Albert Baantjer - De Cock en een dodelijke dreiging

De Cock keek hem aan.

‘Heb je haar thuisgebracht?’

‘Ja.’

‘Tot in haar flat?’

‘Ja.’

‘Zei ze nog wat… onderweg?’

De jonge rechercheur schudde zijn hoofd.

‘Niets… althans niets dat voor onze zaak van belang is. Ze was wel erg terneergeslagen… verdrietig. Ze vroeg zich af of ze, nu Sjaak dood is, nog in haar knusse flatje kon blijven.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Het arme kind,’ verzuchtte hij. ‘Ik heb er nog een moment aan gedacht om voor de herkenning Smalle Lowietje te gebruiken. Die heeft Jacques van leperen ook in leven gekend. Maar Blonde Chrissie leek mij voor dat doel toch beter geschikt.’ Hij zweeg even. ‘Ik vond het heel aangrijpend. Ik had het idee dat ze echt verdriet had.’

Vledder grijnsde.

‘Logisch… ze is haar boterham kwijt.’

De Cock keek bestraffend naar hem op.

‘Daar dacht Chrissie niet aan,’ riep hij fel, ‘toen ze het dode hoofd van Sjaak in haar schoot legde.’ De oude rechercheur snoof verachtelijk. ‘Het wordt tijd dat je leert om emoties te onderscheiden.’ Met een van woede vertrokken gezicht pakte hij een sleutel uit de buitenzak van zijn natte regenjas. ‘Hier… maak open.’

Vledder nam de sleutel aan. De felle reactie van De Cock had hem zichtbaar aangegrepen. Zijn hand trilde toen hij de groengelakte toegangsdeur opende.

Via het portaal met het gesloten uitkijkluikje kwamen ze in de brede, met wit marmer beklede gang. Voor de monumentale eiken deur bleef De Cock staan.

‘E. van den Aerdenburg,’ las hij hardop, ‘ontwerper.’

Vledder wees naar de sierlijke, witgelakte schrijfletters.

‘Vreemd, dat de naam van Jacques van Ieperen daar niet bij staat.’

De Cock glimlachte. Zijn boosheid was al weer weggeëbd. ‘Misschien was hij slechts stille vennoot.’

Vledder duwde de deur open. Voorzichtig stapte hij naar binnen. De Cock liep achter hem aan. Het licht van zijn zaklantaarn speelde door het vertrek. Even maar. Toen bleef het licht staan. Op een stoel, in het kille ovaal van de zaklantaarn, lagen slordig weggeworpen, een donkerbruin colbert en een regenjas.

De Cock had moeie voeten. Ze waren er ineens, onaangekondigd. Het was als de donder bij een heldere hemel. Hij leunde achterover en legde zijn voeten op een hoek van zijn bureau. Met een van pijn vertrokken gezicht bevoelde hij zijn kuiten. Het was alsof geniepige kleine duiveltjes uit pure boosaardigheid met duizend spelden in zijn kuiten prikten. Hij kende de pijn, die uit de holten van zijn voeten kwam, langs zijn hielen omhoog trok en zich vastzette in zijn kuiten. Hij wist ook wat de pijn betekende. Telkens als de zaken slecht liepen, als zijn onderzoeken dreigden te verzanden en als hij het machteloze gevoel had volkomen in het duister te tasten, gaven die helse duiveltjes acte de présence.

Vledder keek hem bezorgd aan. ‘Is het weer zover?’

De Cock knikte en sloot zijn ogen. Enkele minuten bleef hij zo zitten, bewegingloos en geconcentreerd. Zijn markant gezicht leek een stalen masker. Om de pijn te verdrijven zette hij zijn tanden in zijn onderlip. ‘Het gaat wel weer over,’ sprak hij mat. ‘De pijn is nog wel te verdragen, maar de wetenschap dat wij na twee moorden en een moordaanslag en dagen van intensief speuren in feite nog geen stap verder zijn gekomen met ons onderzoek, bezorgt mij een angstig gevoel.’

Vledder keek zijn oudere collega met een blik vol ongeloof aan. ‘Je denkt dat wij er niet uitkomen en dat wij de moordenaars nooit zullen pakken?’

De Cock keek hem aan.

‘Dat kan toch?’ antwoordde hij benepen. ‘Hoeveel moorden blijven er niet onopgelost? Daar kun je hele begraafplaatsen mee vullen.’

Vledder schudde resoluut zijn hoofd.

‘Niet bij ons. Ik bedoel, niet bij jou. Zolang wij samen zijn… en dat is toch al een paar jaartjes… kan ik mij niet herinneren dat wij ooit een affaire hebben laten zakken.’

Op het van pijn vertrokken gezicht van De Cock brak een glimlach door. Hij trok zijn schouders op.

‘Misschien is het bijgeloof?’

‘Wat?’

‘Dat mijn moeie voeten iets met de stand van het onderzoek te maken hebben.’

Vledder lachte bevrijd. ‘Vast.’

De Cock tilde zijn benen van zijn bureau.

‘Heb je de drie patroonhulzen en de kogels die wij gisteravond in het kantoor van wijlen de heer Van den Aerdenburg hebben gevonden al naar het laboratorium in Den Haag gestuurd?’

‘Dat heb ik vanmorgen gedaan. Ik heb ook het laboratorium even gebeld en gevraagd hoever zij met dat andere onderzoek waren.’

‘En?’

‘De patroonhulzen die wij na de dood van Emile van den Aerdenburg vonden, de kogel die dokter Rusteloos tijdens de gerechtelijke sectie uit zijn lijf peuterde, alsmede de patroonhulzen die de politie uit Amstelveen opstuurde, komen alle uit hetzelfde pistool.’

De Cock voelde aan zijn kuiten.

‘Ik ben ervan overtuigd, dat het onderzoek zal uitwijzen dat ook de patroonhulzen en de kogels van gisteravond uit datzelfde wapen komen.’

Vledder knikte instemmend. ‘En volgens mij kunnen we er ook van overtuigd zijn, dat het pistool steeds door dezelfde schutter werd gehanteerd.’

Hij zweeg even, kneep zijn lippen op elkaar. ‘En de schutter is ook vrouwelijk.’

De Cock keek op zijn horloge. ‘Hoe laat is de sectie op Jacques van leperen?’

‘Straks om tien uur. Ik heb gevraagd of Appie Keizer de sectie wil bijwonen.’

‘Waarom?’

Vledder trok een vies gezicht. ‘Ik heb er geen zin in.’

De Cock strekte zijn wijsvinger naar hem uit.

‘Dan mag jij eerst,’ sprak hij ernstig, ‘dat lijk van Jacques van leperen wel ordentelijk aan Appie Keizer overdragen. Anders kom je juridisch in de problemen. Stel je voor dat dokter Rusteloos aan een verkeerd lijk gaat snijden.’

Vledder bracht geschrokken een hand voor zijn mond.

‘Je hebt gelijk. Wat stom. Ik heb aan zo’n overdracht totaal niet gedacht.’

De Cock stond op en liep naar de kapstok. ‘Vraag of Appie Keizer er al voor klaar is… maken we eerst even een ommetje naar Westgaarde.’

‘En dan?’

‘Gaan we naar Baarn.’

Vledder liep verwonderd achter hem aan. ‘Wat moeten we daar doen?’

De Cock draaide zich half om. ‘Op condoleancebezoek,’ sprak hij strak. ‘Een vereenzaamde vrouw vertellen dat ze weduwe is geworden. Dergelijke zaken mag je nooit vergeten.’

Ze reden met een rustig gangetje Baarn binnen.

De Cock blikte opzij naar Vledder aan het stuur. ‘Ken je de weg nog?’

De jonge rechercheur knikte. ‘Straks na de spoorwegovergang onmiddellijk rechtsaf. Dan zijn we in de Prinses Marielaan. Even voorbij het kantoor van uitgeverij De Fontein gaan we linksaf.’

De Cock knikte goedkeurend. ‘Ik heb gisteren met de post van de directeur van die uitgeverij een relatiegeschenk gekregen.’

‘Als het maar niet te kostbaar is, anders ben je als politieman verplicht het te melden.’

De Cock maakte een schouderbeweging. ‘Het is een boek… een gebonden boek met Versjes uit de Oude Tijd , verzameld door ene Els Olden. Ik heb het nog niet ingekeken. Ik hoop dat het vanavond niet te laat wordt.’

Ze reden de Prins Bernhardlaan in. Een tiental meters voor een zijlaan parkeerde Vledder de Volkswagen aan de kant van de rijbaan, schuin op de wortels van een eerbiedwaardige eik. Ze stapten wat verkreukeld uit en slenterden terug de laan in. Bij de imposante villa op nummer 73 liepen ze het brede grindpad op. Voor de glimmende bruingelakte toegangsdeur bleven ze staan.

De Cock nam zijn hoedje af, bracht een droevige trek op zijn gezicht en belde aan.

Het duurde niet lang. Al na enkele seconden werd de deur door mevrouw Van Ieperen geopend. Ze droeg dezelfde hooggesloten japon als bij hun vorige bezoek. Ook de zilveren broche ontbrak niet.