Iris Johansen - Czy północ wybije?

– Wyglądasz na zadowoloną – powiedziała Phyliss, wchodząc do apartamentu Kate. – Co cię tak uradowało?

– Nie jestem zadowolona, lecz podniecona. – Odłożyła słuchawkę. – Posłuchałam przeczucia i nie jestem pewna, czy to mi się opłaci.

– Powiesz mi, o co chodzi? Kate pokręciła głową.

– Jeszcze nie teraz. Nie chcę zapeszyć. Gdzie Joshua?

– Przebiera się. – Phyliss odwróciła się do wyjścia. – Muszę zrobić to samo. Gdzie zjemy lunch?

– Tutaj. – Kate ruszyła w stronę łazienki. – Wezmę kąpiel i przebiorę się. Poczekaj na Joshuę i zamówcie coś dla wszystkich. Dla mnie tylko kanapkę.

– Po takim treningu przydałoby ci się coś więcej niż jedna kanapka.

– Dobrze, więc zamów mi jeszcze sałatkę! – odkrzyknęła Kate przed zamknięciem drzwi.

Kiedy kelner zjawił się z zamówieniem, kończyła suszyć sobie włosy. Szybko włożyła spodnie, dopasowaną bluzkę i sandałki.

– Kate.

– Już idę. – Wpadła do salonu, musnęła wargami czoło syna i usiadła naprzeciw niego na krześle. – Co zamówiłeś?

– Chili doga. Otrząsnęła się.

– W menu jest tyle zdrowych potraw, a ty wybierasz chili doga? Uśmiechnął się.

– Powiedziałaś, że mogę zamówić, na co mam ochotę. Zresztą chili dogi są zdrowe. Mięso zawiera proteiny, a cebula to warzywo i…

– Dobrze już, dobrze.

– Zbyt łatwo się poddajesz. Dobrze się czujesz?

– Wspaniale. – Rzeczywiście czuła się świetnie. Od dnia, kiedy zginął Migellin, ujrzała po raz pierwszy promyk nadziei. A nadzieja była zdumiewająco silną podnietą. – Ale Phyliss może nie czuć się tak doskonale, jeśli zacznie cię potem boleć brzuch.

– Wszystko będzie dobrze – odezwała się Phyliss. – Ja też zamówiłam sobie chili doga.

Kate jęknęła z udaną rozpaczą.

– Znalazłam się wśród samych…

Zadzwonił telefon.

Seth?

– Odbiorę. – Zerwała się z krzesła, podniosła słuchawkę.

– Czy wiesz, gdzie jestem, Emily?

Serce jej zamarło, aby po chwili zacząć walić ze zdwojoną siłą.

– Nie odpowiadasz. Wiesz, kto mówi?

– Ishmaru.

– Wiedziałem, że mnie nie zapomnisz. Ja też nie potrafię zapomnieć ciebie. Zwłaszcza tu, gdzie teraz jestem. Tak tu pięknie. Same drzewa, krzaki i leśne ścieżki. Miałem wizje o tobie i lesie. Mam wiele wizji, wiesz? Każdy prawdziwy wojownik miewa wizje.

Zacisnęła dłoń na słuchawce.

– Czego chcesz?

– Chcę, abyś do mnie przyszła.

– Odwal się.

– Nie możesz odmawiać mi tak pochopnie. Spędziłem kilka interesujących dni w archiwum akt. Niektóre fakty były bardzo sprytnie utajnione, ale udało mi się je odkryć. Teraz wiem wszystko. Byłaś niegrzeczną dziewczynką, Kate.

– Nie wiem, o czym mówisz.

– To dlatego, że nawet nie zapytałaś, gdzie byłem. Ale i tak ci powiem. Byłem w Pinebridge.

Odłożył słuchawkę.

Zamknęła oczy, chcąc zwalczyć obezwładniający lęk.

– Mamo? – Joshua był już przy niej, w jego wzroku widniał strach.

Odruchowo otoczyła go ramieniem.

– Wszystko w porządku, kochanie. Wszystko w porządku.

– Nieprawda. Słyszałem, jak powiedziałaś: Ishmaru.

– Będzie dobrze. Możesz mi wierzyć. Będzie dobrze. – Zwróciła się do Phyliss: – Muszę iść. – Sięgnęła po torebkę. Czy jest w niej rewolwer? Tak, Seth dbał o to, aby nie ruszała się nigdzie bez broni.

– Dokąd idziesz? – zawołała za nią Phyliss.

Nie mogła jej powiedzieć. Obiecała, że nie powie. Nikt nie może się dowiedzieć. Ale Ishmaru już wie. Dobry Boże, on wie.

– Phyliss, uważaj na Joshuę.

Drzwi zamknęły się za nią.

Musiało się stać coś złego.

Seth dostrzegł to natychmiast po wejściu do pokoju.

Joshua siedział na kanapie, sztywny jakby kij połknął, Phyliss wyglądała jak kontuzjowana po olbrzymiej eksplozji. Kate!

– Gdzie Kate?

– Poszła – odparła Phyliss. – Dlaczego nie było cię przy niej? Gdzie się podziewałeś?

– Musiałem coś załatwić. Powiesz mi, gdzie ona jest, czy zamierzasz tylko na mnie krzyczeć?

– Ishmaru – wyszeptał Joshua.

Seth poczuł, jak serce gwałtownie skoczyło mu do gardła.

– Co się stało?

– Mama rozmawiała przez telefon, a potem wybiegła.

– Kiedy to było?

– Jakieś dwie godziny temu – wyjaśniła Phyliss.

– Na pewno rozmawiała z Ishmaru?

– Tak się do niego zwróciła, a potem widziałam jej minę. To był na pewno Ishmaru.

– Dokąd poszła?

– Nie powiedziała. Prosiła tylko, żebym zaopiekowała się Joshua.

– Co teraz zrobisz? – zapytał Joshua oskarżycielskim tonem. – Obiecałeś, że ją ochronisz.

– I dotrzymam słowa. – Przeszedł przez pokój, pochwycił chłopca za ramiona. – Posłuchaj mnie, Joshua. Nie pozwolę, aby stało jej się coś złego. Odnajdę ją i przyprowadzę z powrotem do ciebie.

– Nawet nie wiesz, gdzie ona teraz jest.

– Znajdę ją. Zaufaj mi. Wszystko będzie dobrze.

– Mam mówiła tak samo. Ale była przerażona. Widziałem to wyraźnie.

Ja też się boję, pomyślał Seth. Chryste, jeszcze nigdy nie bałem się tak panicznie jak teraz.

– Zaufaj mi – powtórzył. – Przyprowadzę ją z powrotem.

Joshua patrzył na niego bez słowa. Seth nie mógł nawet mieć mu tego za złe. Trudno pocieszyć kogoś skutecznie, jeśli czeka się samemu na słowa otuchy. Zdjął ręce z ramion chłopca i wyszedł z pokoju.

W korytarzu czekał na niego Rimilon.

– Gdzie byłeś, do diabła?

Widziałem, jak wyszedłeś z windy. Zjechałem na dół, żeby dowiedzieć się czegoś od portiera. Przebiegła tuż obok mnie. To nie moja wina. Starałem się ją zatrzymać. Mówiłeś, że moje zadanie to opieka nad chłopcem i starszą panią.

– Co ci powiedział portier?

– Że wzięła taksówkę. Ale nie dosłyszał, dokąd kazała się zawieźć. Niech to diabli! Ruszył w stronę wind, omijając Rimilona.

No, dobrze. Zachowaj zimną krew. Zastanów się.

Dlaczego nie zaczekała na niego?

Kate!

Do diabła, nie mieszaj do tego uczuć, myśl trzeźwo, w przeciwnym razie nie zdołasz jej pomóc.

Najpierw trzeba ją odnaleźć.

To żaden problem. Wystarczy wpaść na trop Ishmaru.

Blount wie, gdzie można znaleźć Ishmaru. Pozostało jeszcze trochę czasu. Blount wspomniał, że Ishmaru zarezerwował samolot po śmierci Migellina.

Chyba że zmienił zdanie i wrócił do Waszyngtonu.

Wolał nawet nie myśleć o takiej ewentualności. Musi przyjąć, że ma czas i że Kate leci teraz gdzieś na spotkanie z Ishmaru.

Tak więc należy obecnie uzupełnić nieco dotychczasową taktykę działania: niech bąk wiruje nadal, a zanim się zatrzyma, on musi wykryć, gdzie Kate ma się spotkać z Ishmaru.

Rozcięta warga piekła jak diabli.

Blount z nachmurzoną miną spoglądał na swoje odbicie w lustrze. Warga nie tylko piekła, była także opuchnięta. Pieprzony Ogden! Niech go diabli!

Do diabła też z Sethem Drakinem. Ale jego los jest już przesądzony. Kiedy tylko klinika powstanie i zacznie funkcjonować, ten sukinsyn zginie. To się da załatwić przez ojca. Tak trzeba. Piękne za nadobne. Wet za wet.

Włożył do podręcznej torby płyn po goleniu, dezodorant i szczotkę do zębów. Reszta bagażu była już spakowana. Zaraz wezwie taksówkę i wyniesie się stąd. Nie miał zamiaru tkwić tu dłużej, czekając na Drakina. Żałował tylko, że pośpiech nie pozwoli mu pchnąć tego dupka w łapy Ogdena.

Ogden zdążył się już na pewno ubzdryngolić. Idąc po swoje rzeczy do biura, Blount ujrzał przedtem służącego, który wnosił do biblioteki butelkę wódki. Wykorzystał też sposobną chwilę, aby wepchnąć do swojej walizki kilka dokumentów, stawiających Ogdena w dość niekorzystnym świetle. Nie było to nic szczególnie szokującego; tego typu materiały spoczywały bezpiecznie w prywatnym sejfie szefa. Ale znajdą się gazety, które zainteresują informacje o transakcji dotyczącej terenów pod budowę fabryki w Indiach. To by było…