Boris Akunin - Nefrytowy Różaniec

Dziewczyna, przykryta lekkim pledem, była rozpostarta, jak gdyby miano ją poćwiartować. Przy głowie i nogach leżącej ustawiono groźnie wyglądające konstrukcje z krążkami i dźwigniami. Do owiniętych watą nadgarstków i kostek przywiązano sznury, tak że choćby chciała, nie mogłaby poruszyć żadną częścią ciała. Szyja nieszczęśnicy była unieruchomiona gipsem. Wszystko to tak dalece przypominało izbę tortur Świętej Inkwizycji, że stojąca obok szpitalna kroplówka wyglądała jak rażący anachronizm.

Panna Eugenie, ładna blondynka z uroczo zadartym noskiem, nie mogąc odwrócić głowy w naszą stronę, zerknęła tylko z ukosa żywymi piwnymi oczyma. Przed wypadkiem była zapewne pełną radości życia, zdrową dziewczyną o rumianej buzi. Teraz jednak policzki miała blade, pod oczami głębokie cienie, i serce ścisnęło mi się ze współczucia.

– Wiem, że panowie jesteście przyjaciółmi taty z Londynu! – wykrzyknęła biedulka dźwięcznym, melodyjnym głosem. Mówiła po angielsku dość dobrze, leciutko tylko sepleniąc. – Jaka szkoda, że nie mogę powitać Nowego Roku razem z panami. Ale panowie przyjdziecie trącić się ze mną kieliszkiem szampana? Profesorze, tylko jeden łyczek! Na cześć dwudziestego wieku!

Dopiero teraz spojrzałem na człowieka, który podniósł się z fotela na nasze powitanie.

Doktor Lebrun okazał się typem o dość nieprzyjemnej powierzchowności: strasznie chudy, w czarnej akademickiej czapeczce, obwisłe wąsy, haczykowaty nos i wpadnięte usta.

– W żadnym wypadku – zachrypiał. – Szampan! Tylko tego jeszcze brakowało. Nic, co mogłoby podrażnić żołądek. Roztwór odżywczy, który otrzymuje pani dożylnie, idealnie wspomaga wydzielanie moczu, ale blokuje ruchy jelit, które w pani sytuacji byłyby wysoce niewskazane. Gaz, zawarty w szampanie, może powodować wzdęcia.

Nie zauważając, że Eugenie zaczerwieniła się boleśnie, oschły uczony ciągnął:

– A tak w ogóle, nowy wiek nie rozpoczyna się dzisiaj, lecz za rok, i wtedy napije się pani szampana. Jeżeli będzie mnie pani słuchać.

On także mówił po angielsku – bardzo poprawnie, ale sztucznie, jak zagraniczni wykładowcy na konferencjach naukowych. A jednak ten człowiek w trosce o pacjentkę nie uląkł się bomby! Jakże pozory mylą, pomyślałem. Podszedłem do ofiarnego ucznia Hipokratesa, przedstawiłem się i mocno ściskając mu rękę, szepnąłem:

– Wiem wszystko i podziwiam pana.

– Powiedział pan doktor? – zapytał, kilkakrotnie poruszywszy ustami. – Jesteśmy więc kolegami?

– Jestem tylko skromnym praktykującym lekarzem, zresztą niezbyt zapracowanym – odrzekłem. – Niemniej byłbym wdzięczny, gdyby zapoznał mnie pan ze swą diagnozą.

Odprowadziłem profesora na bok, żeby pacjentka nie usłyszała naszej rozmowy. Na szczęście była zajęta – Holmes, siedząc w kucki, o coś ją półgłosem wypytywał.

– Proszę nie ruszać mięśniami szyi! – krzyknął z niezadowoleniem Lebrun. – I niech pani nie forsuje bez potrzeby strun głosowych!

– Dobrze, panie doktorze. Zrobię wszystko, co pan każe. Tylko niech mnie pan wyleczy – wyszeptała cierpiętnica i musiałem kilka razy mrugnąć, bo łzy napłynęły mi do oczu.

Popatrując podejrzliwie na Holmesa, profesor z pośpiechem i jakby niechętnie przedstawił mi sytuację. Niewiele wiem o neurofizjologii i szczerze mówiąc, niezbyt pilnie czytuję pisma medyczne. Gdyby nie resztki łaciny, jakie cudem zachowały się w mojej pamięci, w ogóle niczego bym nie zrozumiał.

– Uszkodzony został Vertebra cervicalis, podejrzewam pęknięcie w Arcus superior. Najgorsze jest to, że nastąpiło przemieszczenie i uszkodzenie Medulla spinalis. Zrobiłem, co mogłem. Ale dwa tygodnie leżenia w całkowitym bezruchu na l’estrapade [79] – tak nazwałem ten wyciąg mojej własnej konstrukcji – to jedyna szansa na przywrócenie unerwienia ruchowego. Wszelako przy najdrobniejszym wstrząsie… – Wymownie pokręcił głową.

– Tetraplegia, panie kolego? – Ze zrozumieniem skinąłem głową, bardzo w porę przypomniawszy sobie termin, oznaczający paraliż wszystkich czterech kończyn.

– Właśnie.

Szkoda, że Holmes nie słyszał, jak uczestniczę w tej uczonej dyspucie – wciąż szeptał o czymś z panną des Essarts.

– Przepraszam, sir. – Lebrun odsunął mnie i podszedł do dziewczyny. – Pora na masaż.

Ukląkł i zaczął masować chorą stopę, od razu jednak zrozumiałem, że luminarz neurochirurgii dawno już nie robił tego zabiegu, zazwyczaj wykonywanego przez pielęgniarki, i utracił wprawę.

– Chyba ja zrobię to lepiej, panie kolego – odezwałem się z jak największym szacunkiem. – Pozwoli pan, zwykłem to robić częściej.

– Proszę. – Mistrz wstał z godnością. – Zresztą muszę państwa opuścić, powinienem zatelefonować do kliniki.

Wyszedł, a ja przystąpiłem do masażu z największą delikatnością i ostrożnością.

– Pan też jest lekarzem? – Panna Eugenie uśmiechnęła się do mnie uroczo. – Jakie pan ma delikatne palce. Oj, łaskocze!

– To bardzo dobrze, że łaskocze. Nie straciła pani czucia, to bardzo pocieszający objaw.

Przeszedłem do nadgarstków i teraz dziewczyna patrzyła na mnie z lekko odrzuconą głową.

– Doktorze, mam do pana wielką prośbę – szepnęła cichutko. – Tam, na najwyższej półce, za czterdziestym piątym tomem encyklopedii, stoi szkatułka. Czy mógłby pan ją zdjąć? Tylko ciiii!

Podniosłem z podłogi fatalną drabinę, winowajczynię tragedii, rozstawiłem i sprawdziwszy, czy stoi pewnie, wdrapałem się pod sam sufit.

– Dokąd to, Watsonie? – spytał przez ramię Holmes, który oglądał otwór wentylacyjny w ścianie.

– Chcę przeczytać w encyklopedii o tetraplegii.

Przestał się mną interesować.

Wszystkie tomy pokryte były warstwą kurzu. Prócz jednego, czterdziestego piątego, który najwyraźniej był często wyjmowany. Za foliałem zobaczyłem eleganckie lakierowane pudełeczko i przytrzymując je podbródkiem, zszedłem na dół.

Byłem ciekaw, co jest w środku.

Okazało się, że nic szczególnego. Flakoniki, tubki, pędzelki – jednym słowem, komplet damskich akcesoriów kosmetycznych.

– Tata nie pozwala mi się malować. Robię to ukradkiem – wyjaśniła mademoiselle. – I wtedy też nie weszłam po książkę… Niech pan wyjmie lusterko. Chcę zobaczyć, jak wyglądam.

Jej twarz przybrała skupiony wyraz, z jakim kobieta zawsze przegląda się w lustrze – pełen niezadowolenia i zarazem nadziei.

– Koszmar – powiedziała złamanym głosem. – Jest gorzej, niż myślałam. A tata mówił, że będą jeszcze inni goście, jakiś pan z Ameryki. Na Boga, panie Watson, proszę mi pomóc! Niech pan weźmie róż. To okrągłe pudełeczko, tak. Niech pan zanurzy pędzelek. Nie, nie, nie tak mocno. I przeciągnie poniżej kości policzkowych. Proszę pokazać. Ach nie! Za dużo. Niech pan zetrze serwetką… No dobrze, może być. Teraz proszę wziąć pomadkę…

Posłusznie i bardzo starannie wykonywałem wszystkie polecenia panny des Essarts. Serce zamierało mi ze współczucia i zachwytu. O, kobiety! Mają w sobie tyle odwagi i siły ducha, że my mężczyźni powinniśmy się od nich uczyć. Oto czego nigdy nie zrozumie mój mądry przyjaciel z jego bezsensowną feminofobią.

– Teraz dolną wargę, szybko! – ponagliła mnie Eugenie. – Słyszę kroki w bawialni. Gość już tu jest! Proszę zabrać szkatułkę!

Ledwie zdążyłem ukryć szkatułkę za plecami, kiedy ze szczeliny wyślizgnął się bokiem nieznajomy dżentelmen o gładko uczesanych czarnych włosach i siwych skroniach.