Donna Leon: Śmierć Na Obczyźnie

Komisarz kiwnął głową na potwierdzenie, że go zna.

– Mieliśmy go tutaj kilkanaście razy – ciągnął Vianello. – Mój wujek jednak twierdzi, że mniej więcej pół roku temu Argenti podjął pracę w Bredzie. Teraz sobie uświadomiłem, że nie widzieliśmy go w przybliżeniu właśnie tyle czasu, ale mogę sprawdzić w kartotece. O ile dobrze pamiętam, zatrzymywaliśmy go za nic. Wujek zna tę rodzinę i przysięga, że wszyscy jej członkowie uważają, że Vittorio się zmienił. – Vianello zapalił papierosa i zdmuchnął płomień. – Mój wujek mówił to tak, jakby i on był o tym przekonany.

– Czy w sąsiedztwie, poza Argentim, jest jeszcze ktoś?

– Głównie chyba on się tym zajmował. W tej dzielnicy nigdy nie sprzedawano dużo narkotyków. Znam pewnego śmieciarza, który nazywa się Noe. Mówi, że rano nie widuje tu strzykawek na ulicy, inaczej niż w San Maurizio – powiedział Vianello, wymieniając dzielnicę uczęszczaną przez narkomanów.

– A co ustalił Rossi?

– Z grubsza to samo, panie komisarzu. To okolica spokojna. Tylko od czasu do czasu jakaś grabież lub włamanie, ale nie mieliśmy większych kłopotów z narkotykami i nigdy z przemocą – odparł, a potem dodał: – Do chwili tego morderstwa.

– Może mieszkańcy tamtych domów coś widzieli albo słyszeli?

– Nie, panie komisarzu. Rozmawialiśmy ze wszystkimi osobami, które rano były na placu, ale nikt niczego nie widział ani nie słyszał. To samo z mieszkańcami – odpowiedział Vianello i od razu uprzedził następne pytanie przełożonego: – Puccetti też niczego się nie dowiedział.

– Gdzie Rossi?

– Poszedł na kawę – bez najmniejszego wahania wyjaśnił Vianello. – Za kilka minut powinien wrócić, jeśli chciałby pan z nim porozmawiać.

– A nurkowie?

– Siedzieli w wodzie ponad godzinę, ale nie wyłowili niczego, co by przypominało broń, tylko to co zwykle: butelki, filiżanki, jakiś śrubokręt, nawet lodówkę, i tyle.

– Czy ktoś rozmawiał z Bonsuanem o pływach?

– Jeszcze nie, panie komisarzu, bo nie wiemy, kiedy nastąpił zgon.

– Około północy.

Vianello zajrzał do dziennika operacyjnego, który leżał przed nim na biurku, i przesunął grubym palcem wzdłuż kolumny nazwisk.

– Bonsuan właśnie odpływa na dworzec – rzekł. – Odwozi dwóch aresztantów na pociąg do Mediolanu. Chce pan, żebym przysłał go do pana, jak wróci?

Brunetti skinął głową. W tym momencie wszedł Rossi. Jego meldunek potwierdził relację Vianellego: ani mieszkańcy domów, ani poranni przechodnie na placu nie widzieli i nie słyszeli nic niezwykłego.

W innych włoskim miastach fakt ten wskazywałby na nieufność społeczeństwa wobec policji i na powszechną niechęć do udzielania pomocy jej funkcjonariuszom. Tu jednak oznaczało to, że istotnie niczego nie widzieli ani nie słyszeli, ludność bowiem była na ogół prawomyślna i policjanci przeważnie wywodzili się z Wenecji. Gdyby w sąsiedztwie handlowano narkotykami, wcześniej czy później władze by się o tym dowiedziały. Zawsze znalazłaby się jakaś dziewczyna, kuzynka czy teściowa, która podsłuchałaby rozmowę przez telefon i zawiadomiła policję, więc taka informacja dotarłaby do komisarza. Uważał, że dotychczas w tej dzielnicy handel narkotykami prawie nie istniał i że nikt tu nie przychodził, by je kupować czy ich używać, a jeśli nawet, to z pewnością nie cudzoziemcy. Wszystko to zdawało się wykluczać narkotyki jako czynnik, który by odgrywał jakąś rolę w tym morderstwie, a przynajmniej nie wskazywało na jego związek z sąsiedztwem.

– Przyślijcie do mnie Bonsuana, kiedy wróci – powiedział Brunetti i udał się do swojego pokoju na górze.

Przezornie skorzystał z klatki schodowej z tyłu budynku, aby ominąć gabinet Patty. Im dłużej zdoła uniknąć rozmowy z przełożonym, tym lepiej.

Kiedy wszedł do pokoju, w końcu sobie przypomniał o telefonie do Paoli. Nie zawiadomił jej, że nie będzie na obiedzie, choć już od lat ani jej to nie zaskakiwało, ani się tym nie przejmowała. Podczas obiadu nie rozmawiała, zajęta lekturą, chyba że przychodziły dzieci. Komisarz zaczął podejrzewać, że samotne obiady z książkami pisarzy, których twórczość omawiała, wykładając na uniwersytecie, w istocie sprawiały jej przyjemność, nigdy bowiem nie narzekała, że się spóźnił czy nie przyszedł.

Podniosła słuchawkę po trzecim dzwonku.

– Pronto .

– Ciao , Paola. To ja.

– Tak też myślałam. Jak leci?

Nigdy nie pytała o jego pracę ani dlaczego nie przyszedł na obiad. Powodem nie był brak zainteresowania, lecz przekonanie, że lepiej poczekać, aż sam się wytłumaczy. Ostatecznie i tak wszystkiego się dowiadywała.

– Przepraszam za obiad, ale musiałem załatwić mnóstwo telefonów.

– W porządku. Zjadłam w towarzystwie Williama Faulknera. Bardzo interesujący człowiek.

Od lat traktowali pisarzy jak prawdziwych gości, często żartując na temat ich manier przy stole. Na przykład mówili, że doktor Johnson zachowuje się jak cham, Melville jest sprośny, a Jane Austin zdumiewająco dużo pije.

– Ale wrócę na kolację. Muszę tylko porozmawiać z kilkoma osobami i zaczekać na telefon z Vicenzy. – Odpowiedziała milczeniem, więc dodał: – Z tamtejszej amerykańskiej bazy wojskowej.

– A zatem to prawda?

Wyjaśniła mu, skąd się dowiedziała o morderstwie i przypuszczalnej tożsamości ofiary. Barman powiedział listonoszowi, ten kobiecie z drugiego piętra, która zadzwoniła do swojej siostry i wkrótce, zanim wieczorne gazety opublikowały tę informację, całe miasto już wiedziało, co się wydarzyło.

– Owszem, prawda – potwierdził.

– Jak myślisz, kiedy będziesz w domu?

– Przed siódmą.

– Dobrze. Wyłączam się, bo mogą do ciebie dzwonić.

Kochał ją za wiele rzeczy, a wcale nie najmniej istotną z nich była świadomość, że wymieniła prawdziwy powód zakończenia tej rozmowy. Słowa Paoli nie miały podtekstu i nie krył się w nich żaden sekret.

– Dziękuję ci. Do zobaczenia około siódmej.

– Ciao , Guido.

Odłożywszy słuchawkę, wróciła do Williama Faulknera, zostawiając męża z poczuciem winy, że praca tak bardzo go absorbuje.

Już zbliżała się piąta, a z amerykańskiej bazy jeszcze nie telefonowali. Przez chwilę go kusiło, by do nich zadzwonić, lecz się powstrzymał. Muszą się z nim skontaktować, jeśli zaginął im żołnierz. Mówiąc bez ogródek, to przecież on, komisarz, miał zwłoki.

Przeszukiwał dokumenty personalne, wciąż leżące przed nim na biurku, aż znalazł te, które dotyczyły Lucianiego i Rossiego. Obydwa uzupełnił notatką, że funkcjonariusze ci z poświęceniem, przekraczającym ich obowiązki, wskoczyli do kanału i wyciągnęli zwłoki. Mogli zaczekać na łódź albo użyć żerdzi, lecz uczynili coś, do czego jemu chyba zabrakłoby hartu lub ochoty.

Zadzwonił telefon.

– Brunetti.

– Tu kapitan Duncan. Sprawdziliśmy we wszystkich komisariatach. W jednym zgłoszono, że do pracy nie przyszedł dziś pewien człowiek. Odpowiada rysopisowi, który pan nam podał. W mieszkaniu też go nie ma, więc chciałbym kogoś wysłać, żeby obejrzał zwłoki.

– Kiedy, panie kapitanie?

– Dziś, jeśli można.

– Oczywiście. W jaki sposób go pan przyśle?

– Przepraszam, ale nie zrozumiałem.

– Pragnąłbym wiedzieć, czy przyjedzie pociągiem czy samochodem, żeby ktoś po niego wyszedł.

– Aha, rozumiem. Samochodem.

– W takim razie wyślę kogoś na Piazzale Roma. Tuż za rogiem, po prawej stronie jest komisariat karabinierów.