Boris Akunin - Kochanek Śmierci

– Niedobze.

– Sam o tym wiem – mruknął inżynier i zaczął rysować znowu, tym razem szybciej. – A tak?

– Repiej.

Naprawdę, jak dzieci! Boże drogi, chodzi o takie poważne sprawy, a oni się zabawiają rysunkami!

– Co to za pieprzone bzdury! – nie wytrzymał Sieńka. – Mieliśmy obmyślić plan działania.

– Nie „co to za pieprzone bzdury”, tylko „dlaczego zajmujecie się głupstwami” – to raz. – Erast Pietrowicz pochylił głowę, przyglądając się z zadowoleniem swoim esom-floresom. – Nie zajmuję się głupstwami, lecz koncentruję umysł dzięki sztuce kaligrafii – to dwa. Bezbłędnie napisany znak „sprawiedliwość” pomógł mi przejść od dedukcji do projekcji – to trzy.

Skorik po chwili milczenia zapytał:

– Jak, jak?

Pan Nameless westchnął.

– Jeżeli czegoś nie zrozumiałeś lub nie dosłyszałeś, należy powiedzieć: „Przepraszam, co takiego?” albo „Proszę powtórzyć”. Projekcja oznacza w tym wypadku przejście od etapu konstrukcji myślowych do konkretnych działań. A więc tak. Dzięki wytrzymałości i uporowi mademoiselle Taszki zabójca niczego się nie dowiedział. Nie ma pojęcia, gdzie i jak cię szukać. Z jednej strony to dobrze, z drugiej – źle.

– Niby dlaczego źle? – zdziwił się Sieńka.

– Przestępca (proponuję nazwać go tymczasem Poszukiwaczem Skarbu) nie może działać, a więc niczym się nie zdradzi, będzie siedział cicho. – Erast Pietrewicz popatrzył na Skorika krytycznie. – Można, oczywiście, próbować go złowić na żywca, czyli z rozmysłem podsuwając mu ciebie jako przynętę, ale metody, które stosuje, są zanadto brutalne. Ten pomysł wydaje się zbyt ryzykowny.

Sieńka nie sprzeciwiał się. Widywał nieraz, jak się łowi na żywca, biorąc na przynętę uklejkę czy inną małą rybkę. Szczupak najpierw chwyta ją ostrymi zębami, łamiąc jej kręgosłup, a dopiero potem wyciąga się drapieżnika z wody.

– A nie można by go jakoś schwytać bez żywej przynęty? – zasugerował ostrożnie.

– Można – odparł sensei. - Nie na żywą, tyrko na taką z martwą ksywą. Tak, panie? Zgadrem?

Erast Pietrowicz zasępił się.

– Tak, zgadłeś. Ale ile razy ci już mówiłem: daj spokój z tymi kalamburami. Jeszcze nie dość dobrze władasz rosyjskim.

Sieńka zmarszczył czoło. O co tu chodzi? Wszyscy wiedzą, tylko on nie?

– Z jaką martwą ksywą?

– Masa ma na myśli damę zwaną Śmierć – wyjaśnił inżynier. – W jakiś niezrozumiały jeszcze dla nas sposób wszystkie przestępstwa, popełnione na Chitrowce w ciągu ostatniego miesiąca, związane są właśnie z nią. Podobnie jak wszystkie najważniejsze dramatis personae - Książę, Oczko i pozostali koryfeusze przestępczego światka, no i ponad miarę bystry prystaw oraz główny cel naszego Poszukiwacza Skarbu również.

To o mnie mowa, domyślił się Skorik.

– Chce pan najpierw zwinąć Śmierć? Uważa pan, że jest w zmowie z tym bandytą? – zapytał z niedowierzaniem.

– Nie, nie uważam. Przeciwnie, Śmierć zgodziła się mi pomóc.

A to ci nowina! Wygląda na to, że kiedy rozczarowany do ludzi Sieńka wylazł przez lufcik, ci dwoje chyba się ze sobą dogadali. A raczej o n ją ugadał, pomyślał z bólem Skorik. I nie mogąc się powstrzymać, rzucił niby to od niechcenia:

– A co, przekabacił ją pan? No jasne, nietrudno było. – Ale głos Sieńki drgnął, zdradzając jego prawdziwe uczucia.

Inżynier dał chłopakowi lekkiego prztyczka w czoło.

– Po pierwsze, Sienia, podobnych pytań się nie zadaje, a już w żadnym razie się na nie nie odpowiada. Po drugie, o kobietach w ogóle nie wypada mówić takim tonem. Po trzecie, jako że wszyscy, z nią włącznie, będziemy działać ręka w rękę, wspólnie, odpowiem, by uniknąć wszelkich niejasności: nie „przekabaciłem” jej i nawet nie próbowałem tego uczynić.

Uwierzyć mu czy nie? A może poprosić, żeby przysiągł na imię boże?

Skorik popatrzył badawczo na pana Namelessa i uznał, że ktoś taki chyba nie kłamie. Od razu kamień spadł mu z serca.

– A jak Śmierć może nam pomóc? – spytał rzeczowo. – Gdyby coś wiedziała o Poszukiwaczu Skarbu, na pewno by powiedziała. Nie znosi wszelkiego okrucieństwa.

Masa chrząknął znacząco, co miało znaczyć: skupcie się, zaraz powiem to, co najważniejsze. Sieńka odwrócił się do Japończyka, który odezwał się niezrozumiałymi słowy:

– Tajfu-no me.

Ale inżynier pojął, o co chodzi.

– No właśnie. Bardzo trafna przenośnia. Oko tajfunu. Wiesz, Sienia, co to takiego? – Kiedy Skorik przecząco pokręcił głową, zaczął wyjaśniać: – Tajfun to straszliwy huragan, który szaleje nad ziemią i morzem, siejąc spustoszenie i śmierć. W samym jednak środku tego niszczącego wiru znajduje się jądro niczym niezakłóconej ciszy. Wewnątrz, w oku tajfunu, panuje spokój, ale bez tego nieruchomego centrum nie wytworzyłaby się niosąca zagładę trąba powietrzna. Śmierć nie robi nic złego, nikogo nie zabija, po prostu siedzi sobie przy oknie i haftuje na płótnie fantastyczne wzory. Ale najokrutniejsi, najbardziej bezwzględni złoczyńcy milionowego miasta roją się i krążą wokół niej niczym pszczoły wokół królowej matki.

– Także dobre porównanie – pochwalił Masa. – Ale moje repse.

– W każdym razie bardziej romantyczne. W ostatnich dniach odwiedziłem parę razy dom przy bulwarze Jauzańskim i miałem okazję poznać bliżej jego panią.

Ach, więc to tak? Sieńka znowu się naburmuszył. Szybki pan jest, Eraście Pietrowiczu, wszędzie zdąży pan zajrzeć. „Poznać bliżej” – czyli jak?

– Kiedyśmy się ostatnio widzieli – ciągnął pan Nameless, najwyraźniej nie zauważając Sieńkinej udręki – powiedziała, że czuje, iż jest śledzona, choć nie wie, kto konkretnie ją śledzi. Gdy wyszedłem na bulwar, kątem oka dostrzegłem jakiś cień, który zaraz skrył się za węgłem domu. To daje nam pewną nadzieję. Mademoiselle Śmierć jest w tej chwili naszą jedyną szansą. Poszukiwacz Skarbu, zabijając Taszkę, własnymi rękami zerwał nić prowadzącą do ciebie, Sienia. Teraz, kiedy stoi nad rozbitym korytem…

– Jak, jak? To znaczy, przepraszam, kto? Nad jakim korytem? – zapytał Skorik, słuchający w napięciu wywodów inżyniera.

Erast Pietrowicz ni z tego, ni z owego rozzłościł się.

– Kazałem ci przecież kupić Puszkina i przeczytać przynajmniej bajki!

– Kupiłem – odparł urażonym tonem Sieńka. – Było tam mnóstwo Puszkinów. Wybrałem tego.

I na dowód, że mówi prawdę, wyjął z kieszeni książkę, którą dwa dni temu nabył na starzyźnie. Zaciekawiła go, były w niej nawet obrazki.

– Zakazany Puszkin. Wiersze i poematy, dawniej krążące w odpisach – odczytał tytuł inżynier, nachmurzył się i zaczął przerzucać stronice.

– I bajki też przeczytałem – zapewnił jeszcze bardziej dotknięty tym brakiem zaufania Skorik. – O archaniele i Maryi Dziewicy, a potem o carze Nikicie i jego czterdziestu córkach. Nie wierzy pan? Mogę opowiedzieć.

– Nie trzeba – powstrzymał go Erast Pietrowicz, zamykając książkę. – To dopiero łajdak.

– Puszkin? – zdziwił się Sieńka.

– Nie Puszkin, tylko wydawca. Nie wolno publikować tego, czego autor nie przeznaczył do druku. W ten sposób można przekroczyć wszelkie granice. Wspomnicie moje słowa: wkrótce panowie wydawcy dojdą do tego, że zaczną publikować prywatną k-korespondencję! – Rozzłoszczony, z impetem cisnął książkę na stół, – A propos, właśnie na temat korespondencji miałem zamiar, Sienia, z tobą pomówić. Skoro ktoś śledzi Śmierć, nie można się u niej więcej pokazywać. Wziąć domu pod stałą obserwację także raczej się nie uda – kogoś obcego od razu zauważą. A więc będziemy się porozumiewać na dystans.