Tess Gerritsen - Chirurg

Chryste, niech znajdą na dachu broń!

Ale przecież on nie był uzbrojony. Zanim strzeliła, znieruchomiał i podniósł ręce do góry. Ten obraz wrył jej się w pamięć.

Ktoś zapukał w okno samochodu. Barry Frost. Opuściła szybę.

– Marquette cię szuka – oznajmił.

– W porządku.

– Czy coś się stało? Rizzoli, dobrze się czujesz?

– Jakby po twarzy przejechała mi ciężarówka.

Frost pochylił się i spojrzał na jej spuchnięty policzek.

– O kurczę! Dupek sam się prosił, żeby go stuknąć.

Rizzoli też pragnęła wierzyć, że Pacheco zasługiwał na śmierć. Niepotrzebnie się zadręczała. Czyż jej twarz nie stanowiła przekonującego dowodu? Zaatakował ją. Był potworem. Strzelając do niego, wymierzyła od ręki sprawiedliwość. Elena Ortiz, Nina Peyton i Diana Sterling z pewnością by to pochwaliły. Nikt nie opłakuje takich kanalii.

Wysiadła z samochodu. Dzięki Frostowi poczuła się lepiej. Odzyskała siły. Poszła w stronę budynku i zobaczyła, że Marquette stoi przy frontowych schodach. Rozmawiał z Moore’em.

Obaj odwrócili się do niej. Zauważyła, że Moore unika jej wzroku. Był przybity.

– Musisz mi oddać broń, Rizzoli – oznajmił Marquette.

– Strzelałam w samoobronie. On mnie zaatakował.

– Rozumiem, ale znasz zasady.

Spojrzała na Moore’a. Lubiłam cię i darzyłam zaufaniem. Odpięła kaburę i rzuciła ją w kierunku Marquette’a.

– Zastanawiam się czasem, kto tu jest, do cholery, moim wrogiem – powiedziała i odwróciwszy się, poszła z powrotem do samochodu.

Przyglądając się szafie Karla Pacheco, Moore pomyślał, że coś tu nie gra. Na podłodze leżało kilka par butów numer jedenaście, o szerokiej podeszwie. Na półce znajdowały się zakurzone swetry, pudełko ze zużytymi bateriami i drobniakami oraz plik egzemplarzy Penthouse’a.

Usłyszał, jak ktoś otwiera szufladę, i odwróciwszy się, zobaczył Prosta, który – pracując w rękawiczkach – przetrząsał garderobę Pacheco.

– Znalazłeś coś? – spytał Moore.

– Żadnych skalpeli, chloroformu ani nawet taśmy klejącej.

– Bingo! – obwieścił z łazienki Crowe i wyszedł po chwili, machając przezroczystą torebką z plastikowym fiolkami, zawierającymi brunatny płyn. – Ze słonecznego Meksyku, narkotycznego raju.

– Środki odurzające? – spytał Frost.

– Coś w tym rodzaju. – Moore spojrzał na hiszpańskojęzyczną etykietę. – GHB. Gamma-hydroxybutyrat.

Crowe potrząsnął torebką.

– Wystarczyłoby na co najmniej sto gwałtów. Pacheco musiał być napalony – dodał ze śmiechem.

Moore’a drażniło jego zachowanie. Pomyślał, ile szkód wyrządził Pacheco i jakich dokonał spustoszeń, nie tylko w sensie fizycznym, lecz także duchowym. Ile złamał serc. Pamiętał, co powiedziała mu Catherine: życie ofiary gwałtu dzieliło się na Przed i po. Świat zgwałconej kobiety jest pełen niepewności i lęku. Każdy uśmiech i każda radosna chwila są naznaczone rozpaczą. Kilka ty godni wcześniej nie zwróciłby uwagi na śmiech Crowe’a. Tego wieczoru dźwięczał mu w uszach i brzmiał odrażająco.

Wszedł do salonu, gdzie detektyw Sleeper przesłuchiwał czarnoskórego mężczyznę.

– Mówię panu, że tylko do niego wpadłem.

– Z sześcioma stówami w kieszeni?

– Człowieku, lubię mieć przy sobie gotówkę.

– Co przyszedłeś kupić?

– Nic.

– Skąd znasz Pacheco?

– Po prostu znam.

– To twój przyjaciel? Co sprzedawał?

GHB, pomyślał Moore. Środek odurzający. Po to właśnie przyszedł. Jeszcze jeden napaleniec.

Gdy znalazł się na zewnątrz, oślepiły go natychmiast pulsujące światła radiowozów. Samochodu Rizzoli już nie było. Patrzył na puste miejsce, które po nim pozostało, i poczuł nagle na barkach straszliwy ciężar z powodu tego, co musiał zrobić. Nigdy jeszcze nie stanął wobec tak trudnego wyboru. Wiedział w głębi duszy, że postąpił słusznie, ale przeżywał udrękę. Szanował Rizzoli, widział jednak, co stało się na dachu. Mógł jeszcze skorygować to, co usłyszał od niego Marquette. Rzeczywiście było ciemno i Rizzoli mogła sądzić, że Pacheco ma broń. Może dostrzegła jakiś gest czy ruch, który Moore przeoczył. Mimo usilnych starań nie potrafił jednak przypomnieć sobie niczego, co by usprawiedliwiało jej postępowanie. Był świadkiem, jak z zimną krwią dokonała egzekucji.

Gdy zobaczył ją ponownie, siedziała skulona przy biurku, przykładając lód do policzka. Było już po północy i Moore nie miał ochoty na rozmowę. Gdy przechodził obok niej, zmierzyła go wzrokiem i zapytała:

– Co powiedziałeś Marquette’owi?

– To, co chciał wiedzieć. W jaki sposób zginął Pacheco.

Niczego nie ukrywałem.

– Ty sukinsynu!

– Myślisz, że sprawiło mi to przyjemność?

– Miałeś wybór.

– Ty też. Postąpiłaś niewłaściwie.

– Ty nigdy nie podejmujesz niewłaściwej decyzji, prawda? Nigdy nie popełniasz błędów?

– Przynajmniej umiem się do nich przyznać.

– O, tak. Pieprzony święty Tomasz!

Podszedł do jej biurka i spojrzał na nią z góry.

– Jesteś znakomitą policjantką. Jednak dziś byłem świadkiem, jak z zimną krwią zastrzeliłaś człowieka.

– Nie musiałeś tego widzieć.

– Ale widziałem.

– Co tam naprawdę można było zobaczyć, Moore? Poruszające się cienie. Trudno wtedy odróżnić, co jest słuszne, a co nie. Wszelkie wątpliwości powinniśmy rozstrzygać na naszą korzyść.

– Starałem się.

– Za mało.

– Nie będę kłamał, żeby cię chronić.

– Nie zapominajmy, że to nie my jesteśmy bandziorami.

– Jeśli zaczniemy kłamać, czym się od nich będziemy różnili? Do czego to doprowadzi?

Odsłoniła policzek, do którego przytykała torebkę z lodem. Jedno oko miała całkiem podpuchnięte, a lewa strona jej twarzy wyglądała jak cętkowany balon. Widok był szokujący.

– Pacheco tak mnie urządził – powiedziała. – Trudno to nazwać przyjacielskim gestem, prawda? Skoro mówisz o nich i o nas, po czyjej stronie był on? Przysłużyłam się światu, eliminując Chirurga. Nikt go nie będzie żałował.

– Karl Pacheco nie był Chirurgiem. Sprzątnęłaś niewłaściwego człowieka.

Wpatrywała się w niego intensywnie. Jej posiniaczona twarz przypominała na pół groteskowy, na pół realistyczny obraz Picassa.

– Przecież mieliśmy pozytywny wynik badań DNA! Był tym, który…

– Zgwałcił Ninę Peyton. Zgadza się. Ale to nie Chirurg. – Rzucił jej na biurko raport z laboratorium.

– Co to jest?

– Wyniki badań mikroskopowych włosów Pacheco. Są innego koloru i mają inne parametry niż włos znaleziony w ranie Eleny Ortiz. Nie wyglądają jak pręty bambusa.

Rizzoli siedziała nieruchomo, wpatrując się w raport.

– Nic z tego nie rozumiem.

– Wiemy na pewno tylko tyle, że to Pacheco zgwałcił Ninę Peyton.

– Sterling i Ortiz także zostały zgwałcone…

– Nie możemy udowodnić, że on to zrobił. Już nigdy nie dowiemy się prawdy, ponieważ nie żyje.

Spojrzała na niego. Nieopuchniętą część jej twarzy wykrzywiał gniew.

– To musiał być on. Jakie jest prawdopodobieństwo, że wybierając trzy przypadkowe kobiety w tym mieście, trafisz tylko na takie, które zostały zgwałcone? Chirurgowi się to udało. Jeśli nie on je zgwałcił, jak znajdował swoje ofiary? Może Chirurgiem jest jakiś kumpel Pacheco, sęp, który żywi się pozostawioną przez niego padliną. – Cisnęła na biurko raport z laboratorium. – Facet, którego zastrzeliłam, tak czy inaczej był kanalią. Wszyscy jakoś o tym zapominają. Pacheco był łajdakiem! Dostanę medal? – Wstała i przysunęła energicznie krzesło do biurka. – Muszę zająć się papierami. Marquette zrobił ze mnie biurwę. Wielkie dzięki.