Boris Akunin - Nefrytowy Różaniec

– Dzień dobry, mademoiselle. Moje uszanowanie p-panom – powiedział po francusku, jąkając się z lekka. – Nazywam się Fandorin. Erast Fandorin.

W pierwszej chwili pan ów zrobił na mnie nie najlepsze wrażenie. Zbyt wymuskany, zbyt starannie ubrany – od razu widać, że uważa się za pięknego mężczyznę. Gdybym nie wiedział o jego pochodzeniu, byłbym pewien, że mam do czynienia z Francuzem.

Wydało mi się, że nowo przybyły nie spodziewał się zastać w wieży tylu osób, w każdym razie przyjrzał nam się z pewnym zdumieniem.

Wymieniłem swoje nazwisko, Holmes zaczął się przedstawiać, ale nie dokończył, jako że Rosjanin zmuszony był się odwrócić. Za jego plecami dało się słyszeć sapanie i stękanie – ktoś próbował się przedostać przez korytarz i wyraźnie miał z tym poważne trudności. Pomyślałem, że to monsieur des Essarts postanowił jednak przedrzeć się do córki (przy jego tuszy próba ta z góry była skazana na klęskę). Myliłem się jednak.

Pan Fandorin przeprosił, wsunął rękę w przejście i wyszarpnął stamtąd niskiego, nabitego w sobie Azjatę w przyzwoitym kraciastym ubraniu. Ten otrząsnął się, doprowadzając do porządku pomięty garnitur i z wielką godnością ukłonił się nam wszystkim.

– …Sherlock Holmes, a votre service [80] – powiedział spokojnie mój przyjaciel, jak gdyby nikt mu nie przerwał.

Nie ukrywam, że z przyjemnością patrzyłem, jak przystojna twarz Rosjanina zmienia wyraz ze zdumienia.

– Sh-sherlock Holmes? W-we własnej osobie? – wyjąkał, przechodząc na angielski. – A pan to ten doktor Watson?

Ironicznie skłoniłem głowę. A zatem monsieur des Essarts nabrał nie tylko mnie i Holmesa.

Fandorin odwrócił się ku drzwiom, jakby czekając na wyjaśnienia gospodarza. I rzeczywiście nastąpiły.

– Stokrotnie przepraszam! – głucho, jak przez tubę zabrzmiał głos des Essartsa, który zapewne wsunął głowę do korytarzyka. – Powinienem był uprzedzić pana po drodze, ale się bałem, że pan zawróci! Pan Holmes jest uszczęśliwiony możliwością działania z panem ręka w rękę. Mam nadzieję, że i pan nie ma nic przeciwko panu Holmesowi!

– Ależ nie, wręcz przeciwnie! Jestem szczęśliwy i bardzo mi to p-pochlebia! – spłoszył się Rosjanin. – Po prostu było to nieco nieoczekiwane…

Przywołał na twarz radosny uśmiech, który wypadł niezbyt przekonująco.

– No to świetnie! – wykrzyknął z entuzjazmem gospodarz. – Wiedziałem, panowie, że wybaczycie mi tę małą intrygę. Dla dobra nieszczęsnej dziewczyny, którą tu widzicie!

Panna Eugenie, z zainteresowaniem zerkając swymi pięknymi oczętami na przystojnego jąkałę, zapytała głośno:

– O jakiej intrydze mówisz, tatku? A poza tym, czyż ci panowie przyjechali tu pracować, a nie witać Nowy Rok?

Spojrzeliśmy po sobie z niepokojem, ale des Essarts szybko znalazł odpowiedź:

– To dotyczy reorganizacji Towarzystwa Przyjaciół Elektryczności. Moi goście są gorącymi zwolennikami postępu.

Fandorin dodał z szacunkiem:

– To najprawdziwsza prawda, miss.

Przyszedł już do siebie po niemiłej niespodziance, wziął się w garść i przemówił ze swobodą światowca:

– Ogromnie państwa przepraszam. Nie przedstawiłem jeszcze mojego… – Zaciął się na moment. -…Mojego przyjaciela i pomocnika pana Masahiro Sibaty. Jest Japończykiem.

Azjata ukłonił się jeszcze raz, po czym podszedł i uroczyście uścisnął dłonie mnie i Holmesowi.

– Miło mi poznać pana. Pańska… metoda wiele mnie nauczyła – ciągnął Rosjanin, zwracając się do Holmesa. Roztropnie opuścił słowo „dedukcyjna”, które mogłoby wywołać pytania ze strony panny des Essarts.

W tym momencie do wieży wrócił Lebrun i przedstawiliśmy mu pana Fandorina.

– Pańska ofiarność, drogi profesorze – zwrócił się ten do medyka – czyni panu zaszczyt. Za pańskim pozwoleniem chciałbym później zadać panu kilka pytań.

Następnie rosyjski detektyw obdarzył komplementem również moją skromną osobę.

– Szanowny doktorze Watson – zwrócił się do mnie. – Doprawdy szczerze podziwiam pański t-talent literacki. Nigdy nie czytałem nic bardziej wciągającego niż pańskie Zapiski.

Tu Sibata zapytał go o coś z zainteresowaniem w dziwnie brzmiącym narzeczu (nie wiem, czy to było po rosyjsku, czy po japońsku). Fandorin odpowiedział równie niezrozumiale.

– To pan jest pisarzem? – zapytała mnie panna Eugenie.

Kiedy zaś nachyliłem się ku niej, nie czekając na odpowiedź, szepnęła:

– Jak wyglądam?

– Cudownie – uspokoiłem ją.

Była to szczera prawda – dzięki moim, może niezręcznym, ale rzetelnym staraniom wyraźnie wypiękniała: cera wyglądała świeżo, usta były soczyste i ładnie zarysowane. Pomyślałem, że marnuje się we mnie talent charakteryzatorski.

– Proszę tu przykucnąć, sir – poprosiła panna des Essarts Rosjanina. – Chcę się panu lepiej przyjrzeć.

Owa wzruszająca bezpośredniość wymowniej niż cokolwiek innego podkreśliła cały tragizm jej sytuacji. Zauważyłem, że wargi Fandorina drgnęły ze współczucia.

– Jestem do usług – rzekł uprzejmie, opuszczając się na kolana.

Eugenie przyjrzała mu się i z tą samą rozbrajającą prostotą powiedziała:

– Jest pan bardzo przystojny, sir. Wie pan, kiedyś marzyłam, że pokocha mnie właśnie taki mężczyzna – nie młokos, ale człowiek dojrzały, na którym można polegać, koniecznie jednak przystojny i nienagannie ubrany… Moja sytuacja ma swoje plusy, nieprawdaż? – Uśmiechnęła się smutnie. – Mogę mówić głośno kompletnie niedopuszczalne rzeczy i nikt się na mnie nie pogniewa.

Fandorin spróbował odpowiedzieć żartem, chociaż było widać, że jest wzruszony:

– Wkrótce pani wyzdrowieje, a wtedy znów będzie pani musiała przestrzegać z-zasad dobrego tonu. Więc proszę korzystać ze swobody, póki pani może.

Odrzekła ledwie dosłyszalnie:

– Jest pan bardzo dobry. Wszyscy są dla mnie dobrzy. Ale ja wiem, czuję, że już nigdy nie wstanę.

– Nonsens! – wykrzyknął gniewnie Lebrun, podchodząc bliżej (najwyraźniej miał doskonały słuch). – Jeśli będzie pani wykonywać moje instrukcje, jeszcze do woli natańczy się pani na balach. Dosyć, panowie! Wasza obecność rozstraja pacjentkę. A poza tym czas na siusiu. Proszę, by wszyscy wyszli.

Cóż to za nieznośna maniera u niektórych przedstawicieli mojej profesji – popisywanie się fizjologizmami!

Podnieśliśmy się jednocześnie z Fandorinem, omijając wzrokiem biedną pannę Eugenie, żeby jej jeszcze bardziej nie zawstydzać.

Przyznam się, że miałem łzy w oczach i grudę w gardle. Gdybym w owej chwili dostał w swoje ręce podłego szantażystę, który ośmielił się postawić na kartę życie tej miłej dziewczyny, to bym… Po prostu nie wiem, co bym z nim zrobił.

Pozostawiwszy profesora sam na sam z pacjentką, udaliśmy się na parter, do jadalni, gdzie zdjęto już serwetę z przekąsek i napojów.

Mimo przeżytych wzruszeń i napiętej sytuacji byłem bardzo głodny, toteż z wielkim apetytem rzuciłem się na pasztet i zimną wołowinę. Holmes i Fandorin nie tknęli jedzenia, des Essarts odłamał kawałek chleba, ale go nie zjadł. Czułbym się niezręcznie, gdyby nie wspaniały pan Sibata, który posilał się z jeszcze większym entuzjazmem.

– Znów krzyczałem do zarządcy – oznajmił gospodarz. – Pytałem, czy ten zbrodniarz nie telefonował. Monsieur Bosco pokręcił głową – panowie świadkami.