Boris Akunin - Diamentowa karoca 2 - Między wierszami

– A cóż to takiego Diamentowa Karoca?

– To najzupełniej swoiste odgałęzienie buddyzmu. Najbardziej zawikłane i osłonięte sekretem. Niewtajemniczonym mało co o nim wiadomo. Zgodnie z ową nauką człowiek może osiągnąć oświecenie i stać się buddą jeszcze za życia, ale wymaga to szczególnego utwierdzenia wiary. Stąd to Karoca ta zwie się Diamentową. Wszak nie ma w naturze nic twardszego niż diament.

– Nie całkiem rozumiem – oznajmił, pomyślawszy chwilę, Fandorin. – Jak można osiągnąć oświecenie i stać się buddą, dokonawszy przedtem tylu zabójstw i niegodziwości?

– No, to akurat nie sztuka. Mało to łotrostw popełniają nasi świętoszkowie, a wszystko w imię Chrystusa i zbawienia duszy? Sedno tkwi nie w nauce. Znam mnichów z sekty Shingon, zgłębiających drogę Diamentowej Karocy. Doskonalą się, nikomu nie wchodząc w drogę. Nie wtajemniczają w swe sprawy postronnych, lecz i sami nie wtykają nosa w cudze sprawy. Nie są przy tym w żadnym razie fanatykami. Trudno sobie wyobrazić, by któryś z nich odciął sobie fizjonomię z okrzykiem Kongōjō!. Przede wszystkim nigdy zaś nie słyszałem, by ta formuła miała jakiś magiczny sens… Widzi pan, w buddyzmie japońskim uważa się, że pewne sutry czy formuły słowne posiadają magiczną moc. Jest zaklęcie Namu Amida-Butsu, jest Sutra Lotosu Namu Myōhō-renge-kyō. Mnisi powtarzają je po tysiąc razy, wierząc, że tym samym wznoszą się po drodze Buddy. Widać istnieje również jakaś fanatyczna sekta, która przyswoiła sobie okrzyk Kongōjō… – Wsiewolod Witaljewicz rozłożył ręce. – Niestety, w podobnych kwestiach Europejczyk się nie połapie. Wróćmy więc lepiej do człowieka bez oblicza, póki nie uwięźliśmy w gąszczach buddyzmu. Prześledźmy logiczne następstwo zdarzeń. Pytanie: za co zabito Błagolepowa? Odpowiedź: za to, że na prawo i lewo paplał o nocnych pasażerach. Innej przyczyny, żeby nasyłać mistrza perfidnych zabójstw na tak mizerną personę, przecież nie było. Racja?

– Racja.

– Człowiek bez oblicza to ninja – z tych, których, jak wiadomo z historii, wynajmuje się za pieniądze. Osobną kwestią pozostaje, skąd w tysiąc osiemset siedemdziesiątym ósmym roku mógł wziąć się ninja. Być może teraz już nigdy się tego nie dowiemy. Lecz skoro jednak znalazł się człowiek, który postanowił żyć i umrzeć według praw tej sekty, to z pewnością jego sposób zarobkowania był ten sam. Innymi słowy, był to najemnik. Pytanie: kto go wynajął? Odpowiedź: nie wiadomo. Pytanie: po co wynajął?

– By torował drogę i chronił trzech samurajów z Satsumy – zaryzykował Fandorin.

– Najpewniej tak. Wynajęcie takiego mistrza musiało kosztować krocie. Skąd taki majątek u byłych samurajów? A więc w grze uczestniczą poważni zakulisowi gracze, zdolni obstawiać wysokie stawki, byle rozbić bank. Bank znamy – to minister Ōkubo. Wszystko to właśnie napiszę w raporcie, który prześlę na ręce ambasadora. Dodam, że kierownikiem, wspólnikiem lub pośrednikiem satsumskich zabójców jest właściciel jaskini gry. Japońska policja śledzi go i to na dziś jedyny nasz punkt zaczepienia. Co pan powie, Fandorin? Nie opuściłem czegoś w swej analizie sytuacji?

– Analiza jest w pełni prawidłowa – przyznał radca tytularny.

– Merci. - Konsul zdjął ciemne okulary, potarł zmęczone oczy. – Jednakże kierownictwo ceni mnie nie tylko za zdolność przeprowadzania analiz, ale także za dar trafnych decyzji. Co mam napisać w résumé raportu?

– Wnioski. – Fandorin też podszedł do okna, popatrzył, jak w ogrodzie pod strugami deszczu wibrują liście akacji. – W sumie cztery. Spiskowcy mają swojego agenta w kręgach policji. To raz.

Doronin drgnął.

– Skąd pan to wziął?

– Z faktów. Najpierw zabójca dowiedział się, że mieszka u mnie świadek zabójstwa Błagolepowa. Potem ktoś uprzedził Satsumczyków o zasadzce w godaunie. A wreszcie ninja wiedział o istnieniu odcisków i o tym, gdzie są przechowywane. Wniosek może być tylko jeden: ze spiskowcami ma kontakt albo ktoś z mojej grupy, albo jedna z osób informowanych o toku śledztwa.

– Na przykład, ktoś taki, jak ja?

– Na przykład, ktoś taki, jak pan.

Konsul zmarszczył brwi. Pomilczał.

– Dobrze. Co do pierwszego wniosku: jasne. Dalej.

– Garbus z pewnością wie o inwigilacji i w żadnym razie nie porozumie się z Satsumczykami sam. To dwa. Jak z tego wynika, trzeba zmusić go do działania. To trzy. Jednakże, żeby znów nie skończyło się klapą, operację przeprowadzić trzeba w sekrecie i przed policją municypalną, i japońską. To cztery. I tyle.

Przemyślawszy, co usłyszał, Doronin pokręcił sceptycznie głową.

– Niby tak, ale co właściwie znaczy: zmusić do działania? Jak pan to sobie wyobraża?

– Trzeba, żeby Semushi wyrwał się spod nadzoru. Wtedy z pewnością popędzi na poszukiwanie wspólników i zaprowadzi mnie do nich. Ale dla przeprowadzenia tej operacji muszę posiadać sankcję na samodzielne działanie.

– Jakie właściwie?

– A bo ja wiem – odparł oschle radca tytularny. – Takie, jakie będzie konieczne.

– Nie chce pan mówić? – zrozumiał Doronin. – I słusznie. Niech no pańska operacja spali na panewce, zaraz zaliczy mnie pan do szpiegów. – Zabębnił palcami po szkle. – Wie pan co, Eraście Pietrowiczu? Dla jasności obrazu nie przekażę ambasadorowi pańskich wniosków. Co zaś do sankcji, to proszę uważać, że otrzymał ją pan od bezpośredniego zwierzchnika. Niech pan działa, jak uzna pan za stosowne. Tylko, wie pan… – konsul zaciął się z lekka – być może… zgodziłby się pan wziąć mnie… Nie, nie. Nie jako zaufanego, ale choćby jako wykonawcę? W pojedynkę, bez pomocy, będzie panu trudno. Ja, oczywiście, nie jestem ninja, ale wykonać jakiś niezbyt złożone zadanie mógłbym.

Fandorin obrzucił wzrokiem poruszonego Wsiewołoda Witaljewicza i delikatnie odmówił.

– Dziękuję. Zupełnie wystarczy mi sekretarz Shirota. Chociaż nie… Może najpierw będę musiał z nim porozmawiać…

Radca tytularny zaczynał mieć wątpliwości. Przypomniał sobie, że ostatnio Japończyk zachowuje się dosyć dziwnie. Bez powodu blednie, czerwienieje, patrzy jakoś spode łba. W jego stosunku do wicekonsula, z początku bardzo przyjaznym, zaszła wyraźna zmiana.

Erast Pietrowicz postanowił wyjaśnić, o co chodzi. I to natychmiast.

Poszedł do kancelarii, gdzie panna Błagolepow ogłuszająco młóciła w klawisze remingtona. Na widok Fandorina zaczerwieniła się, szybkim ruchem poprawiła kołnierzyk i zastukała jeszcze pilniej.

– Chciałbym z panem pomówić – powiedział cicho radca tytularny, schyliwszy się nad biurkiem Shiroty.

Ów drgnął, zbladł.

– O, ja także. Od dawna.

Erast Pietrowicz zdziwił się. Zapytał ostrożnie:

– Chciał pan rozmawiać ze mną? O czym?

– Nie. Najpierw pan. – Sekretarz podniósł się i zapiął surdut. – Gdzie będzie panu wygodniej?

Odprowadzani histerycznym trzaskiem remingtona, wyszli do ogrodu. Deszcz ustal. Z gałązek spadały szkliste kropelki. W górze dźwięcznie śpiewały ptaki.

– Proszę powiedzieć, Shirota: pan przecież związał swoje życie z Rosją. Czy wolno zapytać dlaczego?

Sekretarz wysłuchał pytania w napięciu, mrużąc oczy. Odpowiedział precyzyjnie, po wojskowemu, całkiem jakby przygotował się wcześniej.

– Panie wicekonsulu, postanowiłem związać życie z pańskim krajem, gdyż Japonia bardzo potrzebuje Rosji. Wschód i Zachód nazbyt się różnią, nie mogą wiązać się ze sobą bez pośrednika. Kiedyś, w przeszłości, rolę pomostu między Japonią a wielkimi Chinami spełniała Korea. Teraz, ażeby harmonijnie złączyć się z wielką Europą, konieczna jest nam Rosja. Dzięki pomocy waszego kraju, który zawiera w sobie i Wschód, i Zachód, moja ojczyzna rozkwitnie i zajmie miejsce w szeregu wielkich mocarstw świata. Oczywiście, nie zaraz, ale za lat, powiedzmy, dwadzieścia czy trzydzieści. Oto dlaczego służę w rosyjskim konsulacie…