Dean Koontz: Szepty

Joshua, Hilary i Tony pobiegli się schronić. Doszli frontowymi stopniami i przez ganek do drzwi.

– Jest pan pewien, że tu nie ma ogrzewania? – spytała Hilary.

– Centralne ogrzewanie zostało odłączone przed pięciu laty – powiedział Joshua. – Dlatego kazałem wam założyć swetry pod płaszcze. To naprawdę nie jest zimny dzień. Ale jak już trochę przemokliście, przemarzniecie w tym powietrzu do szpiku kości.

Joshua otworzył zamek w drzwiach i weszli do środka, zapalając trzy latarki, które ze sobą przynieśli.

– Ale tu cuchnie – stwierdziła Hilary.

– Pleśń – powiedział Joshua. – Tego się obawiałem.

Weszli z przedsionka do hallu, potem do wielkiego salonu. Promienie ich latarek padały na wnętrze, które przypominało wielki magazyn pełen antycznych mebli.

– Mój Boże – powiedział Tony. – Gorzej niż w domu Bruna. Prawie nie ma jak przejść.

– Miała obsesję na punkcie zbierania pięknych rzeczy – wyjaśnił Joshua. – Nie, żeby inwestować. Również nie dlatego, że lubiła na nie patrzeć. Wiele rzeczy jest zwyczajnie poupychanych, pochowanych w szafach. Obrazy leżą w stertach. I jak widzicie, nawet w głównych pokojach jest tego o wiele za dużo; wszystko zbyt stłoczone, żeby cieszyło oko.

– Jeśli we wszystkich pokojach są tak wartościowe antyki – zauważyła Hilary – to ten dom kryje w sobie fortunę.

– Tak – powiedział Joshua. – O ile wszystko nie zostało przeżarte przez korniki, termity i Bóg wie, co jeszcze. – Powiódł promieniem swojej latarki od jednego końca pokoju do drugiego. – Ta mania zbierania była czymś, czego w niej nigdy nie rozumiałem. Aż do teraz. Teraz zastanawiam się, czy… Kiedy tak patrzę na to wszystko i kiedy myślę o tym, czego się dowiedzieliśmy od pani Yancy…

– Myśli pan, że zbieranie pięknych rzeczy było reakcją na brzydotę tego etapu jej życia, który poprzedzał śmierć ojca? – spytała Hilary.

– Tak – powiedział Joshua. – Leo ją złamał. Poszarpał jej duszę, rozłożył jej ducha na łopatki i zostawił ją z przegniłym obrazem samej siebie. Musiała się nienawidzić za wszystkie te lata, kiedy pozwalała mu się wykorzystywać – nawet jeśli nie miała innego wyboru, tylko mu powalać. Więc może… czując się podła i bezwartościowa, myślała, że może upiększyć swą duszę, jeśli będzie żyła wśród mnóstwa pięknych rzeczy.

Stali chwilę w milczeniu, oglądając przeładowany meblami salon.

– Jak tu smutno – stwierdził Tony.

Joshua otrząsnął się z zadumy.

– Otwórzmy te okiennice i wpuśćmy trochę światła.

– Nie mogę wytrzymać tego zapachu – powiedziała Hilary, osłaniając nos dłonią. – Ale jeśli otworzymy okna, wpadnie tu deszcz i poniszczy te rzeczy.

– Nie za bardzo, jeśli uniesiemy je tylko na pięć czy sześć cali – powiedział Joshua. – A parę kropli wody nie zrobi żadnej szkody w tej kolonii pleśni.

– To cud, że na dywanach jeszcze nie wyrosły grzyby – dziwił się Tony.

Obeszli cały parter, otwierając wszędzie okna, odsuwając wewnętrzne zasuwy w okiennicach, wpuszczając szare, burzowe światło i pachnące świeżym deszczem powietrze.

Kiedy otworzyli już większość pokoi na dole, Joshua powiedział:

– Hilary, został już tu tylko pokój jadalny i kuchnia. Może się zajmiesz tamtymi oknami, a ja i Tony wybierzemy się na górę.

– W porządku – postanowiła. – Przyjdę na górę za minutę i pomogę wam.

Weszła do pokoju jadalnego, kierując się promieniem latarki, podczas gdy obydwaj mężczyźni przeszli przez hall w kierunku schodów.

Gdy razem z Joshuą doszli do korytarza na piętrze, Tony stwierdził:

– Fuj! Tutaj cuchnie jeszcze mocniej.

Starym domem wstrząsnął ryk grzmotu. Okna zaszczekały lodowato. Drzwi zachybotały się w zawiasach.

– Ty zajmij się pokojami po prawej stronie – powiedział Joshua. – Ja tymi po lewej.

Tony wszedł przez pierwsze drzwi po swojej stronie i znalazł pracownię krawiecką. W jednym rogu stała antyczna maszyna z pedałem napędowym, a bardziej współczesny elektryczny model spoczywał na stoliku w drugim kącie; obydwie były pokryte pajęczynami. Był tam stół do pracy, dwa manekiny krawieckie i jedno okno.

Podszedł do okna, położył latarkę na podłodze i próbował przekręcić dźwignię zardzewiałego zamka. Szarpał się z nim, a tymczasem za szybą deszcz bębnił hałaśliwie w okiennice.

Joshua oświetlił latarką pierwszy pokój po lewej stronie i zobaczył łóżko, toaletkę i szyfonierkę. W przeciwległej ścianie były osadzone dwa okna.

Przestąpił próg, zrobił dwa kolejne kroki, lecz wyczuł za sobą ruch i już się obracał, gdy poczuł zimny dreszcz przechodzący mu po grzbiecie, który stał się nagle bardzo gorącym dreszczem, płonącą lancą, linią bólu narysowaną mu na ciele i zrozumiał, że został ugodzony nożem. Poczuł, że ktoś wyszarpuje z niego ostrze. Odwrócił się. W świetle latarki ukazał się Bruno Frye. Szaleniec miał dziką i demoniczną twarz. Nóż powędrował w górę, potem w dół i zimny dreszcz znowu przeszył Joshuę i tym razem ostrze rozdarło mu prawe ramię – całą jego długość od przodu do tyłu i Bruno musiał kilkakrotnie brutalnie okręcać i szarpać bronią, aby ją wyciągnąć. Joshua podniósł lewe ramię, aby się zasłonić. Ostrze nakłuło przedramię. Jego nogi zwiotczały. Osunął się, upadł na łóżko i śliski od własnej krwi zwalił się na podłogę, a Bruno odwrócił się od niego i wyszedł na korytarz, poza zasięg odblasku latarki, w ciemność. Joshua uświadomił sobie, że nawet nie krzyknął, nie ostrzegł Tony’ego i teraz próbował krzyczeć, naprawdę próbował, ale pierwsza rana wydawała się bardzo poważna, bo kiedy chciał wydać z siebie jakikolwiek dźwięk, w jego piersi zakwitał ból i nie potrafił nic robić tylko syczeć jak jakaś cholerna gęś.

Pomrukując, Tony zabrał się z całą siłą do upartej zasuwy w oknie i nagle zardzewiały metal poddał mu się – trzask – i puścił. Podniósł okno i dźwięk deszczu nabrał mocy. Drobne kropelki wody trysnęły między wąskimi deszczułkami w okiennicach i zrosiły mu twarz.

Wewnętrzna zasuwa w okiennicach była również skorodowana, ale Tony odsunął ją w końcu, otworzył okiennice, wychylił się na deszcz i przymocował je haczykami, aby nie trzaskały na wietrze.

Był przemoczony i przemarznięty. Pragnął szybko przeszukać dom, mając nadzieję, że ogrzeje się ruchem.

Gdy kolejna salwa grzmotu znad Mayacamas rozbrzmiewała kanonadą w dolinie i nad domem, Tony wyszedł z pracowni krawieckiej prosto na nóż Bruno Frye’a.

W kuchni Hilary otworzyła okiennice okna, które wychodziło na tylny ganek. Umocowała je i zatrzymała się na chwilę, aby wyjrzeć na omiataną deszczem trawę i biczowane wiatrem drzewa. Po drugiej stronie trawnika, w odległości dwudziestu jardów, znajdowały się drzwi w ziemi.

Była tak zaskoczona ich widokiem, że przez chwilę myślała, że je sobie tylko wyobraziła. Mrużyła oczy w strugach deszczu, ale wbrew jej częściowemu oczekiwaniu drzwi nie rozpłynęły się w powietrzu jak miraż.

Po drugiej stronie trawnika, tuż pod pionowymi wałami gór znajdował się ostatni odcinek wzniesienia terenu i właśnie w tym zboczu były osadzone drzwi. Miały oprawę z belek i kamieni spojonych zaprawą murarską.

Hilary odwróciła się od okna i pośpieszyła przez brudną kuchnię, pragnąc powiedzieć o swym odkryciu Joshui i Tony’emu.

Tony wiedział, jak się bronić przed człowiekiem uzbrojonym w nóż. Miał za sobą trening samoobrony i był w takiej sytuacji już dwukrotnie. Ale tym razem ten nagły i całkowicie niespodziany atak zaskoczył go.