Albert Baantjer - De Cock en een dodelijke dreiging

‘Hoeveel dagen hebben we nog voordat de kerstklokken beginnen te luiden?’

‘Twee, tweeënhalve dag.’

‘Redden we het nog?’

‘Wat bedoel je?’

‘Deze ellendige zaak tot klaarheid brengen voor de kerstnacht?’

De Cock liet zich wat onderuitzakken.

‘Je moet er vertrouwen in hebben,’ sprak hij rustig.

Vledder gebaarde om zich heen. ‘Dit condoleantiebezoek aan mevrouw Van Ieperen in Baarn heeft ons ook niets opgeleverd.’ De oude rechercheur schoof zijn onderlip vooruit.

‘Ik ben niet ontevreden.’

Vledder snoof verachtelijk. ‘Komen we daar verder mee?’ vroeg hij een tikkeltje sarcastisch. ‘Tanja, een mooie, jonge journaliste. Ze kent geen achternaam… geen adres… weet niet voor welke krant ze werkt… voor welk maandof weekblad. Ze weet niet of die Tanja ook wel eens met Emile van den Aerdenburg heeft gedineerd. Of met Arend Harredijke.’ Hij grinnikte vreugdeloos. ‘Wat weet die stijve mevrouw Van Ieperen feitelijk wel?’

De Cock schoof zijn hoedje naar voren. ‘Ik vraag mij af of ze wel beseft dat ze inmiddels weduwe is geworden.’

Vledder reageerde niet. Zwijgend reden ze voort. Na enige tijd trok de jonge rechercheur rimpels in zijn voorhoofd.

‘Weet je wat ik vreemd vind?’

‘Nou?’

‘Dat wij beiden ons nooit hebben afgevraagd of zij misschien de mysterieuze vrouw is!’

‘Mevrouw Van Ieperen?’

Vledder knikte. ‘Ik vind haar een ondoorgrondelijke vrouw. Ik heb het gevoel dat in haar veel meer emoties leven, dan zij uiterlijk toont. Die zwarte, hooggesloten japon maakt op mij de indruk van een camouflagekleed om haar ware hartstocht te verbergen.’

De Cock keek bewonderend naar hem op. ‘Ik heb nooit geweten dat jij zo scherp analyserend naar vrouwen keek!’

Vledder maakte een wrevelig gebaartje. ‘Dat preutse gedoe staat mij tegen. Ik vind haar niet sympathiek.’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Dat mag voor ons nooit een uitgangspunt zijn,’ sprak hij vermanend.

Vledder zwaaide geprikkeld. ‘Dat weet ik,’ sprak hij heftig. ‘Maar laten we nu eens alle vrouwen die in deze affaire een rol spelen, de revue passeren. Dan hebben we Marianne Olthoven, de wettige vrouw van Emile van den Aerdenburg… zij is in het bezit van een vuurwapen, kan ermee omgaan en heeft een duidelijk motief. Ik heb haar nog steeds heel hoog op mijn lijstje staan, maar zij is een redelijke, normaal reagerende vrouw. Dan hebben we Charlotte Overdinkel, de wat frivole ex-vrouw van Van Aerdenburg… zij heeft geen motief, althans geen motief dat wij kennen. Maar gevoelsmatig kan ik het niet opbrengen om in haar een verdachte te zien. Begrijp je? En dat gevoel heb ik nu wel bij die mevrouw Van leperen.’

‘En Sonja van Poeldijk?’

‘Van haar weten we nog zo weinig.’

‘Gevoelsmatig?’

‘Ze lijkt mij te lief.’

De Cock glimlachte. ‘Te lief om te moorden?’

‘Precies.’

‘Ze was anders geraffineerd genoeg om mij om de tuin te leiden.’ Vledder gniffelde. ‘En dat zit je nog steeds dwars?’

‘Een beetje.’

Ze reden via Diemen Amsterdam binnen. Vledder vermeed de opbrekingen en reed de Gooiseweg verder af naar de Wibautstraat. De vele stoplichten tastten zijn humeur aan.

‘Dan hebben we alle vrouwen gehad,’ sprak hij snauwerig. ‘Jij mag zeggen wie van de vier het is.’

‘Je vergeet Tanja.’

‘Wil je die ook in het lijstje opnemen?’

De Cock knikte nadrukkelijk. ‘Het lijkt mij zinvol om achter haar identiteit te komen. Wie weet of zij ons naar de uiteindelijke oplossing voert. Je moet niet vergeten dat Jacques van Ieperen weliswaar een paar maal met haar dineerde, maar haar toch een stinkgriet noemde. En dat is een opmerkelijke kwalificatie voor een heer.’

Vledder keek hem gnuivend aan. ‘Je wilt zeggen dat die intieme etentjes toch niet zo harmonisch zijn verlopen.’

De Cock wreef met de rug van zijn hand langs zijn neus. ‘Daar heeft het alle schijn van. De vraag is: Waarom ga je met een stinkgriet dineren?’ Hij zweeg even. Nadenkend. ‘Ik zou graag eens een praatje met die juffrouw willen maken.’

‘Zouden we haar kunnen identificeren?’

De Cock tuitte zijn lippen. ‘Dat zal wel lukken,’ sprak hij geruststellend. ‘We moeten Bram Brakel, journalist van het dagblad De Telegraaf maar eens benaderen. Als die Tanja inderdaad een mooie jonge vrouw is, kent hij haar vast.’

‘Zou je denken?’

De Cock lachte. ‘Bram Brakel kent alle mooie jonge vrouwen uit het journalistenwereldje.’

Vledder stuurde de Volkswagen vanaf het Damrak de Oudebrugsteeg in en parkeerde op de steiger achter het bureau. De beide rechercheurs stapten uit en sjokten naar de Warmoesstraat.

Het was druk in de hal van het politiebureau. Voor de balie stond een groepje luid roepende en druk gesticulerende Turkse mannen met zware zwarte snorren. Een paar meter verder stonden Algerijnen en Marokkanen tegen elkaar te schreeuwen. Een Amerikaan vroeg indringend de weg naar het kantoor van The American Express Co. en een Duits meisje wilde weten waar ze het Hilfsverein kon vinden. Achter de balie probeerde Jan Kusters manmoedig om uit de gordiaanse knoop van een Babylonische spraakverwarring te blijven. Toch kreeg De Cock geen kans om ongezien aan hem voorbij te glippen.

De wachtcommandant zwaaide hoog boven de hoofden van de mensen van de balie. Een enveloppe in zijn hand. ‘Voor jou,’ brulde hij boven het rumoer uit. ‘Kwam een jochie brengen.’

De oude rechercheur wrong zich tussen de kijvende buitenlanders en nam de enveloppe van Jan Kusters over. Daarna wurmde hij zich uit het gewoel. Opmerkelijk kwiek liep hij de trappen op naar de tweede etage. Vledder volgde hem in een lager tempo. In de grote recherchekamer ging De Cock, met zijn regenjas nog aan, achter zijn bureau zitten en legde de envelop voor zich neer.

Aan De Kok , stond er in hoekige hanenpoten.

De grijze speurder riep Vledder naderbij en wees. ‘Je kunt je honderdmaal als De Cock met ceeooceekaa voorstellen,’ sprak hij hoofdschuddend. ‘Er zijn altijd nog weer mensen die je een muts op je hoofd zetten… een koksmuts.’

De jonge rechercheur lachte. ‘Je moet je ook niets verbeelden met je ceeooceekaa.’

De Cock reageerde niet. Hij scheurde de envelop open.

Er zat een klein blocnotevelletje in met daarop in dezelfde hanenpoten:

Beste De Kok,

het landhuis van de landheer heet De Aerdenburcht en ligt aan

de Barneveldseweg bij Stoutenburg. Daar is dan eerst een mo-

desjauw en daarna bal met de manakijnen.

ps sorry, kon geen vervanger

krijgen. Jauw conjak staat

nog steeds onder de tap.

Vledder las over zijn schouder mee.

‘Wat is een modesjauw met manekijnen?’

De Cock greep gniffelend naar zijn neus.

‘Smalle Lowietje komt uit een arm gezin en moest al vroeg aan de bak. Bovendien heeft hij op school bij taal nooit zo goed opgelet. Hij bedoelt duidelijk: een modeshow met mannequins.’ De oude rechercheur keek even op. ‘Of heb je niet zoveel fantasie?’ Vledder negeerde de vraag. Hij wees naar het briefje.

‘De Aerdenburcht… een toepasselijke naam. Moeten we daar nog heen?’

‘Naar dat landhuis?’

‘Ja.’

‘Wat dacht je daar te vinden?’

Vledder trok zijn schouders op. ‘Ik heb geen idee. Ik denk dat Emile van den Aerdenburg en zijn compagnon daar aan relaties hun laatste confectiemodellen toonden.’

‘Met een feestje tot slot?’

‘Zoiets.’

De Cock kauwde op zijn onderlip. ‘Stoutenburg ligt, naar ik meen, in de buurt van Leusden. Bel straks eens met de politie daar. Misschien dat men iets van dat landhuis weet. We kunnen er morgen ook zelf even heen gaan.’

‘Morgen?’