Lisa Gardner: Samotna

Wzruszył ramionami.

– Nie pozwalają mi wrócić do pracy, więc i tak jestem wolny.

– Doskonale. – Wstała. On też. Nie ruszył od razu do wyjścia, wbrew jej oczekiwaniom. Stał przed nią, jakby lekko zagubiony.

– Czasem – powiedział nagłe – kiedyś myślę o tym, co się stało, wpadam w złość. Nie na siebie, tylko na podejrzanego, za to, że rzucił się na żonę i dziecko. Za to, że zmusił mnie, bym go zabił. Czy to dziwne? Zabić człowieka i potem go za to nienawidzić?

– Powiedziałabym, że to normalne.

Skinął głową, ale wciąż był niespokojny.

– Mogę zadać pani jeszcze jedno pytanie? Luźno związane z tym pani psychobełkotem?

– Ależ proszę bardzo, lubię bełkotać.

– Często jesteśmy wzywani do awantur rodzinnych. Trzy, cztery razy w tygodniu stoję w czyimś ogródku i słucham, jak żona wrzeszczy na męża albo mąż na żonę. Jedno mnie zawsze intrygowało – że ciągle wracamy w te same miejsca. Że choćby ci ludzie nie wiadomo jak się tłukli, to i tak zostają razem. A jeśli pakując faceta do radiowozu, trochę przetrzepie mu się skórę, to w dziewięciu przypadkach na dziesięć kobieta, ta sama, która wezwała policję i ma na twarzy ślad po jego pięści, staje w jego obronie.

– Przemoc w rodzinie to bardzo złożona kwestia – przytaknęła, ciekawa, do czego on zmierza.

– Czy to więc normalne, że kobieta dziękuje komuś za to, że zabił jej męża?

Elizabeth milczała przez chwilę.

– To dość rzadka reakcja – powiedziała powoli.

– Tak myślałem.

– Ale to jeszcze nie musi nic znaczyć.

– Musi, pani doktor, inaczej by tego nie powiedziała.

– Bobby, rozmawiałeś z Catherine Gagnon? Znasz żonę Jimmy’ego?

– Daję słowo, że nigdy nie zamieniłem z nią słowa.

Był już w recepcji, wkładał grubą wełnianą kurtkę i owijał szyję szalikiem. Elizabeth szła za nim, jej wewnętrzny radar pracował pełną parą, ale nie mogła przemknąć jego bariery ochronnej.

– Do zobaczenia w poniedziałek o trzeciej. Fajnie być umówionym z psychologiem. – Bobby przewrócił oczami, zasalutował jej na pożegnanie, po czym zszedł po schodach i zniknął za drzwiami.

Elizabeth patrzyła, jak idzie Boylston Street, zgarbiony z zimna z rękami schowanymi głęboko w kieszeniach kurtki. Stała w oknie jeszcze długo po tym, jak zniknął. Wreszcie westchnęła. Przykro jej było, że musi to zrobić. Podniosła słuchawkę telefonu.

– Halo. – Minęło kilka chwil. – Tak mi przykro. Moje kondolencje. Wiem, że dzwonię w złym momencie. – Po czym dodała: – Tak, wiem, że to nieodpowiednia chwila, przepraszam, panie sędzio, ale musimy porozmawiać.

Bobby szedł przez południowy Boston i zastanawiał się, co robić. Doktor Lane miała rację; był zmęczony, głodny, oszołomiony, zestresowany. Powinien dać sobie na dziś spokój z tym wszystkim, zaszyć się w domu i odpocząć. Mieszkał na parterze trójrodzinnego szeregowca – dwa górne piętra odnajmował, ale nie miał z tego wielkich profitów, wręcz przeciwnie, ponieważ jedną z lokatorek, panią Higgins, dostał wraz z domem. Poprzedni właściciel przez ostatnich dwadzieścia lat brał od niej sto pięć dolarów miesięcznie, a Bobby nie miał serca zmienić warunków umowy. Tacy tu mieszkali ludzie. Opiekowali się sobą nawzajem i mimo że Bobby wciąż był autsajderem, zastrzykiem świeżej krwi w starej dzielnicy, czuł, że musi dostosować się do panujących tu obyczajów. Dlatego zatrzymał panią Higgins i jej trzy koty za sto pięć dolarów miesięcznie, a ona w zamian piekła mu czekoladowe ciasteczka i opowiadała o swoich wnukach.

Wkrótce będzie musiał sprawić jej wielki zawód. Pani Higgins lubiła Susan, zaakceptowała ją, jak wszyscy znajomi Bobby’ego. Słodka, dobra Susan. Doskonały materiał na żonę.

A między nimi wszystko skończone. Bobby okłamał doktor Lane, może dlatego, że rana była zbyt świeża. Pięć godzin temu odszedł od Susan. Ten związek i tak nie był niczym innym, jak tylko ułudą, która teraz prysnęła jak mydlana bańka.

Ocknął się po pierwszej po południu, roztrzęsiony i zdezorientowany warkotem samochodów wypełniającym zalany słońcem pokój. O Boże, nie usłyszał budzika. Był w obcym domu, nie miał munduru, o cholera, teraz to dopiero będzie miał przechlapane…

I nagle wszystko mu się przypomniało. Noc, strzał, mózg człowieka rozbryzgujący się w odległym pokoju. Leżał w łóżku Susan z mocno bijącym sercem i przez chwilę bał się, że ma zawał. Nie mógł oddychać, po ręce przebiegały mu ciarki, ból przeszywał pierś, która rozpaczliwie unosiła się i opadała, usta z trudem chwytały powietrze.

Wtedy zauważył blondwłosą głowę Susan spoczywającą na jego ramieniu. Jej nagie ciało przytulone do niego. Jej lewą nogę zarzuconą na jego biodro. Jej pościel pachnącą lawendą i seksem.

Wysunął spod niej rękę, a ona poruszyła się, westchnęła głęboko, po czym znów zapadła w sen. Obserwował ją jeszcze przez chwilę, przepełniony uczuciem, którego nie potrafił nazwać. Chciał dotknąć jej policzka. Chciał powąchać jej skórę. Chciał wtulić się w nią jak dziecko.

I przyszła mu do głowy absurdalna myśl, że może jeśli nie wstanie, ten dzień nigdy się nie zacznie. Zostanie tu z nią i nie będzie musiał jej nic mówić, a ona nie pozna prawdy. Całym jego światem będzie to łóżko, z pachnącą lawendą pościelą spowijającą nagie, ciepłe ciało.

Nigdy nie będzie musiał stawić czoła temu, co zrobił. Nie będzie musiał być człowiekiem, który pociągnął za spust. Boże, życie jest takie popieprzone.

Wstał. Poszedł do łazienki i przypomniał sobie, że od ósmej wieczorem nie miał okazji się odlać, więc jak już zaczął, długo nie mógł skończyć. Ubrał się, wysunął szufladę, w której trzymał swoje rzeczy, i po cichu przełożył je do plecaka.

Stanął w drzwiach sypialni, by ostatni raz na nią spojrzeć. Objął wzrokiem jej zarumienione policzki i potargane kręcone złote włosy. I poczuł ból, którego nic nie mogło uśmierzyć.

Rzadko myślał o swojej matce, ale kiedy mu się to zdarzało, zawsze w chwilach takich jak ta. Kiedy pragnął czegoś, co było dla niego nieosiągalne. Kiedy czuł się wytrącony z równowagi, zagubiony, jak wieczny autsajder obserwujący wszystko z zewnątrz.

Przypomniał sobie, jak ta kobieta trzymała dziecko, wtulając jego głowę w swoją pierś, zasłaniając mu uszy dłońmi. I zaczął się zastanawiać, pełen złych przeczuć, czy jego matka kiedykolwiek zrobiła to samo dla niego.

O drugiej po południu w pogodny, słoneczny dzień, kiedy powinien być w pracy, jeździć po I-93, łapać piratów drogowych i wypatrywać kierowców potrzebujących pomocy, kiedy powinien robić to samo, co robił od lat, Bobby stał w drzwiach sypialni swojej dziewczyny i czuł, jak coś w nim pęka. Przejmował go przenikliwy, ostry ból. Autentyczny, fizyczny.

Potem najgorsze minęło i ból zelżał, pozostał tylko wspomnieniem, lekkim żalem po czymś, co mogło być. Z takim bólem da się żyć. Ba, on żyje z nim od lat.

Wyszedł.

Kiedy drzwi mieszkania zatrzasnęły się za nim, Susan otworzyła oczy. Zobaczyła puste miejsce na łóżku. Zawołała go, ale on był już w drugim końcu korytarza i nie mógł jej usłyszeć.

A teraz Bobby skręcił na L Street, kierując się do L Street Tavern na rogu L i Ósmej. Była to mała, ciemna knajpa, wyłożona boazerią, pamiętająca czasy zadymionych wnętrz i pijackich gier w rzutki, kiedy bary były barami, a nie restauracjami z fast foodem czy miejscami akcji popularnych sitcomów. Przychodziło tu wielu policjantów. I okolicznych mieszkańców. Tu można się było odprężyć.