Tess Gerritsen: Chirurg

Rizzoli przebudziła się nagle, czując w karku ostry ból. Boże, znowu naciągnęłam sobie mięsień, pomyślała, unosząc powoli głowę i mrużąc oczy od światła. Promienie słońca wpadały przez okno do biura. Przy innych stanowiskach nie było nikogo. Tylko ona siedziała przy biurku. Gdzieś około szóstej oparła na chwilę głowę o blat, by odrobinę się zdrzemnąć. Dochodziła teraz dziewiąta trzydzieści. Plik wydruków z komputera, który posłużył jej za poduszkę, był mokry od śliny.

Spojrzawszy na stanowisko Prosta, zobaczyła, że na oparciu krzesła wisi jego marynarka, a na biurku Crowe’a leży torebka z pączkami. A więc koledzy zjawili się, kiedy spała, i z pewnością widzieli, jak toczy ślinę z otwartych ust. Musieli mieć niezłą zabawę.

Wstała i przeciągnęła się, próbując bezskutecznie rozprostować szyję. Wiedziała, że będzie musiała chodzić cały dzień z przekrzywioną głową.

– Cześć, Rizzoli. Czy królewna już się wyspała?

Odwróciła się i zobaczyła detektywa z jednej z pozostałych ekip. Uśmiechał się do niej zza przepierzenia.

– Nie widać? – odburknęła. – Gdzie są wszyscy?

– Od ósmej mają naradę.

– Co?

– Chyba właśnie skończyli.

– I nikt nie pofatygował się, żeby mnie zawiadomić. – Ruszyła wściekła korytarzem, całkowicie już obudzona. Dobrze wiedziała, co się dzieje. Tak właśnie człowieka załatwiano.

Nie za pomocą frontalnego ataku, lecz drobnych upokorzeń. Nie bierzesz udziału w zebraniach i już pozostajesz na marginesie.

Weszła do sali konferencyjnej. Był tam tylko Barry Frost. Zbierał właśnie ze stołu papiery. Podniósł głowę i na jej widok lekko się zaczerwienił.

– Dzięki, że zawiadomiłeś mnie o naradzie – powiedziała.

– Wyglądałaś na wykończoną. Uznałem, że zdążę cię o wszystkim poinformować później.

– Kiedy, w przyszłym tygodniu?

Frost spuścił wzrok, unikając jej spojrzenia. Współpracowali ze sobą wystarczająco długo, by dostrzegła, że ma poczucie winy.

– A więc zostałam odsunięta – stwierdziła. – Czy to decyzja Marquette’a?

Frost skinął głową z ubolewaniem.

– Byłem temu przeciwny. Powiedziałem mu, że cię potrzebujemy. Uznał jednak, że z powodu strzelaniny i tego wszystkiego…

– Streszczaj się.

– Nie nadajesz się już do zespołu – dokończył niechętnie Frost.

Nie nadaje się. Czyli jej kariera jest skończona.

Frost wyszedł z sali. Rizzoli, poczuwszy nagle szum w głowie z powodu głodu i braku snu, opadła na krzesło i siedziała nieruchomo, wpatrując się w pusty stół. Przez chwilę wydawało jej się, że ma znowu dziewięć lat i jest pogardzaną siostrą, która pragnie rozpaczliwie być akceptowana przez braci. Chłopcy, jak zwykle, ją odrzucili. Wiedziała, że śmierć Pacheco nie stanowi prawdziwej przyczyny odsunięcia jej od śledztwa.

Pochopne użycie broni nie rujnowało kariery innych policjantów. Ale kiedy jest się kobietą, w dodatku lepszą od kolegów, i ma się dość odwagi, by dać im to odczuć, wykorzystają najdrobniejsze potknięcie.

Gdy wróciła do swego stanowiska, w biurze nie było nikogo. Zniknęła marynarka Prosta i torba z pączkami, która stała na biurku Crowe’a. Ona także mogła właściwie się zmyć. Powinna zabrać wszystkie rzeczy, ponieważ nie miała w tej pracy przyszłości.

Otworzyła szufladę, aby wyjąć torebkę, i znieruchomiała. Wśród sterty papierów leżało zdjęcie zwłok Eleny Ortiz. Ja też jestem jego ofiarą, pomyślała. Bez względu na pretensje do kolegów, nie zapominała, że to Chirurg odpowiadał za jej porażkę. To on ją upokorzył.

Zatrzasnęła szufladę. Jeszcze nie teraz. Nie jestem gotowa się poddać, uznała.

Zerknęła na biurko Prosta i zobaczyła stertę papierów, które przyniósł z sali konferencyjnej. Rozejrzała się, by sprawdzić, czy nikt jej nie obserwuje. Inni detektywi byli dostatecznie daleko.

Chwyciła papiery Prosta, położyła je na biurku i zaczęła czytać.

Była to dokumentacja finansów Warrena Hoyta. Próbowali dopaść zabójcę, śledząc jego wydatki. Zobaczyła rachunki kart kredytowych, czeki, potwierdzenia lokat i wyciągi z kont. Okrągłe sumy. Hoyt odziedziczył po rodzicach duży majątek i korzystał z niego, podróżując każdej zimy na Karaiby i do Meksyku. Nie znalazła dowodu, by kupił inne mieszkanie, płacił czynsz lub jakieś stałe miesięczne należności.

To oczywiste. Nie był przecież głupi. Jeśli miał kryjówkę, płacił za nią gotówką.

Gotówka… Czasem jej brakuje. W takich nieprzewidzianych sytuacjach przydaje się bankomat.

Przejrzała wyciągi bankowe, szukając operacji w bankomatach i odnotowując je na kartce papieru. Hoyt pobierał na ogół pieniądze w pobliżu domu albo szpitala, czyli tam, gdzie mieszkał i pracował. Interesowały ją jednak operacje dokonane w innych, nietypowych miejscach.

Znalazła dwa takie wyciągi: jeden z 26 czerwca z banku w Nashua w stanie New Hampshire, drugi z 13 maja z bankomatu w Hobbs’ FoodMart w Lithia w stanie Massachusetts.

Zastanawiała się, czy Moore sprawdza już te dwie operacje. Miał tak wiele innych spraw do załatwienia, musiał przesłuchać tylu współpracowników Hoyta z laboratorium, że mógł nie zawracać sobie na razie głowy wyciągami z bankomatów.

Usłyszała kroki i podniosła wzrok, przerażona, że ktoś przyłapał ją na czytaniu papierów Prosta. Do biura wszedł jednak tylko laborant. Uśmiechnął się do niej, rzucił na biurko Moore’a skoroszyt i zniknął.

Rizzoli odczekała chwilę, po czym wstała z krzesła, podeszła do stanowiska Moore’a i zajrzała do skoroszytu. Na pierwszej stronie był raport z laboratorium, wyniki analizy jasnobrązowych włosów, pobranych z poduszki w mieszkaniu Warrena Hoyta.

Trichorrhexis invaginata, odpowiada próbce znalezionej w ranie Eleny Ortiz. Bingo. Hoyt był człowiekiem, którego szukali.

Na drugiej stronie zamieszczono informację na temat włosa, który leżał na podłodze w łazience Hoyta. Tu już nic jej nie pasowało.

Zamknęła skoroszyt i poszła do laboratorium.

Erin Yolchko siedziała przed gammagrafem, przeglądając serię zdjęć. Gdy Rizzoli weszła do laboratorium, podniosła do góry jedno z nich i zawołała:

– Co to jest? Szybko!

Rizzoli zmarszczyła brwi, patrząc na czarno-białą kliszę.

– Wygląda paskudnie.

– Zgoda, ale co to jest?

– Pewnie coś ohydnego. Jak noga karalucha.

– To sierść jelenia. Ciekawe, prawda? Zupełnie nie przypomina ludzkiego włosa.

– Skoro o tym mowa… – Rizzoli wręczyła jej raport, który właśnie przeczytała. – Możesz mi powiedzieć coś więcej na ten temat?

– Chodzi ci o włosy z mieszkania Warrena Hoyta?

– Tak.

– Te krótkie, brązowe, znalezione na jego poduszce, wykazują Trichorrhexis imaginata. Zdaje się, że wpadliście na właściwy trop.

– A ten czarny włos z podłogi w łazience?

– Pokażę ci zdjęcie. – Erin sięgnęła po plik klisz. Przetasowała je jak karty i wyciągnęła jedną. – To włos z łazienki. Widzisz te kody?

Rizzoli spojrzała na wypisane starannie ręką Erin cyfry i litery. AOO-BOO-C05-D33.

– Tak. Cokolwiek one oznaczają.

– Pierwsze dwa, A-zero zero i B-zero zero, mówią, że włos jest prosty i czarny. Pod mikroskopem widać dodatkowe szczegóły. – Podała Rizzoli zdjęcie. – Spójrz na trzon. Jest zgrubiały. Zauważ, że w przekroju poprzecznym ma prawie okrągły kształt.

– Czy to istotne?

– To cecha pozwalająca określić rasę. Trzon włosa Afrykanina, na przykład, jest niemal płaski, jak wstążka. Zwróć uwagę na intensywne zabarwienie. A ten gruby naskórek? Wszystko prowadzi do jednego wniosku. – Erin spojrzała na Rizzoli. – To typowy włos osoby ze wschodniej Azji.