Donna Leon: Śmierć Na Obczyźnie

– Dobrze. Samochód przyjedzie tu za jakieś piętnaście minut, więc powinni dotrzeć na miejsce w ciągu godziny, mniej więcej za kwadrans siódma.

– Będzie czekała motorówka. Ten ktoś musi pojechać na cmentarz, żeby w kostnicy zidentyfikować ciało. Czy on znał tego człowieka, panie kapitanie?

Brunetti z doświadczenia wiedział, jak trudno kogoś rozpoznać jedynie na podstawie fotografii.

– Tak. To komendant szpitala.

– Szpitala?

– Zaginionym człowiekiem jest sierżant Foster, inspektor sanitarny.

– Czy może mi pan podać nazwisko osoby, która tu przyjedzie?

– Kapitan Peters. Terry Peters. Aha, jeszcze jedno, panie komisarzu. To kobieta. – W głosie Duncana wyraźnie przebijała duma, kiedy dodał: – Kapitan Peters to także doktor Peters.

O co mu chodzi? – zastanawiał się Brunetti. Chce mi zaimponować tym, że Amerykanie pozwalają kobietom służyć w wojsku, czy tym, że pozwalają im być również lekarzami? Postanowił zareagować jak typowy Włoch, który ulega czarowi każdej spódniczki, zwłaszcza mundurowej. Chciał też porozmawiać z dowódcą Fostera.

– Znakomicie. Wobec tego panią kapitan Peters, panią doktor Peters zajmę się osobiście.

Minęło kilka chwil, nim Duncan zdobył się na odpowiedź.

– Bardzo rozsądnie, komisarzu. Powiem kapitan Peters, żeby pytała o pana.

– Koniecznie – odparł Brunetti i położył słuchawkę, nie czekając, aż tamten się pożegna.

Bez żalu sobie uświadomił, że mówił zbyt ostrym tonem, jakim często się odzywał, gdy sądził, że między wierszami rozmówca daje mu do zrozumienia swoją przewagę. Dawniej, zarówno podczas seminariów Interpolu z udziałem amerykańskich policjantów, jak i trzymiesięcznego szkolenia w Waszyngtonie, nierzadko się spotykał z narodowym poczuciem moralnej wyższości, tak powszechnym wśród Amerykanów, jakby wyłącznie oni mieli służyć przykładem w świecie ciemnoty. Może Duncanowi chodziło o coś innego i chciał jedynie uprzedzić komisarza, by mu oszczędzić zakłopotania. Jeśli tak, swoją reakcją Brunetti tylko potwierdził stereotyp, że Włosi są narwani i drażliwi.

Połączył się z miastem i zadzwonił do domu. Paola odebrała telefon po trzecim sygnale.

– Pronto .

– Jak widzisz, dzwonię – powiedział bez żadnych wstępów.

– Co oznacza, że się spóźnisz.

– Muszę się spotkać z amerykańskim kapitanem na Piazzale Roma. Przyjeżdża z Vicenzy, żeby zidentyfikować denata. Nie powinienem wrócić zbyt późno… O dziewiątej z minutami. Ona ma się tu zjawić przed siódmą.

– Ona?

– Tak, to kobieta. Ja zareagowałem identycznie. Jest również lekarzem.

– Ho, ho! Żyjemy w świecie pełnym cudów. Kapitan i lekarz. W obu dziedzinach musi być bardzo dobra, bo przez nią tracisz mamałygę z wątróbką.

Prawdopodobnie zrobiła to jedno z jego ulubionych dań, ponieważ nie był na obiedzie.

– Zjem, jak wrócę.

– Dobrze. Nakarmię dzieci, a sama zaczekam na ciebie.

– Dziękuję ci, Paolo. Tym razem się nie spóźnię.

– Będę czekała – rzekła i położyła słuchawkę.

Kiedy linia się zwolniła, komisarz zadzwonił na drugie piętro i spytał, czy Bonsuan już wrócił. Pilot akurat wchodził, więc Brunetti poprosił, by przysłano go na górę.

Po kilku minutach Danilo Bonsuan znalazł się w pokoju przełożonego. Zwalisty, krzepki, wyglądał jak człowiek, który jest zżyty z wodą, ale jej nie pije. Komisarz wskazał mu krzesło stojące przed biurkiem. Pilot usiadł trochę niezgrabnie, miał bowiem zesztywniałe stawy wskutek wielu dziesiątków lat spędzonych przy łodziach i na wodzie. Brunetti doskonale wiedział, że Bonsuan z własnej woli nic mu nie powie, co wcale nie wynikało z jego niechęci do udzielania informacji; stary wodniak po prostu nie miał zwyczaju się odzywać bez praktycznego celu.

– Danilo, tamta kobieta zobaczyła go około wpół do szóstej, podczas najniższego odpływu. Dottor Rizzardi twierdzi, że on był w wodzie pięć do sześciu godzin, a więc tyle czasu nie żył. – Brunetti zrobił przerwę, by pilot zdążył sobie wyobrazić szlaki wodne w pobliżu szpitala. – W kanale, z którego wyciągnęliśmy denata, nie znaleziono żadnej broni.

Bonsuan nawet tego nie skomentował. Przecież nikt by nie wyrzucił dobrego noża. Jakby te słowa zostały wypowiedziane, komisarz dodał:

– Pewnie go zamordowano w innym miejscu.

– Chyba tak – odparł Bonsuan, wreszcie przerywając milczenie.

– Gdzie?

– Pięć do sześciu godzin? – spytał pilot.

Kiedy komisarz skinął na potwierdzenie, tamten zamknął oczy i odchylił głowę do tyłu. Brunetti niemal widział, jak Bonsuan studiuje tabelę pływów w lagunie. Pilot przez jakiś czas trwał w tej pozycji. Raz pokręcił głową, jakby odrzucając możliwość, której komisarz nigdy nie pozna, a w końcu otworzył oczy i rzekł:

– Są dwa miejsca, gdzie to się mogło zdarzyć. Za Santa Marina. Zna pan ślepy zaułek prowadzący do Rio Santa Marina, za tym nowym hotelem?

Komisarz potwierdził skinieniem głowy. Spokojne miejsce.

– No i zaułek Cocco – powiedział Bonsuan. Kiedy spostrzegł zakłopotanie zwierzchnika, wyjaśnił: – To jeden z tych ślepych zaułków odchodzących od uliczki Lunga, przy końcu Campo Santa Maria Formosa. Prowadzi do samej wody.

Choć dzięki opisowi Bonsuana komisarz sobie przypomniał, gdzie to jest, ale nie pamiętał, czy kiedykolwiek tam był. Właściwie nikt tamtędy nie chodzi prócz mieszkańców, jak bowiem podkreślił pilot, to ślepy zaułek, kończący się nad wodą.

– Oba idealnie by pasowały – stwierdził Bonsuan. – Nikt nigdy tam nie zagląda, przynajmniej o tej porze.

– A co z pływami?

– Ostatniej nocy były bardzo słabe. Prawie żadnego prądu wody. Poza tym trup zawsze się o coś zaczepia, co opóźnia dryfowanie. To mogło być w jednym z tych dwóch miejsc.

– Nigdzie indziej?

– Może w pozostałych zaułkach, odchodzących od Rio Santa Marina, ale te dwa najbardziej pasują, skoro trup dryfował pięć do sześciu godzin. – Wydawało się, że Bonsuan już skończył, gdy nagle dodał: – Chyba że użyto łodzi.

– Łodzi? Niewykluczone – odparł Brunetti, choć uważał to za mało prawdopodobne, warkot silnika bowiem obudziłby mieszkańców, którzy by wyjrzeli sprawdzić, kto tak hałasuje po nocy. – Dziękuję, Danilo. Przekażesz nurkom, żeby się rozejrzeli w tych dwóch miejscach? Mogą z tym zaczekać do rana. I niech Vianello wyśle ludzi, by sprawdzili, czy nie ma tam jakichś śladów.

Bonsuan z wysiłkiem się podniósł. Było słychać, jak trzeszczą mu stawy. Skinął komisarzowi głową.

– Kto dziś ma dyżur? – spytał Brunetti. – Chciałbym, żeby mnie podrzucił na Piazzale Roma, a potem na cmentarz.

– Monetti – odparł Bonsuan, wymieniając nazwisko innego pilota.

– Możesz mu powiedzieć, że zejdę za jakieś dziesięć minut?

Bonsuan kiwnął głową.

– Rozkaz – mruknął i wyszedł.

Brunetti nagle zdał sobie sprawę, że jest głodny. Od rana nie miał w ustach nic prócz tamtych trzech kanapek, a właściwie dwóch, bo jedną zjadł Orso. Otworzył dolną szufladę biurka w nadziei, że coś znajdzie, choćby torebkę buranei , esowatych ciasteczek, które bardzo lubił i zwykle walczył o nie z dziećmi, albo jakiś stary balonik, cokolwiek. Szuflada jednak okazała się pusta, tak samo jak wówczas, gdy zaglądał do niej ostatnim razem.

Pozostawało tylko napić się kawy, lecz to by oznaczało, że musiałby kazać Monettiemu czekać w łodzi. Miarą głodu komisarza była irytacja, którą wywołała ta prosta sprawa. W końcu Brunetti postanowił iść do wydziału zagranicznego, gdzie urzędniczki zwykle go częstowały, gdy prosił o coś do jedzenia.