział je ktokolwiek inny.

Nie dopuszczała myśli, że mogły zawierać prawdę.

Przechodząc przez hol na parterze, zatrzymała się przy tablicy pamiątkowej ku czci poległych bostońskich policjantów. Ich nazwiska wyryto w kamieniu na ścianie w chronologicznym porządku, poczynając od Ezekiela Hodsona, który zginął w 1854 roku. Na granitowej podłodze stał wazon z kwiatami. Daj się zabić na służbie, a zostaniesz bohaterem. Jakie to proste. Nie wiedziała nic o tych ludziach, których nazwiska przeszły do historii. Być może niektórzy z nich wcale nie byli bez skazy, ale po śmierci nikt nie kwestionował już ich reputacji. Stojąc obok tablicy, niemal im zazdrościła.

Wyszła do samochodu. Poszperała w schowku i znalazła mapę Nowej Anglii. Rozłożyła ją na siedzeniu i wyszukała dwa miejsca: Nashua w stanie New Hampshire i Lithia w zachodnim Massachusetts. Warren Hoyt korzystał tam z bankomatów. Musiała wybrać na chybił trafił, dokąd pojechać.

Uruchomiła silnik. Była dziesiąta trzydzieści. Miała szansę dotrzeć do miasteczka Lithia około południa.

Pić… Catherine marzyła jedynie o chłodnej, czystej wodzie, tryskającej z kraników na szpitalnych korytarzach, przynoszącej ulgę spieczonym wargom i rozpalonej skórze. Myślała o kostkach lodu, po które jak pisklęta wyciągają szyje pacjenci po operacji, otwierając spragnione, spierzchnięte usta.

Myślała też o Ninie Peyton, przywiązanej do łóżka, świadomej, co ją czeka, a jednak nieodczuwającej niczego poza potwornym pragnieniem.

W ten sposób nas torturuje, uświadomiła sobie. Łamie nasz opór. Chce, żebyśmy błagały o wodę, o życie. Pragnie mieć nad nami pełną kontrolę. Zmusić nas do uznania jego władzy.

Przez całą noc wpatrywała się w żarówkę. Kilka razy zapadała w sen i budziła się przerażona, czując skurcze w żołądku. Ale strach nie trwa w nieskończoność. W miarę upływu godzin, nie mogąc wyzwolić się z więzów, popadła w rodzaj czujnego odrętwienia. Trwała w koszmarnym zawieszeniu między niedowierzaniem a poczuciem rzeczywistości, koncentrując myśli wyłącznie na tym, jak bardzo chce jej się pić.

W pewnej chwili usłyszała kroki i skrzypienie otwieranych drzwi.

Natychmiast oprzytomniała. Serce zaczęło tłuc jej się w piersi jak ptak, próbujący wydostać się z klatki. Wciągnęła w płuca chłodne powietrze, przesycone zapachem ziemi i wilgotnych murów. Oddychała coraz szybciej, słysząc odgłos kroków na schodach. Nagle zobaczyła go nad sobą. W świetle żarówki jego spowita cieniem twarz wyglądała jak uśmiechnięta czaszka z pustymi oczodołami.

– Masz ochotę się napić, prawda? – rzekł spokojnym, opanowanym głosem.

Nie mogła mówić, bo miała usta zaklejone taśmą, ale widział odpowiedź w jej rozgorączkowanych oczach.

– Zobacz, co tu mam, Catherine. – Gdy uniósł do góry kubek, usłyszała cudowny brzęk kostek lodu i zobaczyła kropelki wody na chłodnej powierzchni szkła. -Łyknęłabyś odrobinkę?

Skinęła głową, nie patrząc na niego, lecz na kubek. Umierała z pragnienia, ale myślała już nie tylko o orzeźwiającym łyku wody. Rozważała dalsze ruchy i oceniała swoje szanse.

Jej oprawca zakręcił kubkiem, uderzając kostkami lodu o szkło.

– Musisz być grzeczna.

Będę, obiecała mu wzrokiem.

Zdarł jej z ust taśmę. Leżała w bezruchu, pozwalając wsunąć sobie między zęby słomkę. Pociągnęła łapczywie kilka kropli wody, ale nie zdołała ugasić palącego pragnienia. Spróbowała ponownie i natychmiast się zakrztusiła. Wszystko spłynęło jej po brodzie.

– Nie mogę pić… na leżąco – szepnęła. – Pozwól mi usiąść. Proszę.

Odstawił kubek i spojrzał na nią ciemnymi, przepaścistymi oczami. Zobaczył kobietę bliską omdlenia. Kobietę, którą należało przywrócić do życia, by móc czerpać przyjemność z jej trwogi.

Zaczął rozcinać taśmę, którą miała przywiązany do łóżka prawy przegub.

Serce waliło jej jak młotem. Pomyślała, że z pewnością to zauważy. Jej prawa dłoń, uwolniona z więzów, opadła bezwładnie. Nie poruszała się, nie napinała mięśni.

Zaległa nieznośna cisza. No, dalej! Uwolnij mi lewą rękę. Przetnij więzy! – ponagliła.

Zbyt późno zdała sobie sprawę, że wstrzymuje oddech, a on to zauważył. Z przerażeniem usłyszała, że odrywa z rolki nowy kawałek taśmy.

Teraz albo nigdy.

Sięgając po omacku do tacy z narzędziami, strąciła kubek i kostki lodu rozsypały się z chrzęstem po podłodze. Poczuła pod palcami stalowy uchwyt. Skalpel!

Gdy rzucił się na nią, uniosła rękę i wbiła mu ostrze w ciało.: Odskoczył z krzykiem, trzymając się za przegub.

Odwróciła się na bok i przeciąwszy skalpelem taśmę, uwolniła lewą rękę.