Boris Akunin - Kochanek Śmierci

– Miejsce przestępstwa wygląda zupełnie tak samo jak u Siniuchinów i Samszytowów – zauważył posępnie pan Nameless, zakrywając twarz Taszki białą chusteczką. – Masa, co sądzisz o p-przebiegu wydarzeń?

Sensei wskazał na drzwi.

– Wyważyr je jednym kopniakiem. Wsedr. Skocyr na niego pies. Jego zabir nogą, o tak. – Masa walnął z całej siły obcasem w podłogę. – Potem podsed tutaj. – Japończyk zrobił dwa duże kroki w stronę nieruchomej matki. – Spara. Udezyr ją w skroń i zabir jednym ciosem. Następnie zrapar dziewczynę, psywiązar do rożka i zacząr mędzyć.

– Co zaczął? – z grymasem bólu zapytał Skorik.

– Męczyć, torturować – przetłumaczył Erast Pietrewicz. – Tak samo jak przedtem Siniuchina i Samszytowa. Widzisz jej palce. Zabójca wyłamywał je kolejno, jeden po drugim. A włosy?

– Co włosy?

Inżynier zsunął chusteczkę. Mówił beznamiętnym, zimnym jak lód głosem.

– O tu, na ciemieniu, jest krew. I tutaj. I tu. A na podłodze garście włosów. Niektóre z kawałkami skóry. Zabójca wyrywał jej włosy.

– Dlaczego? Co mu zrobiła?

Sieńka czuł się skrępowany, nieswój, że rozmawiają tak sztywno, bezdusznie, jakby chodziło o kogoś obcego, ale pan Nameless całym swoim zachowaniem podkreślał: teraz pracujemy, wykorzystujemy tylko mózg, na sentymenty będzie czas później. Sieńka zresztą i tak nie miał już sił płakać, a wszelkie uczucia wyciekły z niego razem ze łzami.

– Może trafił jej się jakiś nienormalny klient? – zapytał, naciągnąwszy z powrotem chustkę na twarz Taszki, żeby znów się nie rozkleić. – Na Chitrowce to się zdarza. Dziewczyna przyprowadzi sobie kogoś, facet wygląda jak każdy, a okazuje się, że to potwór.

Inżynier skinął głową na znak uznania dla rozumowania Sieńki detektywa.

– Hipotezę z klientem sadystą można by uznać za najbardziej prawdopodobną, gdyby nie zbieżność modus operandi w owych trzech przestępstwach. Unicestwienie wszelkich żywych stworzeń – to raz. Tortury – to dwa. Niewielka odległość dzieląca miejsca zbrodni – to trzy. Poza tym… – Jednym ruchem odsłonił Taszce nogi, nachylił się i wyjął z kieszeni lupę.

Skorik szybko odwrócił się i chrząknął parę razy, żeby pozbyć się kłębka, który dławił go w gardle.

– T-tak, nie ma żadnych śladów gwałtu ani zbezczeszczenia zwłok. Ofiara nie interesowała zabójcy jako obiekt czynów przestępczych o podłożu seksualnym. Spójrzmy na wargi…

Masa podszedł, Sieńka nie ruszył się z miejsca. Rozległ się cichy trzask – to Erast Pietrowicz zdzierał plaster z ust Taszki.

– No tak. Kilka razy odlepiano go i przyklejano z powrotem. Dręczyciel wielokrotnie ponawiał jakieś pytanie, a dziewczyna na nie nie odpowiadała.

To niemożliwe, pomyślał Skorik, żeby Taszka takiemu bydlakowi nic nie odpowiadała. Jeszcze jak, i to z pewnością na cały głos. Ale tu, w zaułku Chochłowskim, można wrzeszczeć i wyklinać ile sił, i tak nikt nie pospieszy z pomocą.

– A to ciekawe. Masa, spójrz na jej z-zęby.

– Zuch dzewcyna – powiedział sensei i cmoknął z uznaniem. – Capnęra go za parec.

– Ech, szkoda, że nie mamy laboratorium do dyspozycji – rzekł z westchnieniem inżynier. – Można by pobrać krew przestępcy do analizy. Ale w moskiewskiej policji nie słyszeli pewnie o metodzie Landsteinera… Mimo to trzeba będzie jakoś zwrócić na ten szczegół uwagę śledczego…

Erast Pietrowicz i Masa nachylili się nad Taszką, a Sieńka, żeby nie stać bezczynnie, przeszedł się po izbie. W oknie stały trzy białe narcyzy. W mowie kwiatów to coś znaczyło. „Kocham cię”? A może: „Żeby was wszystkich, bydlaki, szlag trafił”? Teraz już nikt tego nie przetłumaczy…

– Ach – westchnął Sieńka i z wyrzutem dodał pod własnym adresem: – Szkoda, że nie przyszedłem wcześniej, zanim się ściemniło. Chciałem być ostrożny, no i przesadziłem. Zjawiłem się za późno.

Erast Pietrowicz odwrócił się w jego stronę.

– Zanim się ściemniło? Zabójstwa dokonano przedwczoraj, a jeszcze bardziej prawdopodobne, że t-trzy dni temu. Tak że, Sienia, spóźniłeś się znacznie bardziej, niż ci się zdaje.

No tak, racja. Przecież narcyzy na oknie zupełnie zwiędły.

A że nikt nic nie zauważył? Cóż, wiadomo, Chitrowka. Jeśli ktoś tu wyzionie ducha, będzie leżał, dopóki sąsiedzi nie poczują smrodu.

– Jeżeli to nie był wariat, to czego mógł chcieć od Taszki? – zapytał Skorik, wpatrzony w zwiędłe kwiaty. – W czym mu zawiniła?

– Nie „czego”, tylko „kogo” – odparł inżynier, jakby nieco zdziwiony pytaniem. – Ciebie, Sienia. To ty jesteś pilnie potrzebny temu bezwzględnemu łajdakowi. Dlaczego – sam dobrze wiesz.

– Co za nieszczęście! – Sieńka załamał ręce. – A ja opowiadałem Taszce o panu i o Masie. Że mieszkacie przy zaułku Aszczeułowym, też mówiłem! Jeżeli ten morderca jest taki zawzięty, na pewno się dowie, dokąd się przenieśliśmy! Znajdzie tragarzy, którzy przewozili rzeczy, zacznie ich odpytywać… Miał już na to przecież trzy dni! Musimy uciekać!

– Nie „odpytywać”, tylko „wypytywać” – poprawił go surowym tonem inżynier, ściągając cienkie gumowe rękawiczki. – Uciekać też nigdzie nie będziemy, a to mianowicie z dwóch powodów. Po pierwsze, nie boimy się tego łaskawcy, proszę, niech przyjdzie – to nam tylko ułatwi zadanie. Po drugie, widzę, że nie jesteś najlepszego zdania o mademoiselle Taszce. Niesłusznie, bo cię nie wydała, nic nie powiedziała swojemu oprawcy.

– Skąd pan o tym wie?

– Nie zapominaj, że miałem zaszczyt znać tę niezwykłą osobę. Była twoją prawdziwą p-przyjaciółką. Poza tym gdyby coś powiedziała, morderca nie zaklejałby jej ust plastrem. Skoro usta Taszki były zaklejone, to znaczy, że do końca nic nie zdradziła.

Czas przeznaczony na dedukcję najwyraźniej się skończył, gdyż wyraz skupienia na twarzy pana Namelessa zastąpił teraz niewyobrażalny smutek.

– Szkoda dziewczyny – powiedział cicho, kładąc rękę na ramieniu Sieńki.

I to ramię natychmiast się zatrzęsło – samo, bez udziału woli chłopaka. Nie potrafił powstrzymać szlochu.

Masa podniósł z podłogi szczeniaka i ostrożnie położył go na parapecie, obok narcyzów.

– Pieska także zar. Byr bardzo dzierny. W psysrym życiu będzie samurajem.

Mniej sentymentalnie usposobiony inżynier kazał jednak położyć szczeniaka z powrotem na podłodze, „żeby nie zacierać śladów przestępstwa, bo śledczy i tak nie jest z-zbyt rozgarnięty”.

Sieńka i Masa siedzieli cicho w gabinecie. Obserwowali, jak Erast Pietrowicz, pobrzękując paciorkami różańca, spaceruje po pokoju. Skorik wiedział już, że w takich chwilach trzeba milczeć i cierpliwie czekać.

Nagle inżynier przystanął na środku pokoju, schował zielone paciorki do kieszeni i żywo klasnął w dłonie trzy razy, jakby raptem niezmiernie czymś uradowany.

Ale sensei położył palec na ustach: siedź cicho, ostrzegał Sieńkę, to jeszcze nie koniec.

Wkrótce jednak pan Nameless przestał spacerować po dywanie, usiadł w fotelu i zaczął mówić w zamyśleniu, jakby sam do siebie:

– A więc tak. Dokonano trzech okrutnych zabójstw – pierwszego i trzeciego na Chitrowce, drugiego o pięć minut drogi od niej, ale również na terenie podległym trzeciemu cyrkułowi miasnickiemu policji miejskiej. W sumie przestępca pozbawił życia osiem osób – dwóch mężczyzn, trzy kobiety i troje dzieci, a także papugę i psa. Za każdym razem jedna z ofiar była przed śmiercią bestialsko torturowana, gdyż morderca chciał wydobyć z niej jakieś potrzebne m-mu informacje. Ani dowodów, ani świadków nie ma. Oto jak pokrótce wygląda sytuacja. Co jest naszym zadaniem, wiadomo. Trzeba znaleźć bandytę i przekazać go w ręce sprawiedliwości.