Iris Johansen: Śmiertelna Gra

Światła samochodu policyjnego niemal ją oślepiły, a samochód zablokował jej drogę.

– Wpakowałaś nas w niezłe kłopoty – rzekł Logan. – A w więziennych ciuchach zupełnie nie jest ci do twarzy.

– Nie powinieneś był tu przyjeżdżać. – Eve pochyliła się i spojrzała na niego przez szybę. – To są moje kłopoty, nie twoje.

– Nieprawda. Dobrze cię traktują?

– Tak jak każdego przestępcę. Jestem tu od dwudziestu czterech godzin i to wystarczy, abym już nigdy w życiu nawet nie przeszła przez ulicę na czerwonym świetle. Mam natomiast dużo czasu na myślenie. – Zacisnęła mocniej splecione dłonie. – Chyba tego właśnie chciał Grunard. Chciał mi udowodnić, że nawet jeśli musi uciekać, nadal może wpływać na moje życie. Chciał, abym czuła się bezradna i martwiła o Jane. I to mu się udało. Omal nie zwariowałam w nocy. Czy Sarah do ciebie dzwoniła? Logan kiwnął głową.

– Kazała mi, żebym zrobił coś pożytecznego i wyciągnął cię stąd za kaucją.

– Jestem oskarżona o porwanie dziecka, Loganie. Nigdy się na to nie zgodzą.

– Nie wiadomo. Istnieją pewne okoliczności łagodzące. Barbara Eisley nie upiera się przy oskarżeniu, a ty nie jesteś bardzo groźną przestępczynią. – Urwał. – Oczywiście byłoby lepiej, gdybyś im powiedziała, gdzie jest Quinn. Chcieliby zadać mu parę pytań w związku z tobą.

– Nie mam pojęcia, gdzie on jest.

– A gdybyś wiedziała, to i tak byś nie powiedziała. – Logan wstał. – Muszę teraz pójść i poszukać jakiegoś sędziego w tym mieście albo w Atlancie, na którego mógłbym wywrzeć pewien wpływ.

– Gdzie jest Jane, Loganie?

– W miejscowym ośrodku rodzinnym. Zawiozą ją do Atlanty, jak tylko przyjedzie po nią pracownik społeczny. Spiro powiedział, żebym ci przekazał, iż jego ludzie jej pilnują.

– To za mało.

– Grunard się ukrywa.

– Daleko nie ucieknie. Koniec jego gry jest już bardzo blisko. Gdyby całkiem gdzieś uciekł, to by oznaczało, iż przegrał. A na to nie pójdzie. Jeśli nie będzie mógł dopaść mnie, zabije Jane – powiedziała po krótkiej pauzie. – To dla niego logiczny ruch. Chciałby mieć nas obie, ale zadowoli się Jane, bo wie, że mnie zrani.

– Jesteś pewna, że tak uważa?

– Oczywiście – odparła z ponurym uśmiechem. – Drań nawet mnie ostrzegał, abym nie dopuściła do tego, żeby Don zobaczył nas razem, mnie i Jane.

– To miłe. – Spojrzał na nią zmrużonymi oczyma. – Właściwie mam ochotę, aby cię tu na jakiś czas zostawić. Przynajmniej nic ci nie grozi.

– A Jane jest celem mordercy.

– Mogę jej zapewnić ochronę.

– Miała zapewnioną ochronę w domu opieki społecznej i Don potrafił ją tam dosięgnąć. – W głosie Eve dźwięczała desperacja. – Jeśli możesz mnie stąd wydostać, zrób to, Loganie. Nie wiem, jak szybko zacznie on działać.

– Nie podoba mi się… – Potrząsnął głową.

– Błagam.

Zaklął i wstał gwałtownie.

– Zobaczę, co się da zrobić. To może nie być dzisiaj. Może dopiero za dwadzieścia cztery godziny.

Eve wstała także. Strażniczka ruszyła w jej stronę, aby ją zabrać do celi.

– Pospiesz się, proszę.

Jeszcze dwadzieścia cztery godziny!

Słowa dźwięczały jej w uszach, gdy wracała do celi długim korytarzem. Każda godzina opóźnienia przerażała ją na śmierć. Jak długo Grunard będzie czekał?

Może wszystko jakoś się rozwiąże. W końcu Joe pilnuje Jane. Nie da jej zrobić krzywdy.

A Grunard będzie pilnował Joego. Będzie wiedział, że Joe pilnuje Jane. Co znaczy, że najpierw spróbuje wyeliminować Joego.

Na samą myśl oblał ją zimny pot.

„Postaram się nie ryzykować, jeśli nie będę musiał. Nigdy nie zależało mi bardziej na życiu niż w tej chwili”.

A ona narażała go teraz na tak straszne ryzyko. Zrobiła z Joego cel mordercy.

Kiedy drzwi celi zatrzasnęły się za nią z hukiem, opanowała ją panika. Była zamknięta i całkowicie bezradna.

Tylko spokojnie – pomyślała. Zamknęła oczy i głęboko odetchnęła. Grunard chciał, żeby zaczęła panikować. Przypuszczalnie siedział gdzieś i wyobrażał sobie ją w celi, podniecając się jej strachem i frustracją.

Nie da mu tego, czego chciał. Spokojnie zapanuje nad paniką, powstrzyma emocje, zachowa się logicznie.

Dwadzieścia cztery godziny.

Spędzi ten czas, rozmyślając o Grunardzie, rozpatrując każdą ich wspólnie spędzoną minutę, każdą rozmowę z ostatnich tygodni. Postara się odszukać coś, co mogłoby jej pomóc, słabość, którą mogłaby wykorzystać. Będzie udawać, iż Grunard jest jedną z jej czaszek, którą należy wymierzyć, a potem zrekonstruować. Użyje swych talentów, umysłu i instynktu.

Usiadła na pryczy i oparła się plecami o ścianę.

Nie zbliżaj się do ludzi, których kocham, Donie. Ciesz się z tego, że przerażona i ogłupiała siedzę w więzieniu.

Może jednak będę miała dość czasu, aby znaleźć sposób na wygranie twojej przeklętej gry.

Zwolniono ją za kaucją o trzynastej czterdzieści pięć następnego dnia. Logan czekał pod więzieniem.

– Dobra wiadomość: chyba odstąpią od oskarżenia. Spiro wywiera delikatny nacisk na Barbarę Eisley. – Urwał. – Dopóki jednak wszystko nie zostanie wyjaśnione do końca, nie możesz się kontaktować z Jane. Jednym z warunków twojego zwolnienia z więzienia jest to, że nie będziesz się do niej zbliżać ani w żaden sposób próbować się z nią widzieć. Jeśli nie dotrzymasz tego warunku, natychmiast wrócisz do paki.

– Tego się spodziewałam. Jak się ma Jane?

– Dobrze. Mój człowiek pilnuje domu, w którym teraz jest. – Wziął ją pod ramię i poprowadził w dół schodami. – Dziś przyjeżdża pracownik socjalny z Atlanty, który ją stąd zabierze.

– Kiedy dokładnie?

– Dziś wieczorem.

– A zatem wyjedziemy zapewne jutro rano.

Logan otworzył jej drzwi samochodu, unosząc w górę brwi.

– Jesteś nadzwyczaj spokojna.

– Wcale nie. – Wsiadła do samochodu. – Jestem śmiertelnie przerażona.

– Wyglądasz inaczej niż wczoraj wieczorem – powiedział, obchodząc samochód.

Eve wyjęła telefon i wystukała numer Joego. Jego głos brzmiał cudownie.

– Wyszłam – powiedziała.

– Dzięki Bogu! – Sprawy zaczynają się toczyć.

– Skoro wyszłaś, to coś musi się dziać.

– Zadzwonię. – Rozłączyła się.

– To był Quinn?

Kiwnęła głową.

– Ale nie masz pojęcia, gdzie on jest, co? – Logan uśmiechnął się sarkastycznie.

– Nadal tego nie wiem. Wiem tylko, że pilnuje Jane. Logan zmienił temat.

– Dokąd chcesz jechać?

– Z powrotem do twojego domu. Muszę popracować.

– Popracować?

– Wykonać parę telefonów i wejść do Internetu.

– Mam nadzieję, że nie zamierzasz wynająć płatnego mordercy, aby zabił Grunarda.

– Świetny pomysł. – Eve potrząsnęła głową. – Ale nie to chcę zrobić.

– Czy mogę ci pomóc?

– Oczywiście.

Sarah Patrick czekała na Eve w korytarzu.

– Witaj! – zawołała i rzuciła okiem na Logana. – Raz się coś panu udało.

– Musiałem się pani posłuchać. Bałem się Monty’ego. – Odwrócił się do Eve. – Za parę godzin dostaniesz to, co chcesz, dobrze?

– Dzięki, Loganie. Jestem twoją dłużniczką.

– Przyjaciele nigdy nie są dłużnikami – odparł z uśmiechem. – Pamiętaj o tym.

– A czy mogę być wdzięczna?

– Odpowiedź jest taka sama – powiedział i wyszedł.

A jednak była jego dłużniczką – pomyślała, idąc do biura. I zadłuży się jeszcze bardziej, jeśli Logan zdobędzie dla niej informacje, na których jej zależało.