Dean Koontz: Szepty

Whispers

Tłumacz: Karłowska Katarzyna

We wtorek o świcie Los Angeles zadrżało. Zaszczekały ramy okien. Zadzwoniły wesoło dzwoneczki na patiach, chociaż nie było wiatru. W niektórych domach z półek pospadały naczynia.

Na początku porannej godziny szczytu KFWB, informacyjna stacja radiowa, uznała trzęsienie ziemi za główną wiadomość. Zarejestrowano drgania o sile 4,8 stopnia w skali Richtera. Pod koniec godziny szczytu KFWB przesunęło tę wiadomość na trzecie miejsce po doniesieniu o bombach podłożonych przez terrorystów w Rzymie i relacji o kolizji pięciu samochodów, jaka miała miejsce na autostradzie Santa Monica. Ostatecznie nie uległ zniszczeniu żaden budynek. W południe już tylko garstka mieszkańców Los Angeles (składająca się w większości z tych, którzy na zachód przenieśli się w ostatnim roku) uważała, że warto podczas lunchu przez chwilę porozmawiać o tym wydarzeniu.

Mężczyzna w furgonetce marki Dodge koloru szarego dymu nawet nie poczuł drgań ziemi. Gdy nastąpiło trzęsienie, znajdował się na północno – zachodnim skraju miasta, jadąc autostradą San Diego w kierunku południowym. Kiedy się jedzie samochodem, trudno jest wyczuć lżejsze drgania i dlatego nic nie wiedział o trzęsieniu, dopóki nie zatrzymał się na śniadanie w przydrożnym wagonie restauracyjnym i nie usłyszał, jak o tym opowiada jeden z gości.

Od razu wiedział, że to trzęsienie to znak przeznaczony wyłącznie dla niego; sygnał, że jego misja w Los Angeles się powiedzie, albo ostrzeżenie przed porażką. Które jednak z tych przesłań miał odczytać z tego znaku? Zastanawiał się nad tą kwestią podczas jedzenia. Był wysokim, potężnym mężczyzną – miał sześć stóp i cztery cale wzrostu, ważył dwieście trzydzieści funtów i był silnie umięśniony – zjedzenie śniadania zajęło mu ponad półtorej godziny. Zaczął od dwóch jajek, bekonu, frytek, tostów i szklanki mleka. Przeżuwał powoli, metodycznie, z oczyma utkwionymi w jedzeniu, jakby ono wprowadzało go w trans. Kiedy skończył pierwszą porcję, zamówił dużą stertę naleśników i jeszcze trochę mleka. Po naleśnikach zjadł omlet serowy z dodatkiem trzech kawałków kanadyjskiego bekonu, jeszcze jedną porcję tostów i sok pomarańczowy.

Zanim zamówił trzecie śniadanie, był już głównym przedmiotem rozmów w kuchni. Obsługiwała go rudowłosa, skora do śmiechu kelnerka imieniem Helen, ale i pozostałe kelnerki znajdowały powody, aby przejść obok jego stolika i lepiej mu się przyjrzeć. Był świadom ich zainteresowania, ale nie dbał o to.

Gdy wreszcie poprosił Helen o rachunek, powiedziała:

– Pan to chyba jest drwalem albo kimś takim.

Spojrzał na nią i uśmiechnął się sztywno. Chociaż był po raz pierwszy w tej restauracji i poznał Helen zaledwie dziewięćdziesiąt minut temu, wiedział dokładnie, co powie. Słyszał to już setki razy.

Zachichotała z zażenowaniem, ale uparcie wpatrywała się w niego swymi niebieskimi oczami.

– Chciałam powiedzieć, że je pan za trzech.

– Być może.

Stała przy jego loży, jednym pośladkiem wsparta o krawędź stolika, pochylona lekko do przodu, niedwuznacznie dając do zrozumienia, że jest do wzięcia.

– Tyle pan je… a nie ma na sobie ani grama tłuszczu.

Nadal się uśmiechając, rozmyślał, jaka byłaby w łóżku. Wyobraził sobie, że bierze ją w posiadanie, wchodzi w nią – a potem, że zaciska ręce wokół jej szyi, coraz mocniej, aż twarz jej purpurowieje, a gałki oczne nieruchomieją.

Wpatrywała się w niego badawczo, jakby zastanawiając się, czy on zaspokaja wszystkie swoje apetyty z tym samym zapałem, jaki wykazywał w stosunku do jedzenia.

– Pewnie pan uprawia dużo ćwiczeń.

– Podnoszę ciężary – powiedział.

– Jak Arnold Schwarzenegger.

– Ano tak.

Jej szyja była delikatna i zgrabna. Wiedział, że złamałby ją jak suchą gałązkę i myśl o tym wprawiła go w ciepły i pogodny nastrój.

– Na pewno ma pan potężne barki – powiedziała z czułym uznaniem. Nosił koszulę z krótkim rękawem; dotknęła palcem jego obnażonego przedramienia. – No to pewnie, jak pan tak pompuje to żelazo, to ile by pan nie zjadł, wszystko i tak wchodzi w mięśnie.

– No właśnie na tym to polega – powiedział. – Ale mam też specjalny metabolizm.

– Że co?

– Spalam mnóstwo kalorii z nerwów.

– Pan? Nerwowy?

– Pobudliwy jak kot syjamski.

– Nie wierzę. Założyłabym się, że pana to nic na świecie nie jest w stanie zdenerwować – powiedziała.

Była zgrabną kobietą około trzydziestki, czyli o dziesięć lat młodszą od niego, i wyczuwał, że mógłby ją mieć, gdyby tylko zechciał. Wymagałaby odrobiny zalotów, nie za wiele, tyle tylko, żeby się dała przekonać i żeby on, udając zabawę w Retta i Scarlett, mógł ją obezwładnić i powalić na łóżko wbrew jej woli. Oczywiście, gdyby się z nią kochał, to potem musiałby ją zabić. Przejechałby nożem po jej pięknych piersiach albo podciął jej gardło, a naprawdę nie miał ochoty tego robić. Nie była warta zachodu ani ryzyka. To po prostu nie jego typ; nie zabijał rudowłosych.

Zostawił jej dobry napiwek, zapłacił rachunek w kasie przy drzwiach i wyszedł. Opuściwszy klimatyzowane wnętrze restauracji, miał wrażenie, że wrześniowy upał niczym poduszka zatyka mu usta. Kiedy szedł w stronę swojej furgonetki, wiedział, że Helen go obserwuje, ale nie obejrzał się.

Z restauracji pojechał do centrum handlowego i zatrzymał samochód jak najdalej od sklepów, w cieniu palmy daktylowej rosnącej w rogu wielkiego parkingu. Wspiął się po rozkładanych siedzeniach na tył furgonetki, zaciągnął bambusową zasłonę, która oddzielała kabinę kierowcy od części bagażowej i wyciągnął się na grubym, postrzępionym, zbyt krótkim dla niego materacu. Jechał całą noc bez odpoczynku, całą drogę z St. Helena w okręgu upraw winorośli. Z ogromnym śniadaniem w żołądku poczuł się senny.

Cztery godziny później obudził się ze złego snu. Spływał potem, drżał, płonął i marzł jednocześnie, jedną ręką ściskał materac, drugą chwytał powietrze. Próbował krzyczeć, ale głos uwiązł mu w głębi gardła; wydawał suche, urywane dźwięki.

Z początku nie wiedział, gdzie jest. W tyle furgonetki nie panowała idealna ciemność tylko dzięki trzem wąskim pasmom bladego światła, które dochodziły przez wąskie szczeliny w bambusowej zasłonie. Powietrze było ciepłe i stęchłe. Usiadł, namacał ręką metalową ścianę, powiódł zmrużonymi oczyma po ledwie widocznym otoczeniu i stopniowo dochodził do siebie. Kiedy wreszcie do niego dotarło, że jest w furgonetce, rozluźnił się i z powrotem wyciągnął na materacu.

Próbował sobie przypomnieć, co mu się śniło, ale jak zwykle nie mógł. Przez całe życie dokuczały mu nieomal co noc te straszne sny, z których budził się zdjęty panicznym strachem, z suchymi ustami i bijącym sercem; nigdy jednak nie był w stanie sobie przypomnieć, co go tak przeraziło.