Donna Leon: Śmierć Na Obczyźnie

Po powrocie do komendy znalazł na biurku kartkę z informacją, że doktor Rizzardi oczekuje telefonu. Natychmiast połączył się z biurem miejskiego lekarza sądowego na cmentarnej wyspie.

– Ciao , Ettore. Tu Guido. Masz coś dla mnie?

– Obejrzałem jego zęby. Wszystko amerykańska robota. On ma sześć plomb i jeden wypełniony kanał. Leczenie odbywało się przez wiele lat i nie budzi żadnych wątpliwości, że to technika amerykańska.

Brunetti dobrze wiedział, że nie musi pytać, czy Rizzardi jest tego pewien.

– Co jeszcze?

– Ostrze miało dwa centymetry szerokości i co najmniej piętnaście długości. Koniec przebił ścianę serca, tak jak myślałem. Nóż gładko przeszedł między żebrami, nawet ich nie zadrasnął, a więc morderca zna się na rzeczy. Uderzył pod idealnym kątem. – Lekarz na moment umilkł, a potem dodał: – Ponieważ rana znajduje się z lewej strony, moim zdaniem zabójca jest praworęczny albo przynajmniej zadał cios prawą ręką.

– Mógłbyś określić jego wzrost?

– Raczej nie, ale z grubsza taki sam jak denata.

– Jakieś ślady walki? Miał coś za paznokciami?

– Nie, nic, ale przebywał w wodzie pięć do sześciu godzin, więc na początek można przyjąć, że go zdryfowało.

– Pięć do sześciu godzin?

– Tak. Powiedziałbym, że zginął między północą a pierwszą.

– Masz coś więcej?

– Nic szczególnego. Był w doskonałej kondycji, bardzo muskularny.

– A treść żołądka?

– Zjadł coś kilka godzin przed śmiercią. Prawdopodobnie kanapkę. Z szynką i pomidorami. Ale nic nie pił, przynajmniej żadnego alkoholu. Potwierdził to wygląd wątroby i brak alkoholu we krwi. Można powiedzieć, że w ogóle nie pił, a jeśli nawet, to bardzo mało.

– Jakieś szramy? Operacje?

– Ma niewielką bliznę… – zaczął Rizzardi i urwał.

Komisarz słyszał szelest papieru.

– …w kształcie półksiężyca, na lewym nadgarstku – ciągnął lekarz. – To chyba nic istotnego. Nie przechodził żadnych operacji. Ma migdałki, wyrostek robaczkowy. Okaz zdrowia.

Z tonu głosu wynikało, że Rizzardi powiedział już wszystko.

– Dzięki, Ettore. Przyślesz wyniki na piśmie?

– Czyżby jego wysokość przełożony chciał je zobaczyć?

Komisarz się uśmiechnął słysząc, jak lekarz nazwał Pattę.

– Chce je mieć, ale nie jestem pewien, czy przeczyta.

– Więc na wszelki wypadek tak naszpikuję tekst żargonowymi terminami medycznymi, że twój szef będzie musiał mnie wezwać do tłumaczenia.

Przed trzema laty siostrzeniec Patty akurat kończył medycynę i szukał państwowej posady, więc jego wuj sprzeciwiał się mianowaniu Rizzardiego na stanowisko miejskiego lekarza sądowego. Przeważyło jednak piętnastoletnie doświadczenie Rizzardiego jako patologa i właśnie jego mianowano, lecz od tego czasu on i Patta prowadzili ze sobą wojnę partyzancką.

– Ja jednak nie mogę się doczekać wyników sekcji.

– O, nie zrozumiesz ani jednego słowa. Nawet nie próbuj, Guido, ale jeśli będziesz miał jakieś wątpliwości, zadzwoń i ja ci wszystko wytłumaczę.

– A co z jego ubraniem? – zapytał Brunetti, choć wiedział, że Rizzardi nie zajmuje się badaniem odzieży.

– Miał na sobie dżinsy, levisy, i reeboki numer jedenaście. Wiem, wiem, to wcale nie świadczy, że jest Amerykaninem. Obecnie wszędzie można kupić levisy i reeboki. On miał jednak amerykańską bieliznę. Na metkach jest napisane po angielsku: „Made in USA”. – Ton głosu lekarza się zmienił i Rizzardi okazał niezwykłe zainteresowanie. – Czy chłopcy zdobyli jakieś informacje w hotelach? Może już wiedzą, kim on był?

– Nic do mnie nie dotarło, ale chyba ciągle telefonują.

– Mam nadzieję, że ustalą kto to, żebyście mogli odesłać zwłoki do kraju. Średnia przyjemność umrzeć na obczyźnie.

– Dzięki, Ettore. Zrobię wszystko, by go zidentyfikować i odesłać ciało do domu.

Komisarz odłożył słuchawkę. A więc Amerykanin. Nie miał przy sobie portfela, paszportu, żadnego dowodu tożsamości ani nawet pieniędzy, prócz tych kilku monet. Wszystko wskazywało na zwykłą napaść rabunkową, która skończyła się śmiercią ofiary. Złodziej użył noża jak zawodowiec albo mu się udało. Przestępcy, napadający przechodniów w Wenecji, mają trochę szczęścia, rzadko jednak są sprawnymi nożownikami. Ograbiwszy ofiarę, rzucają się do ucieczki. Do takich napaści ze śmiertelnym skutkiem dochodzi w innych miastach, ale w Wenecji po prostu się nie zdarzają. A więc przypadek czy umiejętności? Jeśli umiejętności, to czyje i dlaczego z nich skorzystano?

Brunetti zadzwonił do policjantów telefonujących po hotelach i spytał, czy uzyskali jakieś informacje. Poszukiwania w hotelach pierwszej i drugiej kategorii ujawniły brak jednego gościa, pięćdziesięciokilkuletniego mężczyzny, który nie wrócił na noc do „Gabriele Sandwirth”. Funkcjonariusze zaczęli sprawdzać mniejsze hotele i ustalili, że w jednym z nich poprzedniego wieczoru zameldował się jakiś Amerykanin, ale jego rysopis nie pasował.

Komisarz zdał sobie sprawę, że denat mógł wynająć prywatne mieszkanie, a wobec tego minie wiele czasu, nim ktoś zgłosi, że zaginął, albo po prostu nikt nie zauważy jego zniknięcia.

Zadzwonił do laboratorium i poprosił naczelnego technika, Enza Bocchesego. Kiedy ten podszedł do telefonu, Brunetti zapytał:

– Bocchese, macie już wyniki badania tych rzeczy z kieszeni?

Nie musiał podawać, o czyje kieszenie chodzi.

– Obejrzeliśmy bilet w podczerwieni. Był tak rozmiękły, aż myślałem, że niczego nie wykryjemy, ale się udało.

Bocchese, szalenie dumny z aparatury, jaką dysponował, i z tego, co dzięki niej potrafił osiągnąć, lubił, kiedy najpierw się go prosiło, a później obsypywało pochwałami.

– Doskonale! Jak wy to robicie, że zawsze zdołacie coś znaleźć? – pochlebiał mu komisarz, choć jego słowa niedaleko odbiegały od prawdy. – Skąd jest ten bilet?

– Z Vicenzy. Powrotny do Wenecji. Kupiony wczoraj i skasowany w drodze do Wenecji. Ma do mnie przyjść znajomy pracujący na dworcu, więc go poproszę, żeby mi powiedział, w jakim pociągu skasowano ten bilet, ale chyba nie da rady tego ustalić.

– Która to była klasa, pierwsza czy druga?

– Druga.

– A inne rzeczy? Skarpetki? Pasek?

– Rizzardi nie mówił panu o ubraniu?

– Owszem. Twierdzi, że bielizna jest amerykańska.

– Bo jest. Nie ma żadnych wątpliwości. Pasek… taki można kupić w każdym kraju. Czarny, skórzany, z mosiężną klamerką. Skarpetki ze sztucznego włókna. Tajwańskie albo koreańskie. Wszędzie je sprzedają.

– Jest coś jeszcze?

– Nie, już nic.

– Dobra robota, Bocchese. Sadzę, że ten bilet nam wystarczy, byśmy mieli pewność.

– Co do czego, commissario ?

– Że to Amerykanin.

– Nie rozumiem – bąknął technik, wyraźnie zdezorientowany.

– Właśnie tam jest pełno Amerykanów – wyjaśnił komisarz.

Każdy Włoch z okolicy znał bazę w Vicenzy, gdzie w jakichś koszarach mieszkały tysiące amerykańskich żołnierzy wraz z rodzinami, nawet obecnie, prawie pięćdziesiąt lat po wojnie. Jeśli komisarz miał rację, po tym morderstwie zacznie się mówić o widmie terroryzmu i z pewnością wyniknie kwestia jurysdykcji. Amerykanie dysponowali tam własną żandarmerią i wystarczy, by ktoś napomknął o terroryzmie, a zaraz się zjawią przedstawiciele NATO i przypuszczalnie Interpolu, być może nawet CIA. Na samą myśl komisarz się skrzywił, wyobrażając sobie, jak Patta będzie się rozkoszował tym, że jest osobą tak ważną i celebrowaną, kiedy tamci przyjadą. Brunetti nie uważał tego morderstwa za akt terroryzmu, ponieważ użyto noża, zbyt pospolitego narzędzia zbrodni. Poza tym nie wiadomo, kto jest mordercą. Może się go znajdzie, ale wówczas już będzie za późno.