Dean Koontz: Szepty

– Od płacenia prostytutkom za zaspokajanie swoich perwersyjnych żądz jest jeszcze piekielnie daleko do seksualnego napastowania własnego dziecka.

– Ale my wiemy, że bezustannie napastował Katarzynę przez wiele lat – powiedział Tony. – Więc w oczach Leo to nie musiał być wielki krok. Prawdopodobnie powiedziałby, że pastwienie się nad dziewczętami pani Yancy nie jest niczym zdrożnym, ponieważ im płacił, a zatem je posiadał, przynajmniej przez chwilę. Byłby mężczyzną z silnym poczuciem własności – i to nadzwyczaj liberalnie określającym słowo „własność”. Użyłby tego argumentu, tego samego punktu widzenia, aby usprawiedliwić to, co robił Katarzynie. Ludzie tacy, jak on, uważają, że dziecko jest tylko ich własnością – mówią moje dziecko zamiast moje dziecko. Jego zdaniem Katarzyna była rzeczą; przedmiotem – zmarnowanym, jeśli nie używanym.

– Cieszę się, że nigdy nie poznałem tego sukinsyna – stwierdził Joshua. – Gdybym mu kiedyś podał rękę, do dzisiaj bym uważał, że jest brudna.

– Moim zdaniem – kontynuował Tony – Katarzyna jako dziecko została uwięziona w domu, w zezwierzęcającym związku z człowiekiem, który był zdolny do wszystkiego i zasadniczo nie istniała szansa, że mogła właściwie zadbać o swoje zdrowie psychiczne w tak okropnych warunkach. Leo był wielkim odludkiem, zimnym jak ryba, potwornie samolubnym i obdarzonym bardzo silnymi i wyjątkowo pokrętnymi potrzebami seksualnymi. Jest możliwe, a nawet prawdopodobne, że cierpiał nie tylko na zaburzenia emocjonalne. Mógł być zboczeńcem i skrajnym psychotykiem, oderwanym od rzeczywistości, ale potrafiącym ukryć to oderwanie. Jest taki rodzaj psychopaty, który trzyma żelazną kontrolę nad swymi urojeniami i posiada zdolność kanalizowania większości swej szaleńczej energii w społecznie akceptowalne pragnienia, czyli zdolność do uchodzenia za normalnego. Taki rodzaj psychiki znajduje upust dla swego szaleństwa w jednej wąskiej sferze, zazwyczaj należącej do życia prywatnego. W swoim przypadku Leo upuszczał trochę pary z prostytutkami, a dużo z Katarzyną. Musimy sobie uzmysłowić, że dręczył ją nie tylko fizycznie. Jego żądze nie ograniczały się tylko do seksu. Dążył do całkowitej kontroli. Kiedy już ją złamał fizycznie, nie byłby usatysfakcjonowany, gdyby jej nie złamał emocjonalnie, duchowo i potem umysłowo. Zanim Katarzyna przyjechała do lokalu pani Yancy, aby urodzić dziecko swego ojca, była równie szalona jak Leo. Ale wyraźnie przejęła jego opanowanie, jego zdolność do niewyróżniania się wśród normalnych ludzi. Straciła to opanowanie na trzy dni, kiedy urodziły się bliźnięta, ale potem znowu się pozbierała.

– Straciła panowanie nad sobą po raz drugi – zauważyła Hilary, kiedy samolot przedzierał się przez łachę wirującego powietrza.

– Tak – przyznał Joshua. – Kiedy powiedziała pani Yancy, że została zgwałcona przez demona.

– Jeżeli moja teoria jest prawidłowa – ciągnął Tony – to Katarzyna uległa nieprawdopodobnym przemianom po urodzeniu bliźniąt. Przeszła od jednego ciężkiego stanu psychotycznego do jeszcze cięższego. Nowy zbiór urojeń wypchnął stary zbiór. Potrafiła utrzymywać pozorny spokój, mimo że była niewolona seksualnie przez własnego ojca, mimo emocjonalnych i fizycznych tortur, jakie jej zadawał, mimo tego, że zaszła z nim w ciążę, i nawet mimo śmiertelnego bólu od ściskania się w dzień i w nocy przez te wszystkie miesiące, w czasie których natura domagała się, by ona tyła. W jakiś sposób utrzymała atmosferę normalności przy tym wszystkim. Ale po urodzeniu bliźniąt, kiedy sobie uświadomiła, że jej opowieść o dziecku Mary Gunther spowoduje, że wszystko wokół niej zawali się z hukiem, nie dała rady znieść już niczego więcej. Miotała się tak długo, dopóki sobie nie wymyśliła, że została zgwałcona przez diabła. Wiemy od pani Yancy, że Leo interesował się okultyzmem. Katarzyna przeczytała parę jego książek. Gdzieś się dowiedziała o przekonaniu niektórych ludzi, że bliźnięta urodzone w czepkach i tak dalej, no i zaczęła fantazjować. I ten pomysł, że jest niewinną ofiarą potwora z piekła, który ją zgwałcił – cóż, to było bardzo pociągające. Uwolniło to ją od wstydu i poczucia winy z powodu urodzenia dzieci własnego ojca. Było to jednak nadal coś, co musiała ukrywać przed światem, ale nie było to coś, co musiała ukrywać przed sobą. Nie było to nic wstydliwego, na co musiała znajdywać dla siebie nieustannie wymówki. Nikt nie będzie oczekiwał, że zwykła kobieta sprzeciwi się diabłu, który dysponuje nadprzyrodzoną mocą. A skoro potrafiła narzucić sobie wiarę, że naprawdę została zgwałcona przez potwora, to mogła też zacząć uważać siebie za nieszczęśliwą, niewinną ofiarę, a nie kogoś znacznie gorszego.

– Ale tak czy inaczej nią była – powiedziała Hilary. – Była ofiarą swojego ojca. To on ją sobie podporządkował, nie odwrotnie.

– To prawda – przyznał Tony. – Ale prawdopodobnie spędził mnóstwo czasu i energii na praniu jej mózgu, próbując sprawić, by myślała, że jest winna, odpowiedzialna za ich występny związek. Przeniesienie winy na córkę – to dość częsty sposób, w jaki chory człowiek ucieka od własnego poczucia winy. I ten rodzaj zachowania pasowałby do autorytarnej osobowości Leo.

– W porządku – powiedział Joshua, kiedy lecieli na północ po ustępliwym niebie. – Zgodzę się z tym, co pan dotychczas powiedział. Może to nie jest prawda, ale jest w tym jakiś sens i zarazem pożądana zmiana sytuacji. Czyli że Katarzyna urodziła bliźnięta, zatraciła się na trzy dni i potem opanowała się na powrót, dając się ponieść nowej fantazji; nowemu urojeniu. Wierząc, że zgwałcił ją diabeł, mogła zapomnieć, że to w rzeczywistości zrobił jej ojciec. Mogła zapomnieć o kazirodztwie i częściowo odzyskać szacunek do samej siebie. W sumie, prawdopodobnie nigdy w całym swym życiu nie miała lepszych odczuć co do własnej osoby.

– Tak dokładnie było – zgodził się Tony.

– Pani Yancy była jedyną osobą, której kiedykolwiek powiedziała o kazirodztwie, więc kiedy dała się omotać nowej fantazji z udziałem diabła, paliła się do wyznania „prawdy” tej kobiecie. Bała się, że pani Yancy będzie ją uważała za jakiegoś potwora i wielką grzesznicę, więc zapragnęła, by pani Yancy dowiedziała się, że ona jest jedynie ofiarą jakiegoś niepokonanego stworzenia z zaświatów. Dlatego bredziła o tym tak długo.

– Ale kiedy pani Yancy jej nie uwierzyła – powiedział Tony – postanowiła zachować to dla siebie. Zrozumiała, że żaden człowiek jej w to nie uwierzy. To jednak nie miało już dla niej znaczenia, bo była sama przekonana, że ona zna prawdę i że tą prawdą jest diabeł. To była znacznie łatwiejsza tajemnica do udźwignięcia niż ta druga, związana z Leo.

– A Leo umarł kilka tygodni wcześniej – dodała Hilary – więc nie było go przy niej, aby jej przypomnieć to, o czym zapomniała.

Joshua zdjął na moment ręce z przyrządów sterowych samolotu, wytarł je o koszulę.

– Myślałem, że jestem już zbyt diablo stary i cyniczny, aby zareagować jeszcze na jakiś horror. Ale ta opowieść sprawia, że pocą mi się dłonie. Jest jakaś straszna zgodność z tym, co właśnie powiedziała Hilary. Leo nie był przy niej, więc nikt jej nie przypomniał – ale ona potrzebowała obydwu bliźniąt przy sobie, aby wspierały to nowe urojenie. Były jego żywym dowodem i nie mogła oddać któregoś z nich do adopcji.

– Zgadza się – powiedział Tony. – Posiadanie ich przy sobie pomagało jej w podtrzymywaniu iluzji. Kiedy patrzyła na te dwa idealnie zdrowe, niewątpliwie ludzkie niemowlęta, naprawdę widziała rzeczywiście coś odmiennego w ich narządach płciowych, tak jak powiedziała pani Yancy. Widziała to w myślach, wyobrażała to sobie, widziała coś, co było dla niej dowodem, że są dziećmi demona. Bliźnięta były częścią jej wygodnego nowego urojenia – używam słowa „wygodny” jedynie dla porównania z koszmarami, z którymi żyła wcześniej.