Dean Koontz: Szepty

Dzięki współpracy policji z Los Angeles szeryf szybko ułożył biuletyn, zawierający podstawowe dane tej sprawy, który miano rozkolportować we wszystkich formacjach strzegących porządku publicznego w północnej Kalifornii. Biuletyn uzupełniono oficjalną prośbą o informacje, dotyczące wszelkich nie wyjaśnionych morderstw młodych, atrakcyjnych, brązowookich brunetek, jakie popełniono poza zasięgiem jurysdykcji okręgu Laurensky’ego podczas ostatnich pięciu lat – a szczególnie tych morderstw, które wiązały się z odcięciem głowy, okaleczeniem i dowodami kultu krwi.

Obserwując szeryfa, który wydawał polecenia urzędniczkom i zastępcom, i rozmyślając o wydarzeniach ostatnich dwudziestu czterech godzin, Hilary miała uczucie, że wszystko pędzi za szybko, jak powiew wiatru i że ten wiatr – pełen niespodzianek i odrażających tajemnic, tak jak tornado pełne jest kłębiących się grud ziemi i odłamków gruzu – unosi ją w stronę przepaści, której ona jeszcze nie widzi, ale do której może wpaść. Żałowała, że nie może sięgnąć obiema rękami i przejąć kontroli nad samym czasem, przytrzymać go, spowolnić, zabrać mu parę dni, aby odpocząć, zastanowić się nad tym, czego się dowiedziała, i już ze spokojną głową pojąć te parę ostatecznych skrętów i obrotów tajemnicy Frye’a. Była przekonana, że nieprzerwany pośpiech jest głupotą, która może nawet przerodzić się w śmiertelne niebezpieczeństwo. Ale nie można zatrzymać kół prawa, raz uruchomionych i już się obracających. A czas to nie zbiegły ogier, którego można okiełznać.

Miała nadzieję, że przed nią nie ma żadnej przepaści.

O 17.30 po wprawieniu machiny prawa w ruch Laurensky razem z Joshuą telefonicznie szukali jakiegoś sędziego. Znaleźli jednego – sędziego Juliana Harweya, którego zafascynowała historia Frye’a. Harwey rozumiał konieczność ekshumacji trupa i poddania go całemu szeregowi testów w celach identyfikacyjnych. Jeśli drugi Bruno zostanie aresztowany i jeśli jakoś uda mu się uniknąć badań psychiatrycznych, co było wysoce nieprawdopodobne, ale niezupełnie niemożliwe, wówczas prokurator będzie wymagał fizycznego dowodu, że istniały jednojajowe bliźnięta. Harwey wyraził zgodę na podpisanie nakazu ekshumacji i o 18.30 szeryf miał już ten dokument w ręku.

– Grabarze nie będą mogli otworzyć grobu o zmroku – powiedział Laurensky. – Ale każę im zabrać się do kopania o świcie.

Przeprowadził kilka rozmów telefonicznych, jedną z dyrektorem cmentarza Okręgu Napa, na którym był pochowany Frye; drugą z okręgowym koronerem, który mógł wykonać badanie ciała, jak tylko zostanie mu ono dostarczone, telefonował też do Avrila Tannertona, przedsiębiorcy pogrzebowego, aby zaaranżować transport do laboratorium koronera i z powrotem.

Kiedy Laurensky przestał wreszcie dzwonić, Joshua powiedział:

– Domyślam się, że będziecie chcieli przeszukać dom Frye’a.

– Jak najbardziej – odparł Laurensky. – Chcemy znaleźć ewentualne dowody, że mieszkał w nim nie tylko jeden mężczyzna. I może znajdą się jakieś świadectwa, że Frye rzeczywiście mordował kobiety. Myślę, że dobrze byłoby też przeszukać dom na urwisku.

– Możemy przeszukać nowy dom obojętnie kiedy – powiedział Joshua. – Ale w starym domu nie ma elektryczności. Ten będzie musiał poczekać do nastania dziennego światła.

– Nie ma sprawy – powiedział Laurensky. – Ale domowi wśród winnic chciałbym się przyjrzeć już teraz.

– Teraz? – spytał Joshua, wstając z ławki z oparciem.

– Nikt z nas jeszcze nie jadł obiadu – powiedział Laurensky. Wcześniej, zanim jeszcze dotarli do połowy tego, czego się dowiedzieli od doktora Rudge’a i Rity Yancy, szeryf zadzwonił do żony, aby powiedzieć, że wróci bardzo późno do domu. – Chodźmy coś przegryźć w barze za rogiem. Potem możemy się przejść do domu Frye’a.

Zanim wyszli do restauracji, Laurensky powiedział dyżurnej z nocnej zmiany, gdzie będzie, i poprosił ją, żeby go bezzwłocznie powiadomiła, gdyby przyszła wiadomość, że policja z Los Angeles aresztowała drugiego Bruna.

– To im się nie uda tak łatwo – oświadczyła Hilary.

– Podejrzewam, że ona ma rację – powiedział Tony. – Bruno ukrywał swoją niewiarygodną tajemnicę przez czterdzieści lat. Może jest wariatem, ale jest też inteligentny. LAPD nie dopadnie go tak szybko. Będą się z nim bawili w kotka i myszkę, zanim go wreszcie przyskrzynią.

Kiedy zaczęła zapadać noc, Bruno zamknął z powrotem okiennice w oknach na poddaszu.

Świece stały teraz na obu nocnych szafkach. Dwie stały również na serwantce. Trzaskające żółte płomyki sprawiły, że na ścianach i suficie roztańczyły się cienie.

Bruno wiedział, że już powinien zacząć szukać Hilary – Katarzyny, ale nie mógł znaleźć siły, by wstać i wyjść. Ciągle to odkładał.

Był głodny. Nagle uświadomił sobie, że nic nie jadł od poprzedniego dnia. Burczało mu w brzuchu.

Usiadł na chwilę na łóżku obok trupa i starał się zdecydować, dokąd powinien pójść, żeby zdobyć trochę jedzenia. Kilka puszek w spiżarni nie napęczniało i nie wybuchło, ale był przekonany, że wszystko na tych półkach jest zepsute i trujące. Prawie godzinę zmagał się z tym problemem, próbując wymyślić, gdzie może zdobyć coś do jedzenia i zarazem być bezpieczny przed szpiegami Katarzyny. Bo oni byli wszędzie. Ta suka i jej szpiedzy. Wszędzie. Stan jego umysłu można było najlepiej określić słowem pomieszany i chociaż był głodny, miał trudności w skupieniu swych myśli nawet na jedzeniu. Ale w końcu przypomniał sobie, że w domu wśród winnic jest jedzenie. Mleko pewnie skwaśniało przez ostatni tydzień, a chleb stwardniał. Ale spiżarnia była pełna puszek, lodówka wypchana serem i owocami, a w zamrażarce były lody. Myśl o lodach sprawiła, że uśmiechnął się jak mały chłopiec.

Wiedziony wizją lodów, pełen nadziei, że dobra kolacja da mu energię potrzebną do poszukiwania Hilary – Katarzyny, opuścił poddasze i przeprawił się przez cały dom, oświetlając sobie drogę świecą. Na zewnątrz zdmuchnął płomyk i wepchnął świecę do kieszeni marynarki. Zszedł po trzeszczących, krętych schodach z urwiska i ruszył między ciemne winnice.

Dziesięć minut później, we własnym domu, ponownie zapalił świecę, ponieważ bał się, że zapalając światło elektryczne, przyciągnie niepotrzebną uwagę. Wyjął łyżkę z szuflady pod zlewem w kuchni, wyciągnął z zamrażarki tekturowe opakowanie z lodami czekoladowymi i siedział przy stole ponad kwadrans, z uśmiechem zajadając wielkie łyżki lodów prosto z kartonika, aż najadł się nimi tak, że już nie mógł przełknąć nic więcej.

Wrzucił łyżkę do opróżnionego w połowie opakowania, schował je z powrotem do zamrażarki i stwierdził, że musi zapakować puszki, by zabrać je do domu na urwisku. Może nie uda mu się znaleźć i zabić Hilary – Katarzyny przez wiele dni i w tym czasie nie chciał być zmuszony zakradać się tutaj na każdy posiłek. Prędzej czy później ta suka wpadnie na pomysł, żeby postawić paru szpiegów na straży tego miejsca i wtedy go złapią. Ale nigdy nie będzie go szukała w domu na urwisku, nawet przez milion lat, więc tam powinien mieć zapasy żywności.

Poszedł do swojej sypialni i wyciągnął z szafy dużą walizkę, zabrał ją do kuchni i napełnił puszkami brzoskwiń, gruszek, mandarynek, słoikami masła orzechowego i oliwek, dwoma rodzajami galaretki – każdy słoik owinął w papierowe ręczniki, aby go uchronić przed stłuczeniem – i puszkami z kiełbaskami wiedeńskimi. Kiedy skończył pakowanie, walizka była nadzwyczaj ciężka, udźwignął ją jednak dzięki swym muskułom.