Tess Gerritsen - Chirurg

Kiedy Moore wyszedł ze szpitala, powietrze wydawało mu się chłodniejsze i bardziej rześkie niż w ciągu ostatnich tygodni. W Bostonie będzie tej nocy mniej otwartych okien, mniej kobiet narażonych na agresję.

Chirurg nie wyruszy na łowy. Będzie się upajał ostatnią zdobyczą.

Moore przystanął nagle obok samochodu, ogarnięty rozpaczą. Warren Hoyt mógł właśnie w tym momencie sięgać po skalpel…

Usłyszał czyjeś kroki i uniósł z wysiłkiem głowę. Spojrzał na mężczyznę, stojącego w mroku o kilka kroków dalej.

– Dopadł ją, prawda? – zapytał Peter Falco.

Moore przytaknął.

– O, Boże! – Falco wzniósł oczy do nieba. – Odprowadziłem ją do samochodu. Pozwoliłem jej odjechać samej do domu…

– Robimy, co w naszej mocy. żeby ją odnaleźć. – Moore czuł, jak pusto brzmi ta formułka. Używali jej, gdy sprawy źle się układały, kiedy wszelkie wysiłki nie dawały rezultatu.

– Czego się dowiedzieliście?

– Wiemy już, kto to jest.

– Ale nie wiecie, dokąd ją zabrał.

– Trzeba czasu, żeby go namierzyć.

– W jaki sposób mógłbym pomóc?

Moore starał się zachować spokój, ukryć własne obawy.

– Wiem, jak trudno jest stać z boku i bezczynnie się przyglądać. Ale to nasza praca.

– O, tak! Jesteście zawodowcami! Więc jak do tego doszło, do cholery?

Moore nie potrafił mu odpowiedzieć.

Falco podszedł bliżej, wyraźnie zdenerwowany, i stanął pod latarnią. Światło padło na jego twarz, ściągniętą ze zgryzoty.

– Nie wiem, co was łączyło – powiedział – ale ona panu ufała. Mam nadzieję, że coś to dla pana znaczy. Że nie jest tylko kolejną sprawą i nazwiskiem na liście.

– Nie – zapewnił go Moore.

Obaj mężczyźni mierzyli się przez chwilę wzrokiem, przyznając w milczeniu, co wiedzą i czują.

– Zależy mi na niej bardziej, niż pan sądzi – stwierdził Moore.

– Mnie także – odparł cicho Falco.

– Przezjakiś czas zachowają przy życiu – oznajmił doktor Zucker. – Tak jak Ninę Peyton. Kontroluje w pełni sytuację.

Nie musi się spieszyć.

Rizzoli przeszedł po plecach dreszcz. „Nie musi się spieszyć”. Pomyślała, ile czułych zakończeń nerwowych jest w ludzkim ciele i ile bólu można znieść, zanim śmierć przyniesie ulgę. Rozejrzała się po sali konferencyjnej i zobaczyła, że Moore zakrywa twarz dłońmi. Wydawał się skrajnie wyczerpany. Minęła północ i siedzący wokół stołu ludzie byli zmęczeni i zniechęceni. Rizzoli stała z boku, oparta o ścianę. Niewidzialna kobieta, której obecności nikt nie dostrzegał, której pozwolono słuchać, ale nie uczestniczyć w naradzie. Pozbawiona służbowej broni i przydzielona do pracy administracyjnej, była jedynie obserwatorem w sprawie, którą znała lepiej niż ktokolwiek z zebranych.

Moore spojrzał w jej kierunku tak, jakby w ogóle jej nie zauważał. Jakby nie chciał jej zauważyć.

Doktor Zucker podsumował, co wiedzą o Warrenie Hoycie, czyli Chirurgu.

– Osiągnął cel, do którego dążył od dawna – stwierdził. – Będzie się teraz starał maksymalnie przedłużyć przyjemność.

– A więc Cordell była przez cały czas jego głównym celem? – spytał Frost. – Pozostałe ofiary pełniły tylko instrumentalną rolę?

– One także dawały mu rozkosz. Pozwalały rozładować napięcie seksualne, gdy tropił zdobycz. Drapieżnik jest najbardziej podekscytowany, gdy czai się na trudną do upolowania zwierzynę. Cordell była prawdopodobnie jedyną kobietą, której nie mógł podejść. Zawsze czujna i ostrożna, założyła w mieszkaniu mocne zamki i systemy alarmowe, unikała kontaktów z ludźmi, wieczorami wychodziła tylko do pracy. Stała się dla niego wyzwaniem i najbardziej pożądanym łupem. Utrudnił sobie dodatkowo zadanie, dając jej znać, że na nią poluje. Stosował taktykę zastraszenia. Chciał, by czuła, że się do niej zbliża. Pozostałe kobiety stanowiły dla niego aperitif. Cordell była głównym daniem.

– Jest – stwierdził gniewnym tonem Moore. – Ona nadal żyje.

W sali nagle zaległa cisza. Nikt nie patrzył na Moore’a. Zucker skinął głową z niezmąconym spokojem.

– Dziękuję, że mnie pan poprawił.

– Zapoznał się pan z jego życiorysem? – spytał Marquette.

– Tak – odparł Zucker. – Warren był jedynakiem. Zapewne rozpieszczonym. Urodził się w Houston. Ojciec był konstruktorem rakiet. Wcale nie żartuję. Matka pochodziła z rodu narciarzy. Oboje już nie żyją. Warren odziedziczył więc dobre geny i duże pieniądze. W młodości nie wchodził w konflikt z prawem. Nie był notowany ani karany mandatami. Jego zachowanie nie budziło niepokoju. Z wyjątkiem tego incydentu w laboratorium anatomii nic nie wskazywało, żeby miał zadatki na psychopatę. Był pod każdym względem całkowicie normal nym chłopcem. Miłym i rzetelnym.

– Przeciętnym – dodał cicho Moore. – Zwyczajnym.

Zucker przytaknął.

– To chłopak, który nigdy się nie wyróżniał, nie wzbudzał niczyich podejrzeń. Jest najbardziej przerażającym typem zabójcy, bo nie daje się sklasyfikować jako przypadek kliniczny. Przypomina Teda Bundy’ego. Inteligentny, zorganizowany i z pozoru całkiem normalny. Ma jednak pewną ułomność: lubi torturować kobiety. To ktoś, z kim można na co dzień pracować i nie podejrzewać, że kiedy się do ciebie uśmiecha, rozmyśla o tym, jak w najbardziej wyrafinowany sposób wypruć ci flaki.

Rizzoli rozejrzała się wokół, czując, jak przechodzą ją ciarki. On ma rację. Widuję codziennie Barry’ego Prosta. Wydaje się miłym facetem. Jest szczęśliwy w małżeństwie. Zawsze w dobrym nastroju. Nie mam jednak pojęcia, co naprawdę myśli.

Frost dostrzegł jej spojrzenie i zaczerwienił się.

Zucker kontynuował.

– Po incydencie w laboratorium Hoyt został zmuszony do opuszczenia uczelni. Zapisał się na kurs dla laborantów i pojechał za Andrew Caprą do Savannah. Wygląda na to, że działali razem przez kilka lat. Często wspólnie podróżowali. Dowodzą tego bilety lotnicze i rachunki kart kredytowych. Byli w Grecji, we Włoszech i w Meksyku, gdzie pracowali jako wolontariusze w wiejskim szpitalu. Było to przymierze dwóch myśliwych.

Braterstwo krwi ludzi o morderczych instynktach.

– Katgut – odezwała się nagle Rizzoli.

Zucker spojrzał na nią zdziwiony.

– Słucham?

– W krajach Trzeciego Świata chirurdzy używają nadal katgutu. Stamtąd go przywiózł.

Marquette skinął głową.

– Możliwe.

Na pewno, pomyślała z urazą Rizzoli.

– Kiedy Cordell zabiła Caprę – mówił dalej Zucker – zniszczyła działający idealnie zespół. Odebrała Hoytowi jedyną bliską mu osobę. Dlatego właśnie stała się jego celem. Najważniejszym łupem.

– Skoro Hoyt był w domu Cordell tamtej nocy, gdy zginął Capra, czemu nie zabił jej od razu? – spytał Marquette.

– Nie wiem. Tylko Warren Hoyt mógłby nam powiedzieć, co się tam wtedy zdarzyło. Wiadomo jedynie, że dwa lata temu zamieszkał w Bostonie, wkrótce po tym, jak przeniosła się tu Catherine Cordell. A w ciągu roku zginęła Diana Sterling. Moore odezwał się w końcu, mówiąc zduszonym głosem:

– Jak go znajdziemy?

– Możecie obserwować jego mieszkanie, ale wątpię, by tam szybko wrócił. Realizuje swoje fantazje gdzie indziej. -Zucker oparł się o krzesło, wpatrzony w przestrzeń, próbując wczuć się w psychikę Warrena Hoyta. – Urządził sobie kryjówkę, która nie ma nic wspólnego z jego codziennym życiem. Lokum zapewniające mu anonimowość, być może dość odległe od jego mieszkania. Nie musi wynajmować go na swoje nazwisko.