Tess Gerritsen - Chirurg

Polochek skinął głową i wrócił do sali terapeutycznej. Catherine siedziała nieruchomo, jak na zatrzymanym kadrze.

– Chcę, żebyś cofnęła taśmę – powiedział cicho. – Powrócimy do momentu, zanim padł strzał. Zanim uwolniłaś ręce i stoczyłaś się na podłogę. Leżysz jeszcze na łóżku, a Andrew nie ma w pokoju. Mówiłaś, że słyszysz, jak leci woda.

– Tak.

– Opowiedz mi to dokładnie.

– Słyszę jak syczy, bulgocze i spływa rurami do kanalizacji.

– Andrew leje wodę do umywalki?

– Tak.

– Podobno słyszałaś też śmiech?

– To on się śmieje.

– Mówi coś?

– T…tak.

– Co?

– Nie wiem. Jest zbyt daleko.

– Masz pewność, że to on? Może telewizor?

– Nie. To Andrew.

– Dobrze. Zwolnij taśmę. Oglądaj ją klatka po klatce i opowiadaj, co słyszysz.

– Woda ciągle leci. Andrew mówi: „Spokojnie”.

– Nic więcej?

– Mówi jeszcze „Wypatrz ją, dopadnij i daj jej nauczkę”.

– To jego słowa?

– Tak.

– Co jeszcze słyszysz?

– „Teraz moja kolej, Capra”.

Polochek na chwilę zamilkł.

– Możesz to powtórzyć?

– „Teraz moja kolej, Capra”.

– To mówi Andrew?

– Nie. To nie on.

Moore zamarł, patrząc na siedzącą nieruchomo w fotelu kobietę.

Polochek rzucił zdumione spojrzenie w kierunku szyby i odezwał się znowu:

– Kto wypowiada te słowa, Catherine? Kto mówi „Teraz moja kolej, Capra”?

– Nie wiem. Nie znam tego głosu.

Moore i Rizzoli spojrzeli na siebie.

W domu był jeszcze ktoś.

On jest teraz z nią.

Rizzoli siekała niezdarnie cebulę na desce do krojenia, rozsypując jej kawałki na podłogę. W sąsiednim pokoju ojciec i dwaj bracia oglądali telewizję. Odbiornik ryczał, jak zawsze, na cały regulator i trzeba było go przekrzykiwać. W domu Franka Rizzoli człowiek musiał wrzeszczeć, żeby go słyszano, i zwykła rodzinna rozmowa brzmiała jak kłótnia. Rizzoli zgarnęła pokrojoną cebulę do miski i zaczęła siekać czosnek, czując pieczenie w oczach i nie mogąc pozbyć się natrętnych myśli na temat Moore?a i Catherine Cordell.

Po seansie hipnotycznym Moore zabrał doktor Cordell do domu. Rizzoli widziała, jak idą razem do windy i jak obejmuje ją ramieniem. Nie był to tylko opiekuńczy gest. Widziała jego roziskrzony wzrok, gdy na nią patrzył. Nie jak policjant na służbie, lecz jak zakochany mężczyzna.

Rizzoli rozdzieliła ząbki czosnku, zmiażdżyła je kolejno krawędzią noża i ściągnęła skórkę. Nóż uderzał tak głośno o deskę do krojenia, że matka stojąca przy kuchence spojrzała na nią podejrzliwie, nic jednak nie mówiąc.

Jest teraz z nią. W jej mieszkaniu. Może nawet w łóżku.

Siekała energicznie czosnek, by rozładować złość. Nie rozumiała, dlaczego świadomość, że Moore jest z Catherine, tak bardzo ją drażni. Może dlatego, że uważała go za jednego z niewielu żyjących świętych, ludzi, którzy zawsze trzymali się zasad. Dawał jej nadzieję, że nie cała ludzkość jest zepsuta, a teraz ją zawiódł.

Może obawiała się, że jego uczuciowe zaangażowanie będzie przeszkadzało w śledztwie. Człowiek w takim stanie nie potrafi myśleć ani działać racjonalnie.

A może jesteś po prostu o nią zazdrosna. Zazdrosna o kobietę, która jednym spojrzeniem potrafi zawrócić mężczyźnie w głowie. Faceci lecieli zawsze na babki potrzebujące pocieszenia.

W sąsiednim pokoju jej ojciec i bracia wznosili głośne okrzyki przed telewizorem. Pragnęła wrócić do swego spokojnego mieszkania i szukała wymówki, by jak najszybciej wyjść. Musiała jednak zostać co najmniej na kolację. Mama ciągle jej powtarzała, że Frank junior nieczęsto wpada do domu, a jakże Janie mogłaby nie chcieć spędzić trochę czasu z bratem? Znów będzie musiała wysłuchiwać przez cały wieczór jego opowieści o szkoleniu rekrutów: jaki to nieudany rocznik, jacy zniewieściali są młodzi Amerykanie i ile musi się natrudzić, żeby zrobić z nich żołnierzy. Mama i ojciec wsłuchiwali się w każde jego słowo. Jej pracą nikt się jakoś nie interesował. Twardziel Frankie dotychczas bawił się tylko w wojnę. Ona brała na co dzień udział w prawdziwej walce z bandytami.

Frankie wszedł pewnym krokiem do kuchni i wziął z lodówki piwo.

– Kiedy kolacja? – zapytał, otwierając puszkę. Traktował ją jak służącą.

– Za godzinę – odpowiedziała matka.

– Chryste, mamo. Już wpół do ósmej. Umieram z głodu.

– Nie przeklinaj, Frankie.

– Jedlibyśmy o wiele wcześniej – odezwała się Rizzoli – gdyby mężczyźni choć trochę nam pomogli.

– Mogę zaczekać – stwierdził Frankie. Wracając do pokoju z telewizorem, przystanął na progu. – A, byłbym zapomniał. Masz wiadomość.

– Co?

– Dzwonił do ciebie jakiś Prosty.

– Barry Frost?

– Tak, tak się nazywa. Chciał, żebyś oddzwoniła.

– Kiedy to było?

– Jak przestawiałaś samochody.

– Cholera, Frankie! Minęła już godzina!

– Janie! – zganiła ją matka.

Rizzoli rozwiązała fartuch i rzuciła go na blat.

– To moja praca, mamo! Dlaczego, do diabła, nikt tego nie uszanuje? – Chwyciła za telefon w kuchni i wystukała numer komórki Barry’ego Frosta.

Odebrał po pierwszym sygnale.

– To ja – powiedziała. – Dopiero dostałam wiadomość, że dzwoniłeś.

– Ominie cię zatrzymanie podejrzanego.

– Co?

– Mamy pozytywny wynik badania DNA z wymazu pobranego z pochwy Niny Peyton.

– Kod z próbki nasienia jest w CODIS?

– Należy do niejakiego Karla Pacheco. Został aresztowany w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym siódmym roku i oskarżony o gwałt, ale go uniewinniono. Twierdził, że stosunek nie był wymuszony. Przysięgli mu uwierzyli.

– To on zgwałcił Ninę Peyton?

– Dowodzi tego badanie DNA.

Rizzoli wykonała triumfalny gest zaciśniętą pięścią.

– Macie adres?

– Czterdzieści pięć, siedemdziesiąt osiem Columbus Avenue. Jesteśmy prawie na miejscu.

– Jadę!

Już w drzwiach usłyszała wołanie matki:

– Janie! A co z kolacją?

– Muszę lecieć, mamo.

– Ale Frankie jutro wyjeżdża!

– Dokonujemy aresztowania.

– Nie mogą się obejść bez ciebie?

Rizzoli przystanęła, trzymając rękę na klamce i czując, że wszystko się w niej gotuje. Dostrzegła z przerażającą wyrazistością, że bez względu na to, co osiągnie i jak olśniewającą zrobi karierę, dla rodziny pozostanie na zawsze pogardzaną małolatą. Dziewczyną.

Wyszła bez słowa, trzaskając drzwiami.

Columbus Avenue znajdowała się na północnych obrzeżach Roxbury, w samym centrum terenów łowieckich Chirurga. Na południe od niej była usytuowana dzielnica Jamaica Plain, miejsce zamieszkania Niny Peyton, na południowy wschód – dom Eleny Ortiz, a na północny wschód – Back Bay, gdzie mieszkały Diana Sterling i Catherine Cordell. Patrząc na obsadzone drzewami ulice, Rizzoli widziała rzędy ceglanych domów, zajmowanych przez studentów i pracowników pobliskiego Uniwersytetu Northeastern. Mieszkało tam wiele młodych kobiet.

Był to wymarzony teren polowań.

Światło na skrzyżowaniu zmieniło się na żółte. Czując przypływ adrenaliny, wcisnęła pedał gazu i popędziła naprzód. Powinna dostąpić zaszczytu dokonania tego aresztowania. Od tygodni myślała o Chirurgu dzień i noc. Był obecny w jej życiu na jawie i we śnie. Nikt nie pracował ciężej, żeby go schwytać. Pędziła teraz po należną jej nagrodę.