Albert Baantjer - De Cock en een dodelijke dreiging

De Cock voelde hoe een koude rilling door zijn lijf trok. Het bracht zijn denkvermogen totaal tot stilstand. Even. Enkele seconden. Toen kwam het weer vol in bedrijf.

‘Waar?’

‘Wat bedoel je?’

‘Waar werd ze opgevist… waar op de Keizersgracht?’

Vledder trok wat hulpeloos zijn schouders op.

‘Dat weet ik niet. Dat heeft Bram Brakel niet gezegd. Ik denk dat hij dat ook niet weet.’

De Cock klemde zijn lippen op elkaar.

‘Dat moet te vinden zijn.’ Hij wees omhoog. ‘Duik boven eens in de administratie. Daar moeten aantekeningen van zijn… een proces-verbaal van lijkvinding. Als je er zelf niet helemaal uitkomt, vraag dan of Afra Molenkamp je even helpt.’

Vledder keek op zijn horloge.

‘Realiseer je je, dat het al bijna tien uur is. Die van de administratie zijn allang naar huis.’

De Cock wreef zich achter in zijn nek.

‘Pak de sleutel van de administratie,’ gebood hij, ‘en zoek het op. Ik wil het weten.’

Vledder verliet de recherchekamer.

De grijze speurder voelde zich onrustig. Zijn bekwame hersenen werkten op volle toeren. Hij liet alle gebeurtenissen nog eens aan zijn geest voorbijtrekken, vond tientallen constructies en varianten, maar kon geen oplossing vinden die hem volledig bevredigde.

Na ruim tien minuten kwam Vledder in de recherchekamer terug. De jonge rechercheur zag er vermoeid en ontdaan uit.

De Cock keek hem gespannen aan.

‘Heb je het gevonden?’

Vledder knikte.

‘Het lijk van Tanja Geldrop dreef in de Keizersgracht precies op de plek waar de beide vermoorde compagnons tegen een boom geleund over het water staarden.’

Op het drukke Stationsplein stapte De Cock uit de tram. Aan zijn rechterhand bungelde een plastic draagtasje met een boek. Met een norse trek op zijn gezicht sjokte hij met de stroom voetgangers mee naar het brede trottoir van het Damrak. Hoewel hij de oplossing van het mysterie kende, wist wie voor de moorden verantwoordelijk was, voelde hij zich niet geheel voldaan. Het had naar zijn gevoel te lang geduurd… te lang had hij zich laten misleiden en het bedrog niet doorzien.

Maar de wetenschap de moordenaar te kennen, had hem een goede nachtrust bezorgd. Voor het eerst sinds een paar dagen had hij zich onbekommerd in Morpheus’ armen geworpen.

Hij keek schuin links omhoog. Het regende niet, maar de lucht boven de oude achtergevels van de Warmoesstraat zag er grauw en dreigend uit. Ook de weerberichten bleven spreken van aanhoudende regen en veel wind.

Zijn blik dwaalde naar rechts, naar de etalages met kerstartikelen. Het bracht een glimlach om zijn mond. Van één ding was hij overtuigd… voordat de kerstklokken begonnen te beieren, had hij de zaak van de dodelijke dreiging tot een einde gebracht.

Bij de Oudebrugsteeg stak hij voor een aanstormende tram de rijbaan van het Damrak over en kuierde op zijn gemak naar de Warmoesstraat.

De Cock wierp zijn oude hoedje naar een haak van de kapstok en miste. Daarna deed hij zijn regenjas uit en raapte zijn hoedje op. De vingers van Vledder gleden razendsnel over de toetsen van zijn elektronische schrijfmachine. Toen hij De Cock in het oog kreeg, liet hij zijn vingers rusten.

‘Je bent laat.’

De oude rechercheur knikte gelaten.

‘En jij hebt wallen onder je ogen.’

Vledder maakte een hulpeloos gebaartje.

‘Ik heb vannacht geen oog dichtgedaan. Ik ben in gedachten voortdurend met die zaak bezig geweest. Ik kom er gewoon niet uit. Ik heb het gevoel dat nu alle mensen die ons iets zouden kunnen vertellen, dood zijn.’

De Cock knikte instemmend.

‘Dat gevoel heeft de moordenaar ook.’

‘Moordenaar?’

‘De Cock knikte opnieuw.

‘Het is een man.’

Vledder keek hem verbijsterd aan.

‘Jij weet wie het is?’

De oude rechercheur grijnsde breed.

‘Boerke Naas.’

Vledder keek hem met open mond aan.

‘Boerke Naas?’

In zijn stem trilde ongeloof.

De Cock nam het boek uit het plastic draagtasje en wierp het de jonge rechercheur toe.

’Versjes uit de Oude Tijd. Ik kon gisteravond net als jij de slaap niet vatten. Dat boekje van die uitgever uit Baarn lag binnen handbereik. Uit balorigheid… om even van gedachten te veranderen, heb ik dat boekje gepakt en ben gaan lezen.’ De grijze speurder zuchtte. ‘Toen kwam ik Boerke Naas tegen.’

‘Wie is Boerke Naas?’

De Cock reikte voorover, pakte het boek terug en begon te bladeren. ‘Het is een gedichtje van de Vlaamse priester-dichter Guido Gezelle. Het verhaalt van een boertje, dat in de stad een paar runderen had verkocht en met de opbrengst daarvan op weg naar huis door een struikrover met een pistool in zijn hand wordt overvallen.’ Hij zweeg even en hield het boek open voor zich. ‘Ik zal nu Guido Gezelle even aan het woord laten.’ Declamerend ging hij verder:

De Cock klapte het boek dicht.

‘Dat was het.’

‘Wat?’

‘De aanwijzing, die mij de oplossing bracht.’

Vledder keek hem sullig aan.

‘Dat snap ik niet.’

De Cock schoof het boek met versjes van zich af.

‘Daar was ik al bang voor,’ sprak hij droevig.

Vledder leunde op zijn schrijfmachine.

‘Wat heeft dit met onze zaak te maken?’

‘Alles.’

Vledder grinnikte. ‘Er is in onze zaak in het geheel geen sprake van een beroving.’

De Cock zuchtte. ‘Het gaat niet om de beroving,’ sprak hij geduldig.

‘Het gaat om de houding… het gedrag van Boerke Naas.’

Hij stond op en liep naar de kapstok.

Vledder liep hem na.

‘Waar ga je heen?’

De Cock draaide zich half om.

‘Waar gaan wij heen,’ verbeterde hij.

Vledder monsterde het gezicht van de grijze speurder.

‘Waar gaan wij heen?’ herhaalde hij timide.

De Cock pakte zijn hoedje. ‘Naar Ermelo… Arend Harredijke arresteren voor een drievoudige moord.’

De Cock zat thuis in zijn brede fauteuil bij de haard. Naast hem, op een bijzettafeltje, stonden een fles fijne cognac en enige fraaie, diepbolle glazen.

De oude rechercheur keek naar het lange bleke gezicht van commissaris Buitendam. Hij had hem uitgenodigd voor het slotakkoord, zoals hij zo’n laatste bespreking altijd noemde, en tot zijn verbazing had de politiechef zijn uitnodiging aanvaard. Naast de commissaris zaten wat onwennig Dick Vledder en Appie Keizer.

De Cock schonk klokkend in en deelde de glazen rond. Zijn vrouw bracht schalen vol lekkernijen.

Commissaris Buitendam boog zich iets naar voren.

‘Ik heb begrepen,’ sprak hij geaffecteerd, ‘dat die heer Harredijke van De Grafische Heraut ons op een verschrikkelijke manier om de tuin heeft geleid.’

De Cock reageerde niet. Hij nam een slok van zijn cognac en keek in de richting van Vledder.

‘Weet je, dat wij enige dagen geleden op nog geen twee meter afstand van de oplossing van het drama hebben gestaan?’

De jonge rechercheur keek hem verward aan.