Donna Leon: Śmierć Na Obczyźnie

– Oczywiście, oczywiście. Że też o tym nie pomyślałem – odparł Bocchese i umilkł, aby komisarza dopuścić do słowa. Brunetti jednak milczał, więc technik spytał: – Ma pan jeszcze coś do mnie?

– Tak. Po rozmowie z tym znajomym z dworca zawiadom mnie, czy ustalił, którym pociągiem jechał denat.

– Wątpię, by mu się udało, panie komisarzu. To tylko dziurka w bilecie. Z tego trudno wywnioskować, w którym pociągu go skasowano. Niemniej zadzwonię do pana. To wszystko?

– Tak. Dziękuję, Bocchese.

Rozłączywszy się, Brunetti wbił wzrok w ścianę i myślał o zdobytych informacjach. Młody mężczyzna, w idealnej kondycji, przyjeżdża do Wenecji z miasta, gdzie jest amerykańska baza wojskowa. Ma amerykańskie plomby, a w kieszeni amerykańskie monety.

Komisarz sięgnął po słuchawkę i nakręcił numer centrali.

– Proszę mnie połączyć z amerykańską bazą wojskową w Vicenzy.

Czekając na połączenie, Brunetti wywołał z pamięci twarz denata i jego szeroko otwarte oczy. Mogła to być twarz każdego z amerykańskich żołnierzy, jakich widywał na fotografiach z czasów wojny w Zatoce Perskiej: czerstwa, gładko ogolona i tryskająca zdrowiem w sposób tak typowy dla Amerykanów. Jednakże dziwnie poważna mina młodego Amerykanina, leżącego na nabrzeżu, kryła tajemnicę jego śmierci.

Zabrzęczał telefon wewnętrzny i komisarz podniósł słuchawkę.

– Brunetti – mruknął.

– Trudno było odszukać tych Amerykanów – powiedział telefonista. – W książce Vicenzy nie figuruje żadna baza amerykańska, ani NATO, ani Stany Zjednoczone, ale znalazłem ich pod hasłem żandarmeria. Proszę chwileczkę poczekać, panie komisarzu, zaraz będzie połączenie.

Dziwne, że taka duża baza jest prawie nie do odszukania w książce telefonicznej, pomyślał Brunetti. Usłyszał dźwięki zazwyczaj towarzyszące łączeniu rozmowy międzymiastowej, potem sygnał, że nikt nie odbiera, a wreszcie odezwał się jakiś kobiecy głos:

– Komenda żandarmerii, słucham.

– Dzień dobry. Tu komisarz Guido Brunetti z weneckiej policji – odpowiedział po angielsku. – Chciałbym rozmawiać z komendantem.

– Mogę wiedzieć, w jakiej sprawie, panie komisarzu?

– Służbowej. Proszę mnie połączyć z komendantem.

– Chwileczkę.

Przez dłuższy czas komisarza dobiegał szmer stłumionej rozmowy, a potem odezwał się inny głos:

– Tu sierżant Frolich. Słucham.

– Dzień dobry, sierżancie. Komisarz Brunetti z weneckiej policji. Chciałbym rozmawiać z pańskim przełożonym.

– Mógłby mi pan powiedzieć, o co chodzi, panie komisarzu?

– Już wyjaśniłem pańskiej koleżance, że to sprawa służbowa – odparł Brunetti, starając się zachować spokój. – Pragnę rozmawiać z komendantem.

Zastanawiał się, ile razy jeszcze będzie musiał powtarzać to samo.

– Przykro mi, ale w tej chwili nie ma go w komendzie.

– A kiedy wróci?

– Trudno powiedzieć, panie komisarzu. Nie mógłby mi pan z grubsza opisać, czego dotyczy ta sprawa?

– Zaginionego żołnierza.

– Kogo?

– Chciałbym wiedzieć, czy nie otrzymaliście meldunku, że zaginął jakiś żołnierz.

– Może mi pan przypomnieć, z kim rozmawiam? – spytał sierżant poważniejszym tonem.

– Komisarz Brunetti z weneckiej policji.

– Ma pan jakiś telefon, pod którym moglibyśmy się z panem skontaktować?

– Proszę dzwonić do komendy w Wenecji. Numer 5203222, kierunkowy do Wenecji 041, ale prawdopodobnie zechcecie sprawdzić ten numer w książce. Czekam na wasz telefon. Moje nazwisko Brunetti.

Odłożył słuchawkę pewien, że sprawdzą i oddzwonią. Zmiana w tonie głosu sierżanta nie wskazywała na zaniepokojenie, lecz jedynie ciekawość, więc chyba jeszcze nikt nie meldował o zaginięciu żołnierza.

Minęło około dziesięciu minut, gdy odezwał się telefon i centrala zawiadomiła, że jest rozmowa z Vicenzy.

– Brunetti.

– Panie komisarzu – powiedział nie znany mu głos. – Mówi kapitan Duncan z żandarmerii w Vicenzy. Czego pan sobie ode mnie życzył?

– Chciałbym wiedzieć, czy otrzymaliście meldunek o zaginięciu żołnierza, niebieskookiego blondyna w wieku mniej więcej dwudziestu pięciu lat. – Chwilę zajęło komisarzowi przeliczanie centymetrów na stopy i cale. – Około pięciu stóp i dziewięciu cali wzrostu.

– Mógłby mi pan powiedzieć, dlaczego to interesuje wenecką policję? Czy on ma jakieś kłopoty?

– Coś w tym rodzaju, panie kapitanie. Dziś rano znaleźliśmy w kanale zwłoki młodego mężczyzny. W kieszeni miał bilet powrotny z Vicenzy, a jego ubranie i plomby są amerykańskie, więc pomyśleliśmy, że to ktoś z waszej bazy.

– Czy on utonął?

Brunetti tak długo nie odpowiadał, że oficer powtórzył:

– Czy on utonął?

– Nie, proszę pana, nie utonął. Są ślady przemocy.

– To znaczy?

– Został zasztyletowany.

– Obrabowano go?

– Na to wygląda.

– Brzmi to, jakby pan miał wątpliwości.

– Brakowało portfela i dokumentów – odparł Brunetti, a potem wrócił do swojego pierwszego pytania: – Może mi pan udzielić informacji, czy otrzymaliście meldunek, że ktoś zaginął lub nie przyszedł do pracy?

– Mógłbym zadzwonić mniej więcej za godzinę? – odezwał się kapitan po dłuższej chwili.

– Oczywiście.

– Musimy się skontaktować ze wszystkimi komisariatami, żeby sprawdzić, czy kogoś nie brakuje w pracy albo w koszarach. Proszę przypomnieć mi rysopis.

– Około dwudziestu pięciu lat, niebieskie oczy, jasne włosy, wzrost w przybliżeniu pięć stóp i dziewięć cali.

– Dziękuję, panie komisarzu. Moi ludzie natychmiast się do tego wezmą i zadzwonimy, jak tylko czegokolwiek się dowiemy.

– Dziękuję panu, kapitanie – powiedział Brunetti i się rozłączył.

Jeżeli denat rzeczywiście okaże się amerykańskim żołnierzem, Patta dostanie szału i zrobi wszystko, by wykryć mordercę. Komisarz wiedział, że jego przełożony nie patrzył na tę śmierć jak na odebranie człowiekowi życia. Dla Patty, który potrafił zaciekle bronić interesów miasta, oznaczała jedynie cios w turystykę.

Brunetti zszedł piętro niżej, gdzie pracowali policjanci mundurowi. Wchodząc do dużej sali, spostrzegł Lucianiego, który wcale nie wyglądał gorzej po rannej kąpieli w kanale. Komisarz wzdrygnął się na samą myśl o wejściu do takiej wody, ale nie dlatego, że była zimna, lecz z powodu jej brudu. Często żartował, że chybaby nie przeżył, gdyby do niej wpadł. Jako chłopiec jednak pływał w Canale Grande, a najstarsi ludzie opowiadali, że za czasów ich młodości panowała straszna bieda i do gotowania musieli używać słonej wody z kanałów i laguny, sól bowiem była droga i obciążona wysokim podatkiem, więc ubodzy wenecjanie nie mogli sobie na nią pozwolić, a turystyka na dużą skalę jeszcze nie istniała.

Vianello akurat rozmawiał przez telefon, lecz kiedy zauważył wchodzącego komisarza, dał mu znak ręką, by podszedł.

– Tak, wujku, wiem, ale co z jego synem? Nie, nie chodzi mi o tego, który w zeszłym roku miał kłopoty w Mestrino.

Słuchając odpowiedzi wuja, skinął głową Brunettiemu i gestem go poprosił, by zaczekał, aż rozmowa się skończy. Komisarz usiadł i zaczął się przysłuchiwać.

– Kiedy ostatni raz pracował? W Bredzie? Daj spokój, wujku, sam dobrze wiesz, że on nigdzie tak długo nie potrafi utrzymać pracy. – Vianello umilkł, a po długiej odpowiedzi wuja rzekł: – Nie, nie. Jeśli czegoś się o nim dowiesz, na przykład, że ni stąd, ni zowąd ma dużo pieniędzy, daj mi znać. Tak, tak. Ucałuj ciocię Luizę. – Nastąpiła seria pożegnalnych Ciao , bez których wenecjanie chyba nie umieją zakończyć rozmowy. Wreszcie Vianello odłożył słuchawkę i zwrócił się do Brunettiego: – To mój wujek Carlo. Mieszka w pobliżu Fondamenta Nuove, tuż za Świętym Janem i Pawłem. Pytałem go o sąsiadów… o to, kto sprzedaje narkotyki, a kto ich używa. Jedyna osoba, o której coś wie, to ten Vittorio Argenti.