Tess Gerritsen - Chirurg

– Ale ona też jest ofiarą gwałtu.

– Mężczyzna, który ją zaatakował, nie żyje od dwóch lat.

W jaki sposób Chirurg wpadł na jej trop? Jakim cudem ją namierzył? Nigdy nie mówiła nikomu o napadzie.

– Rozmawiała o tym w sieci, prawda? W tym prywatnym okienku czatowym… – Zucker przerwał nagle. – Chryste.

Czyżby znajdował ofiary poprzez Internet?

– Badaliśmy taką możliwość – stwierdził Moore. – Nina Peyton nie ma nawet komputera. A doktor Cordell nie ujawniała w okienku czatowym swego nazwiska. Wracamy więc do pytania: dlaczego Chirurg się nią interesuje?

– Rzeczywiście ma obsesję na jej punkcie – przyznał Zucker. – Wyraźnie z niej drwi. Naraża się na ryzyko, by wysłać jej pocztą elektroniczną zdjęcie Niny Peyton. Ma to dla niego katastrofalne skutki. W mieszkaniu Niny Peyton zjawia się policja. Musi się spieszyć. Nie zabija ofiary i nie osiąga satysfakcji. Co gorsza, pozostawia świadka. Popełnia poważny błąd.

– To nie był błąd – wtrąciła Rizzoli. – Chciał, żeby przeżyła.

Jej uwaga spotkała się ze sceptycznym przyjęciem.

– Jak inaczej wyjaśnić jego postępowanie? – ciągnęła. – Zdjęcie, które wysłał do Catherine Cordell, miało ściągnąć policję. Czekał na nas. Spodziewał się, że zadzwonimy do Niny Peyton. Wiedział, że do niej przyjedziemy. I dopiero wtedy podciął jej gardło, ponieważ chciał, żebyśmy znaleźli ją żywą.

– O, tak – prychnął Crowe. – Wszystko to zaplanował.

– Ale właściwie po co? – zapytał Zucker.

– Wyjaśnia to napis na udzie Niny Peyton – odparła Rizzoli. – Miała być podarunkiem dla Catherine Cordell.

Chciał ją śmiertelnie wystraszyć.

Zaległa chwila ciszy.

– Jeśli tak, udało mu się – stwierdził Moore. – Doktor Cordell jest przerażona.

Zucker oparł się o krzesło, rozważając teorię Rizzoli.

– Dużo ryzykował, by ją zastraszyć. To przejaw megalomanii. Być może oznaka dekompensacji. Jeffrey Dahmer i Ted Bundy także padli jej ofiarą. Stracili kontrolę nad swoją wyobraźnią. Stali się nieostrożni i zaczęli popełniać błędy.

Zucker wstał i podszedł do tablicy na ścianie. Figurowały tam nazwiska trzech ofiar. Pod nazwiskiem Niny Peyton napisał czwarte: Catherine Cordell.

– Nie jest jego ofiarą – na razie. Ale wyraźnie się nią interesuje. Z jakiego powodu? – Zucker rozejrzał się po sali. – Rozmawialiście z jej współpracownikami? Czy któryś wzbudza podejrzenia?

– Sprawdziliśmy doktora Kennetha Kimballa, lekarza pogotowia – oznajmiła Rizzoli. – Miał dyżur tej nocy, gdy napadnięto Ninę Peyton. Przesłuchaliśmy też większość pozostałych lekarzy z chirurgii.

– A co z partnerem Cordell, doktorem Falco?

– Mamy tu pewne wątpliwości.

Rizzoli wzbudziła w tym momencie zainteresowanie Zucke-ra. Popatrzył na nią z dziwnym błyskiem w oczach. Policjanci z wydziału zabójstw określali to jako „spojrzenie bazyliszka”.

– Proszę o szczegóły – powiedział cicho.

– Doktor Falco ma znakomite referencje. Absolwent Wydziału Lotnictwa Politechniki w Massachusetts. Doktor medycyny z Harvardu. Chirurg kliniki Peter Bent Brigham. Wychowany przez matkę, ukończył studia, równocześnie pracując.

Ma własny samolot. Jest przystojny. Nie aż tak jak Mel Gibson, ale kobiety zwracają na niego uwagę.

Darren Crowe roześmiał się.

– Hej, Rizzoli ocenia podejrzanych po wyglądzie! Czy policjantki zawsze tak robią?

Rizzoli rzuciła mu złowrogie spojrzenie.

– Mówię tylko – kontynuowała – że ten facet mógłby otaczać się wielbicielkami, a jak słyszę od pielęgniarek, interesuje go wyłącznie doktor Cordell. Nie jest tajemnicą, że wciąż próbuje się z nią umówić, a ona go odtrąca. Może zaczyna się wkurzać.

– Trzeba mieć go na oku – stwierdził Zucker. – Nie zawężajmy jednak za wcześnie listy podejrzanych. Skoncen trujmy się na doktor Cordell. Z jakich jeszcze powodów Chirurg mógł wybrać ją na ofiarę?

Moore postawił sprawę inaczej.

– A może ona nie jest tylko kolejną ofiarą? Może chodziło mu zawsze właśnie o nią? Każdy z tych napadów stanowił odtworzenie tego, co przydarzyło się kobietom w Georgii. I co omal nie spotkało Catherine Cordell. Nie zdołaliśmy wyjaśnić, dlaczego sprawca naśladuje Andrew Caprę. Dlaczego tropi jego jedyną ocalałą ofiarę. – Wskazał na listę. – Może te inne kobiety – Sterling, Ortiz, Peyton – stanowią tylko substytut jego właściwego celu?

– Teoria kompensacji? – stwierdził Zucker. – Sprawca nie może zabić kobiety, której nienawidzi, bo jest zbyt silna i budzi jego lęk, więc zabija inną, która tamtą symbolizuje.

– Twierdzi pan, że jego faktycznym celem zawsze była doktor Cordell? – spytał Frost. – I że się jej boi?

– Z tego samego powodu matka Edmunda Kempera stała się ostatnią ofiarą serii popełnionych przez niego zabójstw -. oznajmił Zucker. – Przez cały czas to ona była rzeczywistym celem, kobietą, której nienawidził. Ale wyładowywał agresję na innych ofiarach. Atakując każdą z nich, niszczył w symboliczny sposób swoją matkę. Nie mógł jej zabić, przynajmniej na początku, bo za bardzo nad nim dominowała. W pewnym sensie się jej bał. Z każdym zabójstwem nabierał coraz większej pewności siebie. Zyskiwał poczucie siły. W końcu osiągnął zamierzony cel. Zgwałcił matkę, zmiażdżył jej głowę i ją obciął, a na koniec wyrwał krtań, wyrzucając ją do śmieci. Rzeczywisty obiekt jego nienawiści został wreszcie unicestwiony. I wtedy seria zabójstw ustała. Edmund Kemper oddał się w ręce policji. Barry Frost, któremu zwykle robiło się niedobrze na miejscu zbrodni, poczuł mdłości na myśl o brutalnym czynie Kempera.

– A więc te pierwsze trzy napady – powiedział – mogą stanowić tylko preludium do zasadniczego uderzenia?

Zucker skinął głową.

– Do zabójstwa Catherine Cordell.

Moore poczuł ukłucie w sercu, zobaczywszy uśmiech na twarzy Catherine, gdy weszła do poczekalni kliniki, aby go przywitać, gdyż wiedział, że zaraz zepsuje jej dobry nastrój. Patrząc na nią teraz, nie widział ofiary przestępstwa, lecz piękną, pełną ciepła kobietę. Natychmiast wzięła go za rękę i najwyraźniej nie miała ochoty jej puścić.

– Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – powiedział.

– Dla ciebie zawsze znajdę czas. – Znów posłała mu czarujący uśmiech. – Może kawy?

– Nie, dziękuję.

– Wejdźmy do mojego gabinetu.

Usadowiła się za biurkiem, czekając, co ma jej do przekazania. W ciągu ostatnich kilku dni nauczyła się mu ufać. Widział jej jasne, bezbronne spojrzenie. Traktowała go jak przyjaciela, a on musiał ją zawieść.

– Jest dla wszystkich oczywiste, że Chirurg na ciebie poluje – oznajmił.

Catherine skinęła głową.

– Zastanawiamy się tylko, z jakiego powodu? Dlaczego naśladuje Andrew Caprę? Skąd to zainteresowanie twoją osobą?

– Nie mam pojęcia – odparła oszołomiona.

– Jesteśmy innego zdania.

– Sądzisz, że czytam w jego myślach?

– Catherine, mógł upatrzyć sobie jakąkolwiek kobietę w Bostonie. Wybrać osobę, która niczego nie podejrzewa. Postąpiłby zgodnie ze swoją logiką, tropiąc bezbronną ofiarę. Jesteś dla niego najtrudniejszym łupem, gdyż zachowujesz czujność, obawiając się ataku. A teraz utrudnia sobie jeszcze zadanie, ostrzegając cię i drażniąc. Dlaczego?

Z oczu Catherine zniknął przyjazny uśmiech. Zgarbiła się i zacisnęła dłonie w pięści na blacie biurka.

– Powtarzam ci, że nie wiem!

– Jesteś jedynym ogniwem łączącym Andrew Caprę i Chirurga – stwierdził. – Ich wspólną ofiarą. To tak, jakby Capra nadal żył i kontynuował swoje dzieło. Wrócił po ciebie, bo mu się wymknęłaś.